All Chapters of คนโปรดของหมอจิณณ์: Chapter 61 - Chapter 70

บทที่ 21 ป้อจินณ อาคารผู้โดยสารขาเข้า สนามบินสุวรรณภูมิ “เฮ้! ไอ้หมอ!”แม้ไม่ระบุชื่อ แต่เสียงเรียกคุ้นหูทำให้หมอหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหันไปมอง มุมปากหยักจะยกยิ้มน้อย ๆ พร้อมเดินเข้าไปหา ก่อนที่สองหนุ่มจะโอบกอดกันหลวม ๆ เป็นการทักทาย“มาถึงนานยัง” จิณณ์ถามกฤษณ์ที่เพิ่งบินมาจากเชียงรายเหมือนกัน ซึ่งมันตั้งใจบินมาเพื่อรอรับเขาที่กลับมาจากอเมริกาวันนี้ ส่วนเพื่อนคนอื่น ๆ ล่วงหน้าไปรออยู่ที่เพนต์เฮาส์คืนนี้มีการจัดปาร์ตีเล็ก ๆ ต้อนรับจิณณ์กลับไทยอย่างเป็นทางการ ซึ่งมีแค่คนที่สนิทกันจริง ๆ เท่านั้นที่มาร่วมงาน และที่ไม่ได้จัดงานอย่างยิ่งใหญ่ไปเลย ก็เพราะว่าตลอดสามปีที่ผ่านมาจิณณ์ได้เจอเพื่อนซึ่งคอยแวะไปเยี่ยมเยียนอยู่เรื่อย ๆ“ไม่นาน ลงเครื่องกูก็ออกมายืนรอมึงตรงนี้”แพทย์หนุ่มพยักหน้ารับรู้ “แล้วเป็นไง สบายดี ได้ข่าวว่าจะมีข่าวดีเร็ว ๆ นี้”“กูภาวนาให้มีข่าวดีอยู่ทุกวัน แต่นู้นอะไม่ให้ความร่วมมือเลย” พ่อเลี้ยงหนุ่มบุ้ยใบหน้าไปอย่างไร้ทิศทางพลางทำหน้าเซ็ง ส่วน ‘นู้น’ ที่พูดถึงก็คือหวานใจของเขานั่นเอง “เล่นตัวมาก ๆ เดี๋ยวกูเสกเด็กเข้าท้องแม่งเลย”อกข้างซ้ายของจิณณ์กระตุกเล็กน้อยหลังจ

บทที่ 22 เวลาไม่หวนคืนเวลาเที่ยงคืนกว่าจรัสรักยังรอลูกกลับบ้านด้วยความกระวนกระวายใจ หญิงสาวลุกเดินไปเดินมา บ้างก็เดินไปส่องรั้วหน้าบ้านอยู่หลายรอบ รอว่าเมื่อไรลูกจะมาหากเป็นในยามปกติเธอคงจะโทรไปถามว่าทำอะไรกันอยู่ แต่พอเป็นวันนี้ ...วันที่ ‘พ่อของลูก’ กลับมา เธอไม่กล้าแม้แต่จะโทรไป ด้วยกลัวจะเป็นจังหวะที่ปรานอยู่ใกล้จิณณ์พอดีเธอรู้ว่าอาจจะไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก หรือไม่ปรานก็คงแยกตัวออกมาคุยห่าง ๆ แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้เธอถึงได้คิดมากและกังวลไปเสียทุกอย่างจรัสรักรีบลุกไปส่องดูที่หน้าต่างอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินเสียงรถยนต์ที่ดังอยู่หน้าบ้าน ก่อนจะรีบเปิดประตูออกไปทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นรถตู้เอ็มวีพีคันที่มารับลูกสาวของเธอไปเมื่อตอนกลางวันปรานอุ้มเด็กหญิงที่นอนหลับปุ๋ยแนบอกลงมาจากรถ ส่วนภริตาถือกระเป๋าของใช้และตุ๊กตาหมีเดินตามลงมาส่ง บอกเล่าเรื่องราวพร้อมยื่นทั้งสองอย่างให้จรัสรัก“วันนี้นอนกลางวันไปทีหนึ่ง แล้วนี่หลับตอนพาขึ้นรถ อาบน้ำกินข้าวเรียบร้อยแล้ว”จรัสรักยิ้มขอบคุณที่พวกเขาดูแลลูกของเธออย่างดี “ดื้อไหมคะ”“ไม่ดื้อ ไม่งอแงเลยสักนิด” ภริตายิ้ม หันไปมองเด็กน้อยที่ยังหลับอยู่ในอ้อม

บทที่ 23 เจอกันตั้งแต่กลับมาจากเรียนต่อเมื่อเดือนที่แล้ว จิณณ์ยังไม่ได้กลับไปเริ่มทำงานที่โรงพยาบาลอย่างจริงจัง แต่วันนี้เขาถูกเทียบเชิญให้ไปเป็นวิทยากรในงานสัมมนาเชิงวิชาการที่กระทรวงสาธารณสุข ซึ่งต้องพูดเกี่ยวกับการดูแลกระดูกและข้อ“เมื่อไรจะกลับไปเริ่มทำงาน” นายแพทย์สุดเขตเอ่ยถามแพทย์รุ่นน้องที่ตนเป็นคนเสนอชื่อให้มา วันนี้เขาก็ได้รับเชิญให้มาเป็นวิทยากรเช่นกัน แต่บรรยายคนละหัวข้อ“คงอีกสักหน่อยครับ” จิณณ์ตอบก่อนจะยกแก้วอเมริกาโน่ขึ้นมาดื่ม เขาวางแผนพักร้อนต่ออีกสักระยะ เนื่องจากที่ผ่านมาเขาใช้งานร่างกายและสมองของตัวเองค่อนข้างหนัก“พักนาน ๆ ระวังติดขี้เกียจนะ” รุ่นพี่หยอกเย้าและดื่มกาแฟในแก้วของตนบ้าง หันไปสำรวจรอบ ๆ ก็เห็นแพทย์อินเทิร์นหรือหมอจบใหม่จากหลาย ๆ สังกัดทยอยเข้ามาลงทะเบียนเพื่อเข้าห้องสัมมนากันแล้ว “เด็กสมัยนี้โตเร็วเนอะ”“ครับ” คนที่เป็นหมอกระดูกเงยหน้ามองตาม เห็นด้วยกับแพทย์รุ่นพี่ อาจจะด้วยเข้าถึงสื่อโซเซียลกันได้ง่ายขึ้น ทำให้เกิดการลอกเลียนแบบ ไม่ว่าจะเป็นแฟชันการแต่งตัว การพูดจา ไปจนถึงพฤติกรรมบางอย่างคุณหมอสุดหล่อทั้งสองนั่งคุยและถามไถ่กันต่ออีกพักหนึ่ง เจ้าหน้

บทที่ 24 สบายดีไหม“คุณ...”“รัก”ในจังหวะที่สบตาและรู้ว่าชายหนึ่งในสองคนที่นั่งอยู่คือใคร หัวใจของจรัสรักเหมือนหยุดเต้นไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกระหน่ำรัวขึ้นในวินาทีถัดมา หลายความรู้สึกผสมปนเปกันไปหมด ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเผลอมองสำรวจใบหน้าเขานานทีเดียวสามปีที่ไม่ได้เจอกัน บุคลิกภายนอกหากดูเผิน ๆ เขาแทบไม่เปลี่ยนไปเลย แต่เธอคิดว่าเขาน่าจะผอมลงเล็กน้อยเพราะเห็นโครงหน้าชัดขึ้น ทว่านั่นกลับไม่ได้มีผลต่อความหล่อเหลาของเขาเลยสักนิด ใบหน้าของเขายังคงดูอ่อนกว่าวัยเสมอต่างจากเธอที่แทบไม่มีเวลาได้ดูแลตัวเอง เพราะมัวแต่ทำงานงก ๆ ตื่นเช้ามืดอาบน้ำเสร็จก็ต้องมาเข้าครัวเลย หน้ามันแผล็บทุกชั่วโมง ทำงานทั้งวัน กว่าจะได้พักก็ดึกดื่น โชคดีที่ยังมียายคอยช่วยดูแลยัยหนูได้ แบ่งเบาเธอไปได้เยอะเลยทีเดียว ไม่อย่างนั้นจรัสรักไม่อยากจะคิดสภาพ คงยับเยินมากกว่านี้แน่นอนแต่ทั้งหมดนี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ประเด็นตอนนี้มันอยู่ที่...เขามาที่นี่ทำไมพลันความกลัวเริ่มคืบคลานเข้ามา เมื่อคิดว่าเขาอาจจะรู้ว่าเกรซซี่คือใคร เขาถึงได้มาที่นี่จิณณ์ลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหา ขณะที่หญิงสาวขยับถอยด้วยความรู้สึกสับสน เธอกำลังพยายามตั้ง

บทที่ 25 ยอมพูดคุย“ที่ผ่านมา คุณ...สบายดีไหม”“รักสบายดีค่ะ คุณก็คงสบายดีใช่ไหมคะ” จรัสรักยอมคุยกับเขาดี ๆ เพื่อที่เขาจะได้จบธุระ แล้วรีบกลับไป ไม่ใช่ว่าเธอไร้เยื่อใยหรือไม่ไยดีเขา แต่เธอกลัวว่าหากเขาอยู่นานกว่านี้ ความลับที่เธอซ่อนไว้อาจจะถูกเปิดเผย“ผมสบายดี” ทางกายน่ะใช่ แต่ทางใจนั้นไม่ใกล้เคียงคำนั้นเลย จิณณ์มองใบหน้าเกลี้ยงเกลาของคนตรงหน้าด้วยแววตาถวิลหาอย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้แล้วส่งสายตาให้เธอเดินมานั่งเป็นอีกครั้งที่จรัสรักยอมนั่งตามความต้องการเขาอย่างง่ายดาย ดวงตากลมมองเจ้าของร่างสูงที่เดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามอย่างไม่วางตาเช่นกัน จากนั้นก็รอว่าเขาจะพูดอะไรอีก“หลังจากตอนนั้นที่เราไม่ได้เจอกัน คุณเป็นยังไงบ้าง”“ก็ไม่เป็นไงค่ะ รักก็แค่กลับมาใช้ชีวิตของรักตามปกติ” หญิงสาวรู้ดีว่าเขาหมายถึงเรื่องใด เธอจะพยายามบอกเล่าเรื่องราวให้แนบเนียนที่สุด “ตอนนั้น...หลังออกจากโรงพยาบาล พักฟื้นจนหายดีรักก็กลับไปทำงาน ระหว่างนั้นรักก็เริ่มศึกษาเรื่องโภชนาการอาหารอย่างจริงจัง ยังคงทำสลัดขายทุกวันเหมือนเดิม แค่ไม่ได้ออกไปขายข้างนอก พอดีมีเพื่อนทำงานในกระทรวงก็เลยได้ออร์เดอร์จากตรงนั้น”