All Chapters of ท่านแม่ทัพ จะเป็นพ่อเลี้ยงข้าหรือสามีข้ากันแน่: Chapter 31 - Chapter 40

“อวี้เออร์ เมื่อถึงเป่ยหาน พี่จะขอเจ้ากับท่านตาของเจ้าเสีย อย่าได้ห้ามพี่เลย” เขาสวมกอดนางไว้แน่น“รออีกสักหน่อยไม่ดีรึ” นางเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างขอความเห็นใจ“ไม่ได้ พี่อายุไม่น้อยแล้ว มิรู้ว่าจะได้อยู่กับเจ้าอีกนานเพียงใด” แม้รูปลักษณ์จะอ่อนเยาว์ลง แต่หากดูจากอายุของเขาและหรูอวี้ จ้าวลู่ฉือกลัวว่าตัวเขาจะจากนางไปเร็วกว่าที่คิดเพราะภายในสนามรบ ดาบไร้ตา ตัวเขาที่ว่าเก่งกาจ อาจจะพลาดพลั้งได้สักวัน“ข้าขอจัดการบางเรื่องก่อน แล้วท่านค่อยมาสู่ขอข้า”“เรื่องใด” เขาจับตัวนางให้ลุกขึ้นพิงหัวเตียง เพื่อเอ่ยพูดคุยกัน“ตัวข้ามีความแค้นกับสวีเหมยลี่และเซี่ยหรันเซียน หากนางสองแม่ลูกและตระกูลสวีของพวกนางไม่ล่มจมข้าคงไม่อาจปล่อยวางได้“พวกนางทำอันใดเจ้า” เขาไม่เคยรู้เรื่องที่เกิดขึ้นมาก่อน แต่คงจะมีความแค้นไม่น้อย ถึงทำให้นางไม่อาจปล่อยวางได้“ไม่ใช่ข้า” หรูอวี้มองหน้าของจ้าวลู่ฉืออย่างจริงจังในเมื่อนางเลือกเขาแล้ว และเขาก็คิดที่จะแต่งกับนาง เรื่องทั้งหมดนางควรจะบอกเขาเสียตั้งแต่ตอนนี้ หากเขารับไม่ได้ ก็จะได้แยกจากกันอย่างไม่มีอะไรติดค้าง“กับอาเหลียนรึ” หากเป็นมารดาของนาง เขาก็พอจะเข้าใจได้“มิใ

รถม้ามาหยุดที่หน้าประตูจวนตระกูลตู้ บ่าวหน้าจวนเมื่อรู้ว่าเป็นผู้ใดมา ก็รีบวิ่งเข้าไปแจ้งด้านในตู้เหลียนถูกหรูอวี้ประคองลงมาจากรถม้า หยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูจวน ดวงตาทั้งสองข้างของนางแดงก่ำ เพียงแค่เห็นป้ายตระกูลความรู้สึกผิด ละอายใจทั้งหมดที่เคยทำไว้กับบิดามารดาก็พลุ่งพล่านจนน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่“อาเหลียน” เสียงของสตรีวัยชราเอ่ยเรียกบุตรสาวเสียงสั่น สองคนแม่ลูกต่างสวมกอดกันร่ำไห้อย่างไม่อายผู้ใด“เข้าไปด้านในก่อน” เสียงเรียบเฉยจากด้านหลังเอ่ยขึ้น ทำให้ตู้เหลียนรีบผละตัวออกจากอ้อมกอดของผู้เป็นมารดา นางปาดน้ำตา ก่อนจะดึงมือบุตรทั้งสองไปคุกเข่าต่อหน้าตู้เหลี่ยง“ท่านพ่อ ลูกอกตัญญูไม่มีทางไป กลับมารับผิดกับท่านแล้วเจ้าค่ะ” นางเอ่ยเสียงสะอื้นออกมา“หลานตู้หยวนคารวะท่านตาท่านยายขอรับ”“หลานตู้หรูอวี้คารวะท่านตาท่านยายเจ้าค่ะ” หรูอวี้ทำตามพี่ชายของนาง“ลุกขึ้นเถิด ในเมื่อกลับมาแล้ว เรื่องที่ผ่านมาก็ลืมไปเสีย ข้าเองก็จดจำไม่ได้เสียแล้ว” ตู้เหลี่ยงถอนหายใจออกมา“ท่านพ่อ...” ตู้เหลียนร่ำไห้เสียงดัง นางเข้าสวมกอดผู้เป็นบิดาไว้แน่น ความผิดหวัง ช้ำชอกใจที่ผ่านมาเพราะไม่เชื่อคำของบิดามารด

รุ่งเช้า หรูอวี้นางนำข้าวของทั้งหมดไปเก็บไว้ภายในมิติจนเรียบร้อย ก็ออกไปด้านนอก เสี่ยวซียืนรออยู่หน้าห้องด้วยดวงตาที่แดงก่ำไปทั้งดวง“คุณหนู จะไม่ให้บ่าวไปด้วยจริงรึเจ้าคะ”“เสี่ยวซี ที่ข้าไม่ให้เจ้าไปด้วย ด้วยกลัวว่าเจ้าจะเกิดอันตรายได้ ตัวข้ามิอาจปกป้องเจ้าได้ตลอดเวลา เจ้าอยู่ที่จวนกับท่านแม่เถิด อย่างไรข้าก็ต้องกลับมาหาเจ้าอยู่ดี”“แต่...คุณหนูไม่ดีใครดูแล จะทำเช่นใดเจ้าคะ”“เจ้าก็รู้ว่าข้ามีสิ่งใด เสี่ยวซียามนี้ข้าไม่ได้อ่อนแอเช่นตอนที่อยู่ในเมืองหลวงแล้ว ข้าดูแลตนเองได้” หรูอวี้ลูบหัวเสี่ยวซีอย่างเอ็นดู“บ่าวจะรอคุณหนูอยู่ที่จวนเจ้าค่ะ จะดูแลนายหญิงให้อย่างดี คุณหนูจะได้ไม่กังวลเรื่องของนายหญิง”“ดีมาก” หรูอวี้ยิ้มกว้างให้เสี่ยวซี ก่อนที่ทั้งสองจะเดินไปที่ห้องโถง เพื่อกล่าวลาท่านตาท่านยาย“น้องพี่ เจ้าต้องดูแลตัวเองดีๆ เล่า” ตู้หยวนรีบเดินเข้ามาหาหรูอวี้“ท่านก็ต้องตั้งใจเล่าเรียนกับท่านตาให้ดี อย่าลืมว่าท่านต้องการจะเป็นขุนนางมากเพียงใดเล่าท่านพี่”“ข้าเข้าใจแล้ว เรื่องนี้เจ้ามิต้องเป็นห่วง” ตู้หยวนก็ยังมีหน้าที่ของตนเอง ด้วยเรื่องสอบที่ใกล้เข้ามาแล้ว เขาไม่อาจจะล่าช้าได้อีก หาก

หรูอวี้นางไม่สนใจท่าทางของเขา นางหันมาทางจ้าวลู่ฉือแทน“ท่านแม่ทัพ ในค่ายมีทหารบาดเจ็บหรือไม่ขอรับ” หรูอวี้หันไปเอ่ยถามจ้าวลู่ฉือเขาเกือบจะหลุดขำออกมา เมื่อนางดัดเสียงให้เป็นบุรุษ ทั้งท่าทางก้มหัวยอมเขาเช่นนี้ น้อยครั้งนักที่จะได้เห็นจากนาง“มี ข้าจะพาไป” เขากลั้นขำจนหน้าแดงไปหมด เลยรีบหาทางพานางออกไปจะได้ไม่ถูกคนสงสัยหรูอวี้ นางเดินตามจ้าวลู่ฉือไปทางกระโจมรักษาของทหารที่บาดเจ็บ มีหมอเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่อยากเห็นว่านางรักษาได้อย่างที่พูดหรือไม่ จึงได้เดินตามมา คนที่เหลือได้แต่ดูแคลนนาง ไม่ยอมจะติดตามไปให้เสียเวลา จึงได้แต่เดินกลับไปที่พักของตน เพื่อฟังข่าวว่านางเป็นหมอเทวดาหลอกลวงหมอทั้งหกคนที่เดินตามจ้าวลู่ฉือและหรูอวี้เข้ามาในกระโจมของทหารที่บาดเจ็บ มองมาที่นางเป็นตาเดียวเมื่อนางเริ่มตรวจความลึกของลูกธนูที่ฝั่งอยู่ที่ต้นขาของทหารคนแรกหรูอวี้สูดหายใจเข้าลึกๆ แผลนี้ลูกธนูทะลุไปด้านหลัง ปักค้างอยู่ คงยังไม่มีผู้ใดกล้าดึงออก ถึงได้ปล่อยไว้เช่นนี้ รอบแผลรอบจะมีหนองออกมาแล้ว หากไม่รักษาในยามนี้เห็นทีขาข้างที่บาดเจ็บคงต้องตัดทิ้งเสียแล้วนางเงยหน้าขึ้นมามองหมอทั้งหกคนอีกครั้ง ก่อนจะ

หรูอวี้สะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อเสี่ยวฟ่านร้องเรียกนางจากด้านนอก“คุณหนูตู้ขอรับ” เสี่ยวฟ่านเอ่ยเสียงเรียกแผ่วเบาอยู่หลายหน ด้วยกลัวว่าผู้อื่นจะได้ยินเขาเรียกหรูอวี้ว่าคุณหนู จึงไม่กล้าจะส่งเสียงดังมากนัก“มีอันใด เสี่ยวฟ่าน” หรูอวี้ร้องถามออกมา“ท่านรีบแต่งตัวเถิดขอรับ ทหารบาดเจ็บไม่น้อย หมอในค่ายไม่อาจจะช่วยเหลือทั้งหมดไว้ได้ทัน จึงได้มาขอความช่วยเหลือจากท่านขอรับ”“ได้ รอข้าสักครู่” หรูอวี้หายเข้าไปในมิติเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อออกมา นางก็รีบเดินไปทางกระโจมรักษาพร้อมกับเสี่ยวฟ่านทันที ทั่วทุกแห่งในค่ายทหารมีแต่ความวุ่นวายทหารแบกหามร่างของผู้บาดเจ็บ เข้ามาส่งที่กระโจมรักษาอยู่ไม่ขาด หมอทั้งหกและทหารที่อยู่ที่กระโจมรักษา ทำการตรวจกรองเช่นที่หรูอวี้นางแนะนำไว้ ก่อนจะแยกทหารที่บาดเจ็บมากน้อยออกจากกัน เพื่อจะได้รักษาได้ง่ายหรูอวี้เข้าไปในกระโจมที่ต้องทำการผ่าตัดทันที เมื่อเห็นหมอทั้งหกต่างทำหน้าที่ได้ดี นางก็เดินไปอีกกระโจมหนึ่ง ด้วยอุปกรณ์และยา นางต่างก็นำออกมาเตรียมไว้ให้พวกเขาอยู่ที่กระโจมของนางแล้ว จะมีนายทหารที่เสี่ยวฟ่านสั่งการไว้เป็นผู้ไปนำออกมาเติมให้ก่อนที่ของในกระโจมรักษาจะหมดลง