Tous les chapitres de : Chapitre 41 - Chapitre 50

บทที่ 13 โป๊ะ ?“วันนี้ทำงานใช่ไหม” เจ้าของร่างสูงเอ่ยถามขณะกำลังช่วยกันขนสลัดจำนวนสี่สิบห้ากล่องไปที่รถในตอนเช้าของวันถัดมา“ใช่ค่ะ” วันนี้จรัสรักตื่นตั้งแต่ตีสี่ หากไม่ช่วยให้การม้วนสลัดเร็วขึ้น เพราะเธอรู้สึกวิงเวียนศีรษะคล้ายนอนไม่พอ ทั้งที่คิดว่าตัวเองหลับสบาย หนำซ้ำยังหลับลึกอีกต่างหาก เลยกลายเป็นว่าวันนี้เธอทำให้เขาต้องออกไปทำงานช้ากว่าปกติอีกวัน“เลิกงานก็ไปซื้อของไว้รอ ซื้อเยอะ ๆ เลยก็ได้ เดี๋ยวผมไปรับ” เขาหมายถึงอุปกรณ์และวัตถุดิบต่าง ๆ สำหรับขายของ รอบก่อนซื้อแพ็กเกจจิงมาแค่อย่างละสองชุดเท่านั้น ที่เหลืออยู่น่าจะไม่พอสำหรับวันพรุ่งนี้“รักขอบคุณนะคะ แต่จริง ๆ คุณไม่ต้องลำบากทำอะไรแบบนี้ก็ได้ค่ะ” จรัสรักเอ่ยขึ้นด้วยความเกรงใจ สองวันแล้วที่เขาต้องมาวุ่นวายกับเรื่องค้าขายของเธอ โดยที่เขาไม่ได้อะไรเลย ไหนจะต้องทำงานอีก ขึ้นชื่อว่าหมอก็ต้องงานยุ่งประมาณหนึ่งเลยมิใช่หรือ“ไม่อยากขาย ?” จิณณ์วางของลงท้ายรถ แล้วหันหน้ามาถาม สีหน้าเรียบเฉยไม่มีใครคาดเดาอารมณ์เขาได้“อยากค่ะ แต่รักกลัวว่าจะรบกวนคุณมากเกินไป” ใครบ้างจะไม่อยากได้ตังค์ ยิ่งเป็นคนที่เดือดร้อนเรื่องเงินอย่างเธอแล้วด้วย แต

บทที่ 13 โป๊ะ ? ไม่ถึงสิบนาทีพวกมันก็เดินตามกันเข้ามา คนเป็นเจ้าของห้องมองแล้วได้แต่ส่ายหน้าระอา ขณะเดียวกันก็รู้ชะตากรรมตัวเองว่าคงปิดไม่พ้น เพราะไอ้กฤษณ์ที่อยู่ไกลถึงเชียงรายยังบ้าจี้บินมาจริง ๆ หรือแม้แต่ไอ้ปรานที่ไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องคนอื่นพอ ๆ กับเขาก็ยังมากลายเป็นการรวมตัวกันเฉพาะกิจแบบครบกลุ่มในรอบหนึ่งปีเห็นจะได้ เหตุเพราะอยาก ‘ใส่ใจ’ เรื่องของเขาแล้วจิณณ์ก็ต้องถอนหายใจแรง เพราะที่เดินเข้ามาไม่ได้มีแค่เพื่อนของตนเท่านั้น หากยังมีชายหนุ่มที่ไม่คุ้นหน้าแต่งตัวคล้ายเชฟอีกสองคนเข็นอุปกรณ์เดินเข้ามาด้วยเรื่องนี้ไม่ต้องถามก็รู้ว่าใครเป็นคนจัดแจง เวอร์ทุกโอกาสแบบนี้ในกลุ่มก็มีแค่ภริตาคนเดียว หนำซ้ำยังชี้ทางบอกตำแหน่งห้องครัว เพื่อให้เชฟจากภัตตาคารดังซึ่งมีรางวัลการันตีมากมายได้มีพื้นที่เตรียมอาหาร“จิณณณณณณณ์ คิดถึง ๆ” ไม่ได้แค่พูดเปล่า แต่เจ้าของร่างเพรียวบางยังกางแขนพร้อมวิ่งเข้ามาหา ก่อนจะสวมกอดเพื่อนรักด้วยความคิดถึง “ไม่ได้เจอกันนานมาก”จิณณ์ตอบรับความคิดถึงของเพื่อนสาวด้วยการยกมือขึ้นกอดตอบ พลางตบไหล่เปลือยที่โผล่พ้นชุดเดรสเบา ๆ เป็นเชิงว่าเขาเองก็คิดถึงเช่นเดียวกัน “ไม่ค่อ

บทที่ 14 สองขีด ...นี่ ‘ลูก’ เขาทั้งคนเลยนะเมื่อคิดอะไรไม่ออก จู่ ๆ น้ำตาก็พลันไหลออกมา ไม่รู้โชคชะตาจะกลั่นแกล้งเธอไปถึงไหน ทำไมถึงควบคุมอะไรไม่ได้สักอย่าง ทั้ง ๆ ที่หลังเกิดเรื่องในคืนนั้น เช้าวันต่อมาเธอก็รีบแก้ไข ซึ่งก็เป็นวิธีที่ใช้กันอย่างแพร่หลาย ตามสถิติใคร ๆ ก็บอกว่ามันช่วยได้ศศิตาเองก็เคยแก้ไขด้วยวิธีเดียวกันถึงหลายครั้งหลายครา หากก็ไม่มีปัญหาใดเกิดขึ้นทำไมต้องเป็นเธอ ทำไมมันต้องเกิดขึ้นแค่กับเธอจรัสรักนั่งร้องไห้คนเดียวเงียบ ๆ คิดหาทางออกสำหรับเรื่องนี้ ทว่าไม่ว่าอย่างไรเธอก็คิดไม่ออก ทุกอย่างมันมืดมนไปหมดเธอต้องปรึกษาใครสักคน ซึ่งคนแรกและคนเดียวที่นึกถึงก็คือเพื่อนสนิทอย่างศศิตาหญิงสาวรวบรวมสติ ลุกไปล้างหน้าล้างตาลบคราบมอมแมม สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วกลั้นใจเปิดประตูออกไป“พี่รักเข้าห้องน้ำนานจัง ท้องเสียเหรอ” จารวีส่งเสียงถามขณะจัดของสลัดลงตะกร้าใบโต เตรียมขนออกไปขาย คนเป็นน้องไม่ได้รอคำตอบจากพี่สาว เลือกถามคำถามต่อไปเลยทันที “วันนี้พี่รักจะออกไปด้วยใช่ไหม หรือให้กิ๊ฟต์ไปกับยายเหมือนเดิม”“อือ เหมือนจะท้องเสียจริง ๆ กิ๊ฟต์ไปกับยายได้ไหม”จารวีไม่ได้สนใจที่พี่สาวบอก

บทที่ 15 ช็อกจู่ ๆ วันต่อมาเพื่อนของจิณณ์ก็พร้อมใจกันติดธุระ แม้แต่พีรัชที่อยู่ในช่วงพักร้อนก็ยังถูกเรียกตัว ต้องบินด่วนไปประชุมกับทีมที่ประเทศสิงคโปร์ ปรานมีบินไปอังกฤษคืนนี้ ส่วนกฤษณ์ก็วุ่นวายกับงานไร่งานสวนของตนที่เชียงรายคงมีแค่ภริตาคนเดียวที่ไม่ได้งานยุ่ง หากก็ไม่ได้มาหาจิณณ์ โดยให้เหตุผลว่าอยากนอนอยู่บ้านเฉย ๆ แต่ทุกคนรู้ดี ที่ภริตาไม่ออกไปไหน แท้จริงแล้วคงงอนปรานที่ไม่ให้ตามไปอังกฤษด้วยต่างหากซึ่งก็ถือเป็นเรื่องดี เพราะช่วงนี้จิณณ์เองก็ต้องการเวลาส่วนตัววันนี้เขาออกเวรเที่ยงคืน ใช้เวลาเพียงแค่สามสิบนาทีเขาก็กลับมาถึงเพนต์เฮาส์ของตน สิ่งแรกที่ทำคือเปิดเครื่องปรับอากาศตรงโถงรับแขก เพราะคนที่มารอตั้งแต่สามทุ่มคงไม่คิดจะเปิดมัน“กลับมาแล้วเหรอคะ” จรัสรักเอ่ยถามพลางค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง ขยี้ตาเล็กน้อยพอให้หายจากความง่วงงุน เมื่อกลางวันจิณณ์ส่งข้อความมาบอกว่าคืนนี้เขาว่าง แต่ต้องอยู่เวรถึงเที่ยงคืน ให้เธอมารอที่เพนต์เฮาส์ได้เลย มาถึงเธอก็ไม่มีอะไรทำ จำได้ว่านั่งคิดอะไรเงียบ ๆ อยู่พักหนึ่ง ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไร“อืม” จิณณ์วางกระเป๋าถือลงบนโซฟาพลางพยักหน้าตอบ ดวงตาคม

บทที่ 16 เรื่องฝังใจครอบครัวยังถือเป็นโลกใบใหญ่ที่สุดของเด็กอายุเก้าขวบ จิณณ์ในวัยนั้นได้รับความรักและความเอาใจใส่อย่างดีจากคนเป็นพ่อและแม่ เขาเป็นลูกชายคนเดียวจึงมักจะได้รับการสนับสนุน นับได้ว่าเขาเกิดมาในครอบครัวที่สมบูรณ์ มีพร้อมในทุก ๆ ด้านแต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่เขาถูกละเลยจากบุพการีทั้งสอง สีหน้าพ่อเริ่มคร่ำเครียดทุกครั้งที่กลับบ้าน จากที่เคยมานั่งสอนเขาทำการบ้านทุกเย็นกลับตรงดิ่งเข้าห้องทำงาน ส่วนแม่ก็เริ่มมีท่าทีแปลกไป แต่งตัวสวยออกจากบ้านแต่เช้าและกลับดึกทุกวัน บางทีเขาก็ไม่ได้เจอหน้าแม่เลยทั้งสัปดาห์บ่อยครั้งที่เด็กชายจิณณ์ถามหาแม่กับผู้เป็นพ่อด้วยคิดถึง เพราะมีหลายเรื่องอยากจะเล่าให้ฟังตามประสาลูกที่ติดแม่มาก ทว่าคำตอบที่ได้กลับเป็นเสียงตวาดอย่างใส่อารมณ์ ก่อนจะไล่ให้ไปทำการบ้านทั้งที่เขาเพิ่งบอกไปว่าทำเสร็จแล้วครั้นเมื่อคนเป็นแม่กลับมา เด็กน้อยที่รออยู่ก็รีบวิ่งไปรับ เกาะแข้งเกาะขา ถามด้วยความดีใจว่าแม่ไปไหนมา แล้วมีอะไรมาฝากเขาหรือเปล่า จากนั้นก็เล่าเรื่องที่เจอมาตลอดทั้งสัปดาห์ให้ฟังทว่าปฏิกิริยาตอบรับกลับต่างไปจากเดิม แม่ไม่ได้ตั้งใจฟังเขา ท่านเพียงส่งเสียงอืออ