Lahat ng Kabanata ng สลักรักอ๋องนักรบ: Kabanata 21 - Kabanata 30

ทหารหนุ่มคนนั้นยิ้มแห้งๆ ด้วยความกระดากใจที่เผลอแสดงอาการออกไปรีบกล่าวเชื้อเชิญและตะโกนสั่งให้เปิดประตู“ข้าตื่นเต้นจังเลยหลี่ เจ้าแน่ใจนะว่าข้าไม่รู้จักใครในนี้เป็นพิเศษ”ต้าชวี่กระซิบถามแผ่วเบาๆ ระหว่างที่เดินตามนางข้าหลวง“แน่ใจเจ้าค่ะ คุณหนูเคยเข้าวังหลวงมาตามคำเชิญของฮ่องเต้ฉางลั่วเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น” ความจริงหลังจากแต่งงานกับอ๋องใหญ่แล้วนางต้องได้เข้าวังหลวงอย่างน้อยปีละไม่ต่ำกว่าสามครั้ง หรือจะอาศัยอยู่ในวังหลวงเลยก็ยังได้ เพราะอ๋องใหญ่ก็มีตำหนักอยู่ในนี้เหมือนกัน แต่ชีวิตหลังแต่งงานของนางก็ช่างขื่นขมนัก“สาวใช้รออยู่ตรงนี้ เชิญพระชายาเพคะ” นางข้าหลวงบอกกล่าวกับหลี่แล้วเชื้อเชิญต้าชวี่ให้เดินเข้าไปในศาลาวิหคเหิน“ข้าจะรออยู่แถวนี้นะเจ้าคะ” หลี่บีบมือเจ้านายเบาๆ แล้วเดินแยกไปรวมตัวกับสาวใช้คนอื่นๆหญิงสาวที่เคยมีความมั่นใจในตัวเองมาตลอด ถึงกับเกิดอาการใจสั่นเมื่อถูกทุกสายตาที่มาถึงก่อนจับจ้อง นางทำเป็นไม่สนใจและเดินเฉิดฉายพร้อมรอยยิ้มบางๆ ไปนั่งลงยังที่ว่างที่ถูกจัดไว้ให้ หันไปก้มศีรษะทักทายท่านหญิงที่นั่งใกล้ๆ ด้านขวามือ และหันไปทำแบบเดียวกันกับทางด้านซ้ายที่เพิ่งเข้ามานั

โอรสสวรรค์เบิกพระเนตรกว้าง.. แล้วค่อยเปล่งเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น รวมถึงทุกคนที่อยู่ในตำหนักวิหคเหินแห่งนี้ จะมีก็เพียงอ๋องหนุ่มผู้เกรียงไกรเท่านั้น ที่เพียงแค่คลี่ยิ้มละมุนมองนางด้วยสายตาแวววาว“หม่อมฉันพูดอะไรผิดไปหรือเพคะ” คนช่างสงสัยอย่างนางเปิดปากถามอย่างไม่อ้อมค้อม ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าตนเองนั้นได้ยินคำถามของฮ่องเต้ผิดจากเรื่องของคนไปเป็นเรื่องของอาหาร“เจ้าคงชอบมากเลยสินะ ถึงได้ชิมแล้วชิมอีก” ฉางลั่วไม่ตอบคำถามของนางและถามต่อไป“เพคะ รสชาติของอาหารจานนี้เปรียบเสมือนปลายฤดูใบไม้ผลิ ส่วนสุราดอกเหมยเปรียบเสมือนกลิ่นอายของฤดูร้อน เมื่อทั้งสองฤดูผสานเข้าหากันก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นกำลังดีเพคะ”“อบอุ่นกำลังดีของสองฤดูมาผสานกัน ถ้าเป็นอาหารก็คือรสชาติกลมกล่อมสินะ”“เพคะฝ่าบาท”“แล้วถ้าเปรียบกันคนเล่า เจ้าว่าอาหารจานนี้คือคนประเภทไหน และสุราขวดนี้คือคนประเภทไหน” ฮ่องเต้นึกสนุก ไม่ยอมเฉลยความจริงและตั้งคำถามต่อไป“หม่อมฉันเปรียบเปรยไม่เก่งนัก แต่ถ้าฝ่าบาทปรารถนาหม่อมฉันขอพูดแบบไม่อ้อมค้อมนะเพคะ”“เราฟังได้ทั้งนั้น เจ้าไม่ต้องลำบากใจเพราะเราหรอก”“เพคะ” นางโค้งศีรษะต่ำเล็กน้อยแล้วเริ่มนึก

หลี่รีบวิ่งไปหาคุณหนูของตนพร้อมรอยยิ้มกว้าง เมื่อเห็นนางเดินลงมาจากศาลาวิหคเหิน“งานเลี้ยงสนุกไหมเจ้าคะ.. คุณหนูได้กำไลเป็นรางวัลหรือเจ้าคะ” คำถามของนางเปลี่ยนไปด้วยความตื่นเต้น เมื่อมองเห็นกำไลหยกขาวที่ข้อมือซ้ายของเจ้านาย“อือ” ตอบสั้นๆ แล้วดึงสาวใช้ไปยังมุมหนึ่งของสวนหย่อม “เจ้าจำแม่ทัพใหญ่เกาหรงซานได้หรือไม่”ใบหน้าที่คลี่ยิ้มสดใสเปลี่ยนเป็นตกใจอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะพยายามคลี่ยิ้มกลบเกลื่อน“ทำไมหรือเจ้าคะ”“เขาแต่งงานแล้วหรือยัง”“แต่ง.. แต่งแล้วๆ เจ้าค่ะ คุณหนูรู้อะไรมาหรือเจ้าคะ” หรือว่านางจำได้แล้วว่าชื่อเกาหรงซานที่คุ้นหูนักคุ้นหูหนานั้นชื่อเหมือนสามีของตัวเอง และเขาคนนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือสามีของนาง“แล้วฮูหยินของเขามาร่วมงานวันนี้ด้วยหรือไม่”“ไม่.. ไม่นี่เจ้าคะ ข้าไม่เห็นนางเลย เรารีบกลับจวนกันเถอะเจ้าค่ะ หิมะเริ่มตกแล้ว เสื้อคลุมก็ไม่ได้หยิบลงมาจากรถม้า เดี๋ยวคุณหนูจะไม่สบายเอานะเจ้าคะ” หลี่รีบบอกปัดเพื่อไม่ให้นางสนใจคนผู้นั้นมากไปกว่านี้ ไม่ได้รู้เลยว่าคนผู้นั้นทำให้คุณหนูของนางใจเต้นไม่เป็นจังหวะไปหลายรอบแล้วตอนที่อยู่บนศาลาวิหคเหินจิตใจของต้าชวี่เหี่ยวเฉาลงไปเล็กน

ถึงแม้ภายนอกจะดูเป็นคนแข็งกระด้าง แววตาไม่เคยสื่อความรู้สึกใดๆ สามารถฆ่าคนได้ในพริบตา แต่จิตใจข้างในนั้นมีแต่ความห่วงใยและความจงรักภักดี ยอมพลีชีพเพื่อปกป้องแผ่นดินเกิด ไม่ยอมอยู่อย่างสุขสบายเช่นองค์ชายองค์อื่นๆ เป็นพี่ชายที่ไม่เคยมีความอิจฉาริษยามีแต่ความรักและเอาใจใส่ให้พระองค์มาตลอด พระองค์จึงรักและเคารพในตัวพี่ชายคนนี้มาก“เข้าใจก็ควรรีบปราม อย่าปล่อยให้นางหลงระเริงจนลืมตัวมากไปกว่านี้”“ข้าจะบอกกับพี่สาวของนางให้ตักเตือน เช่นนี้พี่ใหญ่พอใจหรือยัง”“พี่กับน้องก็ไม่ต่างกันหรอก” เกาหรงซานตำหนิผู้เป็นพระมเหสีต่อหน้าพระสวามีของนาง“เรื่องนั้นข้าก็รู้พี่ใหญ่ แต่นางคงไม่กล้าให้ท้ายน้องสาวของนางจนออกนอกหน้าหรอกพี่ใหญ่ อีกอย่างมันก็เป็นเรื่องของตำหนักฝ่ายใน ข้าไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายมากนัก” โอรสสวรรค์บอกเหตุผลแก่พี่ชาย เพราะกลัวเขาจะคิดว่าพระองค์ไม่ใส่ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น“ข้าเตือนเพราะกลัวพระองค์จะลืมว่าพวกนางเป็นพี่น้องกัน แต่ในเมื่อพระองค์มั่นใจว่าพระมเหสีจะจัดการอย่างเป็นธรรมข้าก็พอใจ ข้าจะกลับล

อ๋องใหญ่เกาหรงซานกระตุกยิ้มมุมปากแทบจะมองไม่เห็น เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าอันสับสนวิ่งแว่วมาแต่ไกล ซึ่งถ้าไม่ใช่คนที่ฝึกวิทยายุทธ์ และมีพลังลมปราณที่แข็งแกร่งจะก็ไม่รู้สึกได้เร็วแบบเขารับรู้ถึงกลิ่นกายหอมกรุ่นที่คุ้นจมูกใกล้เข้ามาเต็มที จึงลุกขึ้นยืนรอท่าเฟิ่งต้าชวี่หยุดนิ่งที่ด้านหน้าของบุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของนาง จ้องเขาตาไม่กะพริบ“เจ้าคงดีใจที่ได้เห็นหน้าข้า” แม้แต่กระเซ้านางเล่นหน้าตาก็ยังดุดันไม่แสดงอารมณ์“ใช่ ข้าดีใจมาก” พูดจบนางก็รัวกำปั้นใส่แผ่นอกหนากว้างของเขาไม่ยั้ง ดับอารมณ์โกรธแค้นที่เขาไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวด้วย แต่ทั้งหมดก็เพราะเขาเป็นต้นเหตุแม่ทัพผู้เกรียงไกรปล่อยให้นางที่อยู่ในดวงใจตลอดหลายสิบวันลงมือทำร้ายจนเรี่ยวแรงของกำปั้นน้อยๆ นั้นเริ่มแผ่วลง เขายอมนางเพราะคิดว่านางโกรธแค้นที่ไม่เคยเอาใจใส่มาตลอดสองปีกว่าที่ได้แต่งงานกัน  หลังจากนั้นจึงรวบร่างระหงเอาไว้กับอก อยากจะฝังปลายจมูกลงไปที่ไหล่กลมกลึงกับไหปลาร้างามได้รูป แต่ก็ต้องยั้งใจเอาไว้“เจ้าโกรธข้าหรือ”“ข้าเกลีย