Semua Bab คนโปรดของหมอจิณณ์: Bab 31 - Bab 40

บทที่ 10 ความรู้สึกก่อตัววันนี้เป็นวันหยุด จรัสรักไม่ต้องไปทำงานที่ร้านกาแฟ หญิงสาวจึงถือโอกาสนี้ทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่ ตั้งใจจะทำให้หมดทุกซอกทุกมุม ด้วยไม่ค่อยมีเวลาว่างดูแลบ้านมากนักทว่าพอเริ่มทำจริง ๆ กลับทำได้ไม่ถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์เลยด้วยซ้ำ เพราะถูกความง่วงเล่นงาน สมองมึนเบลอตลอดเกือบทั้งวัน จึงตัดสินใจเข้าไปนอนพักสักงีบ แต่กลับกลายเป็นว่าเผลอหลับยาวเสียอย่างนั้นสรุปทั้งวันจรัสรักทำความสะอาดได้แค่บริเวณโถงบ้านตรงที่แม่และยายนอน กับซักที่นอนให้ผู้เป็นแม่เท่านั้น ส่วนพื้นที่อื่นเธอทำไม่ไหวจริง ๆ ร่างกายเธออ่อนเพลียเกินไป“อ้าว หลับอีกแล้วเหรอ” ยายศรีจันทร์เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านเอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นว่าหลานสาวคนโตหลับอีกแล้ว ซึ่งผิดวิสัยของคนที่มักตื่นตัวและชอบหยิบจับหาอะไรทำตลอดอย่างจรัสรัก แต่กระนั้นผู้เป็นยายก็คิดว่าหลานน่าจะแค่เหนื่อยจากการทำงาน จึงหันไปเอ่ยกับลูกสาวที่นอนดูอยู่ไม่ไกล “ทำไมเอ็งไม่บอกลูกให้เข้าไปนอนในห้องดี ๆ ละ จะได้นอนสบาย ๆ”“บอกแล้ว แต่หลานแม่บอกว่าไม่ง่วง”“ไม่ง่วงอะไรล่ะ คอพับขนาดนั้น” หญิงสูงวัยมองหลานสาวที่นั่งหลับบนโซฟาบีนแบคซึ่งได้รับบริจ

บทที่ 10 ความรู้สึกก่อตัวจรัสรักมาถึงเพนต์เฮาส์ของจิณณ์ตอนประมาณสามทุ่มกว่า นั่งรอที่ล็อบบีไม่ถึงสิบนาทีเจ้าของห้องก็ลงมารับ หัวคิ้วของชายหนุ่มขมวดเข้าหากัน ขณะสายตามองถุงที่หญิงสาวหิ้วมาด้วย ปกติจะมีแค่กระเป๋าผ้ามาใบเดียว“นั่นอะไร”“สลัดค่ะ เอามาฝากคุณ” เธอชูถุงผ้าที่มีกล่องผักสลัดให้เขาดู “คุณกินอะไรหรือยังคะ”“ยัง”“ลองชิมดูไหมคะ น้องสาวลีฟทำน้ำสลัดเองเลย”“อืม” จิณณ์เพียงพยักหน้าง่าย ๆ แล้วหมุนตัวเดินนำไปยังลิฟต์เมื่อมาถึงห้องจรัสรักก็เอ่ยถามว่าเขาจะกินตอนนี้เลยไหม ครั้นได้คำตอบว่ากินเลย เธอก็เอากระเป๋าเข้าไปเก็บในห้อง ก่อนจะถือถุงสลัดเข้าไปในห้องครัวไทย เปิดตู้บนหัวหยิบกระทะมาตั้งบนเตา รอจนร้อนได้ที่แล้วใส่เนยลงไป จากนั้นก็นำปลาแซลมอนที่แวะซื้อมาจากซูเปอร์หน้าปากซอยลงไปย่างสลัดปลาแซลม่อนย่าง คือเมนูที่เธอตั้งใจทำให้เขากินวันนี้ ถือเป็นการตอบแทนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขาดีกับเธอหลายอย่างในช่วงเวลาที่ผ่านมาหลังเนื้อแซลมอนสุกถึงระดับที่ต้องการ หญิงสาวก็นำออกมาพักไว้ จากนั้นก็เริ่มจัดจาน เมนหลักคือผักสลัดตระกูลต่าง ๆ อย่างละนิด มีกะหล่ำปลีสีม่วงแซมด้วยเล็กน้อย และท็อปด้วยมะเขือเทศราช

บทที่ 11 สัญญาณเตือน“หูยย พี่รัก เสียดายอีกแล้วอ่า ถ้ารู้ว่าวันนี้จะมีคนมาเหมาอีกกิ๊ฟต์จะทำมาเยอะ ๆ เลย”จรัสรักส่ายหน้ายิ้ม ๆ เข้าใจความรู้สึกของน้องสาวดี ขายของแล้วเห็นเงินเยอะ ๆ อารมณ์ก็จะประมาณนี้ ขณะเดียวกันก็โล่งใจที่จารวีไม่เห็นตอนเธอลงมาจากรถของจิณณ์ เธอจึงไม่ต้องคิดหาคำแก้ตัวอันที่จริงหญิงสาวก็รู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกันที่จู่ ๆ จิณณ์ก็เหมาสลัดของน้องสาวเธอไปทั้งหมด แต่ก็ไม่กล้าถามเยอะ และคงไม่กล้าเก็บเงินจากเขาเช่นกัน จรัสรักตั้งใจจะใช้เงินตัวเองจ่ายค่าสลัดให้น้องแทน ซึ่งก็คือเงินที่เขาให้เธอเป็นรายเดือนนั่นแหละ“เพราะเราไม่รู้ไง ก็เลยไม่ทำ ถูกไหม”“ก็ถูก แต่ก็เสียดายอะ”“แล้วไม่ปวดท้องเหรอ ทำไมไม่หยุดพัก หืม”“หน่วง ๆ นิดหนึ่ง แต่ไหว แล้วก็กลัวผักไม่สดก็เลยลุกมาทำ ยายทำช่วยเยอะด้วยแหละ กิ๊ฟต์เลยสบายหน่อย เออพี่รัก เดี๋ยวนี้ยายม้วนสลัดเก่งขึ้นแล้วนะ ทำสวยด้วย” จารวีอัปเดตฝีมือยายศรีจันทร์ให้พี่สาวรับรู้ ช่วงแรกที่เริ่มหัดทำสลัดโรลกัน ไม่ว่าผู้เป็นยายจะลองทำกี่สิบรอบ ก็ไม่เคยมีผลงานหลุดรอดลงกล่องสำหรับขายเลยสักครั้ง สองพี่น้องจึงลงความเห็นกันว่าให้ยายทำหน้าที่เตรียมของ เตรีย

บทที่ 11 สัญญาณเตือน“แล้วจะเอาวันไหนคะ”“พรุ่งนี้”“กี่กล่องคะ”“สามสิบ”“คะ” เธอตกใจที่ได้ยินตัวเอง คิดว่าตัวเองหูฝาด จนต้องถามย้ำอีกที “รับทั้งหมดกี่กล่องนะคะ”“สามสิบกล่อง” จิณณ์เองก็แปลกใจว่าตัวเลขนี้มันมายังไง เพราะเมื่อเช้าเขาเอาไปแจกไม่ถึงยี่สิบกล่องด้วยซ้ำ ทว่าตกเย็นกลับมีออร์เดอร์สลัดโรลจากหมอขวัญข้าวเข้ามาทั้งหมดยี่สิบเก้ากล่อง พอถามว่าทำไมถึงเยอะขนาดนี้ ก็ได้ความว่า สลัดที่เขาเอาไปแจกมีการแบ่งกันชิม และบอกเล่ากันปากต่อปาก คนส่วนมากชื่นชอบและอยากกินอีก “ทำทันไหม”“ทำน่ะทันอยู่แล้วค่ะ แต่ตอนเอามาส่งอาจจะลำบากนิดหน่อย” ความจริงคือไม่หน่อย เพราะมันลำบากมากต่างหาก สลัดตั้งสามสิบกล่อง ต้องเรียกรถแท็กซี่เท่านั้น ต้นทุนก็จะสูงขึ้นไปอีกจิณณ์เข้าใจปัญหาของเธอ แต่เขาก็รับออร์เดอร์จากที่ทำงานมาแล้ว ชายหนุ่มคิดหาทางออกอยู่ครู่หนึ่ง “คุณทำได้ไหม”“คิดว่าทำได้ค่ะ แต่อาจจะต้องวางแผนเรื่องการเดินทางดี ๆ”“ผมหมายถึงคุณทำสลัดเองได้ไหม” เขาหันหน้าไปหาเธอ ซึ่งเธอก็มองเขาอยู่ก่อนแล้ว “ทำที่เพนต์เฮาส์ผม”“ตะ…แต่ลีฟไม่มีอุปกรณ์อะไรเลย” วัตถุดิบไม่มี ไหนจะแพ็กเกจจิงอีก ไม่มีอะไรพร้อมสักอย่าง สำห

บทที่ 12 ชื่อรัก“ได้ข่าวว่าเดี๋ยวนี้เป็นพ่อค้าขายสลัด เปลี่ยนอาชีพตั้งแต่เมื่อไร ทำไมไม่อัปเดตกันบ้าง”ใบหน้าหล่อเหลาละสายตาจากสมาร์ตโฟนขึ้นไปมอง ‘สุดเขต’ หรือ ‘หมอเขต’ แพทย์รุ่นพี่ที่เพิ่งทิ้งกายนั่งลงตรงข้าม ก่อนจะยกแก้วอเมริกาโน่ที่ถือมาด้วยขึ้นดื่ม“สวัสดีครับ” จิณณ์ค้อมศีรษะเล็กน้อยทักทายคนอายุมากกว่าราวสี่ปี ซึ่งอีกฝ่ายก็ทักทายกลับด้วยท่าทางเดียวกัน“ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะช่วงนี้”“ผมมาซื้อกาแฟที่ร้านทุกวัน” เขาหมายถึงคอฟฟี่ช็อปที่กำลังนั่งอยู่ตอนนี้ ซึ่งเจ้าของร้านก็คือภรรยาของคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขานี่แหละ“ฉันก็เข้าร้านมาหาเมียทุกวัน บางวันเข้าสองสามรอบ แต่ไม่เคยเจอนายเลย”“อาจจะว่างไม่ตรงกัน”“ก็คงงั้น” สุดเขตดูดกาแฟอีกหนึ่งอึก ก่อนจะวกกลับไปที่ประเด็นแรกอีกครั้ง “ได้ยินพยาบาลในวอร์ดพูดกันว่าหมอจิณณ์ออร์โธฯ ขายสลัดโรล เลยอยากช่วยอุดหนุนสักหน่อย ถ้าอร่อยจริงอย่างที่คนอื่นเขาว่า ฉันจะช่วยหาลูกค้าให้ด้วย”“ไม่ต้องถึงขั้นนั้นหรอกครับ” เพราะแค่ยี่สิบสามสิบกล่องคนทำก็แทบไม่มีเวลานอนแล้วจิณณ์ไม่รู้ว่ามันกลายมาเป็นแบบนี้ได้อย่างไร จุดประสงค์ที่เขาเหมาสลัดมาแจกวันนั้นก็เพราะอยากสนั