All Chapters of เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: Chapter 171 - Chapter 180

เฉิงเหวินซานวางสาย และส่งที่อยู่หนึ่งมาถ้าเป็นที่อื่น เจียงหร่านอาจจะไม่ไป แต่เธอส่งที่อยู่วัดแห่งหนึ่งมา ซึ่งเป็นสิ่งที่เจียงหร่านคิดไม่ถึงและตอนนี้เป็นช่วงพลบค่ำ ท้องฟ้าก็มืดแล้วเธอไปวัด และยังเชิญตนไปด้วย ทำให้เจียงหร่านที่เดิมทีไม่สนใจกลับรู้สึกสนใจขึ้นมาบ้างแม้จะบอกว่าความอยากรู้อยากเห็นจะนำภัยมาสู่ตัว แต่บางครั้งคนก็ควบคุมจิตใจที่ต้องการสืบค้นไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นสถานที่ที่ไปคือวัด เจียงหร่านจึงขับรถไปด้วยความเคารพตอนที่เจียงหร่านไปถึง ภายในวัดเงียบสงบ โคมไฟโบราณริมทางส่องแสงสีเหลืองสลัวแฝงความเคร่งขรึมและลึกลับอยู่หลายส่วนเธอไม่ได้โทรหาเฉิงเหวินซาน เพราะเห็นรถของอีกฝ่ายแล้วเจียงหร่านเดินเข้าไปในวัดตามทาง กลิ่นควันธูปเข้าสู่ลมหายใจ มีคุณสมบัติทำให้จิตใจสงบ ทำให้ร่างกายและจิตใจที่ตึงเครียดมาทั้งวันของเจียงหร่านพลันผ่อนคลายลงตลอดชีวิตของคุณยายเชื่อเรื่องการบูชา ตั้งแต่เด็กจนโตก็พาเจียงหร่านไปไหว้พระขอพรอยู่เสมอ โดยเฉพาะเวลาที่เธอป่วยเป็นอะไร คุณยายจะต้องหาร่างทรงมาดูอาการให้ และมหัศจรรย์มากที่ส่วนใหญ่พอดูอาการแล้วก็หายด้วยเหตุนี้ เจียงหร่านจึงไม่ได้งมงายแต่ก็ให้คว

สถานที่ที่ผู้ชายชอบไปเป็นประจำ ส่วนใหญ่คือที่ไหน เจียงหร่านรู้ดี“งั้นฉันก็ยิ่งไม่ไป!” เจียงหร่านปฏิเสธไม่ต้องพูดถึงว่าเธอกับเฮ่อเฉินโจวเป็นสามีภรรยาปลอม ๆ ต่อให้เป็นเรื่องจริงเธอก็จะไม่ทำเรื่องอย่างการสะกดรอยตามจับชู้เฉิงเหวินซานก็หัวเราะออกมาทันที เสียงหัวเราะที่สดใสไพเราะราวกับเสียงกระดิ่งเงิน เธอเป็นหญิงงามที่สวรรค์โปรดปรานจริง ๆ ทั้งสวยทั้งรวยแม้แต่เสียงก็ยังเพราะขนาดนี้เจียงหร่านฟังเธอหัวเราะ ไม่ได้รู้สึกอึดอัด ถึงขั้นไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าเธอหัวเราะทำไม“เธอไม่ชอบเฮ่อรองเหรอ?!” หลังจากเฉิงเหวินซานหัวเราะเสร็จก็พูดประโยคหนึ่งขึ้นมาเจียงหร่านยิ้มมุมปากเบา ๆ “เรื่องนี้น่าขำมากเหรอ?”“อืม ฉันโตมากับเขาตั้งแต่ก้นยังเปลือย ๆ จนถึงตอนนี้ ยังไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่ชอบเขาเลย เธอเป็นคนเดียว” เฉิงเหวินซานเช็ดหางตา คิดไม่ถึงว่าจะหัวเราะจนน้ำตาไหลออกมาสาวงามปาดน้ำตาก็ยังดูดี นี่คือเรื่องจริงสายตาของเจียงหร่านจ้องมองเฉิงเหวินซานอยู่ตลอด ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าถ้าตัวเองเป็นผู้ชายก็น่าจะชอบเธอเหมือนกันเป็นการชอบแบบชื่นชมอย่างบริสุทธิ์ใจ!ผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์มากทันใดนั้นคำพูดของเฮ่

คุณชายเล็กตระกูลวั่งเองก็ได้รับวิดีโอและรูปฉบับคมชัดเช่นเดียวกัน จึงรีบส่งมาให้อย่างเอาใจ “คุณชายเฮ่อ เชิญดูฉบับคมชัดได้เลย” ลู่เซียวเอียงหน้ามามองเร็วกว่าเฮ่อเฉินโจว ในวิดีโอมีบางอย่างแวบผ่าน แต่ก็ยังถูกเขาจับสังเกตได้อย่างตาไว “ทำไมคนตระกูลโจวก็ไปด้วยล่ะ?”ลู่เซียวไม่ได้มองผิดจริง ๆ เดิมทีมีเพียงเจียงหร่านและเฉิงเหวินซานครองสนามม้าเพียงสองคน แต่กลับมีร่างของผู้ชายคนหนึ่งเพิ่มเข้ามาม้าสีน้ำตาลเงางาม แม้ว่าจะเป็นเวลากลางคืนก็ปิดบังความงามนี้ไม่ได้ เครื่องแบบขี่ม้าสี่ดำคู่กับกางเกงสีขาวของชายหนุ่มดูสง่าเป็นพิเศษ ขาทั้งสองข้างหนีบข้างลำตัวม้าพลางควบวิ่งในสนามแข่งความรู้สึกนี้ไม่เหมือนอยู่ในสนามแข่ง แต่เหมือนโลดแล่นอยู่ในทุ่งหญ้ากว้างใหญ่มากกว่าเจียงหร่านและเฉิงเหวินซานที่กำลังแข่งขันอย่างจริงจังยังถูกดึงดูดอย่างห้ามไม่ได้ ทั้งสองคนมองหน้ากัน ขาทั้งสองข้างเองก็ออกแรงหนีบท้องม้าแน่น ก่อนจะเดิมพันกันต่อตอนที่เฮ่อเฉินโจวและลู่เซียวมาถึง ม้าทั้งสามตัวก็กำลังวิ่งอย่างรวดเร็วในสนาม ท่าทางเหมือนจะพุ่งทะยานออกไปสุดขอบฟ้า“ผู้ชายดี ๆ เขาไม่แข่งกับผู้หญิงกันหรอก ทำไมโจวฉือมาเล่นแข่งกับ

“ฮ่าๆ!”เฉิงเหวินซานหัวเราะออกมา “แล้วเธอคิดว่าฉันมีจุดประสงค์อะไร?”เจียงหร่านมีสีหน้าเยือกเย็น ตรงข้ามกับความร่าเริงของเธอ “ไม่ว่าพี่สะใภ้จะมีจุดประสงค์อะไร เรื่องความรู้สึกไม่ใช่ว่าบุคคลที่สามจะเข้ามายุ่งได้”“ก็จริง ฉันล้ำเส้นเอง ขอโทษที” เฉิงเหวินซานขอโทษ “ดูเหมือนวันนี้จะกินมื้อดึกไม่ได้แล้ว ฉันติดเธอไว้ก่อนแล้วกัน วันหลังฉันจะเลี้ยงชดเชย ไว้เจอกัน”เฉิงเหวินซานเดินจากไป เจียงหร่านก็หันไปมองผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลก่อนจะก้าวเท้าเดินออกไปเช่นกัน“พี่สะใภ้รองไม่รอไปกับเฮ่อรองเหรอ?” ลู่เซียวที่ติดสอยห้อยตามมาเห็นเจียงหร่านจะกลับ ก็รีบตามมาติด ๆ“ทำไมต้องรอเขา?” ท่าทีเย็นชาห้ามคนเข้าใกล้ของเจียงหร่านทำให้ลู่เซียวลูบจมูกอย่างทำตัวไม่ถูก“พวกคุณเป็นสามีภรรยากันนะ” ลู่เซียวพูดจบก็นึกถึงเรื่องราวที่ได้ยินในวันนั้น ก็หัวเราะออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ “เป็นทางพฤตินัยแล้วด้วย”เจียงหร่านขมวดคิ้วเล็กน้อย หันมองมา “หืม?”ลู่เซียวรีบกระแอมไอ “งั้นผมไปเรียกเฮ่อรองก่อนแล้วกัน คุณรอเขาก่อน”เมื่อเห็นเขาวิ่งออกไปไกล เจียงหร่านก็ครุ่นคิดเกี่ยวกับคำว่า ‘เป็นทางพฤตินัย’...ในตอนที่เจียงหร่านสั

เธอต้องพูดอะไร?ถามว่าเขาเจ็บไหมเหรอ?หรือต้องพูดอะไร?เจียงหร่านไม่รู้เลย อยู่กับเขามานานขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกแบบนี้ความรู้สึกอึดอัด ทำตัวไม่ถูกทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง ถึงขั้นไม่กล้าสบตาเขาตรง ๆความรู้สึกนี้ยากที่จะยอมรับ มันทำให้เจียงหร่านกระอักกระอ่วน ดังนั้นเธอจึงเดินเข้าไปหาเขาด้วยฝีเท้าหนักอึ้ง“เจ็บตรงไหนไหม?”เจียงหร่านยังไม่ได้คิดว่าจะพูดอะไรกับเฮ่อเฉินโจว เขาก็เป็นฝ่ายพูดกับเธอก่อนเทียบกับบาดแผลของเขาแล้ว เธอจะกล้าเรียกแผลเล็ก ๆ ว่าบาดเจ็บได้ยังไง “ฉันไม่เป็นไร”“มานี่ ผมขอดูหน่อย” เฮ่อเฉินโจวพูดพลางยกมือขึ้น มือข้างที่ยกก็เป็นข้างที่บาดเจ็บ ใบหน้าดูดีของเขาพลันเหยเกอย่างเจ็บปวดเจียงหร่านเข้าไปจับเขาไว้อย่างกังวล “คุณอย่าขยับ”เธอพูดจบ ก็ถูกจับมือไว้ “ถ้าผมไม่ขยับ คุณก็ไม่เชื่อฟัง ก่อนหน้านี้เอาแต่เถียงผมคำไม่ตกฟาก ตอนนี้เริ่มไม่เชื่อฟังผมแล้ว”ผู้ชายอะไรขี้น้อยใจจริง ๆ“ฉันไม่เป็นอะไรจริง ๆ” เจียงหร่านพูดพลางเงยหน้าขึ้น โชว์แผลแค่จุดเดียวให้เขาดู “คุณดู แค่หน้าผากถลอกเท่านั้น” เฮ่อเฉินโจวมอง “คนละข้างกับแผลเป็นบนหน้าผากผมเลย ผมซ้ายคุณขวา แบบนี้