บททั้งหมดของ เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: บทที่ 161 - บทที่ 170

กลางดึกตีสองลู่เซียวง่วงจนเปลือกตาแทบจะปิดอยู่แล้ว “เฮ่อรอง ฉันของีบแปบหนึ่งนะ ถ้าเขาออกมาแล้วนายก็เรียกฉัน”“อืม ออกมาแล้ว” คำพูดของเฮ่อเฉินโจวทำให้ลู่เซียวหันหน้าไปมอง“อย่ากวนน่า ฉันจะงีบแค่สิบนาทีเอง”เฮ่อเฉินโจวอดนอนจนเสียงแหบอยู่หลายส่วน “ไม่ได้กวน”ลู่เซียวไม่เชื่อเขา จนกระทั่งได้ยินเสียงประตูรถปิดดังปัง เขาถึงยอมลืมตาขึ้นอย่างไม่เต็มใจ เห็นเพียงเฮ่อเฉินโจวกำลังก้าวขายาวทั้งสองข้างเดินย้อนแสงไป“ให้ตายเถอะ! ไม่ออกมาทั้งคืน พอฉันจะนอนเขาก็โผล่หัวมาเชียว” ลู่เซียวหาว พลางบ่นและลงจากรถทว่าเท้าเพิ่งแตะพื้นก็ได้ยินเสียงอันธพาลดังขึ้น “ใครมาขวางทางกลางดึกแบบนี้กัน?”เฮ่อเฉินโจวล้วงมือทั้งสองข้างในกระเป๋า กางเกงขายาวสีขาวดูเปล่งประกายใต้แสงไฟรถยนต์ “ท่านกุ๋ยอู่”สามคำนี้ทำให้ชายคนนั้นมองมา สายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเฮ่อเฉินโจว ความเมามายก็หายไปเจ็ดส่วนทันที “คุณชาย...รองเฮ่อ?”“กระผมเอง” เฮ่อเฉินโจวเหลือบมองผู้หญิงสองคนที่แต่งตัววาบหวิวข้างกายชายคนนั้น พวกเธอที่รู้สถานการณ์ก็รีบปล่อยมือและหนีไปทันทีชายที่ดื่มไปหนักขาดคนประคอง ร่างกายเทอะทะกำลังจะล้มลงไปในอ้อมแขนของเฮ่อเ

ฉินเจิงได้ไปโรงพยาบาลเพื่อดูอาการบาดเจ็บหรือเปล่า เจียงหร่านไม่รู้ แต่บาดแผลบนศีรษะของเฮ่อเฉินโจวต้องไปตรวจซ้ำแล้วบาดแผลฟื้นฟูได้ดี แต่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้รอยหนึ่ง ทุกคนต่างบอกว่าไม่มีใครสมบูรณ์แบบ เฮ่อเฉินโจวก็หนีไม่พ้นกฎธรรมชาติข้อนี้“คุณหมอคะ แผลนี้รักษาได้ไหมคะ?” เจียงหร่านยังคงถามหมอ“ได้ครับ แต่ถ้าอยากให้รักษาจนมองไม่เห็นเลย ต้องใช้เลเซอร์รักษาในภายหลัง เหมือนการที่ผู้หญิงทำศัลยกรรมนั่นแหละครับ” คุณหมอพูดจบก็ยิ้ม “แผลนี้ไม่ชัดเจนนัก จะรักษาหรือไม่รักษาก็ได้ครับ แม้แต่การรักษาก็ง่ายมากด้วย”“แล้วโรงพยาบาลเราทำได้ไหมคะ?” ความหมายของคำถามนี้ของเจียงหร่านชัดเจนมาก เธออยากรักษารอยแผลเป็นนี้ให้เฮ่อเฉินโจวเพราะแผลเป็นนี้เกิดขึ้นเพราะเธอเจ้าตัวที่เงียบมาตลอด ตอนนี้ก็พูดออกมาอย่างเกียจคร้าน “ทำได้ก็ไม่ทำหรอก”เจียงหร่านมองมือของเธอที่ถูกเฮ่อเฉินโจวบีบจนเป็นรอยแดง แล้วกลอกตาอย่างจนปัญญา วันนี้เธอเพิ่งรู้ว่าคนคนนี้นอกจากกลัวการขึ้นเครื่องบินแล้วยังกลัวหมอด้วย กลัวโดยเฉพาะหมอที่ถือมีดและกรรไกรในมือ“ไม่เจ็บหรอก” เจียงหร่านพูดสามคำง่าย ๆ แฝงความหยอกล้ออยู่หลายส่วน“ผมกลัวเจ็บเหรอ?”

“พี่หร่านหร่าน พี่ก็มาด้วยเหรอคะ? ฉันดีใจมากเลย!”ฟู่เจาเจาเห็นเจียงหร่าน ก็ดีใจจนทนไม่ไหว โผเข้ามากอดทันทีถ้าไม่ใช่เพราะเป็นวันเกิดของเธอ เจียงหร่านคงไม่มา เธอไม่สนใจวงสังคมของเฮ่อเฉินโจว แต่ฟู่เจาเจาต่างออกไป เด็กสาวคนนี้เคยถูกเจียงหร่านดูแลอยู่พักหนึ่งตอนนั้นฟู่เจาเจาในวัยสิบสี่ปีที่อยู่ในวัยต่อต้านได้หนีออกจากบ้าน หลังจากหาเธอเจอพูดยังไงเธอก็ไม่ยอมกลับบ้าน และไม่ยอมไปอยู่กับฟู่เจาหยาง จะอยู่กับเจียงหร่านเท่านั้น สุดท้ายจึงอยู่ด้วยกันนานกว่าครึ่งปี“สุขสันต์วันเกิดนะเจาเจา!” เจียงหร่านกอดเธอกลับ และอวยพรให้เธอด้วย“มีความสุขจัง เจอพี่แล้วมีความสุขที่สุดเลย” ฟู่เจาเจามีชีวิตชีวา เหมือนกับชื่อของเธอ“มีความสุขแค่นี้ก็พอแล้ว รีบปล่อยได้แล้ว เดี๋ยวภรรยาฉันก็ถูกกอดจนผอมหรอก” ปากของเฮ่อเฉินโจวไม่มีคำดี ๆ ไม่ว่ากับใครก็ตามจริง ๆฟู่เจาเจาย่นจมูกใส่เขา ยังคงควงแขนเจียงหร่านแน่น อย่างสนิทสนมมาก“พี่สะใภ้รองก็มาด้วย เจาเจามีเกียรติจริง ๆ” ลู่เซียวเข้ามาทักทายเจียงหร่านที่อยู่กับเขายังมีฟู่เจาหยางด้วย พวกเขาเป็นคนรู้จักกันมานานแล้ว เจียงหร่านพยักหน้าให้พวกเขาเล็กน้อย“เจาเจา เธออย

“ฉันไม่รู้ว่าน้องสาวคุณก็อยู่ที่นี่ด้วย เลยไม่ได้เตรียมของขวัญให้เธอ”เรื่องวุ่นวายของฟู่เจาเจาและเฮ่อซูม่านจบลง แม้เจียงหร่านจะไม่คิดว่าตัวเองทำอะไรผิด แต่ยึดตามหลักการที่จะอยู่ร่วมกับเฮ่อเฉินโจวอย่างเป็นมิตรและไม่ทำให้เกิดความเข้าใจผิด เจียงหร่านก็ยังคงอธิบายให้เขาฟัง“เธอไม่ได้จัดงานวันเกิด และคุณไม่ได้ติดค้างอะไรเธอ จะให้ของขวัญเธอทำไมล่ะ?” น้ำเสียงติดเล่นของเฮ่อเฉินโจวไม่มีความเป็นพี่ชายเลยสักนิดแม้จะตรงตามเหตุผลนี้ แต่เจียงหร่านก็ยังพูด “สิ่งที่เธอขาดไปไม่ใช่สร้อยข้อมือเส้นหนึ่ง แต่เป็นศักดิ์ศรีต่อหน้าเพื่อน...”“ศักดิ์ศรีไม่ใช่สิ่งที่แย่งชิงกันแบบนี้ เธอควรทบทวนตัวเองว่า ทำไมฟู่เจาเจาถึงตะโกนท้าทายเธออย่างโจ่งแจ้งว่าคุณรักเธอ แต่เฮ่อซูม่านกลับทำไม่ได้?” คำพูดของเฮ่อเฉินโจวแทงใจดำของเจียงหร่านสิ่งที่เรียกว่าใจแลกใจ ใครดีกับเธอเธอก็ดีตอบ เฮ่อซูม่านตั้งแต่เจอกันวันแรกก็ไม่เคยแสดงท่าทีดี ๆ กับเธอเลยเฮ่อเฉินโจวไม่เพียงแต่เห็นทุกอย่างในสายตา แต่ยังยืนอยู่ข้างเธอด้วยเดิมทีเจียงหร่านไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว ตอนนี้จึงยิ่งรู้สึกโล่งใจมากขึ้น เธอยิ้มจาง ๆ “แต่ยังไงเธอก็เป็นน้องสาวของ

“ปากของคุณ เป็นอะไร?”เมื่อเจียงหร่านตื่นขึ้นมา ก็เห็นแผลที่ปากของเฮ่อเฉินโจวทันทีขณะที่เธอถามคำนี้สมองก็ทำงานอย่างรวดเร็ว ครุ่นคิดว่าเมื่อคืนหลังจากที่ตัวเองเมาทำอะไรลงไปเฮ่อเฉินโจวสวมเสื้อเชิ้ตลำลองและกางเกงขายาวสีขาว นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้โยกในลานบ้าน ด้านหลังคือพืชพรรณสีเขียวและดอกไม้ ฉากหลังนี้ทำให้เขาราวกับเป็นคุณชายจากสวรรค์ที่ลงมาจุติยังโลกมนุษย์“คุณคิดว่าไงล่ะ?” เขาพูดอย่างเฉื่อยชา ท่าทางที่ผ่อนคลายทั้งตัวทำให้เมื่อมองเขาแล้วรู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้าลงเจียงหร่านเข้าใจความหมายของเขา จิบกาแฟเบา ๆ “ฉันไม่ได้เมาจนภาพตัด”“ผู้หญิงร้ายกาจ!” เฮ่อเฉินโจวพูดคำนี้ไปตรง ๆเธอยังไม่ได้ทำอะไรก็กลายเป็นคนร้ายกาจแล้ว ดูท่าต่อไปจะดื่มเหล้ากับเขาสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้แล้ว ไม่แน่ว่าวันหนึ่งอาจถูกใส่ร้ายว่าเป็นผู้หญิงเสเพลตอนนี้เจียงหร่านชินกับวิธีพูดของเขาแล้ว เธอยิ้มจาง ๆ “ต่อให้เป็นฉันที่ทำ แต่ก็ไม่ใช่ด้วยวิธีแบบนั้นหรอก”เจียงหร่านพบว่าตั้งแต่พูดเปิดอกกับเฮ่อเฉินโจว รูปแบบการพูดคุยและการเข้าหากันของทั้งสองคนก็เป็นธรรมชาติ มีความรู้สึกเหมือนเพื่อนเก่าเฮ่อเฉินโจวปิดหนังสือในมือเบา ๆ