All Chapters of หวงรักมาเฟียเถื่อน: Chapter 41 - Chapter 50

เข็มขาวอาบน้ำแต่งตัวด้วยความรีบร้อนเพื่อทำตามคำสั่งของคนใจร้ายอย่างเขา ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องนอนของตัวเองไปเพื่อไปหาเขาเธอรู้ดีว่าเธอมาช้ากว่าเวลาไปมาก คงหนีไม่พ้นถูกเขาลงโทษเป็นแน่ แต่การจะหนีหน้าเขาไปเลยไม่ออกจากห้องนอนมาก็คงไม่ได้ เพราะนั้นอาจทำให้เขาโกรธเธอมากขึ้นไปอีกและอาจทำร้ายเธอในแบบที่เธอคาดไม่ถึงอีกก็เป็นได้คนขี้ขลาดอย่างเธอกลัวเกินกว่าจะต้านทานคำสั่งของเขา แม้รู้ดีว่าจะเจ็บตัวก็ต้องมาดีกว่าตายคามือเขา“ที่ท่าเรือเกิดอะไรขึ้น”คนตัวโตไม่ได้ใส่ใจที่เธอมาถึงยังที่รถช้า แต่กลับให้ความสนใจกับงานที่ท่าเรือของเขาแทน เพราะที่นั่นมันสำคัญสำหรับเขาที่สุด“มีคนพยายามแอบเข้าไปขโมยของครับ พวกเราจับตัวมันไว้ได้แล้ว”เลนินเป็นคนรายงานเรื่องราวทั้งหมดให้เจ้านายได้รับรู้ เพราะเขาเป็นคนรับรู้เรื่องราวทั้งหมดก่อนหน้านี้แทนเจ้านาย“ขโมยงั้นเหรอ แล้วมันกล้ามาขโมยอะไร”“มันจะเอาอาวุธของเราครับ”“มันคงไม่ใช่แค่ขโมย บีบปากมันเอาความจริงออกมาว่าใครส่งมันมา ถ้ามันไม่ยอมพูดก็ค่อยๆเอามีดเฉือนปากมันทีละเล็กละน้อยจนกว่ามันจะพูด”“ครับนาย”ได้รับคำสั่งของเจ้านายก็รีบยกหูโทรศัพท์มือถือขึ้นมาสั่งการออก

“นายครับ คุณคาร์เตอร์โทรมาครับ”เออร์วานเดินถือโทรศัพท์มาส่งให้กับมือของเจ้านาย โดยที่ก่อนหน้านี้เขากดรับสายโทรศัพท์ให้กับเจ้านายแล้วด้วย ตามคำสั่งที่มีเอาไว้ก่อนหน้านี้ ว่าถ้าเป็นสายที่มาจากเพื่อนของเจ้านายให้กดรับสายได้ทันที ไม่ต้องรอขออนุญาตใดๆทั้งสิ้น “ว่าไงไอ้เวร ยังไม่ตายอีกเหรอวะ”เสียงสนทนาอย่างเป็นกันเองถูกพูดออกจากปากของฟีนิกส์ในทันทีที่เขาเอาโทรศัพท์เครื่องหรูแต่แทบไม่เคยใช้งานเลยนั้นมาวางแทบไปบนแก้มสากทักทายหนึ่งในเพื่อนสนิทของเขาที่มีไม่กี่คน หลังจากที่เมื่ออาทิตย์ก่อนได้ข่าวว่ามันปะทะกับพวกศัตรูของมันมา“ยังโว้ย แล้วมึงล่ะตายห่าได้หรือยัง”คาร์เตอร์ตอบกลับด้วยความเป็นกันเองเหมือนกับที่อีกฝ่ายแสดงออกมา“โทรมามีส้นตีนอะไรกับกู”ฟีนิกส์ไม่นิยมพูดมากกับใครเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ก็เลยไม่ได้ต่อปากต่อคำกับอีกฝ่ายต่อ แต่กลับถามหาใจความสำคัญที่อีกฝ่ายโทรมาหาเขาในทันที เพื่อไม่ให้การสนทนามันยืดเยื้อ“มือกูเพิ่งหายเลยอยากจะซ้อมมือซะหน่อย ออกมายิงปืนกันหน่อยสิวะ”คาร์เตอร์หาเรื่องกินเหล้าแต่หัววันตามประสาหนุ่มเพิ่งโสดเอ่ยชวนเพื่อนออกมาสังสรรค์ตั้งแต่บ่ายแก่ๆด้วยกันแต่จะให้แค่ชวนมาปา

“ไม่”ร่างเล็กๆถูกจับให้นอนอยู่ด้านหลังของรถในพื้นที่ที่จำกัดจนร่างบางๆที่มีแต่เนื้อติดกับกระดูกก็ว่าได้ขดงอแทบจะเป็นก้อนขนก้อนหนึ่งจนดูไม่น่านอนได้อย่างสบายตัวนัก เธอส่งเสียงออกมาเบาๆผ่านริมฝีปากบางๆที่แสนซีดเซียวไร้สีเลือดฝาดนั้นอย่างคนไม่ได้สติดวงตายังคงหลับพริ้มแต่ลูกนัยน์ตากลับกลิ้งกลอกไปมาจนผิวของเปลือกตาขยับอย่างเห็นได้ชัด ราวกับกำลังฝันร้ายจนนอนไม่เป็นสุขสายตาคมของคนที่นั่งยัดตัวโตๆมาข้างๆกับเธอเริ่มหันมาจ้องมองเธอ แววตาของเขาที่มองดูเธอดุร้ายราวสัตว์ป่า ไร้ซึ่งความปรานีกับคนอย่างเธอ“อย่าเข้ามานะ ออกไปให้พ้น”หญิงสาวเริ่มส่งเสียงร้องดังมากขึ้นพร้อมกับร่างกายขยับไปมาราวกับกำลังหนีอะไรในห้วงฝันสักอย่าง ที่ภายในนั้นมันคงโหดร้ายมากสำหรับเธอจนต้องแสดงอาการออกมา“กรี๊ดดดดดดด”คนตัวเล็กกรีดร้องดังสนั่นลั่นรถที่กำลังแล่นอยู่บนท้องถนน ร่างกายดีดลุกขึ้นนั่งลืมตาโพลงด้วยความตกใจกลัวหยาดเหงื่อไหลโทรมเต็มใบหน้าพร้อมตื่นตระหนกจนหัวใจเต้นแรงแทบจะทะลุออกมานอกอก“หุบปาก”เสียงหนาคำรามดังตอกกลับไป มือหนาขยับด้วยความรวดเร็วเข้าปิดปากเธอเอาไว้“อืม”เข็มขาวกัดมือเขาเข้าเต็มแรงเกิดด้วยความตกใจ

“จำกูได้ไหม”ฟินิกส์ยกหูโทรศัพท์มือถือส่วนตัวของเขาโทรไปหาทาวัตหมอศัลยกรรมกระดูกที่เก่งอันดับต้นๆของประเทศเพื่อทวงบุญคุณด้วยมาเฟียจิตใจโหดเหี้ยมอย่างเขานั้นเคยยื่นมือเข้าช่วยหมอคนนี้ให้รอดตายมาก่อนหน้านี้เมื่อห้าปีก่อน“ได้ครับ”ทาวัตจำเสียงปลายสายได้ในทันทีที่เขากดรับสายของโทรศัพท์มือถือส่วนตัว ด้วยเขาไม่มีวันลืมน้ำเสียงแบบนี้ไปได้เป็นอันขาด เพราะถ้าไม่มีมาเฟียอย่างฟีนิกส์ป่านนี้เขาคงตายไปแล้วจากไอ้พวกข้างถนนที่มันรุมชิงทรัพย์เขา“เออดีแล้วจะได้ไม่ต้องเสียเวลาแนะนำตัว”“มีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ”และจากบุญคุณในวันนั้นมันก็ทำให้หมออย่างเขาที่รอดตายราวปาฏิหาริย์เฝ้ารอที่จะชดใช้บุญคุณให้กับผู้ช่วยชีวิต เพราะมันไม่ใช่แค่การช่วยชีวิตธรรมดาๆเท่านั้นยังเป็นการให้ชีวิตใหม่กับหมอจนๆอย่างเขาอีกด้วย ด้วยการยกตำแหน่งผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอกชนเล็กๆให้เขาพ่วงมาอีกด้วยภายใต้เหตุผลที่ว่ายึดทรัพย์มาจากลูกหนี้แล้วดูแลไม่เป็นเพราะไม่ใช่หมอแถมไม่เอาค่าตอบแทนอะไรทั้งนั้น ยกให้แล้วก็ยกให้ไปเลย“กูจะมาทวงบุญคุณของกู มึงพร้อมจะจ่ายหรือยัง”“ผมพร้อมจ่ายแล้วครับ คุณฟีนิกส์จะเรียกเท่าไหร่ก็บอกมาเลยครับ”จากการ

มาเฟียหนุ่มพอกลับเข้าบ้านพักก็รีบจัดการอาบน้ำชำระล้างความสกปรกออกจากร่างกายเรียกความสดชื่นให้กลับคืนมาในทันที แล้วก็มาเอนตัวนั่งพักอยู่ตรงโซฟาตัวใหญ่กลางห้องโถงของบ้าน หวังจะพักสักครึ่งชั่วโมงก่อนจะออกไปพบปะลูกค้าคนสำคัญที่จะเดินทางมารับอาวุธเถื่อนล็อตใหญ่จากเขานั่งได้ไม่นานด้วยความเหนื่อยล้าจากการที่ต้องเดินทางไกลมาและก็จากการที่ไม่ได้พักติดต่อกันมาหลายวันลากยาวมาตั้งแต่วันที่หญิงสาวเข้าโรงพยาบาล ก็ทำให้เขานั้นหลับลงอย่างง่ายดาย“อย่าไป”ผ่านไปครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ มาเฟียหนุ่มก็เริ่มส่งเสียงดังออกมาราวกับกำลังห้ามใครสักคนอยู่ แต่ทว่าดวงตากลับหลับสนิทไม่ได้ลืมตาขึ้นมามองใครทั้งนั้นบรรดาลูกน้องที่อยู่กันในบริเวณนั้นก็เริ่มหันมาให้ความสนใจในตัวเจ้านายกัน แต่ยังไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้ ได้แต่มองอยู่ห่าง“อย่าไป กลับมาเดี๋ยวนี้”มาเฟียหนุ่มยังคงส่งเสียงดังเรียกหาคนที่คงอยู่ในห้วงฝันเสียงดังลั่น ลูกน้องคนสนิทเลยเริ่มเดินเข้ามาดูใกล้ๆพร้อมกับลูกน้องคนอื่นๆ ด้วยความเป็นห่วงในตัวเจ้านาย“เข็ม กลับมาเดี๋ยวนี้”แล้วเสียงหนาของมาเฟียหนุ่มก็เอ่ยเรียกชื่อคนในความฝันเสียงดังลั่น ทำเอาลูกน้องที่กำลั