Semua Bab แม่สื่อเช่นข้าจะชนะใจองค์ชาย: Bab 21 - Bab 30

บทที่ 21 มองหน้าไม่ติด แสงแดดยามเช้าทอดผ่านขอบฟ้าสีส้มอ่อน สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาภายในห้อง ลมเย็นต้องผิวกายของหญิงสาวที่นอนพลิกไปมาบนเตียงนอนนุ่ม ขนอ่อนลุกชันขึ้นจากลมเย็นที่สัมผัสผิวกายจนรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมา เฉินเส้าหว่านพลิกตัวขึ้นพร้อมกับขยับตัวลุกขึ้นจากเตียง นางรีบตรงเข้าไปชำระร่างกายและจัดแจงแต่งกายอย่างเรียบร้อย เสียงลมหายใจพ่นออกมาอีกครั้ง เมื่อคืนนางแทบมิได้นอนทั้งคืนเพราะมัวแต่คิดฟุ้งซ่านไม่หยุด เฉินเส้าหว่านแต่งกายด้วยชุดผ้าฝ้ายสีอ่อนเรียบง่าย แต่ดูสะอาดสะอ้าน นางยืนอยู่ด้านหน้าโรงเตี๊ยมเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางต่อไป นางเอาแต่เดินไปเดินมาพร้อมกับทอดถอนหายใจหลายต่อหลายครั้งอย่างไม่หยุดหย่อน ใบหน้าหมองคล้ำลงและมีความกระวนกระวายใจฉายชัดอย่างไม่อาจปิดบัง “ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด แล้วเช่นนี้ต่อหน้าพี่เฟย...ข้าควรทำหน้าเช่นใดดี…” เฉินเส้าหว่านพึมพำกับตนเองไม่หยุด นางรู้สึกอับอายและอับจนหนทางยิ่งนัก ท่าทางของนางลุกลี้ลุกลนและกระวนกระวายใจอย่างเห็นได้ชัด เฉินเส้าหว่านยังคงหวนนึกถึงช่วงเวลาที่น่าอับอายที่ปรากฏต่อสายตาของหงฟางซินอย่างจัง หญิ

บทที่ 23 งานเลี้ยง ภายหลังจากหงเฟยหย่าพักฟื้นเป็นเวลากว่าสามวัน แผลที่ลำแขนของเขาก็หายดีขึ้น หลิวรั่วอันยังคงคอยดูแลชายหนุ่มไม่ห่างกาย ผิดก็เพียงแต่ว่าเขากลับไม่ยอมนอนค้างในห้องเดียวกันกับชายหนุ่มอีกเลย ช่วงสายของวัน เสี่ยวเอ้อร์เคาะห้องของหลิวรั่วอัน จากนั้นเขาก็ยื่นจดหมายให้แก่ชายหนุ่ม หลิวรั่วอันรับจดหมายดังกล่าวเปิดออกอ่าน ก่อนจะยกยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ จากนั้นเขาจึงเดินไปยังห้องของหงเฟยหย่าในทันที “เจ้าของร้านจินเจี่ยส่งจดหมายนัดพบให้แก่พวกเราแล้ว เวลานี้ปลาติดเบ็ดเสียแล้ว” หลิวรั่วอันรายงานพร้อมยื่นจดหมายดังกล่าวให้แก่หงเฟยหย่า ชายหนุ่มรับจดหมายดังกล่าวออกอ่าน จากนั้นก็ยกยิ้มขึ้นมาพร้อมกับประกายตาวาววับ ในเมื่อปลาตัวเล็กได้ติดเบ็ดแล้ว เขาก็จะใช้ปลาตัวนี้ล่อปลาตัวใหญ่ออกมาให้จงได้ บุรุษทั้งสองจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ให้ดูหรูหรามากยิ่งขึ้น จากนั้นก็เดินทางไปยังร้านจินเจี่ยตามนัดหมาย เจ้าของร้านออกมาต้อนรับพวกเราอย่างพินอบพิเทา เขาเชิญคนทั้งสองเข้าไปนั่งด้านในของร้าน จากนั้นก็ยื่นเอกสารสัญญาให้พวกเขาได้ตรวจทาน หงเฟยหย่า

บทที่ 25 ล้ำเส้น หงเฟยหย่าซุกไซร้เรือนร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม เขาดุนดัน ดูดเม้มจนเกิดรอยแดงเรื่อไปตามบริเวณต่างๆ อย่างต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ แม้หลิวรั่วอันจะรู้ดีว่าควรผละหนีจากสัมผัสต้องห้ามในเวลานี้ แต่เมื่อได้สบตากับคนตรงหน้ากับเสียงร้องอ้อนวอนที่ดังแว่วไม่หยุด ชายหนุ่มกลับนอนนิ่งอยู่เช่นนั้น ปล่อยให้คนบนร่างเคลื่อนไหวไปมาตามอารมณ์รักที่พัดโหมรุนแรงไม่หยุด หงเฟยหย่าหยอกเย้าเรือนร่างแกร่งตรงหน้าอย่างเอาแต่ใจ มือหนาลากไล้เคลื่อนลงไปตรงกึ่งกลางลำตัวของชายหนุ่ม สองมือกอบกุมแท่งร้อนที่แข็งชันขึ้นมาอย่างคล่องมือ ก่อนจะขยับโยกขึ้นลงไปมาเป็นจังหวะ “อ่า...เฟยหย่า...ข้า...” หลิวรั่วอันครางเสียงกระเส่าออกมาเมื่อถูกสัมผัสในจุดอ่อนไหวของร่างกาย ใบหน้าแหงนขึ้นพร้อมกับริมฝีปากที่สูดลมเข้าออกด้วยความกระสัน หงเฟยหย่าเห็นท่าทีเช่นนั้นก็ยิ่งได้ใจมากขึ้น เขายิ่งบีบรัดขึ้นลงอย่างเมามัน “รั่วอัน...ข้าจะทำให้เจ้ามีความสุข” เสียงกระซิบดังแว่วที่ริมหู พร้อมกับริมฝีปากที่ขบเม้มลงบนติ่งหูนั้น หลิวรั่วอันดิ้นเร่าด้วยความทรมานจากสัมผัสอันวาบห

บทที่ 27 หลงซีอ่าว รถม้าแล่นเข้ามาในเขตเมืองเตียงอันในยามบ่ายของวัน พวกเขามุ่งหน้าไปยังโรงเตี๊ยมที่ขึ้นชื่อว่าใหญ่ที่สุดในย่านนี้ หงฟางซินกระโดดลงจากหลังม้า พร้อมกับยื่นมือขึ้นให้เฉินเส้าหว่านแตะข้อมือพยุงนางลงจากรถม้าอย่างเอาใจ “พวกเราเก็บข้าวของให้เรียบร้อยเสียก่อน แล้วค่อยไปหาคุณหนูเจียงกัน” เฉินเส้าหว่านพยักหน้ารับ หัวใจเต้นโครมครามเมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่จะได้เจอกันเจียงอันเล่อแล้ว หลังจากจัดแจงเรื่องห้องพักเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็ออกเดินทางไปยังจวนรับรองของเมือง สถานที่ที่ใช้รับรองเหล่าขุนนางระหว่างการเดินทาง ขบวนม้าเคลื่อนมาหยุดด้านหน้าจวน หงฟางซินและเฉินเส้าหว่านเดินตรงไปยังด้านหน้าประตูที่ซึ่งมีทหารรักษาการณ์ยืนเฝ้ายามอยู่ “ข้าต้องการพบคุณหนูเจียง บุตรสาวของท่านโหวเจียงเสิ่นเย่ว” หงฟางซินยืดอกพร้อมกล่าวออกมา การเดินทางครั้งนี้เป็นเรื่องลับ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้แสดงฐานะของตนเอง ทหารนายหนึ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวตอบกลับออกมา “ที่นี่ไม่มีสตรีอาศัยอยู่ เวลานี้มีเพียงขุนนางจากเมืองหลวงพักอาศัยเท่านั้น” “เป็นไ

บทที่ 29 หึงหวง หลังจากช่วงสายของวัน เฉินเส้าหว่านก็เดินออกมาสมทบกับหงฟางซินที่ด้านหน้าโรงเตี๊ยม พวกเขามิได้กล่าวถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนต่อกันอีก พวกเขาทำเพียงเดินเคียงกันไปบนถนนเพื่อสืบข่าวเรื่องเจียงอันเล่อตามที่ได้นัดแนะกันไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เฉินเส้าหว่านมีท่าทีลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด ภายในใจคิดหาข้ออ้างสารพัดเพื่อให้หงฟางซินละความพยายามในการตามหาเจียงอันเล่อ หงฟางซินปรายตามองเฉินเส้าหว่าน เขาเข้าใจว่านางคงรู้สึกลำบากใจเรื่องที่เขาและนางค้างคืนภายในห้องสองต่อสอง ชายหนุ่มจึงทำเพียงนิ่งเงียบเพื่อมิให้หญิงสาวรู้สึกอึดอัดใจมากยิ่งขึ้น “พี่เฟย ข้าว่าอันเล่อคงมิได้มาเมืองเตียงอันเป็นแน่” เฉินเส้าหว่านตัดสินใจลองหว่านล้อมเขาในที่สุด “พวกเราก็จากเมืองหลวงมาหลายวันแล้ว ข้าว่าบางทีตอนนี้อันเล่ออาจอยู่ที่จวนสกุลเจียงก็เป็นได้” หงฟางซินถอนหายใจออกมา “เช่นนั้นพรุ่งนี้พวกเราก็กลับเมืองหลวงเถิด” เฉินเส้าหว่านยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ ความลับของเจียงอันเล่อคงมิถูกค้นพบเข้าแล้ว “จริงหรือ เช่นนั้นพวกเรารีบกลับไปเก็บข้าวของเถิด”