Semua Bab ลวงเงารัก: Bab 31 - Bab 40

แสงสีนวลของพระจันทร์ที่เต็มดวงสวยทำให้จิตใจของชินานางดีขึ้นมาเพียงเล็กน้อย เพราะอย่างน้อยเธอก็ปลอดภัยแล้ว ปลอดภัยจากแฟนของเพื่อนพยาบาลด้วยกัน ผู้ชายคนนั้นอาสามาส่งเธอหลังจากที่ไปส่งเพื่อนซึ่งเป็นแฟนของเขาที่บ้านก่อนแล้ว และโทรศัพท์ของเธอก็แบตหมดหลังจากโทรหาตติยะจึงไม่สามารถโทรบอกให้ทางบ้านมารับที่บ้านเพื่อนได้ ตอนแรกหญิงสาวกะว่าจะโทรบอกคุณอรพิมตอนที่ว่างแต่งานยุ่งจนเธอลืมกระทั่งถึงบ้านเพื่อนแล้ว เพื่อนเธอเองก็คิดว่าสะดวกจึงเห็นด้วยกับแฟนของตัวเอง เพราะเป็นทางผ่านบ้านเขา ชินานางเห็นว่าจากบ้านเพื่อนมาที่บ้านสวนก็ไม่ได้ไกลกันมากนัก แล้วผู้ชายคนนี้เธอก็เคยพบเจอตอนที่เขามารับเพื่อนของเธอบ่อยๆ ยังเคยออกไปทานข้าวด้วยกันพร้อมกับเพื่อนเธอด้วยซ้ำ ไม่คิดเลยว่าคนที่เห็นหน้าคาดตากันจนคิดว่าน่าจะเชื่อใจได้จะทำกับเธอแบบนี้ระหว่างทางบนถนนสายเปลี่ยวอยู่ๆ ผู้ชายคนนั้นก็จอดรถแล้วก็บอกว่าชอบเธอมากกว่าเพื่อนของเธอ แล้วก็ยินดีที่จะเลิกกับเพื่อนถ้าเธอตกลงคบด้วย ซึ่งแน่นอนว่าชินานางไม่คิดจะทำแบบนั้น เธอรู้ว่าเขาไม่ได้เมามากถึงจะดื่มค่อนข้างมาก เพราะดูเป็นคนคอแข็งเอาการ แต่ไม่คิดว่าการปฏิเสธของเธอจะทำให้เขาเ

ตติยะรู้สึกตัวตื่นเพราะเสียงเคาะประตูห้อง ร่างสูงใหญ่ขยับตัวเล็กน้อยอย่างสบายตัว ประสาทยังตื่นไม่เต็มที่ เขาบิดตัวเมื่อยขบกอดหมอนแล้วซุกหน้าลงสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ เข้าไปจนเต็มปอด กลิ่นนี้แหละที่ทำให้เขาหลับสนิทอย่างลืมตัว แต่ก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างอยู่ใต้หมอน มือหนากำลังจะดึงมันทิ้งอย่างรู้สึกเกะกะ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มสบถอย่างขัดใจแต่เมื่อคิดได้ว่าตนเองกำลังนอนอยู่บนเตียงของเพื่อนสาว และคนข้างนอกน่าจะมาเคาะอยู่นานแล้ว จึงรีบลุกขึ้นสะบัดศีรษะเล็กน้อยก่อนจะเดินไปเปิดประตูพลางล้วงเอาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาดูเวลา เก้าโมงเช้าแล้ว เขาตื่นสายขนาดนี้เพราะหลังจากคุยโทรศัพท์กับผู้เป็นป้าที่โทรมาบ่นเรื่องเรฟจนต้องอธิบายกับท่านไปแล้วตั้งใจว่าจะไม่นอน เพื่อรอดูเหตุการณ์ตอนกลางคืนเพราะไม่ไว้กลัวคนร้ายจะกลับมาอีก แต่กลับเผลอหลับไปช่วงตีสี่ร่างบางที่ยืนอยู่หน้าประตูมองเขาอย่างอึ้งๆ ไปนิดแต่ก็เปลี่ยนเป็นปกติอย่างรวดเร็ว ตติยะจึงถอยหลังให้อีกฝ่ายเข้ามาในห้อง“ขอโทษทีนะที่ตื่นสาย ว่าแต่วันนี้แซนด์ไม่ไปทำงานเหรอ”“ไม่ล่ะ คงต้องเก็บกวาดก็เลยโทรไปลางานแล้ว ติวก็รีบอาบน้ำเถอะ

คนทั้งสองช่วยกันทำงานแล้วก็จัดบ้านอย่างขมีขมัน เก็บของที่เสียหายออกไปหมดแล้วก็ปัดกวาดเช็ดถูถึงสามรอบเนื่องจากฝุ่นค่อนข้างเยอะ แล้วเอื้อมธารเองก็ไม่ถนัดเรื่องนี้ ทำยังไงก็เหมือนไม่ค่อยสะอาดอยู่ดี แต่ยังดีที่มีตติยะคอยช่วย ถึงเขาจะไม่ได้เรื่องแล้วก็แย่ยิ่งกว่าเธอ แต่ชายหนุ่มมีแรงมากกว่าจึงช่วยเอาขยะไปทิ้งหลายรอบ ยกถังน้ำเปลี่ยนน้ำให้บ่อยๆ โดยไม่บ่นสักคำ กว่าจะเสร็จเรียบร้อยก็เล่นเอาเหนื่อยแทบคลานกันทั้งคู่ชายหนุ่มหญิงสาวทิ้งตัวลงบนพื้นโล่งที่สะอาดเอี่ยมข้างๆ กันแล้วถอนหายใจ“เฮ้อ...เสร็จซะที”“ทำงานบ้านนี่เหนื่อยเอาเรื่องนะ”“นั่นสิ อ้าว...แล้วตอนอยู่อเมริกาล่ะ”ตติยะไม่ได้เอะใจคำพูดของอีกฝ่าย แต่เล่าเรื่องของตัวเองอย่างสนุกแทน“ก็จ้างแม่บ้าน ตอนแรกทำเก่งว่าจะทำเอง แต่อยู่ไปก็ไม่ไหว เรียนหนัก เหนื่อย แล้วก็ทำไม่เป็นกันทั้งคู่ ก็เลยยอมแพ้ แต่แม่บ้านคงแอบเอาติวกับเรฟไปนินทาลับหลังแน่ เพราะไม่เก็บอะไรเลยกันทั้งคู่ ติวเห็นแม่บ้านก้าวเข้ามาในห้องทีเขาชอบทำหน้าเหมือนจะเป็นลม”เสียงใสหัวเราะขึ้นมาเมื่อนึกภาพตาม จนตติยะอดหันมองเจ้าของเสียงและรอยยิ้มสดใสไม่ได้ นับวันเขายิ่งชอบเธอในความสดใส น่าร

เอื้อมธารให้เวลาพี่สาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อตัวเองจะได้ทำใจก่อนพูดคุยกัน เมื่อเอื้อมทรายลงมาหญิงสาวก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานพร้อมทั้งคำขู่ของคนพวกนั้นให้พี่สาวฟัง ขณะที่ทั้งสองนั่งทานขนมด้วยกันบนเสื่อกลางห้องรับแขก“แซนด์มีอะไรจะบอกซีไหม”คนเป็นน้องถามเมื่อเล่าจนจบ อีกฝ่ายนิ่งเงียบไปแล้วก็หน้าซีดลงเรื่อยๆ แทบจะไม่มีสีเลือด เพียงเท่านี้เธอก็พอจะเดาได้ว่าคำตอบของเอื้อมทรายคืออะไรเธอไม่อยากเชื่อคำพูดและรูปถ่ายที่ได้เห็นนั้นเลย ทว่าหลายอย่างที่เคยสงสัยก็กำลังสร้างความสับสนให้เธอ เช่น ค่ารักษาพยาบาลของเธอที่เข้าโรงพยาบาลอยู่นานหลายปี เงินที่ผ่อนบ้านหลังนี้ เงินค่าเทอมของพี่สาว แม้พี่จะบอกว่าเป็นเงินที่ได้มาจากการขายบ้านหลังเก่าซึ่งใหญ่เกินไปสำหรับสองพี่น้อง แล้วก็เอามาดาวน์บ้านหลังเล็กนี้ ที่เหลือเก็บเอาไว้รักษาเธอ อีกทั้งพี่ยังทำงานพิเศษแทบไม่เคยว่าง แต่เมื่อคิดดูดีๆ แล้วค่าใช้จ่ายทุกอย่างมันมหาศาลเหลือเกิน แล้วผู้หญิงอายุน้อยตัวคนเดียวอย่างพี่สาวเธอแบกรับภาระอันแสนหนักอึ้งนั้นไหวได้อย่างไรเอื้อมทรายก้มหน้าลงซ่อนความรู้สึกผิดทว่ากลับไม่มิดเอาเสียเลย เธอเสียใจกับสิ่งที่เกิดข

เมื่อออกเวรเรียบร้อยชินานางก็เตรียมตัวกลับบ้าน ร่างอิ่มสมส่วนก้าวออกมาหน้าโรงพยาบาลด้วยท่าทางเหม่อลอย เมื่อวานเธอลาไปหนึ่งวันมาทำงานจึงถูกหลายคนถาม รวมทั้งแฟนของผู้ชายคนนั้นด้วย ซึ่งดูเหมือนเพื่อนเธอจะยังไม่รู้ถึงความเลวร้ายของแฟนตัวเอง เธออยากบอกเพื่อนว่าควรเลิกกับผู้ชายแบบนั้นแต่ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร และวันทั้งวันจิตใจก็ย่ำแย่จนทำงานพลาดหลายครั้ง กระทั่งหัวหน้าสั่งให้เธอพักเพราะคิดว่ายังไม่หายดี ทว่าชินานางรู้ว่าที่ยังไม่ดีขึ้นนั่นคือสภาพจิตใจของตัวเองคืนก่อนเธอไม่อาจหลับตาลงได้ พอเช้าก็รีบลุกขึ้นมาซักที่นอนเองจนคนในบ้านแปลกใจ แล้วก็เห็นท่าทางเพลียของเธอจึงไม่อยากให้มาทำงาน โดยไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นไข้ใจ ไม่ใช่ร่างกาย แม้เมื่อคืนที่ผ่านมาจะหลับเพราะฤทธิ์ยาตื่นขึ้นมาจึงพอมีกำลังแรงกายที่จะมาทำงานบ้าง แต่คงต้องใช้เวลาอีกนานกว่าแผลเหวอะหวะในใจเธอที่ถูกใครคนหนึ่งเฉือนจะดีขึ้นในขณะที่สมองกำลังเลื่อนลอยอยู่นั้น เท้าเล็กก็ต้องชะงัก เพราะอยู่ๆ ก็มีชายร่างสูง ผมสีน้ำตาลทองในชุดสูทสองคนก้าวเข้ามาขวางหน้าทำเอาเธอตกใจ“ขอโทษครับ”ชินานางไม่เอ่ยโต้ตอบ การถูกทำร้ายทำให้เธอมองผู้ชายที่ไม่รู้จัก