Semua Bab ลวงเงารัก: Bab 51 - Bab 60

แสงไฟภายในบ้านทรงไทยหลังใหญ่ถูกปิดลงบ้างแล้ว แต่ที่ยังมีเหลือเร้นพอให้ความสว่างแก่ผู้ที่ยังไม่เข้าไปในห้องนอนส่วนตัวก็คือครัว และระเบียงที่ทอดยาวจากตัวบ้านไปจนถึงศาลาด้านหน้า ส่วนที่ไกลออกมานอกบริเวณบ้านก็จะมีตะเกียงเจ้าพายุที่คนงานในสวนจุดเอาไว้ เพื่อความสะดวกในการเดินตรวจตราทั้งในสวน บ้านคนงาน และเลยมาจนถึงตัวบ้านหลังใหญ่ทั้งสองหลังเสียงซุบซิบกันพร้อมๆ กับเสียงกระทบกันนิดๆ จากการล้างจานเรียกความสนใจจากหญิงวัยห้าสิบปีที่กำลังจะเดินกลับห้องนอนของตนให้หยุดฟัง“ไข้ขึ้นตัวร้อนจี๋ ตอนนี้ยังไม่ลดลงเลยพี่...เอาไงดี”“ก็เอาข้าวต้มกับยาไปให้เหมือนทุกทีนั่นแหละ นี่ครบสี่ชั่วโมงอย่างที่คุณนาเธอบอกแล้วไม่ใช่รึ”“เอาไปก็ไม่ตื่นขึ้นมากิน มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะพี่”“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไงห๊ะนังชมพู่ ฉันก็ทำตามที่คุณนาเธอสั่งทุกอย่างแล้วนะ แกจะเอาอะไรอีก”แป้นเริ่มขึ้นเสียงเพราะเธอเองก็เครียดกับอาการของฝรั่งคนนั้นมากเช่นกัน เพราะกลัวจะเจ็บป่วยมากไปกว่านี้ คุณตติยะก็ยังไม่กลับมาสักที คุณชินานางก็มาเข้าเวรดึกเอาวันนี้ เธอกับชมพู่จึงต้องวิ่งป้อนข้าวป้อนน้ำและยาให้ชายหนุ่มแทน แต่พวกเธอก็มีงานอื่นต้องทำด

“ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะ โอมเป็นห่วง”ร่างสูงของอานินท์เดินโอบบ่าเล็กกลมกลึงออกมาจากคอนโดของตัวเองในตอนเช้าของวันหยุด มือข้างหนึ่งถือกระเป๋าให้กับเอื้อมธาร หลังจากทั้งสองพูดคุยกันแล้วเมื่อคืนถึงข้อเสนอของตติยะ กับเรื่องคนที่เอื้อมธารบอกว่าเป็นตัวการทำร้ายเอื้อมทราย แม้ชายหนุ่มจะเห็นด้วยเรื่องการให้ตติยะเข้ามาช่วย ทว่าไม่ค่อยสบายใจหากเอื้อมธารจะต้องเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงเอื้อมธารบอกกับเขาว่าตัวเธอมีเรื่องกับผู้หญิงคนนี้เพราะตติยะ แล้วเจ้าหล่อนก็เข้าใจผิดด้วยความหึงหวงชายหนุ่ม คงคิดทำร้ายเธอแต่บังเอิญพวกเธอหน้าเหมือนกัน ตอนที่พวกนั้นกำลังจะจับเอื้อมทรายหน้าบ้านหลังจากพี่สาวเธอกลับจากทำงาน เธอที่ได้ยินเสียงเอะอะโผล่ออกไปพอดี พวกนั้นจึงรวบไปทั้งคู่“อืม...ถึงวิธีนี้อาจจะไม่ดีที่สุด แต่เชื่อเถอะว่าถ้ายายทอร์นาโดนั่นรู้ต้องคลั่งแน่”หญิงสาวบอกหน้าตาย เธอต้องเอาคืนให้เจ็บแสบกว่าที่ผู้หญิงคนนั้นทำ เธอจะทำให้มันกระอักจนอกระเบิดแล้วก็ค่อยๆ ตายช้าๆ เหมือนที่มันทำให้พี่สาวของเธอต้องทรมาน แต่เธอต้องบิดเบือนข้อมูลนิดหน่อยโดยให้คนผิดเป็นเธอเอง ไม่เกี่ยวกับพี่สาวเพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของเอื้อมทราย“ถ้าเก

ตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องและทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอน หญิงสาวก็ไม่ขยับไปไหนทั้งสิ้น เอาแต่สะอื้นร้องไห้เบาๆ กระทั่งหลับไป จนคนที่พาขึ้นมาดูห้องเริ่มกังวลใจ เขาไม่ได้ต้องการให้เธอชื่นชมหรือปลาบปลื้มกับห้องที่จัดเตรียมเอาไว้ แต่อยากให้สดชื่นขึ้นบ้าง กลับกลายเป็นว่าการมาบ้านของเขาทำให้เพื่อนสาวดูจะหม่นหมองยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ แต่ตติยะก็ไม่อยากยอมรับว่าอานินท์ดูแลเธอได้ดีกว่าเขา ร่างสูงใหญ่ที่นั่งเป็นเพื่อนห่างๆ อยู่ตรงมุมโซฟาลุกขึ้นไปใกล้ นั่งลงบนเตียงเบาๆ เพราะกลัวจะรบกวนคนที่นอน มองใบหน้าอ่อนใสที่ช้ำจากการร้องไห้แล้วยกมือขึ้นไล้คราบน้ำตาจากแก้มเนียนแผ่วๆ ตอนเธอร้องได้แต่มองอยู่ห่างๆ ทั้งที่อยากเข้าไปกอดปลอบแทบขาดใจ แต่เธอกลับบอกให้เขาออกไปไกลๆ ชายหนุ่มจึงนั่งหลบห่างออกมา ไม่ยอมออกจากห้องเพราะไม่อยากให้เธออยู่คนเดียว“แซนด์...ติวอยากให้แซนด์เห็นติวสำคัญบ้าง ไว้ใจบ้าง ได้ไหมฮึ”ชายหนุ่มก้มลงไปกระซิบถามข้างหูเล็กเสียงนุ่ม ไม่ต้องการให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมาตอบหรอก มือหนาลูบผมกับหน้าผากมนเบาๆ อยู่อย่างนั้น อยากอยู่เคียงข้างใกล้ๆ คนร่างบางนานๆ จึงขยับตัวลงนอนข้างๆ ไม่ให้แนบชิดกันจนมากเกินไป เกรงเพ

เงาตะคุ่มของร่างสูงใหญ่ก้าวออกมาตรงทางเชื่อมระเบียงแม้ว่าคนในบ้านทั้งสองหลังจะยังทำกิจกรรมกันอยู่ เพราะเขายังเห็นไฟเปิดอยู่บ้างบางห้อง แต่จะให้รอเวลาอีกหน่อยเรฟเกรงว่าตัวเองจะหลับเพราะฤทธิ์ยาไปเสีย ก่อนจึงรีบออกมาหลังจากตติยะออกไปแล้ว เขาก้าวเร็วๆ ไปจนถึงระเบียงเชื่อมที่ติดกับห้องของชินานาง แม้ร่างกายจะยังไม่สมบูรณ์ ตัวยังรุมอยู่หน่อยๆ แต่ก็ยังแข็งแรงพอที่จะพาตัวเองกระโดดข้ามระเบียงไปที่ระเบียงห้องของหญิงสาวได้เรฟเสียหลักเล็กน้อยตอนจะยืนบนพื้นแต่ก็ไม่ถึงกับล้ม เขาเกาะราวระเบียงแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืนเดินไปที่ประตูกระจกซึ่งปิดอยู่ ทั้งยังมีผ้าม่านปิดบังทุกอย่างภายใน มือหนาขยับเบาๆ แล้วก็เห็นว่ามันล็อก จึงอดไม่ได้ที่จะตบกระจกอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเริ่มเคาะเบาๆ เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากข้างในเขาก็เคาะดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเรียกหญิงสาว“นี่คุณ คุณ...ไม่ได้ยินหรือไง”คนข้างในที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องน้ำพร้อมเสื้อคลุมชะงักกับเสียงจากภายนอก แล้วก็ตาเบิกโต ไม่คิดว่าเขาจะกล้ามาหาเธอถึงที่นี่อีกครั้ง ความกลัวแล่นวาบขึ้นมาเป็นริ้วๆ ขณะยืนฟังเสียงอีกฝ่ายโดยไม่ขยับ“คุณ...เปิดประตู หรือจะให้ผมเรียกดังก

อรุณรุ่งในเช้าวันใหม่สดใสกว่าทุกวัน ไม่ค่อยครึ้มฟ้าครึ้มฝนเหมือนวันก่อนๆ จึงมีแสงแดดส่องกระทบกระจกแทรกผ่านผ้าม่านเข้ามา ร่างบางที่นอนหลับใต้ผ้าห่มอบอุ่นเริ่มขยับตัว เมื่อรับรู้ได้ว่าถึงเวลาเช้าแล้ว หากพอพลิกตัวไปอีกด้านกลับรู้สึกถึงแรงรั้งที่มือของตนจึงลืมตาขึ้นมามอง หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะผงะออกห่าง ทว่าสมองกลับไล่เรียงเหตุการณ์ที่เกิดได้อย่างรวดเร็ว ทำให้แทนที่จะลุกขึ้นหวีดร้อง เธอกลับค่อยๆ ไล่สายตาจากมือหนาที่กอบกุมขึ้นไปตามลำแขนล่ำ ไหล่กว้าง ลำคอ กระทั่งถึงใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายที่ยังหลับสนิทร่างสูงใหญ่ยังนั่งอยู่ในท่าเดิม เขานั่งหลับพิงหัวเตียงทั้งคืนเลยหรือ แม้จะถามกับตัวเองอย่างนั้น หากภาพที่เห็นก็ฟ้องชัดเจนว่าเป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ หลับแบบนี้คงไม่สบายตัวนัก เธอควรจะปลุกเข้าให้ไปนอนดีๆ ดีไหมนะหากขณะกำลังครุ่นคิดอยู่นั้นอีกฝ่ายก็ขยับตัว เปลือกตายุกยิกเกือบจะลืมขึ้นมา หญิงสาวทำอะไรไม่ถูก จึงรีบหลับตาลงแกล้งหลับต่อในที่สุดชายหนุ่มก็ลืมตาขึ้นมา เขามองคนที่ตัวเองนั่งเฝ้าทั้งคืนเป็นอันดับแรก เห็นอีกฝ่ายยังหลับอยู่ก็ค่อยๆ ปล่อยมือมาดึงผ้าห่มชิดลำคอระหง ส่วนตนเองลุกขึ้นบิดซ้