All Chapters of The Ravishing CEO: Burning For His Touch: Chapter 111 - Chapter 120

River Nakaupo ako sa sofa sa sala, ramdam ko ang matinding bigat sa dibdib, daig ko pa ang may nakatarak na punyal doon. Ang pintig ng puso ko ay umuugong sa tenga ko, hirap akong huminga at namumula ang mga mata ko sa walang tigil na pagluha. Huling beses kong naramdaman ang ganitong klaseng emosyon ng pumanaw ang mga magulang ko—isang pagkawala na hindi na maibabalik, masakit at tila pinwersa para tumigil pati ang tibok ng puso ko. Para akong namamatay ng paunti-unti habang bumabalik sa akin ang mga katagang pinakawalan ni Isabelle sa akin. Pinalaya niya ako dahil gusto niya akong maging responsableng ama. What the…? “River, tol, nasa baba ‘yung halimaw na ‘yon kasama ang tatay niya. Hinihintay ka. Alam kong wasak ka, pero hindi sila titigil,” sabi ni Hubert sa may pinto ng opisina ko. Napatingin ako sa kanya na para bang nagising ako sa isang bangungot para lamang harapin ang isa pa. “Hubert, iniwan na niya ako. Sabi niya wala na talagang pag-asa ang relasyon namin. Na h

Isabelle “Hello there. Kailangan kitang makausap, Isabelle.” “Wala ka talagang hiya, ano? Pumunta ka rito para guluhin ang kaibigan ko. Wala ba kayong planong mag-day off mag-ama?” singit agad ni Jackie bago pa makapagsalita ulit si Stephanie. Hindi nila ako titigilan, tama ako. “Isabelle, kung hindi lang mahalaga ‘to, hindi ako magpapakita sayo. Pakiusap, pakinggan mo lang ako,” sabi ni Stephanie, kunwari pa ay umiiyak at pilit nagpapakabait sa boses. “Hinding-hindi. Lumayas ka rito at tigilan mo ang kaibigan ko,” singhal ni Jackie, halatang handang sugurin siya nito anumang oras. Kung hindi ko gagawin ‘to, malinaw ang pwedeng mangyari, mauulit at mauulit lang ang ganitong tagpo namin hanggang sa hindi ko siya pinagbibigyan sa gusto niyang mangyari. Nasa isang pampublikong lugar kami kaya hindi niya ako magagalaw. “Jackie, ayos lang. Papakinggan ko na lang siya. Mas mabuti na ng matapos ‘to kaysa patuloy siyang umaaligid sa akin,” pangungumbinsi ko sa kaibigan ko na hind

Isabelle Iba pala talaga ang takbo ng oras kapag masaya ka at kapag nasasaktan ka. Parang walang katapusan ang bawat araw—dahan-dahang humahaba, nagdidikit-dikit, parang isang mahabang bangungot ‘yon para sa akin. Isang bangungot na gusto ko na sanang magising kung pwede lang. May mga pagkakataon na iniisip kong baka nga masamang panaginip lang ang lahat at magigising din ako anumang oras. Sa kasamaang palad, hindi iyon ganoon. Talagang nangyayari sa akin ang lahat ng kamalasan na nararanasan ko at totoo ang sakit. Ibinuhos ko na lang ang sarili ko sa trabaho para makalimot at sa tuwing wala ako sa opisina, kasama ko lang ang anak ko o mga kaibigan ko. Ginagawa nila ang lahat para hilumin ko ang sarili ko. Pero kahit ganoon, tila naging banyaga na sa akin ang tulog. Sa sobrang lalim ng mga eyebags ko, halos magmukha na itong pasa to the point na hindi na sila kayang takpan ng make-up. Damn, but life must go on. Ako ang nagtulak sa kanya na gawin ‘yon, hindi ba? Sa bibig ko mism

Isabelle Nagmulat ako sa malamlam na liwanag. Tanging isang ilaw mula sa lampshade sa kabilang dulo ng silid ang nagbibigay liwanag. Paglingon ko sa paligid, agad kong nakilala kung nasaan ako—opisina ito ni Hubert. Sa labas ng bintana, madilim na, pero wala akong ideya kung anong nangyari at kung paano ako napunta doon. Ang huling naaalala ko ay nakaupo ako sa harap ng computer sa opisina, halos lamunin ng antok—at umaga pa ‘yon. Gumalaw ako at nakaramdam ng mainit na kamay sa bandang paa ko, pamilyar at agad na nagdulot ng pamilyar na kiliti pataas ng binti ko. Kilala ko ang haplos na ‘yon bago ko pa siya makita. Nakapatong pala ang mga paa ko sa hita niya. Hinimas ko ang mga mata ko para masanay sa limitadong liwanag at nang tuluyang luminaw ang paningin ko, nakita ko siyang marahang minamasahe ang mga paa ko. “Gising ka na, mahal ko. Kumusta ang pakiramdam mo?” paos niyang tanong. “Medyo kakaiba. Anong oras na ba? Hindi ko maalala na humiga ako rito,” tugon ko, litong-lito

Isabelle Maraming empleyado ang nakatingin sa lunch date ko. Paano ba naman kasi, bukod sa magara at agaw pansin na sports car, suot ni Levi ang isag charcoal gray na pants na may kaparehang vest—walang coat, diretso lang ang vest sa ibabaw ng puting long sleeves. Nakatupi ang manggas at bukas ang tatlong butones sa taas, walang kurbata. Halatang sukat na sukat sa kanya ang ayos niyang ‘yon, bakat ang matipunong katawan niya na halatang pinaghirapan niyang ma-achieve sa gym. Sa palagay ko ay galing din siya sa trabaho—literal na corporate meets rugged ang atake. May suot siyang dark sunglasses, maayos ang gupit sa kanyang maikling buhok, at may well-maintained na balbas na parang sinadya—tila dalawang araw na niyang hindi inahit ‘yon na lalo lang nagpalakas ng appeal niya. Wala rin siyang freckles gaya ng kapatid niya. Walang duda, isa siyang napakakisig na lalaki. “Wow, as always, you are breathtaking,” sabi niya paglapit sa akin. “Paano bang mas gumaganda ka pa bawat pagkikita na