All Chapters of หวงรักมาเฟียเถื่อน: Chapter 61 - Chapter 70

“ลุงขอโทษแทนลูกชายตัวดีของลุงด้วยนะ ต่อไปนี้ลุงจะชดใช้แทนลูกชายของลุงเอง หนูอยากได้อะไรก็บอกลุงมาเลย”วิลล์เอ่ยขึ้นอย่างนึกโทษตัวเองที่ไม่ได้เอะใจสงสัยในตัวลูกชายจอมร้ายกาจให้เร็วกว่านี้ จนทำให้หญิงสาวอย่างหนูเข็มต้องเจอเรื่องราวร้ายๆมากมายจากการกระทำของลูกชายของเขาเขามันช้าไปหลายก้าวจริงๆกว่าจะเริ่มสืบว่าลูกชายของตัวเองเป็นยังไงหลังจากที่เขาเดินทางจากเมืองไทยมาแล้วโชคดีแค่ไหนแล้วที่พ่อจอมว้ายร้ายนั้นไม่ลงมือถึงกับเอาชีวิตของหญิงสาวไป ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิตแน่ๆ“ค่ะ”เข็มขาวพยักหน้ารับคำพูดของผู้ใหญ่อย่างนอบน้อมพร้อมรอยยิ้มเล็กๆที่ปะปนออกมากับความสับสนตลอดการเดินทางนั้น เธอไม่รู้ว่าควรดีใจไหมที่ได้มาอยู่ใกล้กับแม่ของเธออีกครั้ง หรือเธอควรเสียใจที่จากเมืองไทยมาโดยไม่ได้ลาใครเลยสักคน“อยู่ที่นี้ก็คิดซะว่าเป็นบ้านของหนูเองนะ หรือถ้ามันคับแคบไปก็บอกลุงได้เดี๋ยวลุงขยายบ้านเพิ่มให้”วิลล์ได้เห็นรอยยิ้มเล็กๆของหญิงสาวที่เขารักและเอ็นดูเหมือนลูกอีกครั้งก็พอจะเบาใจขึ้นมาได้บ้าง ว่าเจ้าลูกชายตัวดีไม่ได้ทำร้ายอะไรเธอจนเธอยิ้มออกมาไม่ได้อีกเลยเขาก็เลยพาหญิงสาวนั้นเข้าไปใ

“ลมบ้าหมูที่ไหนหอบลูกชายฉันให้เดินทางมาถึงที่นี่ได้”เสียงหนาของคนเป็นพ่อเอ่ยทักทายลูกชายเพียงคนเดียวของเขาด้วยความเป็นกันเองตามสไตล์พ่อลูกที่ค่อนข้างเกือบจะรักกันเมื่อลูกชายตัวดีนั้นเดินทางมาถึงยังหน้าบ้านของเขาพร้อมกับลูกน้องหนึ่งทีมฟุตบอลเห็นจะได้และที่ยังมองไม่เห็นไม่รู้อีกเท่าไหร่ โดยไม่บอกไม่กล่าวเขาล่วงหน้าเลยสักคำคงมาตามหาคนที่หายไปแน่ๆ ลองได้ขนคนมาขนาดนี้“ทำไม ผมมาเยี่ยมพ่อไม่ได้หรือไง”ฟีนิกส์สั่งให้ลูกน้องรอเขาที่ด้านนอก ส่วนเขานั้นก็เดินเข้าไปภายในบ้านกับพ่อของเขาตามลำพัง ไร้การติดตามถึงแม้เขาและพ่อจะแทบไม่สนิทกันแล้วก็ตาม แต่บ้านของพ่อทุกหลังก็ยังคงเป็นที่ปลอดภัยสำหรับลูกอย่างเขาเสมอ ไม่จำเป็นต้องมีคนคอยดูแลความปลอดภัยให้เกะกะวงสนทนา“คงต้องเป็นอะไรที่พิเศษจริงๆสินะ ที่มาเฟียอย่างฟีนิกส์เดินทางออกนอกเส้นทางการค้ามาถึงที่ที่มันห่างไกลได้แบบนี้”วิลล์เอ่ยอย่างรู้จักลูกชายของตัวเองเป็นอย่างดี ฟีนิกส์จะไม่ยอมเสียเวลาเดินทางไปไหนมาไหนเป็นอันขาดถ้าสิ่งนั้นไม่จำเป็นและไม่คุ้มต่อการลงทุน อย่างเช่นเดินทางมาหาพ่ออย่างเขาที่วางมือจากความเป็นมาเฟียไปแล้ว “พ่อเอาของของผมไปไว้ที่ไ

“เป็นอะไรไป เงียบทำไม”ตลอดระยะทางที่ต้องนั่งรถมาด้วยกัน คนตัวเล็กนั้นนั่งก้มหน้านิ่งมาตลอดทั้งทาง ไม่เอ่ยพูดอะไรหรือเงยหน้าขึ้นมองอะไรเลยจนมาเฟียอย่างเขาที่ไม่เคยจะใส่ใจใครสักเท่าไหร่ จำต้องเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงอย่างที่ไม่เคยห่วงใยใครแบบนี้มาก่อนปกติใครนั่งนิ่งๆแบบนี้ เขาฆ่าทิ้งไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้มาเกะกะลูกตานานนักหรอก“แม่คงรู้สึกดีที่ไม่ต้องเห็นหน้าหนูอีกต่อไป”คนตัวเล็กเอ่ยความอึดอัดภายในใจออกมา เมื่อความฝันของเธอไม่อาจถูกสานต่อจนสำเร็จได้ เธอไม่อาจทำให้คนเป็นแม่รักเธอได้เลยสักครั้ง แถมเธอยังทำให้แม่เกลียดเธอเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย“ช่างหัวแม่ของเธอเถอะ จะสนใจทำไมในเมื่อแม่ของเธอก็ไม่ได้สนใจเธอสักเท่าไหร่ หัดสนใจคนที่เขาสนใจเธอจะดีกว่าไหม”“ใครเหรอคะที่สนใจหนู”“หัดเป็นคนพูดมากตั้งแต่เมื่อไหร่”คนตัวโตเอ่ยดุคนตัวเล็กเบาๆเมื่อเธอตั้งคำถามกลับมาหาเขา ด้วยรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยจนไม่อยากตอบคำถามนั้น เพราะเธอก็ควรรู้ได้ด้วยตัวเองไหมว่าใครที่สนใจเธอจนต้องเดินทางมาตามเธอกลับด้วยตัวเองถึงที่นี่“ขอโทษค่ะ”คนโดนดุยกมือไหว้ขอโทษเขาพัลวันไปหมดด้วยกลัวเขาจะโมโหเธอไปมากกว่านี้ โดยที่เ

“เปิดประตูบ้านสิ หนูเป็นเจ้าของบ้านแล้วนะ”คำพูดเสียงอ่อนเสียงหวานออกมาจากปากของมาเฟียจอมร้ายกาจอย่างฟีนิกส์เมื่อเขานั้นพาคนตัวเล็กเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลกลับมาถึงยังบ้านพักด้วยกันแล้วท่ามกลางสายตาของลูกน้องที่ต่างพากันแอบมองมายังเขา อย่างกับพวกมันอยากจะกินตีนกันคนละทีสองทีอะไรทำนองนั้นแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้สั่งลงโทษใครด้วยยังไม่ว่างมากพอ เขายังมีคนที่ต้องสนใจอยู่จนกว่าจะส่งเธอนั้นเข้านอนด้วยกันอีกรอบบนเตียง ด้วยความติดอกติดใจ“กุญแจล่ะคะ”เข็มขาวที่หลับๆตื่นๆมาตลอดทางเพราะความเหนื่อยล้าจากการนั่งเครื่องบินที่มันเสียวตลอดการเดินทางนั้น หันไปถามเขาหน้าตาตื่นเมื่อกุญแจมันไม่ได้อยู่กับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และเธอก็เพิ่งจะคิดถึงมันได้เมื่อตอนเขาถามนี่เอง“ก็อยู่กับหนูเข็มไง”“หนูใส่ไว้ในเสื้อของคุณ เอ๊ะ มันอยู่บนเครื่องบิน”พอได้ทบทวนความจำก็ทำเอาเธอนึกขึ้นมาได้ว่า เขานั้นถอดเสื้อคลุมตัวนั้นที่มันเป็นของเขาแต่อยู่บนตัวเธอทิ้งเอาไว้บนเครื่องบิน ส่วนตอนจะลงมาเธอก็ไม่ได้เก็บขึ้นมาใส่ด้วยเขาชวนทำอะไรหลายอย่างไปหมดจนเธอลืม“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ค่อยมาเปิดกัน วันนี้ไปนอนที่คอนโดกันก่อน

“คอยอยู่ข้างๆฉันก็พอ ห้ามไปไหนเด็ดขาด เพราะฉันจะไม่เป็นอะไร”เขาพยักหน้าให้ลูกน้องเข้ามาช่วยพยุงตัวเขาให้ลุกขึ้นเดินเข้าไปภายในบ้าน โดยที่ให้เธอคอยเดินตามเขาไปแบบติดๆ“เชิญคุณหนูด้านในเลยครับ”และมีลูกน้องอย่างเลนินคอยเดินตามหลังอย่างรู้ใจเจ้านายเป็นที่สุด ด้วยรู้ดีว่าเจ้านายนั้นหวงอะไรมากที่สุด และควรจะทำอะไรแทนเจ้านายที่กำลังเจ็บหนักอยู่ในตอนนี้ฟีนิกส์ถูกพาตัวเข้าไปภายในห้องใต้ดินของบ้านเขาที่ซึ่งภายในนั้นมีห้องพยาบาลที่มีเครื่องมือช่วยชีวิตอยู่อย่างครบครันราวกับเป็นโรงพยาบาลแห่งหนึ่งเลยก็ว่าได้ด้วยมาเฟียอย่างฟีนิกส์ไม่ได้ชื่นชอบการไปโรงพยาบาลนัก และอีกอย่างการที่เขาต้องไปนอนโรงพยาบาลมันไม่ปลอดภัยภายในบ้านเขาเลยจำต้องมีโรงพยาบาลส่วนตัวอยู่ภายในนี้“ผมจะเริ่มผ่าเอากระสุนออกแล้วนะครับนาย มันจะเจ็บนิดหน่อยนะครับ”และมีลูกน้องอย่างเลนิน และเออร์วาน ที่พอจะเป็นหมอช่วยกันได้จากการถูกฝึกและเรียนรู้มากอย่างหนักตามคำสั่งของเจ้านาย“จับมือฉันหน่อยได้ไหม”ฟีนิกส์นอนลงบนเตียงคนไข้โดยการที่มีลูกน้องช่วยพยุงให้ลงนอน ถูกจัดเตรียมท่าทางให้พร้อมสำหรับการผ่าตัดฉุกเฉินเพื่อเอากระสุนที่เขาถูกยิงมาสอ