Lahat ng Kabanata ng สลักรักอ๋องนักรบ: Kabanata 11 - Kabanata 20

จากนั้นยมบาลเมฆาก็อ่านรายละเอียดอีกสองภพชาติ ที่เหมาะแก่การกลับภพไปเกิดของหญิงสาวอย่างไม่มีตกหล่นแม้แต่รายละเอียดเดียว“คนที่ทำกรรมดีไว้มากและกตัญญูรู้คุณอย่างนาง ไม่ควรไปอยู่กลางวงล้อมสงครามกลางเมืองแบบนั้น” ที่สำคัญเวลานางทำบุญนางจะอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลเผื่อแผ่ถึงพญามัจจุราชอย่างเขาด้วยเสมอ เขาจึงอยากให้นางได้ไปเกิดใหม่ในภพที่ดีที่สุด“ถ้าอย่างนั้นต้าหมิงคือสถานที่ที่เหมาะสมที่สุดแล้วขอรับท่านยมราช ที่นั่นสงครามชิงดินแดนกำลังจะสงบพอดี”“เอาอย่างนั้นก็ได้” ในเมื่อตัดสินใจและได้รับความเห็นชอบจากลูกสมุนแล้ว ท่านพญายมราชจึงกระแอมเบาๆ สองครั้ง “เอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะวิญญาณรนิดา”“เอายังไงค่ะท่านมัจ”“เรียกชื่อเราให้เต็มๆ หน่อยไม่ได้เหรอวิญญาณรนิดา”“ก็ได้ค่ะท่านพญามัจ มีอะไรก็ว่ามาสิคะ”ท่านพญามัจของวิญญาณสาวถอนหายใจกลัดกลุ้ม นึกอยากจะส่งนางไปในดงสงครามให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ไม่ใช่วิสัยของตัวเอง“ถ้าเจ้าไม่ยอมกลับไปเกิดในภพภูมิที่จากมา เรามีอีกหนึ่งข้อเสนอให้เจ้า คือส่งเจ้าไปยังภพภูมิที่บิดาเจ้ายังมีชีวิตอยู่ และเจ้าก็จะได้ไปเป็นลูกของเขาอีกครั้ง แต่เจ้าต้องไปสวมร่างของเด็กสาวอายุสิบเก้าน

สามวันแล้วที่เธอนอนฟังเสียงสวดมนต์อยู่ในร่างที่ไร้ลมหายใจร่างนี้ บางครั้งก็ยังได้ยินเสียงร้องไห้เบาๆ ของบิดามารดาที่สลับกันเข้ามาจนทำให้หัวใจหดหู่น้ำตาไหลตามไปด้วยคนที่กำลังร้องไห้ตอนนี้นี่คือพ่อแม่ในภพชาตินี้ของเธอ ท่านก็คงเสียใจไม่ต่างจากภพชาติที่เธอจากมาใช่ไหม ร้องไห้อ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ขอให้ลูกตัวเองฟื้นแล้วเอาชีวิตตนไปแทน นี่แหละคือความรักอันยิ่งใหญ่ที่คนอื่นไม่มีให้ ถ้าเธอฟื้นขึ้นมาได้ เธอจะใช้ชีวิตร่วมกันกับพวกท่านให้คุ้มค่าที่สุด ให้สมกับที่ได้กลับมาอยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง ถึงแม้จะไม่ใช่พ่อแม่ในชาติภพเดิมก็ตามแต่ตอนนี้เธออยากรู้ว่าเธอจะต้องทนทรมานหลับๆ ตื่นๆ อยู่ในร่างไร้ลมหายใจนี้อีกนานแค่ไหนมากกว่า“ท่านมัจ!”“กรี๊ดดดด...” ตึง!รนิดาหันไปมองทางต้นเสียงที่กรีดร้องดังลั่น ก่อนจะล้มทั้งยืนลงไปกองอยู่กับพื้น“อาหลี่.. ใช่ไหม” หญิงสาวเรียกชื่อเธอคนนั้นตามความทรงจำที่ได้รับ แต่ก็ตบท้ายด้วยคำถามอย่างลังเล“คุๆๆๆๆ คุณหนู..” หลี่คลานเข้าไปหาร่างใหญ่ที่ลุกพรวดขึ้นนั่งบนเตียงพร้อมกับตะโกนบางคำดังลั่น แล้วใช้นิ้วอังตรงรูจมูกตรวจสอบลมหายใจ “คุณหนูยังไม่ตายหรือเจ้าค่ะ คุณหนูของข้

ข่าวตายแล้วฟื้นของพระชายาต้าชวี่ สร้างความตื่นตะลึงแก่ชาวเมืองนานกิงไม่น้อย ข้าราชการน้อยใหญ่ พ่อค้าวาณิชที่ต่างก็รู้จักกับใต้เท้าเฟิ่ง ต่างก็ตบเท้าเดินเข้าจวนเพื่อมาขอเยี่ยมธิดาของท่านแต่ทุกคนก็ต้องผิดหวังกลับไป ไม่ใช่เพราะเจ้าของจวนปฏิเสธน้ำใจเหล่านั้น แต่เป็นเพราะเฟิ่งต้าชวี่เองที่ไม่ต้องการจะพบใครในตอนนี้ จวบจนกระทั่งห้าเดือนผ่านไปก็ยังไม่มีใครได้พบกับนาง นอกเสียจากคนที่อยู่ในจวนเท่านั้น“คุณหนูเจ้าคะ”“หือ”“ท่านเลิกทำกิริยาที่ไม่เหมาะสมนี้ได้ไหมเจ้าคะ ท่านเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ เป็นพระชายาของอ๋องใหญ่นะเจ้าคะ ทำไมถึงชอบยักคิ้วหลิ่วตาแบบนี้เจ้าคะ”“ก็ข้าชินของข้าแล้วนี่ ทำไมล่ะมันน่าเกลียดนักเหรอ”“มันก็ไม่ได้น่าเกลียดหรอกเจ้าค่ะ แต่ยิ่งนับวันมันก็ยิ่งดูมีเสน่ห์ต่างหาก” จะไม่ให้นางชมได้อย่างไรล่ะ ก็ทุกวันนี้คุณหนูของนางเอาใจใส่กับร่างกายอย่างหนัก จนรูปร่างสูงใหญ่ที่เคยมีแต่เนื้อหนังส่วนเกินปลิ้นออกมาหายไปจนผิดตา ถึงแม้ความสูงเหนือสตรีทั่วไปจะยังอยู่ แต่ก็เพรียวบางโปร่งระหงได้สั

ชายฉกรรจ์ใบหน้าเหี้ยมเกรียมทั้งสี่ที่นั่งอยู่บนหลังม้า ต่างก็หวั่นไหวต่อสายตาของหญิงสาวที่จ้องมา แต่ก็หายไปในชั่วเสี้ยวลมหายใจ“พวกท่านนี่ไร้มารยาทจริงๆ รู้จักคำพูดที่ว่าเอื้อเฟื้อแก่เด็ก สตรีและคนชราบ้างไหม คนที่เจริญแล้วเขารู้จักคำนี้กันทั้งนั้น”แม่ทัพผู้เกรียงไกรนามว่าเกาหรงซาน มองหญิงสาวรูปร่างสูงระหงผิดกับหญิงสาวชาวเมืองทั่วไปอย่างพิจารณา รู้สึกคลับคล้ายว่าเคยเห็นความสวยปานล่มเมืองแบบนี้ที่ไหนมาก่อน“เจ้าเป็นนางข้าหลวงหรือ” หน้าตาแบบนี้คงมีแต่ในวังหลวงเท่านั้น เขาอาจจะเคยเห็นนางที่ไหนสักแห่งในนั้น ถึงได้รู้สึกคุ้นตาเช่นนี้“แล้วท่านเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาถามข้าแบบนี้” คนผู้นี้คงเป็นทหารสินะถึงได้กร่างใส่ชาวบ้านแบบนี้“ข้าแซ่เกา ชื่อของข้าคือหรงซาน”“ข้าคุ้นๆ ชื่อท่านนะ แต่ข้าไม่รู้จักท่านหรอก” นางยักไหล่ไหวคิ้วเพิ่มความหมั่นไส้ให้อีกฝ่ายเล็กน้อยเป็นการเอาคืน หารู้ไม่ว่าการกระทำแบบนั้น ทำให้คนแซ่เกาถึงกับหายใจสะดุดเป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมาจนถึงอายุสามสิบเอ็ดปี“ข้าเชื่อว่าเจ้าไม่รู้จักข้า” เขาแซ่เดียวกับฮ่องเต้ฉางลั่ว หรงซานก็คือชื่อที่ทุกคนในและนอกกำแพงวังต่างก็รู้จัก และเกรงกลัว

จวนอ๋องใหญ่“เรียกป้าหวังมาพบข้าด้วย” เกาหรงซานบอกกับสาวใช้ที่นำน้ำชากับอาหารว่างมาให้“เจ้าค่ะ” สาวใช้ถอยหลังไปสามก้าว แล้วหมุนตัวเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วอย่างไร้สุ้มเสียงของฝีเท้าไม่นานแม่บ้านใหญ่ก็เดินเข้ามา “ท่านอ๋องต้องการสิ่งใดหรือเจ้าคะ”“นางเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าได้ข่าวของนางบ้างหรือไม่”“อ๋องใหญ่หมายถึงพระชายาหรือเจ้าคะ” ความเงียบของเจ้านายคือคำตอบว่านางเข้าใจถูกต้อง นางจึงล้วงเข้าไปในอกเสื้อ หยิบกระเป๋าผ้าขนาดเท่าฝ่ามือออกมาเปิด เอากระดาษที่พับเอาไว้อย่างดียื่นให้เขา “นางฝากสิ่งนี้ไว้ให้ท่านก่อนจากไปเจ้าค่ะ ส่วนเวลานี้นางสบายดี ข้าเพิ่งถามกับสาวใช้ของนางวันนี้เองเจ้าค่ะ”อ๋องใหญ่คลี่กระดาษออกมาดู จึงรู้ว่าเป็นหนังสือหย่าที่ตนเขียนทิ้งไว้ในห้องหอ ก่อนที่จะเดินทางไปสู้ศึกที่ชายแดนทางใต้เมื่อเกือบสามปีก่อน เนื้อความที่เขียนทิ้งไว้ก็คือคำว่าหนังสือหย่าเพียงสามคำเท่านั้น เพราะไม่สามารถหาข้อบกพร่องใดๆ เขียนลงไปได้นั่นเอง และตอนนี้ในกระดาษแผ่นนี้ก็มีลายนิ้วมือประทับเพิ่มมาอีกหนึ่งแห่ง เพียงแค่เขาเขียนชื่อลงไปพร้อมกับข้อความบางประโยคก็จะกลายเป็นหนังสือหย่าที่สมบูรณ์“เอาหมึกกับพู