All Chapters of สลักรักอ๋องนักรบ: Chapter 41 - Chapter 50

“ข้านำอาหารมาให้ขอรับ” เสี่ยวเอ้อคนเดิมยื่นถาดอาหารไปข้างหน้า ก้มหน้านิ่งอยู่ที่หน้าประตูห้อง ไม่กล้ามองหน้าคนที่มาเปิดประตูช้าไปเกือบครึ่งเค่อเกาหรงซานหยิบถาดอาหารจากมือเสี่ยวเอ้อแล้วปิดประตูโดยไม่พูดอะไร“สาวน้อยมากินข้าวเอาแรงกันก่อนดีกว่า ราตรีนี้ยังอีกยาวไกลนัก”“หน้าด้าน! ไม่รู้จักอาย! ข้าไม่กิน! ข้าไม่หิว!” พูดจบนางก็ดึงผ้าห่มมาคลุมโปงด้วยความโมโหระคนอับอาย“ถ้าอย่างนั้นเรามาต่อจากเมื่อกี้กันดีกว่า” ผู้หญิงปากร้ายอย่างนางเขารู้ว่าต้องใช้วิธีไหนกำราบ และมันก็ได้ผลจนเขาต้องเผลอยิ้มออกมา เพราะหนอนไหมที่ซ่อนตัวอยู่ในรังรีบผุดออกมาหน้าตาตื่น“ทำไมต้องบังคับข้าด้วยในเมื่อข้าไม่หิว!”“ไม่หิวก็ต้องกิน เจ้าต้องกินอาหารให้ครบวันละสามมื้อ ไม่รวมอาหารว่าง” ที่เขาบังคับก็เพราะเป็นห่วงนางต่างหาก“ปกติข้าก็ไม่ค่อยกินมื้อเย็นอยู่แล้ว”“ถ้าเจ้าไม่กินข้าก็ไม่กิน” เขารู้ว่านางติดนิสัยกินมื้อเย็นน้อยกว่ามื้ออื่นๆ มาก แต่อย่างน้อยนางก็ยังกิน ไม่ใช่ปฏิเสธกันง่ายๆ แบบนี้ “หยุดโต้เถียงข้าแล้วกินข้าวเถอะนะ”เห็นสายตาจริงจังของเขานางก็ใจอ

ร่างใหญ่หนาที่ยืนพิงกรอบวงกบไม้ไผ่ขยับตัวยืนเต็มความสูง มองใบหน้าสีระเรื่อที่จ้องตอบตาไม่กะพริบ“เจ้าแน่ใจหรือ..” ถามหยั่งเชิงและเดินช้าๆ เข้าไปหานาง เหมือนต้องการให้นางใช้เวลานั้นตัดสินใจอีกครั้ง คุกเข่าลงข้างอ่างใบใหญ่แล้วเอื้อมมือหยาบกระด้างเพราะจับแต่ดาบทาบลงบนแก้มนุ่มละมุนมือ “เจ้ารู้ไหมว่าข้าต้องอดทนเพียงใดตลอดหลายคืนที่ผ่านมา” พอหัวถึงหมอนนางก็เบียดกายเข้าหาอกอุ่นของผู้อื่น และหลับสนิทภายในเวลาอันรวดเร็ว ปล่อยให้ผู้อื่นต้องนอนทรมานจนดึกดื่นค่อนคืนอยู่เพียงผู้เดียวแต่ตอนนี้นางกลับชักชวนให้อาบน้ำด้วยกัน นางรู้ตัวหรือไม่ว่ากำลังปลุกเสือที่จำศีลให้ตื่นมากินเนื้อ “ข้าต้องการเจ้าอย่างลึกซึ้ง เจ้ายอมรับได้ไหมพระชายาตัวน้อยของข้า”นางกระดากอายเกินที่จะพูดออกไปได้ แต่ก็พยักหน้าตอบรับด้วยความเต็มใจ ก่อนหน้านี้เขาชอบพูดยียวนกวนประสาทเหมือนต้องการจะเอาชนะ นางจึงสวนกลับด้วยความอยากเอาชนะเช่นกันแต่หลังจากคืนแรกของการเดินทางเขาก็เปลี่ยนไปมาก เขารู้จักใช้คำพูดอ่อนโยนด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มหู ซ้ำยังคอยดูแลอย่างดีตลอดการเดินทาง จึงท

คำตอบของมันทำให้แม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ตวัดปลายกระบี่ปาดลำคอของมันเป็นทางยาว แต่ก็ไม่ลึกจนถึงขั้นจะเอาชีวิต มองเลือดสีแดงสดที่ไหลออกมาอย่างเย็นชา แล้วรีบใช้ฝักกระบี่ที่ถือไว้ด้วยมืออีกข้างปัดยาพิษที่มันหยิบขึ้นมา“ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้ตาย เจ้าได้ตายสมใจอยากแน่ เพียงแต่ไม่ใช่เวลานี้เท่านั้น ข้าจะให้เจ้าตายอย่างทรมานถ้าเจ้าไม่บอกว่าใครส่งเจ้ามา แต่ถ้าเจ้ายอมบอก ข้าจะให้เจ้าตายในดาบเดียว” เขาให้เวลาอีกฝ่ายตัดสินใจเลือกวิธีตายอยู่สามลมหายใจเข้าออกแล้วเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “เจ้าเลือกเองนะ” แล้วใช้ฝักกระบี่จี้สกัดจุดให้มันยืนหยิ่งอยู่แบบนั้น ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องพักทันทีที่ผลักประตูเข้าไป มือที่จับกระบี่ก็กำแน่นจนเห็นเส้นเลือดโปนที่หลังมือ เมื่อเห็นนางผู้เป็นที่รักกำลังถูกมีดสั้นเล่มหนึ่งจ่ออยู่ที่ลำคอระหงตรงกลางห้อง เขาตกใจจนไม่กล้าปริปากถามออกไปด้วยซ้ำ เพราะกลัวนางจะถูกทำร้ายเฟิ่งต้าชวี่ถอนหายใจออกมาดังๆ ด้วยความโล่งอก เมื่อเห็นเขาปลอดภัยดีกลับมา“ข้าดีใจที่ท่านปลอดภัย ข้านึกว่าท่านเสียท่าให้พวกมันแล้วซะอีก” ตอนที่นางถูกสตร

นักฆ่าผู้โชคร้ายคลี่ยิ้มขมขื่น อยากหัวเราะเยาะให้แก่ตัวเองแต่ก็เจ็บที่ลำคอจนไม่สามารถทำได้“ประทังชีวิตไปเพื่ออะไร เพื่อให้สามีเจ้าทรมานข้าหรือ” เขามองใบหน้างามตราตรึงนั้นด้วยสายตาอ่อนแสง “อย่าทำดีกับข้าเลย เพราะถึงอย่างไรข้าก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนสั่งให้สังหารเจ้า ข้าแค่รับคำสั่งมาจากเจ้าสำนักเท่านั้น”“ถ้าอย่างนั้นข้าถามท่านหน่อยเถอะ ท่านกล้าสังหารข้าด้วยเหรอ ในเมื่อข้ากับท่านไม่เคยบาดหมางใจกันมาก่อน”“ข้าเป็นนักฆ่า การฆ่าคนคืองานของข้า ต่อให้ข้ารอดไปได้ข้าก็ต้องตามฆ่าเจ้าให้สำเร็จจนได้” มือสังหารประกาศจุดยืนของตัวเอง “สวรรค์ลิขิตชีวิตมาให้ข้าแบบนี้ ข้าเลือกเองไม่ได้ ข้าหวังว่าเจ้าจะยอมรับชะตากรรมของตัวเองเหมือนกัน”“สวรรค์บ้าที่ไหนจะลิขิตคนให้เป็นคนเลว เจ้าเลวเพราะเจ้าอยากเลวเองต่างหาก แล้วถ้าเจ้าเลวเจ้าก็ไม่ได้ขึ้นสวรรค์หรอกนะ นรกใต้ดินนี่ต่างหากที่เหมาะกับคนเลวอย่างเจ้า!” นางกล่าวอย่างเดือดดาลแล้วโยนหมั่นโถวไว้ตรงหน้านักฆ่าหน้าโง่ “ชีวิตเป็นของเจ้า เจ้าตัดสินใจเอาเองก็แล้วกันว

จนกระทั่งวันนี้ หลังจากกินข้าวกลางวันด้วยกันแล้วเขาก็บอกว่าจะไปพบนายอำเภอและชวนนางไปด้วยกัน แต่นางก็หาข้ออ้างเพื่อปฏิเสธ เพราะอยากช่วยเหลือนักฆ่าเคราะห์ร้ายคนนี้มากกว่า“ไม่รู้ว่าท่านอ๋องจะทรมานเจ้าไปเพื่ออะไร ทำไมไม่ฆ่าเจ้าให้ตายๆ ไปเลยจะได้หมดเวรหมดกรรม” นางสงสารเขามากแต่ก็ไม่มีปัญญาจะช่วยเหลือได้มากไปกว่านี้“ข้าเคยบอกแล้วไงว่าสามีของเจ้าต้องการคำตอบจากข้า เขาจึงทรมานข้าอยู่อย่างนี้ เมื่อใดที่เขาได้คำตอบข้าก็ไร้ความหมาย”“ดังนั้นท่านจึงไม่ยอมเปิดปาก”“บอกก็ตายไม่บอกก็ตาย”“ถ้าอย่างนั้นสู้กินให้อิ่มแล้วค่อยตายดีกว่า เพราะถ้าตายก่อนท้องอิ่มมันคงทรมานน่าดู”“ข้าขอตายอย่างมีศักดิ์ศรีดีกว่าพระชายา” คำตอบของนักฆ่าก็คือปฏิเสธอาหารที่นางหยิบยื่นให้“ศักดิ์ศรีของท่านไร้ค่าตั้งแต่วันที่ท่านเลือกใช้ชีวิตเป็นนักฆ่าแล้ว คนดีเท่านั้นที่คู่ควรกับคำว่าศักดิ์ศรี ส่วนนักฆ่าอย่างท่านเขาเรียกว่าคนเลว”“ข้าไม่เข้าใจท่านเลย ท่านเหมือนโกรธเคืองข้าแต่ท่านก็แอบ