All Chapters of ท่านแม่ทัพ จะเป็นพ่อเลี้ยงข้าหรือสามีข้ากันแน่: Chapter 51 - Chapter 60

ตู้หยวนต้องเดินทางเข้าไปสอบในเมืองหลวง ที่ใกล้จะเกิดขึ้น จึงได้ออกเดินทางไปพร้อมกับกองทัพของจ้าวลู่ฉือด้วยเลยวันที่ออกเดินทางจากเป่ยหาน ตระกูลตู้ต่างก็ออกมาส่งพวกเขาอยู่ที่หน้าประตูเมืองด้วย“ฝากอาหยวนกับอวี้เออร์ด้วยเล่าท่านแม่ทัพ” ตู้เหลียนเอ่ยกับจ้าวลู่ฉือ“เรื่องนี้เจ้ามิต้องเป็นห่วง ข้าจะต้องดูแลทั้งสองคนอย่างดี” แม้ว่าตู้เหลียนจะมีศักดิ์เป็นถึงแม่ภรรยาแล้ว แต่จ้าวลู่ฉือก็ยังเขินอายเกินกว่าจะเรียกนางเช่นนั้นได้“ออกเดินทางเถิด” ตู้เหลี่ยงเอ่ยบอกจ้าวลู่ฉือ เขารู้ดีว่าศิษย์รักของตนไม่ยอมปล่อยให้หลานสาวของตนเป็นอันใดเป็นอันขาดหรูอวี้ยื่นหน้าออกมาจากรถม้า พร้อมทั้งโบกมือให้ครอบครัวของนาง ภายในรถม้ามีป้าจิ้นและเสี่ยวซีนั่งมาด้วยกับนางเด็กหนุ่มทั้งสามก็ติดตามมาด้วย เขาขี่ม้าอยู่รอบรถม้า เพื่อดูแลนางไม่ห่าง นับว่าทั้งสามมีความสามารถไม่น้อย ไม่ว่าจะเรื่องอ่านเขียน พวกเขาก็ล้วนทำได้ดี เรื่องวรยุทธ์แม้จะไม่ถึงขั้นเก่งกาจ แต่ก็นับได้ว่าสามารถดูแลตนเองได้แล้วการเดินทางที่ยาวนานครั้งนี้ ทำให้หรูอวี้เบื่อหน่ายไม่น้อย นางต้องอยู่เพียงในรถม้า กว่าจะเดินทางถึงที่พัก นางก็ได้แต่นั่งๆ นอนๆ“ไม่

จวนตระกูลเซี่ยหลังจากที่จ้าวลู่ฉือกลับไปก็เกิดเรื่องราวใหญ่โต เมื่อเซี่ยถงวู่ฟื้นขึ้นมาหลังจากที่เขาสลบไป ก็ไปที่จวนของสวีเหมยลี่ทันที“เจ้าไปที่จวนตระกูลจ้าวเพื่ออันใด!!!” เขาบีบต้นแขนของนางไว้แน่น“เหตุใดข้าจะไปไม่ได้ นังหรูอวี้ได้ดีเป็นถึงฮูหยินท่านแม่ทัพ นางต้องช่วยเซียนเซียนของข้าได้” นางกรีดร้องออกมาอย่างไม่ยินยอม“เพ้ย โง่เขลานัก ข้าเคยเตือนเจ้าแล้วให้อยู่อย่างเจียมตัว แต่เจ้ากับสร้างเรื่องไม่เว้นวัน ดี เช่นนั้นก็จงไปสำนึกตนที่อารามเสีย” เขาผลักตัวของนางออกอย่างรังเกียจ“กรี๊ดดดด ท่านทำกับข้าเช่นนี้ไม่ได้ ท่านต้องไปหานังหรูอวี้ เพื่อให้ช่วยเซียนเซียนของข้าก่อน” เมื่อนางลุกขึ้นทรงตัวได้ ก็พุ่งเข้าไปทุบตีเซี่ยถงวู่ราวกับคนเสียสติ“เจ้าบ้าไปแล้วรึ!!! โทษของตระกูลกงมีไม่น้อย หากข้าเข้าไปยุ่ง มิใช่จะกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดไปอีกคนรึ”“หึ แต่เซียนเซียนนางเป็นบุตรีของท่าน”“มิใช่ว่าเจ้าสองแม่สองบังคับกงจวิ้น เพื่อให้แต่งเซียนเซียนเข้าจวนตระกูลกงรึ ถึงได้เกิดเรื่องเช่นนี้”“กรี๊ดดดด” นางจะยอมรับเรื่องนี้ได้อย่างไร ว่านางเป็นผู้ที่ตัดสินใจพลาดไปแล้วหากรู้ว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้ คงไม่ข

หรูอวี้ตบไปที่ใบหน้าของคุณหนูหั่วเต็มแรง มีดสั้นถูกวางจ่ออยู่ที่คอของคุณหนูหั่ว หากนางขยับตัวเล็กน้อยคงได้เห็นเลือดอย่างแน่นอน“ข้าไม่ถือ หากเจ้าจะใช้มารยาเพื่อได้เข้าตระกูลจ้าว แต่ในเมื่อเจ้าปากกล้ากับข้าเช่นนี้ ข้าคงต้องทำให้เจ้ารู้เสียแล้วว่าข้าเป็นเช่นไร” หรูอวี้ขยับข้อมือเพียงเล็กน้อย คมมีดก็บาดเข้าคอของนางจนเลือดซึมออกมา“ขะ ข้ากลัวแล้ว ข้าไม่ได้ตั้งใจเจ้าค่ะ” นางเอ่ยขอร้องอย่างลนลาน“อวี้เออร์ ข้าจัดการเอง” จ้าวลู่ฉือเดินเข้ามาจับข้อมือของนางไว้“หึ” นางสะบัดมือของเขาออก ก่อนจะปามีดสั้นไปตรงกลางโต๊ะที่พวกคุณหนูคนอื่นนั่งอยู่ แล้วเดินออกจากห้องโถงไปอย่างไม่สบอารมณ์จะเรียกว่านางหึงหวงเขาเสียจนหน้ามืดก็ได้ที่ลงมือเช่นนั้น แต่คุณหนูหั่วก็ปากดีเสียจนนางควบคุมอารมณ์ไม่อยู่หรูอวี้ไล่ป้าจิ้นกับเสี่ยวซีที่ตามนางมาที่เรือนอย่างเป็นห่วงออกไป ก่อนจะเข้าไปสงบอารมณ์ในมิติของนางจ้าวลู่ฉือยืนมองคุณหนูที่รอพบเขาที่ละคน ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมา“เป็นบิดาของพวกเจ้า หรือตัวพวกเจ้าที่ใจกล้าทาเยือนจวนของข้ากัน” เขาเอ่ยถามออกมาด้วยเสียงเหยียบเย็นบางคนที่หวาดกลัวจนตัวสั่นก็โยนเรื่องราวทั้งหมดไปให้ผู้เป

“สวรรค์” บ่าวไพร่และเสี่ยวฟ่านที่ได้พบเห็นคุณชายน้อยของตนก็ได้แต่อุทานออกมาอย่างแปลกใจนี่มันเด็กเพียงคลอดเสียที่ไหน ทั้งสองราวกับเด็กครบเดือนแล้ว ดวงตาที่กวาดมองไปทั่ว ราวกับรู้เรื่องราวและรับรู้สิ่งที่พวกเขาเอ่ยพูดกัน“พาไปให้อวี้เออร์นางดูก่อนเถิด” จ้าวลู่ฉือเขี่ยแก้มบุตรชายทั้งสอง ก่อนจะเดินนำเข้าไปด้านในห้อง ที่สาวใช้ทำความสะอาดร่างกายของหรูอวี้เรียบร้อยแล้ว“ฮูหยินช่างมีบุญนัก แม้แต่กลิ่นน้ำคลอดของนางก็ไม่เหม็นเช่นที่ข้าเคยพบเจอ ดูเหมือนว่าจะคลายกลิ่นดอกบัวเสียด้วยซ้ำ” หมอตำแยเอ่ยพูดคุยถึงเรื่องความน่าอัศจรรย์นี้กันจ้าวลู่ฉือ เห็นหรูอวี้นั่งพิงหัวเตียงชะเง้อคอมองมาทางประตูก็อมยิ้มมองนาง“เจ้าอยากเห็นลูกใช่หรือไม่” เขารับเด็กทั้งสองคนมาจากป้าจิ้นและเสี่ยวซี ก่อนจะเดินเข้าไปหาหรูอวี้ที่เตียงหรูอวี้เม้มปากแน่น มองเด็กน้อยที่อยู่ในห่อผ้าที่แขนของจ้าวลู่ฉือ“ลูกข้า...ช่างตัวเล็กนัก” นางไม่รู้ว่าจะเอ่ยเช่นไรไม่คิดด้วยว่าในชีวิตนางจะให้กำเนิดเด็กน้อยออกมาได้ หรูอวี้มองเด็กทั้งสองด้วยดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำ ความรู้สึกแปลกใหม่เกิดขึ้นกับนาง จนนางไม่อาจจะอธิบายได้ความรัก ความหวงแหน ห

หรูอวี้นางคิดว่า มีเพียงฝาแฝดทั้งสองเป็นบุตรก็เพียงพอแล้ว เพียงเลี้ยงเขาน้องก็ไม่มีเวลาปลีกตัวไปทำอันใดได้ จึงมิได้คิดเรื่องที่จะมีบุตรอีกเลย“ท่านแม่จะมีน้องสาวให้ข้ารึขอรับ” จ้าวหลิงฮุ่ยเอ่ยถามออกมาด้วยใบหน้าที่ใสซื่อจ้าวหลิงเทียนก็มองมาทางหรูอวี้ด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย แม้ไม่ได้พูดออกมา ก็รู้ว่าเขาอยากจะมีน้องสาวตัวน้อยเช่นเดียวกัน“ใช่แล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย” นางลูบหัวบุตรทั้งสองอย่างรักใคร่“มีน้องชายก็ได้ขอรับ ข้าชอบทั้งหมดที่เป็นน้องของข้า” จ้าวหลิงฮุ่ยฉีกยิ้มกว้างอย่างน่าเอ็นดู“ยินดีด้วยขอรับท่านแม่ทัพ” ตลอดทางนับตั้งแต่เดินเข้าจวนมา เขาอดจะสงสัยไม่น้อยที่บ่าวไพร่ ต่างเข้ามาแสดงความยินดี ราวกับว่าเขาได้เลื่อนตำแหน่งเสียอย่างงั้นแต่จะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อยามนี้เขาเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ ที่ไม่อาจจะมีตำแหน่งใดสูงได้มากกว่านี้อีกแล้ว“เกิดเรื่องใดขึ้น” เขาเอ่ยถามบ่าวแล้ว แต่ก็ไม่ได้คำตอบ ได้แต่บอกให้เขากลับไปฟังเรื่องราวที่เรือนของฮูหยินเองเสียงพูดคุยหัวเราะของคนในเรือนของหรูอวี้ ทำให้จ้าวลู่ฉือที่เดินทางกลับมาจากค่ายทหารนอกเมืองยืนยิ้มตามไปด้วยรอยยิ้มเช่นนี้ของเขา ม