All Chapters of เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: Chapter 181 - Chapter 190

“ขอร้องละ อย่าถ่ายเลยนะ?”“จะให้ฉันทำอะไรก็ได้ แต่อย่าถ่ายได้ไหม ฉันขอร้องล่ะ…”เจียงหร่านยังไม่เห็นอะไร ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยที่ไม่ได้ยินมาเกือบเจ็ดปีเป็นเสียงของหลวนหลี เธอกำลังสะอื้นไห้ดูต่ำต้อยอย่างมากเจียงหร่านนิ่งค้าง ราวกับถูกแช่แข็งอย่างไรอย่างนั้น ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงหันไปมองโทรศัพท์ ทว่าหน้าจอกลับมืดสมิดไม่มีอะไร เธอจึงเขย่าโทรศัพท์ เพราะคิดว่าโทรศัพท์มีปัญหา แต่ภาพก็ยังเป็นสีดำเหมือนเดิมไม่สิ!ภาพไม่ได้เป็นสีดำ แต่คลิปนี้ไม่มีภาพต่างหาก มีแค่เสียง ซึ่งเป็นเสียงร้องไห้ของหลวนหลี…นอกจากเสียงร้องไห้ ก็ยังมีเสียงหอบหายใจอย่างหยาบโลนของผู้ชายและเสียงที่ไม่อาจบรรยายออกมาได้เจียงหร่านตัวเย็นชืดไปทั้งร่าง ไม่รู้ว่าฟังจบไปได้ยังไงคลิปเสียงนี้สั้นมาก เวลาแค่สี่สิบสองวินาที แต่กลับทำให้เลือดของเจียงหร่านหยุดนิ่งผู้ชายในคลิปเสียงคือใคร?ทำไมเขาต้องข่มขืนหลวนหลี?อีกอย่างตอนนั้นเธอกับหลวนหลีก็ตัวติดกันไม่เคยห่าง แล้วทำไมไม่สังเกตเห็นความผิดปกติ และไม่รู้ว่าเธอถูกย่ำยี?เจียงหร่านสับสน วุ่นวายคำว่าทำไมนับไม่ถ้วนพลันพุ่งเข้ามาในหัว ถึงขั้นไม่สังเกตเห็นว่าเฮ่อเฉินโจวกำ

สวีฟานออกจากโรงพยาบาลแล้ว แต่ไม่ได้บอกเจียวคังกล้ามเนื้อและกระดูกบาดเจ็บเป็นเวลาร้อยวัน อยู่โรงพยาบาลก็ต้องพักฟื้นเฉย ๆ สู้กลับไปพักฟื้นที่บ้านดีกว่า นี่คือสิ่งที่เธอพูดไว้เจียงหร่านไม่ได้บังคับอะไร เตรียมรถไปส่งเธอ พร้อมกับส่งพยาบาลดูแลตามไปด้วย“ขอบคุณนะ!” สวีฟานขอบคุณเจียงหร่านอย่างเกรงใจ“โค้ชเกือบจะไม่ได้ขอบคุณฉันแล้วค่ะ” เจียงหร่านเล่าเรื่องที่ตัวเองประสบอุบัติเหตุให้เธอฟังสวีฟานตกใจอย่างมาก และเข้าใจความหมายของเจียงหร่าน “เธออยากรู้ว่าคนคนนั้นคือใคร?”เจียงหร่านเคยถามเจียวคังแล้ว คลิปเสียงในเมมโมรี่การ์ดแต่เดิมเป็นคลิปวิดีโอ แต่ถูกทำลายทิ้งไปก่อน เขาจึงจ้างคนมากู้คืน แต่ภาพที่ลบไปแล้วไม่สามารถกู้กลับมาได้ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือใครดูเหมือน คนเดียวที่รู้จะมีแค่สวีฟานเจียงหร่านเปิดคลิปเสียงให้สวีฟานฟัง สีหน้าของสวีฟานจึงย่ำแย่ผิดปกติ ก่อนจะด่าออกมา “สารเลว” “โค้ช ตอนนี้คนนั้นกำลังคลุ้มคลั่ง กลัวว่าความจริงจะถูกเปิดเผยออกไป ต่อจากนี้จะทำอะไรออกมาอีกก็ไม่อาจทราบได้” นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะรู้เกี่ยวกับคนนั้นสวีฟานไม่พูดอะไร แต่มือกลับสั่นเทิ้ม เจียง

ตอนที่ลู่เซียวเห็นเฮ่อเฉินโจว คำแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวคือ ‘ตะลึง’เป็นผู้ชายเหมือนกันและลู่เซียวเองก็คิดว่าตัวเองไม่ได้แย่ แต่พออยู่กับเฮ่อเฉินโจวเขาก็กลายเป็นสินค้าลดราคาในห้างสรรพสินค้าที่กำลังจะหมดอายุโดยอัตโนมัติถึงเฮ่อเฉินโจวจะบาดเจ็บที่แขน แต่ก็ไม่ส่งผลกระทบใด ๆ ต่อบุคลิกของเขาสักนิด ตรงกันข้ามเสื้อคลุมที่เดิมทีควรได้สวมใส่แต่ทำได้แค่พาดเอาไว้ กลับทำให้เขามีกลิ่นอายเหมือนเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ในยุคเก่าอย่างไรอย่างนั้นทั้งเนื้อทั้งตัวเขาพูดได้คำเดียวเลยว่า ‘เลิศเลอ’หล่อเลิศเลอ หน้าตาดีเลิศเลอ มีอำนาจเลิศเลอ“นายไม่อยู่โรงพยาบาลดี ๆ เล่า วิ่งมาที่นี่ทำไม?” ถึงจะชื่นชมในใจ แต่ลู่เซียวก็ยังเป็นห่วงเขาที่เฮ่อเฉินโจวยอมอยู่ในโรงพยาบาลดี ๆ นั่นเพราะภรรยาของเขาขอไว้ แต่พอภรรยาของเขาไม่อยู่เขาก็ต้องออกมา“ทำไม ไม่อยากเห็นหน้าฉันขนาดนี้เลยเหรอ?” สิ้นคำพูดของเฮ่อเฉินโจว เขาก็ทิ้งตัวลงบนโซฟา ขาเรียวยาวที่ดูโดดเด่นยกขึ้นไขว่ห้าง ทั้งเท่ทั้งกร้าวใจ“ไม่ใช่ ฉันแทบอยากให้นายมานั่งขัดหูขัดตาฉันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วยซ้ำ” ลู่เซียวเองก็ตามมานั่ง “นายบาดเจ็บแต่ออกโรงเองขนาดนี้ ต้องมีเรื่องใหญ่แ

“เหอะ ๆ น่าสนุกแฮะ เราเป็นเสือแต่จับเหยื่อไม่ได้ กลับกันต้องมาเป็นเหยื่อของคนอื่นอีก” เมื่อเฉิงเหวินซานฟังที่เจียงหร่านพูดจบ ก็หัวเราะอย่างไม่ตื่นตระหนกตกใจผู้หญิงที่ผ่านโลกมานักต่อนักจะแตกต่างออกไป จะไม่ตื่นตูมง่าย ๆเจียงหร่านเองก็สงบนิ่งอย่างมาก “เธอก็ระวังด้วยล่ะ”“ฉัน?” เฉิงเหวินซานกวาดสายตามองสัดส่วนเว้าโค้งของเจียงหร่าน “แล้วเธอมีเกราะเหล็กหุ้มตัวไว้หรือยังไง?”ฝีปากเหมือนชุบยากำจัดศัตรูพืชมาแบบนี้ สมกับเป็นคนที่เติบโตมากับเฮ่อเฉินโจว สุดท้ายก็ยังมีกลิ่นอายของคนที่เป็ฯเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก“ก็มีกระดิ่งทองอย่างเธอคุ้มกันอยู่ไม่ใช่หรือไง?” เจียงหร่านยกยอปอปั้นเธอเฉิงเหวินซานส่งเสียงหึเบา ๆ “พูดมาเถอะ เธออยากทำอะไร?”เธอฉลาดมากจริง ๆ เวลาเจียงหร่านพูดกับเธอมักจะมีความรู้สึกเหมือนสื่อสารทางกระแสจิตกับตัวเองได้ อีกอย่างก็ไม่ได้รู้สึกไม่สบายใจเหมือนถูกคนจับจ้อง “เธอมีพวกอยู่บนเรือสำราญเหรอ?!” ถึงเจียงหร่านจะไม่กลัว แต่ในเมื่อตอนนี้รู้แล้วว่ามีอันตรายก็ต้องป้องกันเฉิงเหวินซานเอนพิงเคาน์เตอร์บาร์ “ไม่มี ต่อให้มีก็เป็นแค่กุ้งตัวเล็ก ๆ ที่รับเงินมาแล้วค่อยทำงาน ไม่กล้าไปทำอ

“หันมามองเราแล้ว เธอว่าเขาจะเลือกใคร? หรือว่าจะเลือกทั้งสอง?” เฉิงเหวินซานถามเจียงหร่าน“เลือกเธอไง!” เจียงหร่านพูดจบก็หันหลังเฉิงเหวินซานนิ่งงัน “เธอจะไปไหนน่ะ?”“เข้าห้องน้ำ!” เจียงหร่านให้คำตอบที่ตรงไปตรงมากับเธอถ้าเฉิงเหวินซานเชื่อเธอสิแปลก “เธอไม่ถูกใจเหรอ หรือว่า…รังเกียจ?”“ทั้งสอง” เจียงหร่านเดินออกไปไกลดวงตาภายใต้หน้ากากจิ้งจอกของคนที่ยืนอยู่บนเวทีจดจ้องแผ่นหลังของเจียงหร่านที่กำลังหนี มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปมองพิธีกรแล้วพูดเสียงแผ่วเบา“ขอแสดงความยินดีกับคุณคนสวยชุดราตรีสีขาวที่กำลังหันหลังด้วยครับคุณถูกเลือกแล้ว” คำพูดของพิธีกรทำให้เจียงหร่านขมวดคิ้ว ก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นทุกคนต่างมองมาที่เธอ แต่เจียงหร่านไม่สนใจ เดินเลี้ยวหนีออกไป สุดท้ายก็ไม่เห็นคนที่เดินเข้ามา จนชนเข้ากับอีกฝ่ายเต็มอก เธอกำลังจะขอโทษ ลมหายใจพลันสะดุดกึก ปลายจมูกถูกปิดเอาไว้เจียงหร่านกลั้นหายใจในชั่ววินาที เพื่อไม่ให้ตัวเองสูดดมสิ่งที่ไม่ควรเข้าไป ก่อนจะหันไปมองใบหน้าของชายหนุ่ม แล้วยกเท้าขึ้นมาถีบเสียงร้องโอดโอยดังขึ้นมาในอากาศ “พี่สะใภ้รอง คุณอยากให้ผมสืบสอดทายาทไม่ได้หรื