Lahat ng Kabanata ng ลวงเงารัก: Kabanata 11 - Kabanata 20

ร่างสูงก้าวเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน หลังจากเสียงเคาะประตูเงียบลงชั่วครู่ก่อนจะถือวิสาสะแบบไม่ต้องรอคำอนุญาต นั่นทำให้คนที่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับการเซ็นเอกสาร เงยหน้าขึ้นมองด้วยความแปลกใจ“เป็นอะไรเรฟ ทำหน้าเหมือนโดนใครบังคับให้ไปเยี่ยมน้องแยมอย่างนั้นแหละ”“ตอนนี้ไปเยี่ยมคุณแยมที่อิตาลีซะยังจะดีกว่า” คนถูกถามถอนหายใจยาวพูดอย่างซังกะตายเต็มแก่“ขนาดนั้นเลยเหรอ” ตติยะถามเสียงสูงอย่างไม่นาเชื่อ “อะไรทำให้นายเลือกไปเดินถือของตามน้องแยมเวลาช็อปปิ้งทั้งห้างได้ล่ะเนี่ย”“โธ่...พระเจ้า อย่าล้อเล่นน่า คุณนั่นแหละรู้ดีกว่าใครว่าผมรำคาญที่จะต้องมานั่งอ่านเอกสารเฉยๆ แค่ไหน” เขาเถียงอย่างสุดเซ็งตติยะมองสีหน้าคนที่ทำท่าเหมือนจะตายซะให้ได้แล้วก็หัวเราะเสียงดัง จะมีอะไรทำให้เรฟขยาดได้เท่ากับการเดินตามน้องสาวเขาช็อปปิ้งไม่มีอีกแล้ว แต่ถ้าหมอนี่ยอมรับสภาพน่าเบื่อนั้นได้ก็หมายความว่าการนั่งอ่านและตรวจเอกสารนิ่งๆ นี่คงจะเป็นยาพิษตัวจริงสำหรับเรฟล่ะ“นายไม่ชอบนั่งสบายๆ บนโต๊ะ อยู่ในห้องติดแอร์หรือไง”หนุ่มลูกครึ่งเหลือบตามองหนุ่มหล่อลูกเสี้ยวที่เดินมานั่งลงบนโซฟาอีกตัวด้วยสายตากล่าวหา

“ก็ยัยคนนี้ไงคะที่ไปเคาะกระจกรถของเราวันนั้น วีวี่เห็นก็เลยเข้ามาเตือนสักหน่อย”ภรวีบอกไป ทั้งที่จริงเธอหงุดหงิดและกำลังอยากหาใครสักคนมาระบาย ซึ่งก็บังเอิญจำผู้หญิงคนนี้ได้เลยขอคิดบัญชีสักหน่อย“คุณเตือนที่ไหน ด่าเป็นชุดไม่หยุดเลยต่างหาก”คนที่ยืนฟังอย่างเดียวอยู่นานพูดขึ้นแล้วเหลือบมองผู้ชายหน้าตาดีที่ยืนข้างๆ หญิงสาวสวยแต่งตัวโชว์ความขาวอวบด้วยดวงตาถมึงทึง ก่อนจะหันกลับมายังผู้หญิงอีกครั้ง“แล้ววันนั้นฉันก็ขอโทษไปแล้ว ยังจะมาว่านั่นว่านี่อะไรอีก ความจริงก็ไม่อยากพูดนักหรอกนะแต่มันก็อดไม่ไหวจริงๆ เพราะคนอย่างฉันไม่ชอบให้ใครมาด่าเล่นฟรีๆ อยากจะบอกว่าถ้าคุณไม่มายืนว่าฉันปาวๆ เป็นนานสองนานอยู่ล่ะก็ฉันก็จำหน้าคุณไม่ได้หรอก ไม่รู้ด้วยว่าคุณทำเรื่องบัดสีอะไรที่ไหนมาบ้าง แต่พอมาทำแบบนี้แล้วมันเหมือนประจานตัวเองรู้ไหม คราวนี้มันสว่าง แดดเปรี้ยง ฉันจำหน้าคุณสองคนได้แม่นเลย เจอกันอีกทีต่อให้อยู่ในผับก็คงยังจำได้ แต่ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะเล่าให้ใครฟังหรอก มันแสลงปาก แล้วก็ขออย่าให้เจอกันอีกเลยเพราะมันคันลูกตายังไงไม่รู้”พูดจบร่างบางก็จะเดินหนีไปเหมือนครั้งก่อน คราวนี้ภรวีไม่ยอม เธอตรงเข้าไปคว้าแข

ชินานางรู้สึกว่าบรรยากาศภายในรถโฟร์วีลคันใหญ่นี้ ดูอึมครึมไม่แพ้กับเมฆฝนทมึนที่ตั้งเค้าอยู่ภายนอก เพราะมีคนตัวโตนั่งหน้าบึ้งถมึงทึงและมุ่งมั่นกับการบังคับรถอย่างเดียวโดยไม่พูดไม่จา นอกจากเสียงแอร์แล้วเธอไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย แม้กระทั่งลมหายใจของเขา‘ตายไปแล้วมั้งเนี่ย’หากเป็นอย่างที่หญิงสาวค่อนขอดอยู่ในใจจริง คุณ MIB คนนี้คงเป็นพวกมีความสามารถพิเศษที่ขับรถได้ทั้งที่ไม่หายใจ แต่ในเมื่อเธอยังไม่เห็นเขาบินได้เขาจึงยังดูธรรมดา และรถก็ยังเคลื่อนต่อไปเรื่อยๆ นั่นก็แสดงว่าเขายังมีชีวิตอยู่“ฝนตกอีกแล้ว...ดีนะที่พ้นเขตในเมืองมาแล้ว ไม่งั้นรถคงติดแย่ หน้าฝนก็งี้ ฝนตกรถติดเรื่องธรรมชาติ”ชินานางเปิดประเด็นเพื่อทำลายความเงียบ ทั้งที่ความจริงแล้วไม่อยากจะคุยกับเขาสักเท่าไรหรอก แต่ดูจากที่เห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเขาแล้วมันรู้สึกขนลุกอย่างไรบอกไม่ถูก คนอะไรไม่รู้ใส่แว่นดำก็ดูน่ากลัว พอไม่ใส่สายตาก็ดูราวกับจะเผาเธอได้“คุณคงยังไม่ชิน แต่อีกหน่อย เดี๋ยวก็ชินไปเอง...เอ๊ะ!”เธออุทานเมื่อเรฟหักพวงมาลัยเลี้ยวขวา ทั้งที่ยังไม่ถึงแยกที่ต้องเลี้ยวจริงๆ นั่นทำให้ชินานางตระหนกขึ้นมา กลัวว่าเขาจะโมโหเธอจนอยาก

การจราจรในช่วงสายของวันยังแน่นขนัดอยู่ ทั้งที่ตติยะออกมาจากคอนโดของภรวีได้ประมาณหนึ่งชั่วโมงแล้วแต่เขายังอยู่ไม่ห่างจากแถวคอนโดของหญิงสาวนัก ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาสายกว่าตอนที่อยู่บ้านสวนเพราะกว่าจะได้หลับกันจริงๆ ทั้งเขาและภรวีก็เหนื่อยอ่อนจากกิจกรรมบนเตียงไปตามๆ กัน เนื่องจากหญิงสาวทำทุกอย่างเพื่อปลุกอารมณ์เขาอยู่ตลอด แม้จะปฏิเสธไปแล้วทว่าเมื่อถูกกระตุ้นคนอย่างตติยะก็ไม่เคยถอยอยู่แล้ว ชายหนุ่มรู้สึกสนุกกับสิ่งที่ภรวีมอบให้ แต่ก็เกิดความหน่ายแทรกขึ้นมาด้วยเหมือนกันเพราะเธอเรียกร้องจากเขามากจนเกินไป ถึงจะเคยมีเซ็กซ์ที่บ้าคลั่งกว่านี้กับสาวผมทองถึงสองคนพร้อมกัน แต่เขาชักไม่สนุกกับความต้องการของภรวีเสียแล้ว ตติยะอดคิดไม่ได้ว่าหากไม่ป้องกันตัวเองอย่างดี เมื่อคืนนี้อาจจะทำให้ภรวีท้องก็ได้ บางทีเขาอาจจะต้องเว้นระยะห่างกับเธอบ้าง เขารู้สึกอย่างนั้น หากภรวีไม่ยอมก็คงต้องพูดกันอย่างจริงจังว่าหากยังต้องการให้ความสัมพันธ์ระหว่างกันคงอยู่ เธอก็ไม่ควรทำให้เขาเบื่อเสียก่อน ซึ่งเขาเชื่อว่าภรวีรู้และเข้าใจดีรถเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ ทำให้คนขับเริ่มเบื่อ หลังจากเปิดเพลงฟังเพื่อผ่อนคลายความหงุดหงิดกับการจราจ

หลังจากไม่ได้กลับบ้านสวนเมื่อคืนวานแล้วได้พูดคุยกับเรฟที่ทำงาน ทำให้ตติยะรู้ว่าคุณอรพิมผู้เป็นป้ากลับมาที่บ้านแล้ว แต่จากที่สังเกตอาการลูกพี่ลูกน้องของเขาที่ไม่ค่อยจะยอมพูดถึงมารดาของตนเองเท่าไรนักเขาก็รู้ว่าทั้งสองน่าจะยังไม่ได้พูดคุยกันตามประสาแม่ลูกเป็นแน่ ซึ่งเป็นเรื่องที่ตติยะค่อนข้างเป็นห่วงมาก เขาอยากให้เรฟรู้จักกับความอบอุ่น ความเป็นครอบครัว และอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ ชายหนุ่มจะได้ลดความแข็งกระด้างที่มีลงไปบ้าง เหนืออื่นใดตติยะอยากให้แม่กับลูกกลับมาเป็นครอบครัวเหมือนเดิม แม้ว่าอาจจะไม่สามารถทำให้ทั้งสามคนอยู่ด้วยกันได้ แค่เรฟกับป้าอรพิมรักกันเข้าใจกันเขาก็ดีใจมากแล้ว ฉะนั้นตติยะจึงคิดว่าหากจะดึงเรฟเข้าไปหาแม่ของเขาให้มากขึ้น ตัวเขาเองนี่แหละที่จะต้องเป็นฝ่ายพาชายหนุ่มเดินเข้าไปเย็นวันนี้ตติยะกับเรฟไปรับชินานางกลับมาบ้านพร้อมกัน แม้ภายในรถจะมีการพูดคุยกันมาตลอดทาง ทว่าเรฟกับชินานางนั้นไม่ได้คุยหรือแม้แต่จะมองหน้ากันด้วยซ้ำ หญิงสาวนั่งอยู่เบาะหลังในขณะที่เรฟเป็นคนขับรถ ซึ่งชายหนุ่มก็ตั้งหน้าตั้งตาขับและโต้ตอบกับตติยะเท่านั้น ถึงบางครั้งจะมองกระจกหลังบ้าง หากเขาก็จะมองเผินๆ ไม่สนใจ