Semua Bab ทะลุนิยายไปเป็นนางร้ายของพระรอง: Bab 21 - Bab 30

“อยู่ที่นี่กันเองเหรอคะพอดีว่าใกล้จะได้เวลาแล้วไม่ทราบคุณหมอพร้อมหรือยังคะ” ในสถานการณ์อันน่าอึดอัดใจปกคลุมทั่วทั้งบริเวณนี้นุชจรีก็เดินมาตามคนสองคนที่พึ่งทำเรื่องอย่างนั้นกันจึงต้องรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ“พร้อมแล้วครับ”“งั้นเชิญคุณหมอกับน้องพราวเลยนะคะ” นุชจรีสังเกตเห็นว่าทั้งคู่มีอากัปกิริยาแปลกๆ แต่เธอก็ไม่ได้คิดจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว พนักงานสาวเดินนำทั้งคู่จนมาถึงสถานที่ถ่ายทำทีมงานของเหนือเมฆจัดฉากทุกอย่างเตรียมพร้อมหมดแล้วแต่เมื่อเห็นพรีเซนเตอร์ดาราดังกลับเข้ามา ทุกคนก็พากันทำสีหน้าลำบากใจ เนื่องจากสิบนาทีก่อนหน้านี้ลูกค้าพึ่งจะโทรมาแจ้งผ่านตัวแทนที่ส่งมาดูการถ่ายทำโฆษณาว่าอยากให้พราวดาวเดินพรีเซนต์เพื่อให้เข้ากับสรรพคุณอวดอ้างของตัวยา จากทีแรกแค่ให้ยืนพูดและนั่งคุยกับคุณหมอผู้เชี่ยวชาญ“ลูกค้าอยากให้เน้นเดิน” เนตรนภาเดินเข้ามาหาพราวดาวด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจนัก“อ้าว เหรอคะ”“แค่เนี๊ยเหรอ” คนนิสัยอย่างพราวดาวน่าจะต้องโวยวายหรือต่อว่าอะไรบ้างเพราะการปรับเปลี่ยนที

แม้จะพยายามเข้าข้างตัวเองทั้งปัดความรับผิดชอบไปให้เจ้าของร่างกายแต่หากคิดตามหลักความเป็นจริงแล้วตัวละครอย่างพราวดาวที่เธอเป็นคนยัดเยียดอุปนิสัยเองกับมือ ไม่มีทางจะทำเรื่องแบบนี้กับพายุอย่างแน่นอนครั้นจะให้ยอมรับออกไปว่าเธอเองที่ยอมให้เขาจูบอย่างว่าง่ายแถมยังเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบในตอนนั้น มันก็เสียชั้นเชิงน่ะสิ“อย่าบอกนะว่าเธอจะปฏิเสธ” คิ้วหนาขมวดขึ้นขณะชั่งใจ เขาเป็นฝ่ายเริ่มก่อนก็จริงแต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธเขาไม่ใช่เหรอ“ใช่ ฉันขอปฏิเส…” ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างพร้อมกันนั้นเสียงหวานก็ถูกกลืนหายกลับลงไปในลำคอเมื่อริมฝีปากหนากดทับริมฝีปากอิ่มแนบแน่นทั้งยังสอดลิ้นเข้าไปตักตวงเอาความหวานหอม ราวกับทุกอย่างที่อยู่ในโพรงปากเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวความรู้สึกคุ้นเคยนี่มันอะไรกันแน่นะ“พ่ะ…พอ” นีรชาฉวยจังหวะชั่วอึดใจที่พายุถอนริมฝีปากออกไปสั่งให้เขาหยุดการกระทำอันจาบจ้วงนี้ทว่าเจ้าของนัยน์ตาสีรัตติกาลเพียงแค่อยากรู้อะไรบางอย่างพอถูกสั่งให้หยุดคำพูดไม่รื่นหูจึงถูกกลืนหายอีกครั้งเปลือกตาสวยปิดลง

 ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ท้องฟ้าปลอดโปร่งอีกทั้งฝนไม่มีทีว่าจะตั้งเค้าทว่าพออาทิตย์ลับขอบฟ้าเหมือนเปลี่ยนเป็นอีกฤดูกาล สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านหน้าต่างบานเกล็ดเข้ามา ให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกทั้งที่อยากจะหลับเพื่อหลีกหนีความรู้สึกวังเวงแต่เป็นเพราะนิสัยเคยนอนดึก ทำให้แม่นักเขียนยังคงนั่งอยู่บนเตียงภายในห้องพักฟื้นสำหรับผู้ป่วยพิเศษแห่งนี้ ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปทั่วทั้งห้องด้วยดวงตาไหวระริก ความเงียบงันและวังเวงทำให้ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ ขนอ่อนที่ต้นคอระหงลุกชันเมื่อสมองเอาแต่จินตนาการถึงสิ่งที่มองไม่เห็นแต่ทั้งหมดนี้ต้องโทษใครหากแต่ไม่ใช่เพราะคุณหมอเจ้าของถิ่นเอาเรื่องเจ้าของห้องคนก่อนมาเล่าเธอคงไม่ต้องนั่งหวาดระแวงอยู่อย่างนี้หรอก แม้จะเปิดไฟส่องสว่างในหัวกลับจินตนาการถึงวิญญาณผีสาง ขนาดในห้องน้ำที่ไม่มีใครอยู่แต่แม่นักเขียนก็สร้างจินตนาการเอาว่าอาจจะมีใครยืนตรงหน้ากระจก ใครสักคนที่กำลังเฝ้ามองเธอขนกายอ่อนบนร่างบางลุกชันอีกระรอกสายตาพลอยหวาดระแวงว่าจะมีอะไรโผล่มาจากที่ไหนสักที่อีกทั้งพายุฝนนอกฤดูกาลก็ทำท่าว่าจะกระหน่ำลงมา ลมโชยอันให้ความเย็น

ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างไวราวกับเป็นคำสั่งประกาศิต แก้มนวลเนียนผ่าวร้อนขึ้นมาทันทีทันใดเมื่อนึกถึงจูบวาบหวามในตอนนั้นหัวใจสองดวงเต้นเป็นจังหวะเดียวกันภายใต้ความเงียบเชียบที่ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจอันแผ่วเบาแม้นีรชาอยากจะดิ้นหรือโวยวายเพื่อให้พายุลงไปจากเตียงของเธอทว่าความอบอุ่นจากพ่อพระรองที่ส่งผ่านทางร่างกายทำให้เธอยอมปิดปากเงียบในที่สุดทั้งคู่ต่างไม่มีใครพูดอะไรอีกราวกับอยากปล่อยให้เวลามันหยุดนิ่งและหยุดอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆเนิ่นนาน...ที่นีรชาลอบมองใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาของอีกฝ่าย ใครจะไปเชื่อว่าวันหนึ่งตัวละครที่โลดแล่นในนิยายจะมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธออย่างในตอนนี้หากทั้งหมดเป็นเพียงความฝันก็ช่วยปลุกเธอให้ตื่นเสียทีก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินแก้"เลิกจ้องหน้าฉันได้แล้ว" อยู่ๆคนที่นีรชาคิดว่าหลับไปแล้วนั้นก็พูดทั้งที่ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมา"นายยังไม่หลับอีกเหรอ" หัวใจแม่นักเขียนแทบหล่นไปอยู่ตาตุ่มเป็นเจนญาณทิพย์หรือไงยะ"ฉันนอนไม่หลับเพราะเธอเอาแต่จ้องฉันไง" พายุลืมตาขึ้นมาต่อว่าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

รถคันเรียบหรูแล่นออกมายังท้องถนนสักพักใหญ่โดยตลอดทางไม่มีการสนทนาใด ๆ ภายในรถที่ไร้เสียงเพลงขับกล่อมถูกความเงียบเข้าปกคลุมจนเกือบจะกลายเป็นความวังเวงกระทั่งสายตาคู่สวยหันไปเห็นการค้าขายข้างทางถึงยอมเปิดปากพูด“ช่วยจอดตรงนี้ให้ฉันหน่อยสิ” นีรชาหันไปบอกพลขับส่วนตัวระคนตื่นเต้น เวลาร่วมเดือนเห็นจะได้แล้วที่แม่นักเขียนหลงมิติไม่ได้เห็นชีวิตแสนธรรมดาเหล่านี้“จอดทำไม” เนื่องจากเป็นช่วงเวลาเลิกงานทั้งยังเป็นย่านชุมชนริมถนนทั้งสองฟากฝั่งจึงหนาแน่นไปด้วยรถราและผู้คนที่มาจับจ่ายใช้สอยรวมถึงบรรดาพ่อค้าแม่ขายกับข้าวสำเร็จรูปตลอดจนของทานเล่นเต็มไปหมด พายุเลยสงสัยว่าดาราดังอย่างพราวดาวจะให้เขาจอดรถตรงนี้ทำไมกัน“บอกให้จอดก็จอดเถอะน่า” สุ้มเสียงค่อนไปทางคำสั่งกับทำท่าเหมือนอยากไปใจจะขาดพลขับจำเป็นจึงตีไฟเลี้ยวกะทันหันก่อนจะหักพวงมาลัยรถเข้าไปจอดริมถนนเพราะไม่อยากขัดใจ“เดี๋ยวฉันมานะนายรออยู่นี่แหละแต่ถ้ารีบก็กลับไปก่อนเลยเดี๋ยวฉันนั่งแท็กซี่กลับไปเองได้” เจ้าของรถยังไม่ทันจะว่าอะไรสักคำแม่นักเขียนก็พูดเองเออเอง ร่างบางรีบร้อนลงไปจากรถโดยไม่รอฝั่งว่าอีกฝ่ายจะเอ่ยตอบอะไรกลับมา“บ้าเอ๊ย!” น้ำเสียงทุ้ม