Lahat ng Kabanata ng The Ravishing CEO: Burning For His Touch: Kabanata 101 - Kabanata 110

Isabelle  Naging mahimbing ang tulog naming dalawa. Kinabukasan ng umaga, si River na naman ang nag-volunteer na ihatid si Nathan sa daycare, pagkatapos ay ako naman ang hinatid niya papunta sa trabaho. Sabi niya, gusto raw niyang sulitin ang bawat segundo kasama kami. Kaya hindi ko na daw kailangan mag-drive. Sa daycare, muling napansin ng teacher ni Nathan ang pagkakahawig nila ni River. Sa katunayan, inakala niyang si River ang tatay ng anak ko. At gaya ng dati, hindi nagsalita si River para itama ang pagkakamaling iyon—bagkus, ngumiti lang siya na parang ipinagmamalaki pa ito. Halos sumabog ang puso ko sa nag-uumapaw na saya sa ginawa niyang iyon. Doon pa lang, alam ko na panalo na ako. Pero habang nasa biyahe na papunta sa opisina ko, nanahimik siya. Wala ang karaniwang pag-awit niya sa radyo o mga biro niyang pampagaan ng mood namin pareho. Tahimik lang siya, parang may mabigat sa dibdib. Napagtanto kong baka may kinalaman ito sa usapan namin kagabi kaya hinayaan ko lang siya

IsabelleHabang papunta kami sa bahay niya, kakaiba at tahimik na River Dela Merced ang nakita ko. Talagang kakaiba sa usual niyang ugali. Mainit ang kamay niya sa tuhod ko sa buong biyahe, hinihimas-himas at minsan ay may kasama pang pagpisil. Gusto ko ang ganoon. Pakiramdam ko ay lalo kaming nagiging mas malapit dahil sa simpleng display of intimacy. Minsan lang niya inaalis ang kamay mula sa hita ko para kunin ang kamay ko at halikan ng marahan. Wala siyang sinasabi, kaya naman lalo lang akong nagtaka. Kadalasan ay makwento si River. Pinag-uusapan namin sa sasakyan ang mga nangyari sa kanya-kanya naming araw sa opisina. Kanina sa restaurant, malinaw kong nakita ang apoy sa mga mata niya—parang may liwanag na nagmumula sa loob. Alam kong hindi posible pero sa ganoong paraan ko lang mailalarawan ang nakita ko. Pagdating sa garahe, siya na ang nag-unbuckle ng seatbelt ko, binuksan niya ang pinto ng kotse at inalalayan ako sa pagbaba. Mahigpit niyang ikinawit ang braso sa bewang ko

River Mula sa kabilang linya, mariin ang tono ni Hubert. [Pasensya na, bro, pero kailangan kita. Ngayon na. This is not a drill.] “Sige, I’m on my way.” Pinatay ko na ang cellphone ko dahil wala naman akong magagawa. Mula pagkabata ay kilala ko na si Hubert kaya alam ko kung kailan seryoso siya at kung kailan hindi. Napabuntong-hininga ako, hinalikan ko si Isabelle ng mabilis at nanghinayang sa pagkakataong mabinyagan ang sofa at tsaka bumulong, “Sana sulit ’to. Tatamaan talaga sa akin ang unggoy na ‘yon kung hindi.” “Halika na, i-check na natin siya.” Bumaba siya mula sa kandungan ko at lumabas kami sa opisina ng sabay. Pagbukas ko pa lang ng pinto, dinig ko na agad ang mga boses na tila nagkakagulo. Malayo pa lang ay kitang-kita na namin ni Isabelle ang mga empleyado namin sa executive floor na nagkukumpol-kumpol. Hindi ito normal na tanawin lalo na sa oras ng trabaho. Sa palagay ko ay masyadong interesante ang pinapanood nila kaya hindi nila namalayan na naroon na ako. O

Isabelle Gusto ko ng mga ganitong eksena. Gustong-gusto. Pagkatapos ng mga nangyari—siguro naman ay deserve namin ang mag-unwind kahit paano. Kahit na hindi pa sabihin ni River ang binabalak niya, alam ko na kaagad kung ano ‘yon. Sa puntong ito, halos magkaugnay na ang utak namin. Hindi na namin kailangan pang magsalita para maunawaan ang gusto naming mangyari. Siguro ay ganoon talaga kapag may genuine connection kayo ng taong minamahal mo. Tumayo ako at sumunod kay River papunta sa sofa. Ang bagong sofa na alam kong sadya niyang hindi pinagamit sa kahit na sino dahil iyon ay nakareserba para lang sa aming dalawa. Espesyal ang sofa sa opisina niya kaya ganoon na lang ang pagkayamot ko ng malaman ko na doon sila magkatabing natulog ni Stephanie. Kung nadatnan ko pa siguro ang dating sofa sa opisina niya, malamang ay ako na mismo ang nagsilab. Laking pasasalamat ko na lang at naisipan niyang tanggalin iyon doon at irenovate ang opisina niya para daw hindi ko na maalala ang mga baga

Isabelle Blag. Walang katok. Literal na padabog na bumukas ang pinto. Maging ako ay nagulat kung paanong nakalusot iyon kay Jackie. Nang bumungad kung sino ang mga iyon, naging malinaw ang lahat sa amin. Bumukas ang pinto at dumiretso si Diane papasok na parang may kasamang maliit na hukbo—kasama niya sina Jackie, Bettina, Isla at ang pinakabagong myembro ng grupo na si Aileen. “Ano na naman ang ginawa mo, Mr. Dela Merced, ha?” singhal niya, matalim ang tingin kay River. “Diane, hindi ngayon,” mariing sagot niya. “Hindi ngayon?” balik ni Diane ng may lason sa tinig. “Binalaan na kita noon pa man na huwag na huwag mong sasaktan ang kaibigan ko.” Umupo siya sa tabi ko at mahigpit akong niyakap. “Lumabas ka muna, River. Nasa labas ang ibang mga kaibigan mo. Kami na ang bahala sa kanya.” Napabuntong-hininga si River at humalik sa noo ko bago lumabas ng silid. “Hay naku. Ano ba naman ‘to, pagkatawag ni Jackie sa amin, iniwan na namin lahat at dumiretso rito,” malumanay na