All Chapters of สลักรักอ๋องนักรบ: Chapter 31 - Chapter 40

คล้อยหลังป้าหวังไปได้ไม่นานหลี่ก็กลับเข้ามาในห้องนอนส่วนตัวของคุณหนู“ท่านอ๋องให้มาเรียกคุณหนูไปดื่มชาด้วยกันเจ้าค่ะ”“ไปบอกเขาว่าข้าไม่ชอบดื่มชา”“เรื่องเล็กน้อยแค่นี้คุณหนูอย่าขัดใจท่านอ๋องเลยเจ้าค่ะ”คิ้วเรียวเลิกสูงข้างหนึ่ง “เจ้าเป็นคนของใครกันแน่หลี่”“ข้าก็เป็นคนของคุณหนูนั่นแหละ แต่ข้ากลัวอ๋องใหญ่มากกว่าเท่านั้นเองเจ้าค่ะ ในแคว้นต้าหมิงคงมีแต่ท่านคนเดียวที่ไม่รู้ว่าอ๋องใหญ่โหดร้ายเพียงใด”ในช่วงหลายวันที่ผ่านมานางได้ประจักษ์กับตา ได้ยินกับหูแล้วว่าคุณหนูของนางคนนี้ใจกล้าบ้าบิ่นเพียงใด แต่นางไม่ใช่ นางไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับดวงตาดุดันคู่นั้นด้วยซ้ำ“คุณหนูอย่าทำให้ข้าลำบากใจสิเจ้าคะ ข้าไม่อยากกลับไปรายงานต่อท่านอ๋องนะเจ้าคะ”“ขี้ขลาดนัก ข้าไปเพื่อเจ้าก็ได้” ถลึงตาใส่สาวใช้แล้วเดินออกไปจากห้องนอนที่เคยใช้มาตลอดสองปีก่อนจากไปประมาณหนึ่งเค่อนางก็เดินมาถึงเรือนริมน้ำ ที่เรือนหลังนี้มีการสร้างสะพานทอดยาวไปยังกลางบึงที่เต็มไปด้วยดอกบัว ที่ปลายสะพานยังมีแพขนาดใหญ่ที่ทำเอาไว้อย่างมั่นคงซ่อนอยู่ และเรือนริมน้ำแห่งนี้เป็นเขตหวงห้ามของอ๋องใหญ่ ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์เหยียบย่างเข้ามาถ้าไม่

คำตอบของนางทำให้เขามั่นใจถึงเก้าส่วนว่าคิดถูก ความหึงหวงจึงเปลี่ยนใบหน้านิ่งเรียบถึงแม้กำลังอยู่ในอารมณ์รัญจวนให้ดุดันขึ้นมาทันที“ถ้าเจ้าต้องการข้าก็จะมอบให้” กล่าวจบก็กระชากเสื้อผ้าออกจากร่างตัวเองจนขาดวิ่นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เขาไม่จำเป็นต้องถนอมนางให้เปลืองแรง ในเมื่อนางไม่ใช่ดอกไม้ที่ไร้การดอมดมจากฝูงแมลงอย่างที่เข้าใจแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ใช่บุรุษที่มีนิสัยเห็นแก่ตัวเรื่องบนเตียง เขาปรารถนาที่จะทำให้นางมีความสุขเช่นตน ปรารถนาจะให้นางติดใจในรสรักของตนจนลืมของชายอื่น จึงค่อยๆ ละเลียดชิมเรือนร่างของนางอย่างช้าๆ ขัดกับอารมณ์มือเรียวของเฟิ่งต้าชวี่จิกแน่นลงไปบนเบาะใบนุ่ม ข่มกลั้นอารมณ์วาบหวิวที่ได้รับจากปลายลิ้น เรียวปาก และฝ่ามือสากของชายหนุ่มที่นางไม่อยากได้เป็นสามี แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธความต้องการอันร้อนแรงของตัวเองได้เช่นกัน นางโหยหาความรู้สึกนี้ นางต้องการมัน นางคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้ นางมั่นใจว่าเขากับนางต้องเคยผ่านมันมาด้วยกันดังนั้นจึงไม่อายที่จะโต้ตอบกลับ คลายมือจากเบาะมาเกาะเนื้อแท้คล้ำแดดแต่สะอาดตาแทน เริ่มลูบไล้แผ่นหลังของเขาเบาบ้างหนักบ้างตามความสยิวซ่าน แล้วค่อยๆ เล

ทั้งสองออกจากเรือนริมน้ำได้ก็เป็นเวลายามซื่อ เขาโอบไหล่พานางเดินสู่เรือนด้านหน้า ทำเป็นไม่รู้สึกกับอาการบึ้งตึงของชายา“คุณหนู.. พระชายาเจ้าคะ” สาวใช้หลี่ที่ยืนรออยู่ตรงทางเดินระหว่างเรือนริมน้ำกับเรือนใหญ่ รีบเปลี่ยนการเรียกหาคุณหนูของนางทันทีที่นึกขึ้นได้ ย่อกายคารวะทั้งสอง “คุณชายมารอพบคุณหนูได้สักพักแล้วเจ้าค่ะ” หลี่อยากจะบอกให้หมดว่าในรอบสามวันนี้คุณชายมารอพบเป็นครั้งที่สองแล้ว แต่ก็รู้ดีว่าสิ่งไหนควรและไม่ควรจึงต้องปิดปากเอาไว้“พี่อู๋ซื่อมาหาข้าเหรอ” หน้าตาบึ้งตึงเปลี่ยนเป็นคลี่ยิ้มกว้างขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน“เจ้าค่ะ”“พาข้าไปหาเขาที ข้าคิดถึงเขายิ่งนัก” นางผละออกจากวงแขนผู้เป็นสามีแล้วรีบเร่งเร้าให้สาวใช้พาไปหาพี่ชายเกาหรงซานรู้สึกหึงหวงจนเลือดขึ้นหน้า เมื่อถูกนางอันเป็นที่รักหมางเมิน“ต้าชวี่” เรียกนางที่เดินจากไปอย่างเร่งรีบเอาไว้“จะเรียกข้าไว้ทำไม ท่านจะไปก็ไปเถอะอย่ามาเสียเวลากับข้าเลย” ต้าชวี่หันกลับมาต่อว่าเขาแล้วรีบหันหลังกลับไป นางไม่ไ

สามสาวใช้ที่ยืนเกาะกลุ่มอยู่ด้วยกันในตอนแรกแตกออกจากกันไปคนละทิศทางจนน่าตกใจ“เจ้าสองคนก็ติดโรคร้ายจากท่านอ๋องใช่หรือไม่” สุ่ยชี้ไปทางจวงและสวี่ที่ยืนอยู่คนละมุม“เจ้าสองคนต่างหากไม่เกี่ยวกับข้า” จวงไม่ยอมรับ“ข้าไม่เป็นโรคร้ายนั้นแน่ เพราะข้าไม่เคยนอนกับท่านอ๋อง เจ้าสองคนนั่นแหละที่น่าเป็นห่วง” สวี่ปฏิเสธ ยอมเปิดเผยความจริงที่ซ่อนไว้“ข้าก็ไม่เคยนอนกับท่านอ๋องเหมือนกัน เป็นโชคดีของข้าเหลือเกิน” จวงมีอาการดีใจจนออกนอกหน้า“ข้าไม่เชื่อ เจ้าเป็นคนบอกข้าเองว่าเคยรับใช้ท่านอ๋องอย่างใกล้ชิดบนเตียงนอน”“ข้าโกหก” จวงยอมรับ “ข้าเคยช่วยท่านอ๋องอาบน้ำเท่านั้น ข้าจึงแอบมองเรือนร่างของท่านอ๋อง แล้วเอามาสร้างเรื่องโกหกพวกเจ้า”“ถ้าอย่างนั้น” จวงและสวี่มองไปที่สุ่ยเป็นตาเดียว“ข้าก็ไม่เคยเหมือนกัน ท่านอ๋องบอกให้ข้าโกหกทุกคน ถ้าข้าไม่ทำเขาจะฆ่าข้า ข้ามีหน้าที่แค่อาบน้ำให้ท่านอ๋องเหมือนพวกเจ้านั่นแหละ”“ท่านอ๋องก็บอกให้ข้าโกหกแบบนั้นเหมือนกัน” จวงรีบบอกเมื่อมีคนอื่นสารภาพความจริงออกไปก่อน“ข้าก็เหมือนกัน” สวี่ก็ยอมรับด้วยอีกคน

ต้าชวี่มองมือที่กางออกของอีกฝ่าย แล้วโน้มตัวลงไปหาอย่างไม่อิดออด เพราะตอนนี้นางรู้สึกเหนื่อยและอยากอาบน้ำมากที่สุด“ข้าอยากอาบน้ำ” นางกระซิบบอกกับเขาเบาๆ เพราะไม่อยากให้คนอื่นได้ยิน“ข้ารู้” เขาบอกกับชายาผู้ชมชอบความสะอาด ส่งม้าให้เสี่ยวเอ้อไปดูแลให้น้ำให้หญ้า ปัดฝุ่นที่ติดตามชายกระโปรงให้นางก่อนจะจูงมือเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม“คารวะท่านแม่ทัพ” หลงจู๊ที่มีผมสีดอกเลารีบเดินประสานมือมาแต่ไกลเมื่อเห็นลูกค้าขาประจำ และด้วยไหวพริบอันชาญฉลาดเขาไม่รอช้าที่จะทำความเคารพสตรีอีกนางหนึ่งที่ถูกจูงมือเข้ามาอย่างเปิดเผย “คารวะแม่นาง”“ข้าต้องการห้องพักที่ดีที่สุด” ถึงแม้เขาจะแวะพักที่นี่ทุกครั้งที่ต้องเดินทางระหว่างชายแดนทางใต้กับเมืองหลวง แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่จะค้างคืน“ได้ขอรับท่านแม่ทัพ ท่านต้องการกี่ห้องดีขอรับ”“ข้าจะพักกับภรรยาของข้า” เขาไม่ปล่อยให้หลงจู๊สงสัยอยู่นาน พร้อมกันนั้นก็สั่งให้เตรียมน้ำอาบและอาหารไปส่งให้ที่ห้อง แล้วจึงเดินตามเสี่ยวเอ้อขึ้นไปยังห้องพัก