All Chapters of ลวงเงารัก: Chapter 21 - Chapter 30

ฝนตกกระหน่ำตั้งแต่ช่วงเย็นมาจนถึงตอนนี้ แม้ทั่วทั้งท้องฟ้ามืดสนิทและนาฬิกาบอกเวลาสามทุ่ม กลิ่นไอดินที่อบอวลขึ้นเมื่อหยาดน้ำฝนตกลงกระทบพื้นดินก็เจือจางลงไปแล้ว แต่เม็ดฝนยังไม่ขาดสาย นั่นทำให้คนที่ยืนมองถนนซึ่งเชื่อมผ่านสวนผลไม้มายังหน้าเรือนใหญ่อยู่ตรงหน้าต่าง ชะเง้อคอรอแสงไฟสองดวงด้วยสายตากังวล เป็นห่วงคนที่กำลังเดินทางกลับแต่ยังมาไม่ถึง“เห็นทีฉันจะต้องดุตาติวซะบ้างแล้วล่ะแม่จิตต์” คุณอรพิมเอ่ยขึ้นเมื่อคนสนิทถือแก้วน้ำขิงร้อนๆ มาวางให้บนโต๊ะตรงหน้า“เรื่องอะไรหรือคะคุณ”“ก็ตั้งแต่ฉันให้ยัยหนูนากลับกับเขา เขาก็พาน้องกลับถึงบ้านช้าทุกวันเลยน่ะสิ วันนี้ก็เหมือนกัน ดูสินี่มันสามทุ่มแล้ว ปกติยัยหนูกลับเองแล้วให้คนออกไปรับตรงป้ายรถเมล์ หรือนั่งสองแถวมาที่หน้าสวนก็ไม่เคยเกินสองทุ่มครึ่งเลย”“โถ...คุณ ฝนกำลังตกหนักนะคะ ขับรถเร็วอันตรายออก แล้วนี่ก็ยังไม่ดึกเท่าไหร่สักหน่อย”“เอ๊ะ! แม่จิตต์นี่ เข้าข้างตาติวอยู่เรื่อยอย่างนี้สิถึงได้เหลวไหลกันประจำ โตแล้วกลับมาก็ยังเป็นอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”แม้อยากจะบ่นต่อให้เต็มที่แต่เสียงรถเบรกดังขึ้นหน้าบ้านก็เรียกความสนใจของคุณอรพิมได้มากกว่า ร่างอวบรี

ร่างบางก้าวลงจากรถเมล์พร้อมกับคนหลายคนที่ป้ายรถเมล์ป้ายหนึ่ง นี่คือชีวิตประจำวันของเธอที่แสนจะเคยชิน แม้ว่ากว่าจะกลับถึงบ้านก็ย่ำค่ำแล้ว ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มหากแต่ไม่เป็นปัญหา สถานที่ที่เธออยู่ไม่ใช่ซอยเปลี่ยว หน้าปากซอยเป็นตลาดค่อนข้างครึกครื้นแม้จะอยู่บริเวณนอกเมืองก็ตาม หญิงสาวเดินเข้าซอยเช่นทุกวัน บ้านของเธอลึกเข้าไปในซอยประมาณหนึ่งกิโลเท่านั้นจึงไม่ลำบากหากจะใช้การเดินแทนขึ้นมอเตอร์ไซค์รับจ้าง อีกอย่างเธอไม่พิสมัยมันอย่างมาก เนื่องจากพ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุเพราะมันจนเสียชีวิตตั้งแต่เธออายุแปดขวบคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นว่าหน้าบ้านที่ปกติจะไม่มีอะไรมาขวางนั้นมีรถกระบะคันหนึ่งจอดอยู่ เมื่อก้าวเข้าไปใกล้ก็มีเสียงโครมครามดังมาจากภายใน ร่างบางสะดุ้งทั้งตัวรีบวิ่งเข้าไปข้างในอย่างตกใจลืมคิดหน้าคิดหลังทันทีบ้านของเธอเป็นบ้านหลังเล็กตั้งอยู่ระหว่างบ้านหลังใหญ่สองหลัง ซึ่งแทบไม่เคยให้ความสนใจกันและกัน เพราะพวกเธอเป็นคนธรรมดาๆ ทำงานหาเช้ากินค่ำ แล้วก็แทบไม่มีใครอยู่บ้านในตอนกลางวัน ไม่ได้ปฏิสันถารกับเพื่อนบ้านนัก ยกเว้นกลับบ้านหรือออกจากบ้านพร้อมๆ กันจึงยิ้มให้กันบ้าง ไม่แปลกหา

ร่างสูงใหญ่หันไปคว้ากุญแจรถมอเตอร์ไซค์คันเดิมวิ่งออกจากห้องทันที หลังจากคล้องหูฟังบลูทูธ ปากก็พร่ำบอกให้ปลายสายใจเย็น เขากำลังจะไปหาแล้ว เมื่อเจอเรฟที่เดินมาหาหน้าห้องก็รีบบอก“ฉันมีธุระด่วน แล้วจะบอกอีกที นายไปรับน้องนาด้วยนะ”“เดี๋ยวครับคุณติว ผมจะบอกว่า...”ไม่ทันแล้ว ตติยะวิ่งพรวดไปกดลิฟต์เปิดออกแล้วก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็วไม่หยุดฟังสักนิด เรฟได้แต่ส่ายหน้า วันนี้เขาจะมาบอกว่าขอจับตาดูไอ้พวกที่จะตามชายหนุ่มเอง แล้วให้คนของเขาคนอื่นพาตติยะกับน้องสาวกลับบ้าน ทว่าไม่ทันเสียแล้วตติยะออกจากลิฟต์แล้ววิ่งเข้าไปในอู่ที่เขาจอดมอเตอร์ไซค์เอาไว้ ชายหนุ่มไม่ได้เอามันไปจอดไว้ที่ส่วนของผู้บริหารเพื่อหลีกเลี่ยงคนที่ตาม กะว่าจะใช้ขี่ไปหาเอื้อมทรายเฉพาะตอนเที่ยง ทว่าตอนนี้เขารีบเร่งจึงต้องใช้มัน ชายหนุ่มบิดเร่งเครื่องอย่างแรง มันเป็นรถที่เขาแต่งเอาไว้ใช้เอง เพราะฉะนั้นเร็วทันใจอย่างแน่นอนครึ่งชั่วโมงต่อมาตติยะก็มาอยู่หน้าบ้านหลังที่เขาไม่ได้มาหลายปีแล้ว ทว่าถนนหนทางนั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาแม้แต่น้อย ชายหนุ่มตั้งใจจะกดกริ่งเพราะสายของเธอตัดไปก่อนที่เขาจะมาถึง แต่เพราะกำลังขับรถอย่างรวดเร็วทำให้

รถของเรฟมาถึงทางเลี้ยวเข้าถนนที่จะตรงไปยังบ้านสวนก่อนหน้าตติยะโทรมาบอกว่าเขาไม่ต้องไปรับชินานางเพราะเธอจะไปงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนและเพื่อนเธอจะมาส่งเอง ส่วนตติยะไม่กลับบ้านสวน เรฟจึงกลับมาคนเดียวและไม่มีใครตามมา เขารู้เพราะคนของเขาที่คอยตามสังเกตมาด้วยห่างๆ รายงานมาอย่างนั้นถ้าเรฟรู้ก่อนหน้านี้ว่าตติยะจะไม่มาค้างที่นี่ วันนี้เขาก็จะอยู่ที่ทำงาน ไม่หอบทุกอย่างกลับมาแน่ พอบ่นว่าทำไมไม่โทรมาบอกเขาเร็วกว่านี้ ทางนั้นกลับตอบว่ามัวแต่ทำอาหารอยู่ พอเขาเย้าเพราะไม่เคยเห็นทำอาหารให้ภรวี ตติยะก็บอกเพียงว่าไม่ได้อยู่กับภรวี อยู่กับเพื่อนอีกคนที่บังเอิญเกิดเรื่องที่บ้านจึงไม่อยากให้อยู่คนเดียว แต่ไม่ได้บอกรายละเอียดมากกว่านั้น หากเรฟก็ค่อนข้างมั่นใจว่าน่าจะเป็นเพื่อนคนสำคัญมากๆ เลยทีเดียว ก็ปกติตติยะเคยเอาใจใส่ใครอื่นที่ไหนนอกจากคนในครอบครัวชายหนุ่มคิดแล้วก็ถอนหายใจด้วยความเซ็ง จะขับรถกลับตอนนี้ก็เหนื่อยเปล่าแล้วรถคันใหญ่วิ่งเข้ามาในถนนลูกรังด้วยความเร็ว ตั้งแต่ได้รับบทเรียนในวันแรกที่มาที่นี่เรฟก็เปลี่ยนไปใช้รถโฟร์วีลของเวลเลโอขับมาที่นี่แทน อีกค่อนข้างไกลเหมือนกันกว่าจะถึงทางเลี้ยวเข้าบ้า

ร่างสูงใหญ่ที่ในมือถือกระเป๋าสะพายบ่าของผู้หญิงซึ่งใบค่อนข้างโตกว่าพวกสาวๆ ไฮโซ ชะงักเท้าที่ก้าวเดินอยู่ด้านข้างเรือนไทยเพราะเสียงที่ได้ยิน“ชมพู่บอกว่าคุณนายอมทานข้าวแล้วค่ะ แต่ขอทานในห้องตัวเอง แล้วก็บอกว่าไม่เป็นอะไรมาก คุณท่านไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ แค่ขอพักหน่อย เดี๋ยวก็ดีขึ้น”“แน่ใจหรือแม่จิตต์ว่าเดี๋ยวก็ดีน่ะ โดนทำอะไรมาบ้างก็ไม่รู้ เด็กคนนั้นใจทำด้วยอะไร ถึงทำกับยัยหนูนาได้ถึงขนาดนี้”เสียงของผู้เป็นแม่ทำให้เรฟกำกระเป๋าในมือแน่นขึ้น ดูเหมือนท่านจะเชื่อมั่นว่าเขาเป็นคนที่แย่เอามากๆ ไม่สิ ต้องบอกว่าเลวระยำสุดๆ เลยทีเดียว“คงต้องรอคุณติวก่อนแหละค่ะ รายนี้มีแต่คุณติวถึงจะยอมเปิดปากพูดอะไร”“จริงสิ ฉันต้องคุยกับตาติวเรื่องนี้ด้วย ต้องเอาเรื่องทั้งคู่ ฉันไม่ยอมจบง่ายๆ แน่ ถ้าคนก่อเรื่องยังทำหน้าเฉยไม่รู้สึกอะไรแบบนี้”“คุณท่านก็...รอถามความจริงกันก่อนเถอะค่ะ แล้วจะเอายังไงก็ค่อยว่ากันอีกที”“งั้นฉันรีบโทรหาตาติวดีกว่า”พร้อมเสียงพูดของคุณอรพิมเรฟได้ยินเสียงเท้าขยับเบาๆ แล้วก็ได้ยินเสียงแม่จิตต์ถาม“แล้วจะให้ดิฉันให้เด็กยกข้าวไปให้คุณเรฟที่บ้านโน้นไหมคะ ปกติเห็นกลับมาคนเดียวก็ไม่มาทานข้า