All Chapters of สลักรักอ๋องนักรบ: Chapter 51 - Chapter 60

ลมที่พัดผ่านเข้ามาภายในกระโจมทำให้นางรู้ว่าทหารเปิดกระโจมเข้ามาแล้ว และกลายเป็นนางที่รู้สึกจี๊ดๆ ที่หัวใจเพราะไม่อยากให้ใครมาเห็นรูปร่างบึกบึนล่อตาล่อใจของเขา จึงรีบหยิบผ้าห่มคลุมร่างกายของเขาไว้“ถ้าท่านกล้าดึงผ้าห่มออกข้าจะฆ่าท่าน” ชี้นิ้วขู่คนที่โผล่มาแค่คอแล้วกล่าวเสียงลอดไรฟัน จากนั้นจึงหันไปสนใจทหารที่ยกอ่างล้างหน้าไปที่หลังฉากกั้น“วันนี้มีปลาสำลีทอด ไก่อบน้ำผึ้ง ผัดผักสี่เซียน กุ้งแม่น้ำนึ่งซอส ต้มจืดสาหร่ายใส่หอยนางรม และมีขนมจุ๋ยก๊วย พระชายาจะให้ข้ายกอาหารเช้าเข้ามาเลยไหม” ทหารรับใช้ถามเพราะปกติจะเป็นท่านอ๋องที่สั่งการ และคอยถามทุกมื้อว่าอาหารมีอะไรบ้าง แต่วันนี้เขากลับนอนนิ่งไม่พูดไม่จาอยู่บนเตียง“เอาเข้ามาเลย ท่านอ๋องหิวจนเป็นใบ้ไปแล้วเจ้าไม่เห็นหรือ” นางประชดใส่คนที่นอนเท้าแขนมองหน้าตนแต่ไม่ยอมพูดยอมจาสักคำคนนั้น“ข้าไม่ได้หิวข้าวแต่ข้าหิวเจ้าต่างหาก เจ้าจะยอมให้ข้ากินไหมเล่าชายาของข้า”ผู้ที่เป็นชายาถลึงตาใส่สามีจอมเจ้าเล่ห์ ทั้งอายทั้งโมโหที่เขากล้าพูดจาเล้าโลมตนต่อหน้าคนอื่น“ไปยกอาหารมาแล้วกลับไปได้เลย อีกครึ่งชั่วยามค่อยมาเก็บ” บอกกับทหารที่ก้มหน้านิ่งจนคางชนอก แล้ว

“ความร้ายกาจของพระชายาคงสู้ความร้ายกาจของพวกเจ้าสามคนไม่ได้หรอก” แม่ทัพใหญ่ปกป้องชายาที่รัก“แต่พวกเราสามคนถูกนางปั่นหัวนะเจ้าคะ พระชายาคนเดียวร้ายกว่าเราสามคนรวมกันอีก” จวงโต้ด้วยเสียงที่สั่นเครือ“ลับหลังข้าพวกเจ้าสามคนทำเกินหน้าที่ที่ข้าสั่ง กล้าเอาชื่อข้าไปแอบอ้างเกินความจริงจนนางตรอมใจ เจ้ายังกล้าพูดว่าพระชายาของข้าคนเดียวร้ายกว่าพวกเจ้าสามคนรวมกันอีกหรือ ข้าควรฆ่าพวกเจ้าทิ้งตรงนี้เลยดีไหม!” ท้ายประโยคเขาตะคอกถามด้วยความกรุ่นโกรธ“ไม่เจ้าค่ะ บ่าวกลัวแล้ว”“อย่าทำบ่าวเลยเจ้าค่ะ บ่าวผิดไปแล้ว”“บ่าวยังเด็กนัก ไร้การอบรมสั่งสอน ยกโทษให้บ่าวด้วยเจ้าค่ะ”สาวใช้ทั้งสามส่งเสียงอ้อนวอนเซ็งแซ่ น้ำตานองหน้าอย่างกับถูกดาบจ่ออยู่ที่ศีรษะแล้วก็ไม่ปาน ไม่คิดเลยว่าการเดินทางมาร้องเรียนความเป็นธรรม เพื่อขอคืนฐานะสาวใช้ในจวนของอ๋องใหญ่ครั้งนี้จะกลายเป็นพาตัวเองมาพบกับความตาย“หยุดร้องเดี๋ยวนี้! ข้าไม่มีดาบอยู่ในมือด้วยซ้ำ” พวกนางต่างจากชายาของเขาลิบลับ นางไม่เคยร้

“ข้าโดนหลอก” นางเริ่มไม่ได้ยินคำพูดของเขาและรู้สึกหายใจติดขัดมากขึ้นทุกที ชีวิตของนางคงสิ้นสุดลงแค่นี้ นางคงต้องจากเขาไปแล้วสินะ ทำไมมันรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจมากกว่าตรงบาดแผลอีกนะ “อย่าร้องไห้สิ” นางพยายามอ้าปากกว้างๆ เพื่อรับอากาศแต่ก็มีน้อยเหลือเกิน“เจ้าก็อย่าทำให้ข้ากลัวสิ ทำใจดีๆ ไว้นะ ข้าจะพาเจ้าไปรักษาตัวที่กระโจม”“อย่า” นางห้ามเสียงแผ่ว มองใบหน้าดุดันชวนหลงใหลของเขาแล้วคลี่ยิ้มละมุน เอื้อมมืออันสั่นเทาจับแก้มที่เริ่มมีหนวดเคราขึ้นมาใหม่และเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา “ท่านห้ามนอกใจข้านะ” นางห้ามตามความรู้สึกและอยากบอกรักเขาสักครั้งก่อนจากกันชั่วนิรันดร “เพราะข้าระ..” เลือดก้อนใหญ่ทะลักออกมาจากปากของนางก่อนที่นางจะเอ่ยคำว่ารักชัดๆ ออกมา“ต้าชวี่!!!.. ไม่!!! เจ้าอย่าทิ้งข้าไปแบบนี้” ร่างสูงใหญ่ที่ไม่เคยเกรงกลัวศัตรูเรือนแสน ร้องไห้โหยหวนด้วยความเจ็บปวดเมื่อร่างบางในวงแขนได้ทิ้งเขาไปแล้ว“รีบพาพระชายากลับไปที่ค่ายก่อนเถอะขอรับ บางทีหมอหลิวอาจจะช่วยนางได้” จวงเล่ยเ

ตำหนักโบตั๋น“ซางกงลี่เจ้ารู้หรือไม่ว่าวันนี้ฝ่าบาทจะเสด็จตำหนักไหน”ซางกงลี่ไม่กล้าตอบคำถามของพระนาง ได้แต่ทำท่าอึกอัก“คงเป็นตำหนักดอกเหมยสินะ”“เพคะพระมเหสี”“มันน่าเศร้าจริงนะ ข้าคือจอมนางคู่บัลลังก์ของต้าหมิง แต่คนที่ได้รับความรักจากเจ้าของบัลลังก์อย่างแท้จริงกลับเป็นซู่เฟย ช่างน่าขายหน้ายิ่งนัก” มันเจ็บปวดที่หัวใจเหลือเกิน บุรุษที่นางหลงรักและทำดีกับนางมาตลอด แท้จริงแล้วไม่ได้มีใจให้นางเลยสักนิด หัวใจทั้งดวงของเขากลับไปอยู่กับซู่เฟยที่ไร้สกุลคนนั้นจนหมดสิ้น“อย่าตรัสเช่นนั้นสิเพคะพระมเหสี นางยังเด็กและยังใหม่อยู่เท่านั้น อีกหน่อยนางก็จะถูกลืม แต่พระองค์ยังคงเป็นที่หนึ่งและเป็นคนที่ฝ่าบาทไม่ลืมแน่นอนเพคะ” ซางกงลี่ปลอบใจเจ้านายที่นางรักและเทิดทูนเหนือชีวิต“ไม่ลืมแต่ไม่รัก สู้ให้เขารักข้าสักครั้งยังจะดีกว่า ข้าก็มีหัวใจนะ ข้าอยากได้รับความรักเหมือนพระราชเทวีบ้าง”“แต่ฝ่าบาทดีกับพระองค์มากนะเพคะ” ซางกงลี่รับใช้รองพระบาทพระมเหสีมาตั้งแต่เริ่มเ

วิญญาณเร่ร่อนที่ยังไม่ได้กลับเข้าร่างรีบเช็ดน้ำตา แล้วเดินตามสตรีที่ชื่อป้าสี่ไปติดๆ “ถ้าข้าฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ข้าจะทำตัวดีๆ กับท่าน และจะรักท่านให้มากๆ เรื่องเก่าที่เคยบาดหมางใจข้าจะลืมมันไปให้หมด ท่านรีบกลับมาหาข้านะ ข้าคิดถึงท่านเหลือเกินหรงซาน” ฮือๆๆ ฮือๆๆ“ฮือๆๆ หรงซาน..”“พระชายา พระชายาขอรับ” จวงเล่ยและหมอหลิวต่างรู้สึกตื่นเต้นยินดี รีบถลาไปที่เตียงนอน เมื่อสตรีที่นอนไร้ลมหายใจมาตลอดห้าวันเปล่งเสียงที่แหบแห้งออกมา“หรงซาน ฮึกๆๆ”“พระชายาขอรับ” หมอหลิวแตะแขนสตรีที่เรียกหาสามีพร้อมกับเสียงสะอื้นให้รู้ตัว แล้วใช้ปลายช้อนตักน้ำในถ้วยหยอดใส่ปากให้พอมีความชุ่มชื้นอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวนางจะสำลักเฟิ่งต้าชวี่กลืนกินความสดชื่นอันน้อยนิดนั้นด้วยความชุ่มคอ รู้สึกว่าลำคอของตัวเองมีแต่รสชาติยาที่ขมปร่าเคลือบเอาไว้ หลังจากนั้นก็เริ่มรู้สึกเจ็บแผลที่บริเวณทรวงอก แต่ก็ไม่ได้เจ็บมากเหมือนตอนแรกที่โดนแทงนางลืมตาขึ้นเต็มตาแล้วมองไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นคนที่ใจปรารถนาอยากจะเห็นก็เอ่ยปากถามบุรุษท