All Chapters of คนโปรดของหมอจิณณ์: Chapter 81 - Chapter 89

บทที่ 30 ให้โอกาส “ใส่ให้หน่อยได้ไหม”เธอสบตากับคนตัวสูงซึ่งตีสีหน้าเรียบนิ่ง หากเธอรู้ทันว่าแฝงไปด้วยความร้ายลึก แค่มือโดนน้ำล้างผัก เช็ดไม่กี่ทีก็แห้งแล้วกระมังหญิงสาวถอนหายใจเบา ๆ พลางส่ายหน้าระอา แม้จะรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมคนหน้านิ่ง หากเธอก็ยอมใส่ให้เขาแต่โดยดี มือบางยกสายชุดเอี๊ยมขึ้นไปคล้องลำคอแกร่ง ก่อนจะจับปลายเชือกทั้งสองข้างสอดรอบเอวสอบเมื่อจับปลายเชือกอีกฝั่งได้แล้วก็เตรียมจะเดินอ้อมไปข้างหลัง ทว่าคนตัวสูงกลับใช้วงแขนกักร่างเธอเอาไว้ กลายเป็นว่าตอนนี้เราสองคนกำลังโอบกอดกันแบบกลาย ๆใบหน้าเกลี้ยงเกลาแหงนขึ้นไปมอง พลันหัวใจสั่นไหวเมื่อเห็นว่าเขามองลงมาอยู่ก่อนแล้ว“ระ...รักจะผูกปมข้างหลังให้ค่ะ”“ผูกแบบนี้ก็ได้”“คุณตัวใหญ่ รักผูกไม่ถนัด”“ผมเชื่อว่าคุณทำได้” นอกจากจะไม่ลดระดับแขนลง เขายังขยับเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นกายของกันและกัน ที่สำคัญสายตาของเขาไม่ละไปจากใบหน้าของเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มเสี่ยงทำอะไรอย่างนี้ เขาใจชื้นขึ้นเป็นกองที่เธอไม่ได้ขัดขืนหรือแสดงท่าทีว่ารังเกียจ“คุณกำลังทำให้รักทำงานลำบากขึ้น”“ตรงไหน” มุมปากเขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสว่างไส

บทที่ 31 คนพิเศษหลังจากที่จรัสรักไฟเขียวยอมให้เขาซื้อบ้านพร้อมที่ดินซึ่งอยู่ติดกัน ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์จิณณ์ก็เริ่มดำเนินการทันที ทว่าการจะซื้อขายกับคนร้ายกาจอย่างเฮียชาง เขาก็ต้องร้ายให้ได้ยิ่งกว่าแม้จะเป็นที่ดินในซอยลึก แต่เจ้าของร้านใยแก้วซึ่งในตอนนั้นไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินตั้งราคาที่ดินไว้สูงกว่าราคาประเมินถึงห้าสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ก็ยังเป็นราคาที่จิณณ์รับได้และยินดีที่จะจ่ายทว่าทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น และจิณณ์ก็ไม่ได้ชะล่าใจเฮียชางไม่เคยรู้จักจิณณ์มาก่อน แต่เมื่อสืบประวัติจึงรู้ว่าเป็นอดีตทายาทธุรกิจหมื่นล้าน แม้ปัจจุบันจะมีการปรับเปลี่ยนอัตราส่วนการถือหุ้น ทว่าในส่วนที่จิณณ์ครอบครองก็ยังถือว่าสูงเมื่อเทียบกับมูลค่าของบริษัท ณ ปัจจุบัน และที่สำคัญยังเพื่อนสนิทของปราน มหาเศรษฐีซึ่งมาไถ่ถอนหนี้ให้จรัสรักเมื่อสามปีก่อนจึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดเข้าด้วยกันเจ้าของร้านใยแก้วพอจะเดาได้ว่าจิณณ์คงจะเป็นพ่อของหนูน้อยเกรซซี่ ที่อยากได้ที่ดินตรงนั้นก็เพราะอยู่ติดจากบ้านเมีย หนุ่มใหญ่มากเล่ห์จึงถือโอกาสนี้ขึ้นราคาจนสูงลิ่วซึ่งใครได้ยินก็ต้องอ้าปากค้าง เพราะมั

บทที่ 32 รัก (ตอนจบ)หลังจากหมูกระทะมื้อค่ำสิ้นสุดลง ทุกคนก็ช่วยกันเก็บจานไปล้างและทำความสะอาดสถานที่ จิณณ์รับหน้าที่พาเด็กหญิงกนกนุชไปอาบน้ำ เนื่องจากหนูน้อยเริ่มตาปรือเพราะใกล้ถึงเวลาเข้านอนเมื่อบรรยากาศภายในบ้านเริ่มเงียบสงบ จารวีนั่งเล่นกับหลาน พูดคุยกับแม่และยายสักพักก็เข้าห้องส่วนตัวของตัวเอง ส่วนอ้อมใจก็จัดที่นอนเตรียมพักผ่อน หน้าที่พยาบาลพิเศษในบ้านหลังนี้ไม่ได้หนัก และคนป่วยก็ไม่ได้จู้จี้จุกจิก พอทำหน้าที่หลักเสร็จก็สามารถนอนพักผ่อนได้ แต่ข้อเสียคือไม่มีห้องนอนส่วนตัวให้ ต้องนอนรวมกันที่ห้องโถงจรัสรักเดินมาเช็กความเรียบร้อยที่ครัวหลังร้าน เพราะพรุ่งนี้ต้องเปิดร้านขายของตามปกติหลังจากหยุดไปทำธุระหนึ่งวัน“อุ๊ย!” ทว่ายังไม่ทันได้หยิบจับสิ่งใด ร่างบางก็ถูกสวมกอดจากคนที่เดินตามเข้ามาติด ๆ หญิงสาวยิ้มและเอ่ยถามกลั้วขำ “อะไรคะเนี่ย”“อยากกอด” จิณณ์คลายวงแขนแล้วหมุนตัวเธอให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน จากนั้นก็โน้มใบหน้าลงไปจูบหน้าผากเธอแผ่วเบา “เมื่อไหร่บ้านจะเสร็จ”จรัสรักหลุดขำ นึกเอ็นดูคนตัวโตที่เริ่มงอแง นับวันก็ยิ่งเหมือนลูกมากขึ้นทุกที “คงอีกนานค่ะ ยังไม่ได้ลงเสาเลย”“รู้งี้ผมให้

ตอนพิเศษ 1หลังจากงานแต่งงานและทำบุญขึ้นบ้านใหม่ซึ่งถูกจัดขึ้นเป็นงานเล็ก ๆ แต่อบอุ่นเสร็จสิ้นไป จิณณ์ก็ขอให้ทุกคนย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนี้ ซึ่งก็เป็นไปตามคาด หญิงมากวัยทั้งสองคนมีอาการงอแงเล็กน้อย ด้วยไม่อยากละทิ้งบ้านของตนที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายจรัสรักพยายามเกลี้ยกล่อมพร้อมทั้งอธิบายให้แม่และยายของตนเข้าใจ เธอเองก็ไม่ได้จะทิ้งบ้านหลังนั้น แต่ด้วยสภาพที่เก่าและทรุดโทรมตามกาลเวลา อีกทั้งยังมีข้าวของเก็บไว้มากมาย ซึ่งบางอย่างก็เป็นของที่ไม่ได้ใช้แล้ว หญิงสาวจึงถือโอกาสนี้เคลียร์ของและจะทำการรีโนเวตบ้านใหม่ จากนั้นจะยกให้เป็นชื่อของจารวีจิณณ์ถามน้องสาวภรรยาว่าอยากรื้อแล้วสร้างใหม่เลยหรือไม่ จะได้บ้านในแบบที่ต้องการ ทว่าจารวีปฏิเสธพร้อมบอกว่าเอาไว้ก่อน เพราะล่าสุดพี่เขยก็เพิ่งจะถอยรถมินิคูเปอร์คันละสามล้านให้เป็นของขวัญเรียนจบแบบสด ๆ ร้อน ๆ โดยให้เหตุผลว่าระบบเซฟตีมันดีมากกว่ารถอีโคคาร์ทั่วไป ยังไม่นับคอนโดมิเนียมที่กำลังเลือกดูเพื่อจะซื้อให้พักอาศัยระหว่างที่เรียนต่อเนื่องจากสองพี่น้องมีความใฝ่ฝันที่จะเป็นหมอ แต่ขาดแรงสนับสนุนจึงไม่ได้ไปต่อ ทำให้ต้องเลือกเดินในเส้นทางอ

ตอนพิเศษ 3“เกรซซี่!”เจ้าของชื่อซึ่งกำลังนอนคว่ำกระดิกปลายเท้าระบายสีอยู่กลางห้องนั่งเล่นชั้นล่าง เงยหน้าขึ้นไปมองน้าสาวที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้าน ในมือมีกระดาษอะไรสักอย่างติดมาด้วยฟังจากน้ำเสียงที่เรียกเมื่อกี้เกรซซี่รู้สึกเสียวสันหลังแปลก ๆ เพราะปกติเวลาน้ากิ๊ฟต์กลับบ้าน น้ากิ๊ฟต์จะเรียกหาเกรซซี่ด้วยเสียงที่นุ่มนวลหรือไม่ก็ร่าเริงกว่านี้ แต่วันนี้แค่เรียกเสียงเข้มไม่พอ ยังทำสีหน้ายุ่งใส่กันอีกเกรซซี่ไปทำอะไรของน้ากิ๊ฟต์พังหรือเปล่านะ...ก็ไม่นี่นา ไม่ได้เข้าไปในห้องของน้ากิ๊ฟต์เลยด้วยซ้ำใจจริงอยากวิ่งเข้าไปรับอย่างที่เคยทำ ทว่าวันนี้เกรซซี่สังหรณ์ใจไม่ดียังไงก็ไม่รู้ แต่ถึงกระนั้นก็ยังขานรับน้าสาวเสียงหวาน “...ขาน้ากิ๊ฟต์”จารวีหันหน้าไปไหว้แม่และยายของตนที่นั่งเอนกายบนตั่งไม้อีกฝั่งของบ้าน ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างแรง จากนั้นก็ยื่นเอกสารรายงานผลการเรียนชั้นอนุบาลไปตรงหน้าหลานสาวสุดที่รัก “อันนี้คืออะไรเนี่ย ทำไมเป็นแบบนี้”กนกนุชขยับนั่งขัดสมาธิ มองน้ากิ๊ฟต์กับกระดาษเอสี่ที่ถูกยื่นออกมาตรงหน้าด้วยความงุนงง ก่อนจะหันไปมองผู้เป็นแม่ซึ่งเดินตามหลังน้องสาวตัวเองเข้ามาด้วยรอยยิ้ม