Semua Bab คนโปรดของหมอจิณณ์: Bab 51 - Bab 60

บทที่ 17 ยุติการตั้งครรภ์อาการแพ้ท้องของจรัสรักนับวันยิ่งหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทุกเช้าเธอจะตื่นมาพร้อมกับอาการพะอืดพะอม เวียนหัว คลื่นไส้ บางวันแพ้หนักจนแทบไม่มีแรงเดิน ทว่าเพราะคนในบ้านยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้ หญิงสาวจึงต้องฝืนตัวเองและพยายามทำกิจวัตรประจำวันให้เป็นปกติทรมานเอาเรื่อง แต่เธอก็ยังไม่พร้อมจะบอกใครตอนนี้ เธอไม่อยากให้ยายกับแม่ และรวมถึงน้องสาวผิดหวังในตัวเธอ เธอยังไม่พร้อมแบกรับความรู้สึกนั้น ที่สำคัญจรัสรักไม่อยากให้ทุกคนต้องมาคิดมากกับเรื่องที่เธอยังหาทางออกไม่ได้ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาจิณณ์พยายามติดต่อมาหาทุกวัน หากแต่เป็นเธอเองที่ยังไม่พร้อมเผชิญหน้า จึงเลือกไม่รับสายและไม่เปิดอ่านข้อความจากเขาเลยหญิงสาวต้องการเวลาคิดหาทางออกด้วยตัวเอง อะไรก็ได้ที่ทำให้เธอกับลูกได้ไปต่อโดยไม่ต้องพึ่งพิงเขา หากก็น่าเศร้า จนถึงตอนนี้เธอยังคิดไม่ออกเลยว่าควรทำอย่างไรดีและดูเหมือนว่าเวลาของเธอกำลังจะหมดลง เมื่อมีรถยนต์คันคุ้นตาแล่นเข้ามาจอดเทียบฟุตพาทใกล้บริเวณที่เธอกับน้องกำลังช่วยกันขายสลัดผักในยามเช้าจรัสรักตั้งสติด้วยการหายใจเข้าลึก ๆ ยอมรับสิ่งที่จะเกิดต่อจากนี้ หญิงสาวเลือกเผชิญหน้า ไ

บทที่ 18 ทั้งคืนเหลืออีกแค่หนึ่งวันจะถึงวันที่หมอนัด จรัสรักไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับคนในครอบครัว ด้วยคิดว่าหากทำแท้งสำเร็จ ทุกอย่างก็จะผ่านไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉะนั้นจึงไม่จำเป็นต้องบอกใครมือบางไขกุญแจเปิดเข้าห้องพักของศศิตา ซึ่งตอนนี้เจ้าของห้องออกไปทำงาน เพื่อความแนบเนียนจรัสรักยังต้องทำให้คนที่บ้านเข้าใจว่าเธอออกมาทำงานทุกคืน แม้งานที่ทำจริง ๆ จะไม่มีอีกแล้วไม่มีใครพูดถึงเรื่องยกเลิกข้อตกลง แต่ในเมื่อมีปัญหาเกิดขึ้น ทุกอย่างก็ยุติปัญหาอีกอย่างที่ตามมาคือเรื่องหนี้สินที่ยังคงค้าง เนื่องจากขาดรายได้จากจิณณ์ ส่วนเงินที่ได้จากคาเฟ่ก็คงพอจ่ายแค่ดอกเบี้ย หรืออาจจะไม่พอด้วยซ้ำจรัสรักใช้เวลานี้คำนวณค่าใช้จ่าย พร้อมคิดหาทางรอดให้ตัวเองและครอบครัว บางทีเธออาจจะต้องลุยธุรกิจสลัดอย่างเต็มรูปแบบ ไหน ๆ ช่วงนี้ก็มีเวลามากขึ้น ลองดูสักตั้งก็คงไม่เสียหาย หากมันไปไม่รอดจริง ๆ ค่อยหางานอื่นเพิ่มเติมถ้ายังมีลมหายใจ อย่างไรก็ต้องดิ้นรนหญิงสาวละความสนใจจากกระดาษเอสี่ที่ตนหยิบมาขีดเขียนตัวเลข หยิบโทรศัพท์ที่เกิดแรงสั่นจากสายเรียกเข้าขึ้นมาดู ก่อนที่หัวใจจะเต้นแรงเมื่อเห็นชื่อของคนที่โทรเข้ามา

บทที่ 19 จบกันแค่นี้เช้าวันต่อมาจิณณ์ตื่นขึ้นมาด้วยอาการหนักศีรษะ สิ่งแรกที่เขามองหาคือเจ้าของร่างนุ่มนิ่มที่เขานอนกอดตลอดทั้งคืน ทว่าข้างกายกลับไร้เงาของหญิงสาว ความยับย่นของที่นอนบ่งบอกว่าทุกอย่างเกิดขึ้นจริง และเขาไม่ได้ฝันไปเธอกลับไปแล้วชายหนุ่มฝืนร่างกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ซบหน้าลงบนฝ่ามือตัวเอง เพียงครู่เดียวก็เลื่อนขึ้นไปขยี้ศีรษะ พยายามปัดไล่ทุกความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาทิ้งไป พร้อมถอนหายใจแรง ๆมือหนาคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมาเมื่อมีเสียงเรียกเข้า“ครับ”[หมอจิณณ์ใกล้จะถึงหรือยังคะ ตอนนี้ข้าวถึงสนามบินแล้ว โทรหาตั้งหลายสาย แต่หมอจิณณ์ไม่รับเลย เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ]ชายหนุ่มดึงโทรศัพท์ออกมาดูเวลา เขามีเหลือเวลาอีกแค่สามชั่วโมงเท่านั้น“ไม่มีอะไรครับ ผมกำลังไป” เอ่ยจบเขาก็กดตัดสายตอนนี้ในหัวของนายแพทย์หนุ่มมีแต่ความวุ่นวายและสับสน หากก็รู้ตัวว่าต้องลากสังขารตัวเองลงจากเตียงเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย จากนั้นก็เดินทางไปสนามบินด้วยกระเป๋าลากใบเล็กเพียงใบเดียว เนื่องจากเก็บของได้แค่นั้นที่ก่อนหน้านี้เห็นมีกระเป๋าสามใบ เพราะเขาสั่งให้แม่บ้านเอาออกมาเตรียมไว้ หากยังไม่

บทที่ 19 จบกันแค่นี้สองสัปดาห์ต่อมา...“เพื่อนมึงอาการหนักสัส ๆ” กฤษณ์เอ่ยกับพีรัชขณะสายตาจ้องมองไปยังคนที่นอนหมดสภาพอยู่บนโซฟา ข้างหน้ามีขวดเหล้าที่ดื่มจนหมดแล้วหนึ่งขวด และมีขวดใหม่ตั้งอยู่ข้าง ๆ ทว่ายังไม่ทันได้เปิดดื่มก็เมาน็อกไปเสียก่อน“เพราะมึงนั่นแหละ เรื่องนี้ต้องโทษมึงเลย” พีรัชโยนความผิดไปให้กฤษณ์ เพราะถ้ามันไม่คะยั้นคะยอชวนจิณณ์ไปเที่ยวบาร์ผู้หญิงเมื่อหลายเดือนก่อน เจ้าชายน้ำแข็งอย่างไอ้หมอก็คงไม่ต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้ “เรื่องนี้มึงผิดเต็ม ๆ เลยครับ”“กูจะไปรู้ไหมว่ามันจะเอาเขาต่อมาเรื่อย ๆ ทุกทีก็เห็นซื้อกินแค่วันเดียวก็จบ วันนั้นมันยังบอกว่าไม่เอาอยู่เลย แม่งไปดีลกันท่าไหนวะ”“กูว่าก็หลายท่าอยู่ จนท้องจนไส้ขนาดนี้ แถมยังโดนเสน่ห์เขาเข้าให้เต็ม ๆ เอาไงล่ะทีนี้”กฤษณ์ส่ายหน้าหน่าย ๆ “กูก็ไม่รู้มัน ตอนแรกกูกะแค่แกล้ง ๆ เพราะคิดว่ามันคงไม่ได้ชอบแนวนี้”“กูว่าเขาน่ารักออก ถ้ามันจะชอบก็ไม่แปลก กูเห็นแค่แป๊บเดียวตอนหน้าสดซีด ๆ ยังสะดุดตาเลย”“แต่กูว่าสภาพเพื่อนมึงตอนนี้คงไม่น่าแค่ชอบละมั้ง” พ่อเลี้ยงหนุ่มระเหี่ยใจ มองไปยังเพื่อนตัวเองที่เมาไม่ได้สติพลางส่ายหน้าเบา ๆ อีกครั้ง ด

บทที่ 20 เกรซซี่“แม่ โทหา ป้อปาน”“หืม โทรหาทำไมคะ” จรัสรักนิ่วหน้าทว่าปากยิ้มกลั้วหัวเราะ คิดว่าลูกคงคิดถึง ‘ป้อปาน’ ของแก“ป้อปานบอก ให้แม่ โทหา” เด็กน้อยพูดได้หลายคำติดกัน แต่ยังเรียบเรียงไม่เป็นประโยคสักเท่าไร“จริงเหรอคะ พ่อปรานโทรมาเหรอ”หนูน้อยพยักหน้าหงึก ๆ พลางจิ้มนิ้วเล็ก ๆ ไปทั่วหน้าจอโทรศัพท์ จรัสรักเงยหน้าขึ้นไปมองผู้เป็นทวดเพื่อขอคำยืนยัน“เห็นบอกว่าจะมารับไปเที่ยว ก็เลยจะขออนุญาตเอ็งก่อน”คุณแม่ลูกหนึ่งยิ้มอ่อนใจ ตอนนี้เธอว่างอยู่พอดีจึงโทรแบบวิดีโอกลับไปทันที รอไม่นานปลายสายก็กดรับ หญิงสาวทักทายไปก่อน“สวัสดีค่ะคุณปราน”[สวัสดีครับ]จรัสรักยังไม่ทันได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น คนที่ได้ยินเสียงพ่อปรานก็รีบยื่นใบหน้าเข้ามาแทรกแล้วฉีกยิ้มแฉ่งอวดฟันน้ำนมใส่กล้องเลยทันที ซึ่งปลายสายก็ยิ้มอ่อนโยนตอบกลับมาเช่นกัน“ป้อปานขา”นักธุรกิจหนุ่มเองก็ขานรับเสียงหวาน [ขา เกรซซี่ขออนุญาตคุณแม่หรือยังคะ]หนูน้อยส่ายหน้า แล้วรีบหันไปคุยกับแม่ทันที “แม่ขา เกซี่หยักไป เที่ยว กับป้อปาน ป้อปานบอกจะพา ไปเที่ยวว”“แม่ขอคุยกับพ่อปรานก่อนนะคะ” จรัสรักบอกลูก แล้วหันกลับมาคุยกับคนในสายอย่างเป็นการเป็