All Chapters of ท่านแม่ทัพ จะเป็นพ่อเลี้ยงข้าหรือสามีข้ากันแน่: Chapter 41 - Chapter 50

นางสั่งงานทหารที่อยู่รอบกระโจมของนางเสียหัวหมุน ทั้งให้หาข้าวของมาให้นางใหม่ น้ำที่เพิ่งยกมาร้อนเกินไป ก็ให้ไปยกน้ำเย็นมาเพิ่ม ไหนจะเสื้อผ้าที่นางต้องการ ด้วยนางไม่อยากจะใส่ชุดที่ถูกเตรียมไว้ให้“ท่านแม่ทัพ ท่านจะปล่อยให้หมอเทวดาเสวยสุขเช่นนี้หรือขอรับ” ทหารใต้บัญชาเอ่ยถามออกมา“ไม่นานหรอก หากมิได้เก่งจริงสมคำร่ำลือ ข้าจะตัดหัวมันทิ้งเสีย” เขาเองก็แค้นใจเช่นกันที่ถูกหรูอวี้นำพรมปูพื้นในกระโจมของเขาไป ทั้งเครื่องเรือนของเขา นางก็นำไปไว้ที่กระโจมของนางเสียเกือบทั้งหมด จนเขาต้องใช้ของรองแม่ทัพคนอื่นแทนหรูอวี้เมื่ออาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ นางก็กินอาหารอย่างสบายใจ ก่อนจะล้มตัวลงนอนโดยไม่ต้องคิดอันใด ในเมื่อมีคนเฝ้ายามแน่นหนาเช่นนี้ให้กับนางทางด้านค่ายทหารแคว้นฉี ต่างแตกตื่นกับเรื่องหายตัวไปของนางไม่น้อย เสี่ยวฟ่านที่ไปจัดการเรื่องให้จ้าวลู่ฉือ หายไปจากหน้ากระโจมเพียงครู่เดียวก็เกิดเรื่องเสียแล้ว ตัวเขาเองก็ร้อนใจไม่ต่างจากผู้เป็นนายเช่นกัน“ท่านแม่ทัพ หรือว่าคุณหนูตู้นางจะถูกทหารแคว้นหานจับตัวไป” เสี่ยวฟ่านเอ่ยออกมาอย่างกังวล“มีทางเป็นไปได้” สองสามวันมานี้ เขาจัดการเรื่องไส้ศึกที่แฝ

เมื่อท่านแม่ทัพแคว้นหานที่รอฟังอยู่ที่กระโจมรู้เรื่องเข้า ก็ตกตะลึงไม่น้อย จนถึงขั้นที่เกือบจะร่วงตกจากเก้าอี้เลย“เจ้าว่า เจ้าแซ่จ้าวโยนสิ่งใดมา” เขาเอ่ยถามเสียงสั่นหากจ้าวลู่ฉือนำสิ่งนั้นมาใช้ในสนามรบไม่ใช่ว่า กองทัพของเขาทั้งหมดจะล้มตายราวใบไม้ร่วงเลยรึ“ข้าน้อย ไม่เคยพบเห็นมาก่อนขอรับ” ทหารที่รอดกลับมาเอ่ยเล่าเสียงสั่นท่านแม่ทัพแคว้นหานไม่เชื่อว่ามันจะรุนแรงเพียงนั้น จึงต้องการไปให้เห็นด้วยตาของตนเอง เมื่อมาถึงก็เห็นเพียงเศษซากชิ้นส่วนของทหารที่แทบจะแยกไม่ออกว่าเคยเป็นคนมาก่อน ไหนจะหลุมที่ลึกไม่น้อย หากใช้คนขุดต้องมีถึงสองวันกว่าจะเสร็จ“เป็นไปได้อย่างไร” เขาเอ่ยเสียงสั่นออกมา ภาพตรงหน้าที่เห็น เขานึกไม่ออกเลยว่าหากตนเองติดตามมาด้วยจะเป็นเช่นใดเพราะเสียงเมื่อครู่ ดังไปถึงค่ายทหารของแคว้นฉี นายทหารที่รู้ว่าท่านแม่ทัพของตนลอบเข้าไปในค่ายของแคว้นหาน ก็ออกมารออยู่ด้านนอกกันอย่างกังวลใจแต่เมื่อเห็นร่างของจ้าวลู่ฉือที่แบกหรูอวี้นางกลับมา โดยไม่ได้รับอันตราย พวกเขาก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปสอบถามถึงที่มาของเสียงเมื่อครู่“ท่านแม่ทัพ เมื่อครู่เสียงอันใดกันขอรับ”“ฟ้าถล่ม” เขาเอ่

หลังจากที่ตระกูลกงรับเซี่ยหรันเซียนเข้าจวน กงจวิ้นและทุกคนก็เอาอกเอาใจนางอย่างดี จนนางเริ่มเรื่องก่อนหน้านี้ที่กลัวว่าเขาจะรังเกียจไปเสียสนิทจนเมื่อเกิดเรื่องร้ายกับตระกูลสวี กงจวิ้นกลับมาอาละวาดด่าทอเซี่ยหรันเซียนที่เรือนของนางอย่างไม่ไว้หน้า“การที่ข้าแต่งเจ้าเข้าจวน นับเป็นเรื่องโชคร้ายที่สุดของชีวิตข้าแล้ว”“กรี๊ดดดด ท่านพูดเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร ตำแหน่งของท่านและท่านพ่อสามี ก็เป็นท่านตาข้าที่จัดการให้ แล้วมีหน้ามาพูดเช่นนี้อีกรึ” หรูอวี้ขว้างปาข้าวของที่พอจะหาได้ใส่ตัวของกงจวิ้น“เหอะ นับจากนี้จงอยู่อย่างเจียมตัวภายในเรือนเสีย ข้าจะรับเยี่ยเออร์ เข้ามาเป็นฮูหยินรอง”“ท่านบ้าไปแล้ว!!! ข้าเพิ่งแต่งเข้ามาได้ไม่ถึงเดือน อาเยี่ยนางก็เป็นสหายของข้า พวกท่านกล้าหักหลังข้าเช่นนั้นรึ”“แล้วอย่างไรเล่า ที่ข้าแต่งเจ้าไม่ใช่เป็นเพราะตระกูลสวียื่นตำแหน่งขุนนางให้ข้าหรอกรึ ลองดูสภาพเจ้าตอนนี้ คิดว่ามีบุรุษใดยังต้องการเจ้าอีกรึไม่” เขายิ้มเยาะที่มุมปาก เมื่อเห็นฟันหน้าที่หายไปของนาง ขนทั่วร่างของตั้งชันเสียแล้ว“กรี๊ดดดดดดด” เซี่ยหรันเซียนกรีดร้องออกมาเสียงดัง นางไม่คิดว่าความหลงใหลก่อนหน้าที่เ

“เอาเถิด นับจากนี้พวกเจ้าเป็นคนของข้า ข้าก็จะเรียกพวกเจ้าเช่นนี้ หากพวกเจ้าเชื่อฟังข้า ทำตามที่ข้าบอก ต่อไปจะไม่มีผู้ใดรังแกเจ้าได้ หากอยากเรียนข้าจะส่งให้เรียน หรือจะเป็นทหารข้าก็จะไม่ห้าม”“จะ จริงหรือขอรับนายหญิง”“อืม...ข้าไม่เคยพูดปด แต่ว่า...ข้าไม่ชอบคนขโมยของ หรือหากคิดจะหักหลังข้า หากพวกเจ้าทำสิ่งที่จะได้รับ มีเพียงความตายเท่านั้น” หรูอวี้จ้องมองพวกเขาอย่างแข็งกร้าว แววตาของนางน่ากลัวจนเด็กหนุ่มและป้าจิ้นสั่นสะท้านออกมาราวกับว่าคำว่าความตายที่หลุดออกมาจากปากนาง พวกเขาได้ตายไปแล้วจริงๆ“ขอรับ ข้าสาบานด้วยชีวิต” เสี่ยวซานคุกเข่าลงยกมือขึ้นสาบาน อีกสองคนที่เหลือก็ทำตามเขาเช่นกัน“เอาเถิด วันนี้เจ้ากลับไปพักเสีย พรุ่งนี้เช้ามาพบข้าอีกครั้ง” ทั้งสามถอยออกไป“ท่านป้าจิ้น ในเรือนไม่มีสาวใช้คนอื่นแล้วรึ” นางเห็นว่าไม่ว่าเรื่องอันใด ก็ล้วนแต่เป็นป้าจิ้นที่จัดการ“มีไม่กี่คนเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพไม่ชอบให้มีสตรีอยู่ในจวน ที่เห็นอยู่ก็เป็นภรรยาของอดีตทหาร หรือไม่ก็บุตรสาวของพวกนาง แต่พอครบอายุออกเรือน ต่างก็แต่งออกไปทั้งสิ้น ตอนนี้มีเด็กสาวอายุสิบหนาวอยู่สองสามคนเจ้าค่ะ”“อืม...ข้าเห็นว่าป้า

หลังจากพิธีกราบไหว้ฟ้าดินเสร็จลง หรูอวี้นางถูกพาตัวเข้าไปส่งที่ห้องหอ เมื่อร่วมผูกผมเรียบร้อยแล้ว ตัวจ้าวลู่ฉือจำต้องออกไปแจกเสบียงอาหารให้กับชาวบ้านที่มารออยู่ที่หน้าจวน“ข้าต้องออกไปด้วยหรือไม่” หรูอวี้เอ่ยถามออกมา“ไม่ต้องเจ้าค่ะ เจ้าสาวไม่ควรจะออกจากห้องหอ ออกอีกครั้งก็เป็นวันพรุ่งนี้เลยเจ้าค่ะ” ป้าจิ้นเข้ามาอยู่ดูแลหรูอวี้ร่วมกับเสี่ยวซี“อืม เช่นนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเถิด ข้าอึดอัดจะแย่”จ้าวลู่ฉือกลับเข้ามาในห้อง ฟ้าด้านนอกก็มืดเสียแล้ว เมื่อเข้ามาเห็นหรูอวี้นางนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงเขาก็ยืนมองนางอยู่นาน“จะมองอีกนานหรือไม่ ท่านไม่นอนรึ” หรูอวี้ปรือตาขึ้นมามองเขาอย่างเกียจคร้าน“ท้องของเจ้าใหญ่โตนัก เช่นนี้จะออกเดินทางได้หรือไม่” เขานั่งลงที่เตียงข้างนาง ลูบท้องที่ใหญ่โตอย่างกังวล“ท่านมิต้องห่วง ข้าออกเดินทางได้” นางจับมือของเขามาวางที่ข้างแก้ม“อวี้เออร์ ลำบากเจ้าแล้ว” เขาก้มลงกดจูบที่ใบหน้าผากของนาง“เหอะ มิใช่ว่าท่านทำให้ข้าลำบากหรือไง รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสีย ข้าจะนอนต่อแล้ว”“แต่นี่ เป็นคืนเข้าหอ เจ้าจะปล่อยให้ข้านอนได้อย่างไร”“เช่นนั้น ท่านก็ออกไปนอนด้านนอก” นางปาหมอนใส่