Semua Bab ท่านแม่ทัพ จะเป็นพ่อเลี้ยงข้าหรือสามีข้ากันแน่: Bab 11 - Bab 20

ตู้หยวนที่ยืนรอน้องสาวอยู่ภายในโรงพักม้า พอเห็นนางเดินเข้ามาจึงได้เอ่ยถามนางเรื่องที่เหตุใดถึงไม่ยอมเข้ามาเสียที“เจ้าทำสิ่งใดอยู่”“ข้าเอ่ยถามทหารเรื่องจะกลับเข้าเมืองเจ้าค่ะ”“เจ้าจะเข้าเมืองไปเพื่ออันใดอวี้เออร์!!!” เขาเอ่ยถามออกมาด้วยความตกใจด้วยเรื่องภายในจวนตระกูลเซี่ยที่เกิดขึ้น หากพิจารณาดีๆ แล้ว คงไม่แคล้วน้องสาวตัวดีของตนเป็นแน่ที่สร้างเรื่องวุ่นวายไว้"ข้าจะกลับไปเอาของอย่างไรเล่าท่านพี่”“เจ้าลืมสิ่งใด” ตู้หยวนมองน้องสาวอย่างระแวง“ข้าลืมของไว้ที่จวนตระกูลสวี” นางกระซิบบอกที่ข้างหูของตู้หยวน ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก แล้วเดินขึ้นที่พักไปจ้าวลู่ฉือที่เดินมาทันเห็นแผ่นหลังของหรูอวี้เพิ่งจากไป พอเห็นใบหน้าที่ยังตกตะลึงของตู้หยวน เขาก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา“น้องสาวเจ้าจะกลับเข้าเมืองหลวงเพื่ออันใด”“เอ่อ...นางลืมของขอรับ” เขาจะบอกได้อย่างไรว่าของที่นางลืมไว้ อยู่ที่จวนตระกูลสวี“เตือนนางด้วย ว่าอย่าได้กลับไป มิเช่นนั้นจะเกิดเรื่องยุ่งยากได้” ในยามนี้ภายในเมืองหลวงวุ่นวายไม่น้อยจ้าวลู่ฉือรู้มาจากเจ้าหน้าที่ทางการ จวนตระกูลเซี่ยโดนโจรเข้าปล้นคลังเก็บสมบัติ ทั้งฮูหยินและบุตรสา

ต่างจากตู้หยวนที่ไม่อาจปลีกตัวเข้าไปในมิติได้ ด้วยเขาก็ขี่ม้าอยู่ด้านนอกเช่นกัน จึงต้องแวะข้างทาง เพื่อทำธุระ โดยมีเพียงบ่าวข้างกายเท่านั้นที่หยุดรอเขาด้วยขบวนเดินทางที่ใหญ่ มิอาจหยุดรอคนผู้เดียวเพื่อให้ทำธุระส่วนตัวได้“ท่านพี่ ท่านไม่ต้องขี่ม้าแล้ว ขึ้นมานั่งในรถม้าเถิด” หรูอวี้ร้องบอกเขา เมื่อเห็นตู้หยวนทำท่าจะหยุดแวะข้างทางอีกครั้ง“ดีเหมือนกัน” เขารีบสั่งให้คนบังคับรถม้าหยุดรถเพื่อจะขึ้นมานั่ง“ท่านเข้าไปอยู่กับท่านแม่ด้านในก่อน หากรถม้าหยุดข้าจะพาพวกท่านออกมา” ตู้หยวนรีบพยักหน้ารับ ก่อนจะหายเข้าไปในมิติภายในรถม้าจึงมีเพียงหรูอวี้ที่นอนเล่นอยู่บนตั่งอย่างสบายใจ นางเรียกของกินออกมากินระหว่างทางไม่น้อย“ทำไมต้องกินของไม่อร่อยด้วย ในเมื่อมีของอร่อยให้กิน” นางพึมพำขึ้นมาเบาๆ กับตัวเอง ก่อนจะกัดขนมปังที่อยู่ในมือกินเหมือนจ้าวลู่ฉือต้องการจะกลั่นแกล้งหรูอวี้เสียอย่างงั้น กว่าที่เขาจะสั่งให้ขบวนเดินทางหยุดพักกินมื้อกลางวัน ก็เลยเวลาไปเกือบหนึ่งชั่วยามแล้วหรูอวี้เห็นว่ารถม้าหยุดพักจึงได้พาตู้หยวนและตู้เหลียนออกมาจากมิติ“พวกท่านกินมื้อกลางวันแล้วหรือยังเจ้าคะ”“เรียบร้อยแล้ว แต่แม่คง

ถึงจะมีทักษะที่เก่งกาจติดตัวมาไม่น้อย แต่ด้วยร่างกายของหรูอวี้จากเดิมที่เป็นเพียงคุณหนูในห้องหอไม่เคยได้ออกกำลังกายหรือทำงานหนัก หลังจากสังหารคนไปได้เพียงแค่สามคน นางก็เริ่มที่จะหมดแรงแล้ว“บ้าจริง!!!” นางกัดฟันแน่น เมื่อความเร็วในการหลบหลีกทั้งความเร็วของอาวุธที่ส่งออกไปลดลงไปมากแผลแรกนางก็โดนเข้าที่แขนข้างซ้ายเสียแล้ว คมดาบกดลึกไปที่แขนไม่น้อย หากนางไม่เบี่ยงตัวหลบแขนอาจจะขาดไปเลยก็ได้“อาอวี้!!!” จ้าวลู่ฉือ รีบวิ่งเข้ามาขวาง พร้อมทั้งสังหารคนร้ายได้ทัน ก่อนที่จะลงดาบซ้ำมาที่ร่างของหรูอวี้“ปล่อยข้า ท่านไปจัดการคนร้ายต่อเลย ไม่ต้องสนใจข้า” นางดันตัวเขาออกเพื่อให้เขาปล่อยตัวนางหากยังเหนี่ยวรั้งกันไว้เช่นนี้อาจจะพลาดท่าทั้งคู่จ้าวลู่ฉือรวบตัวของหรูอวี้มาไว้กับอกก่อนจะใช้มืออีกข้างตวัดดาบใส่คนร้ายไปด้วย หรูอวี้ทำได้เพียงหยิบอาวุธลับที่ยังเหลืออยู่ในตัวขว้างปาออกไปช่วยเขาอีกแรงนางเจ็บปวดที่บาดแผลจนเหงื่อซึมออกมาไม่น้อย ไหนจะเสียเลือดไปจำนวนมาก ดวงตาก็เริ่มจะพร่ามัวเสียแล้ว แต่ต้องกัดปากให้เลือดไหล เพื่อเรียกสติไม่ให้หมดสติไปเสียก่อน“ยังไหวหรือไม่” เขาเอ่ยถามออกมา ทั้งที่มือก็ยังไม่

เช้าวันใหม่มาถึง ตู้เหลียนเห็นเสี่ยวซียังมิได้ออกมาจากห้องของหรูอวี้ก็เดินเข้ามาดูนาง ก็เห็นว่าเสี่ยวซีกำลังเช็ดตัวอีกรอบให้หรูอวี้อย่างใส่ใจ“เป็นเช่นใดบ้าง” นางเดินมานั่งข้างเตียง พอนิ้วมือสัมผัสร่างกายของบุตรสาว ตู้เหลียนก็ต้องสะดุ้งออกมา เมื่อตัวของนางร้อนดั่งกับไฟ“ไข้ไม่ลดเลยเจ้าค่ะ” เสี่ยวซีเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมา นางกลัวว่าหากปล่อยให้เป็นเช่นนี้คุณหนูของนางอาจจะแย่ได้“ต้องออกไปด้านนอก เพื่อพานางไปหาหมอ” ตู้เหลียนไม่รู้จะหาวิธีออกไปได้อย่างไร เพราะมีเพียงหรูอวี้เท่านั้นที่พาทุกคนเข้าออกอยู่เสมอนางจำต้องเขย่าตัวปลุกหรูอวี้ให้รู้ตัว นานกว่าหนึ่งก้านธูปหรูอวี้นางจึงค่อยๆ เผยอเปลือกตาที่หนักอึ้งของนางขึ้น“อวี้เออร์ เจ้าต้องพาทุกคนออกไปด้านนอกเสียก่อน” ตู้เหลียนมองบุตรสาวที่ใบหน้าแดงก่ำด้วยพิษไข้อย่างปวดใจ“เจ้าค่ะ เรียกทุกคนมาเถิด” เสียงของนางแหบแห้งจนเกือบจะฟังไม่รู้เรื่องเสี่ยวซีรีบไปตามแม่นมตู้และตู้หยวนเข้ามาภายในห้องของหรูอวี้ทันที“ยา” หรูอวี้พยายามหันไปหายาที่วางอยู่ตรงหัวเตียงของนาง“นี่ใช่หรือไม่” ตู้เหลียนรีบลุกขึ้นไปหยิบยาที่วางอยู่หลายเม็ดมาส่งให้หรูอวี้ดูเมื่อเห็

หรูอวี้เมื่อทุกคนไปหมดแล้ว นางก็เข้าไปอยู่ในมิติของนาง ทั้งจัดการล้างบาดแผล และตรวจดูอาวุธว่าเหลือมากน้อยเพียงใด ในเมื่อคืนนั้นนางเรียกออกไปใช้อยู่ไม่น้อย“เอ๊ะ” หรูอวี้ยกยิ้มอย่างพอใจ เมื่ออาวุธลับ มีดสั้นของนางที่ควรจะเหลืออยู่ไม่มาก ยามนี้มีจำนวนเท่าเดิมมิได้ขาดหายไปสักชิ้น“เช่นนี้ ข้าก็ไม่ต้องกลัวว่าจะหมดไปแล้ว” ในตอนแรกนางคิดว่าเมื่อถึงเมืองเป่ยหานคงต้องหาช่างตีมีดฝีมือดี เพื่อให้ทำมีดสั้นและอาวุธลับเพิ่มให้นางแขนข้างที่บาดเจ็บของหรูอวี้ยังขยับไม่ได้มากนัก นางจึงได้เลิกล้มความคิดที่จะฝึกร่างกายของนางให้กลับมาแข็งแกร่ง รวดเร็วเช่นเดิม ได้แต่เดินเล่นนั่งชมความงามภายในมิติที่ศาลาริมน้ำ พอเห็นว่าถึงเวลาที่ทุกคนจะกลับมาแล้วนางจึงได้ออกไปด้านนอกอีกครั้งเสี่ยวซีเมื่อประคองตู้เหลียนกลับไปพักที่ห้องของนางแล้ว ก็รีบมาหาหรูอวี้เพื่อเล่าเรื่องในงานเลี้ยงที่เกิดขึ้น นางทนเก็บความคับข้องใจไว้ไม่ไหวจะแทบอยากจะระเบิดออกมาแล้ว“คุณหนูเจ้าคะ น่าเจ็บใจนัก” นางเอ่ยฟ้องหรูอวี้ด้วยเสียงสะอื้น ราวกับแค้นใจหนักหนา“เกิดเรื่องใดขึ้น” แววตาของหรูอวี้แผ่ไอสังหารออกมาโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นดวงตาของเสี่ยวซ