All Chapters of The Ravishing CEO: Burning For His Touch: Chapter 201 - Chapter 210

Miguel Nakakainis na magtago sa mumurahing apartment na ito, pero simula ng madiskubre nila ang dati kong lungga, napilitan akong umasa sa tanga na iyon na nag-e-espiya sa loob ng kumpanya. Ayaw ko man, nakadepende ako sa kanya dahil hindi ako pwedeng basta maglakad-lakad sa labas. Siya rin ang naghanap nitong bagong hide out ko—malayo sa kumpanya, masagwa at makitid, pero nakapagtago ako rito. At least ngayong araw, nalibang ako sa pananakot kay Isabelle. Diyos ko, ang sarap panoorin siyang hilakbot na hilakbot—parang pusang laging nagugulat. Ang ideya ng gago na iyon na lagyan ng spyware ang mga cellphone at computer ng kumpanya ay napakatalino. Ang ginagawa ko na lang ay umupo rito, manood sa screen kung saan gumagalaw ang mga puppet ko, tapos ako ang nagdedesisyon kung ano ang susunod na galaw. Ang downside lang—bihira ng lumabas si Isabelle. Buntis sa apat at mukha na siyang may malaking bolang dala-dala. “Uncle, dala ko na ang tanghalian mo,” sigaw ni Kim pagpasok, mainga

NiloNang magpasya akong dumaan sa ospital ngayong araw para bisitahin ang mga bata, hindi ko inakalang sasalubungin ako ng kaguluhan doon. Katatapos ko lang ng isang operasyon malapit doon at sakay ako ng patrol car kasama ang tatlong pulis. Sinabi ko sa kanila na gusto kong samantalahin ang pagkakataon para bisitahin ang mga kaibigan ko at ang kanilang mga bagong anak. Kilala ng isa sa kanila ang mga Dela Merced at nagkataon na siya ang nagmamaneho at natuwa siya nang marinig iyon—gusto raw niyang makilala ang mga quadruplets. Maya-maya, lahat na rin ay gustong makita ang mga sanggol.Matagal na naming hinahabol si Miguel at buong-pusong nakatuon ang team ko sa paghahanap sa kanya. Sa isang punto o iba pa, nakilala na rin nilang lahat sina River at Isabelle.Ipinilit ng isang tropa na dumaan muna kami sa gift shop para bumili ng tsokolate para kay Isabelle at ilang stuffed toys. Hindi nagtagal, lahat ay nag-ambag para sa regalo. Nakabili kami ng mga metallic balloon, tsokolate at

Miguel“Hay, konti na lang. Makakaganti na rin ako sa kanila!”Naupo ako sa mabaho at sirang sofa, nag-iisip ng susunod kong galaw kapag nasa kamay ko na ang anak ni River. Sabik na sabik ako! Napakarami kong plano. Pero bigla kong narinig ang pinto na bumukas at malakas na nagsara at pumasok si Kim—halatang kabado ang gago.“Boss, yari na tayo!” halos manginig si Kim sa takot.“Ano na naman ‘yan? Anong arte ‘yan, Kim? Anong kalokohan na naman ang ginawa mo?” Tumayo ako mula sa upuan ko. “Nasaan ang kaibigan mong babae at ‘yung bata?”“Eh, b-boss…pumalpak ‘ang plano!” sabi ni Kim, halos maiyak.“Ha?!” nanlaki ang mata ko.“Oo, boss, pumalpak, sumablay, sumirit, sabog, walang nangyari!”Diyos ko, ang daldal ng batang ‘to, kung hindi ko lang nauutusan, matagal ko ng dinispatya ‘to sa totoo lang. Pero wala na akong pagpipilian sa ngayon. Siya lang at ang mga kakilala niyang small-time ang pwede kong pagtyagaan.“Anong eksaktong pumalpak, tanga ka ba?” lumapit ako sa kanya, nanlil

VinceNapakabagal.Matagal na akong nakakulong, pero iba talaga ang takbo ng oras sa loob—para bang bawat araw ay isang taon ang katumbas. Paulit-ulit lang: nakakulong sa selda na walang magawa kundi ang mag-isip. Ang tanging oras lang ng “recreation”, ay ang oras ng labasan—isang oras tuwing ikalawang araw—o kung may dumadalaw. Swerte na kung may dalaw. Buwan-buwan dumadalaw si Selena, ’yung nakakainis kong asawa. Tinitiis ko siya, dahil impyerno ang buhay dito kapag walang bisita.Noong unang dalaw niya, halos mabaliw siya sa galit nang malaman niyang niloko ko siya kay Evelyn. Ang hirap niyang pakalmahin, pero sa huli, napaniwala ko rin siya—na nadala lang ako, na ako’y tinukso lang ng babaeng ‘yon at nadala lang ako ng pangangailangan.“Hindi na mauulit, Selena. Maniwala ka sa akin.” Pagsusumamo ko. “Tsaka, nakinabang ka naman sa mga binayad niya sa akin.”“Kahit na, Vince!” Singhal niya. “Niloko mo pa rin ako!”“Ano ba naman ‘yan, huwag ka ng magalit…mag-aaway pa ba tayo na

IsabelleNanatili kami sa presinto ng humigit-kumulang apat na oras. Nakapag-usap si Vince at ang kanyang ina, na hagulgol ng hagulgol at nakiusap sa anak na aminin ang lahat ng krimen at makipagtulungan sa pulisya. Humingi rin siya ng tawad sa akin sa ginawa ng anak niya at naghihinagpis na hindi ito sumunod sa tamang landas, na siya namang pilit niyang itinuro noon pa. Sa huli, naantig pa ang asawa ko sa ginang at sinabi niyang gumaan ang loob niya na maipagkakaloob niya dito ang mas maayos na gamutan.Dahil tumupad kami sa kasunduan, wala ng iba pang pagpipilian pa si Vince kundi ang tuparin ang kanya.Marami talagang naikwento si Vince sa amin. Sinimulan niyang sabihin na nakilala niya si Miguel sa pamamagitan ng isang kaibigan mula Batanes na lumipat mula sa Maynila pagkaraan ng ikalabing-walo niyang kaarawan. Hindi niya alam kung paano nakilala ng kaibigan niyang iyon si Miguel at ni hindi siya nagkaroon ng interes na magtanong. Alam kong may katotohanan ang kwento niyang iy