All Chapters of สลักรักอ๋องนักรบ: Chapter 61 - Chapter 70

ที่เขาเป็นแบบนี้เพราะจิตใจเขาไม่ปกติต่างหาก ถ้าจิตใจเขาปกติดีเขาไม่เป็นแบบนี้แน่ เซียงคิดในใจขณะที่พยักหน้าตอบรับคำพูดของนาง“ถึงอย่างนั้นเจ้าก็ต้องดูแลเขาแทนข้าอย่างดี ข้าจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด ข้ายังมีอีกเรื่องที่อยากไหว้วานให้เจ้าช่วยจัดการ” เขาหยิบเงินออกมาส่งให้นางจำนวนมากเป็นพิเศษ “พรุ่งนี้เมื่อฟ้าสางแล้วเจ้าช่วยเกณฑ์ชาวบ้านที่มีฝีมือทำรถม้าเตรียมไว้ให้ข้าด้วย เมื่อข้ากลับมาถึงข้าจะได้พาเขากลับไปทันที”“ได้สิ แต่ข้าขอร้องท่านอีกเรื่องหนึ่งได้ไหม”“เรื่องอะไร”“ข้าขอไปกับท่านด้วยนะ”“ไม่ได้!” เขาปฏิเสธทันที เพราะการพานางไปด้วยอาจจะทำให้การเดินทางล่าช้าลง ที่สำคัญนางเป็นคนของแคว้นศัตรู ทุกคนอาจจะรังเกียจนาง“ที่ท่านปฏิเสธเพราะข้าเป็นคนแคว้นหม่าใช่ไหม ข้ารู้นะว่าท่านมาจากต้าหมิง สำเนียงของท่านปกปิดข้าไม่ได้หรอก”“ในเมื่อเจ้ารู้ข้าก็ยิ่งต้องปฏิเสธ”“ให้ข้าไปด้วยเถอะนะพี่เซียง ข้าอยู่ที่นี่ก็ใช่ว่าจะปลอดภัยสักเท่าไหร่ จริงๆ แล้วชาวบ้านในแถบนี้ล้วนมีเชื้อสายของต้าหมิงทั้งสิ้น พวกเราจึงต้องอาศัยอยู่กลางป่าเพราะไม่เป็นที่ยอมรับของชาวหม่า ดังนั้นไปซะก็น่าจะดีกว่าอยู่”“เรื่องนี้ข้าข้อป

เกาหรงซานจับมือนุ่มที่กอดพาดอกตน จูบที่กลางฝ่ามือด้วยความรักและคิดถึงสุดหัวใจ มองใบหน้าหลับใหลแต่มีรอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏอยู่อย่างพึงพอใจ“เจ้ารักข้าแล้วใช่ไหมถึงได้กลับมาหาข้า เจ้าทิ้งข้าไม่ลงอย่างที่ปากเจ้าเคยพูดเอาไว้” เขาพรั่งพรูคำพูดออกมาอย่างอ่อนแรง และมั่นใจว่าภายในระยะเวลาสั้นๆ นี้จะฟื้นกำลังขึ้นมาได้ เพราะมีนางกลับมาอยู่เคียงข้างแล้ว “ข้ารักเจ้ายิ่งนักชายาของข้า”“ท่านแม่ทัพฟื้นแล้ว ดื่มยานี่หน่อยนะขอรับ” หมอหลิวเดินเข้ามาในกระโจมพอดี จึงยื่นถ้วยยาที่ยังร้อนกรุ่นให้แม่ทัพหนุ่ม “พระชายาเป็นห่วงท่านมาก ท่านน่าจะปลุกให้นางตื่นขึ้นมา” เขาแนะนำขณะที่อีกฝ่ายกำลังดื่มยาร้อนๆ ลงท้องเกาหรงซานยื่นถ้วยยาที่ดื่มหมดแล้วให้หมอหลิว ส่ายหน้าปฏิเสธความหวังดีของเขา “ข้าอยากให้นางพักผ่อนมากกว่า นางยังดูซีดเซียวอยู่เลย”“เป็นเพราะนางกังวลกับท่านแม่ทัพมากขอรับ แต่นางก็รักษาตัวเองอย่างดี บาดแผลของนางก็ประสานกันดีแล้ว แค่ดื่มยาและทายาไม่ให้มีรอยแผลเป็นเท่านั้น”“ผิวของนางจะไม่มีร่องรอยแห่งความอัปยศนั้นแน่ใช่ไหม” ถึงแม้จะได้ฆ่าคนบงการไปแล้ว แต่โทสะของเขาก็ยังไม่จางหาย เมื่อนึกถึงผิวเนื้อเนียนที่ต้องคมด

สามวันต่อมาแม่ทัพใหญ่เกาหรงซานรู้สึกว่าพละกำลังของตัวเองเริ่มกลับมาเกือบจะเป็นปกติแล้ว จึงออกคำสั่งให้กองทัพของตนเดินทางกลับเมืองหลวงครึ่งเดือนผ่านไปกองทัพของเขาก็เดินทางเข้าสู่เขตเมืองหลวง และเดินทางเข้าสู่ประตูวังหลวงหลังจากนั้นสองชั่วยาม เหล่าทหารหาญทั้งหลายได้รับการเลี้ยงต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ ก่อนจะพากันแยกย้ายกลับไปหาครอบครัว พร้อมกับเงินรางวัลที่ฮ่องเต้มีคำสั่งมอบให้เป็นกรณีพิเศษ“ท่านแม่ทัพ ฝ่าบาทมีพระบัญชาให้ท่านกับพระชายาอยู่ร่วมงานเลี้ยงส่วนพระองค์ด้วยกัน” ขันทีถานกล่าวรายงาน เมื่อเห็นทั้งสองทำท่าจะกลับตามกองทัพทหารไปบ้าง“ข้าไม่อยากร่วมงานเลี้ยงอะไรทั้งนั้น พระชายาเพิ่งจะหายจากอาการบาดเจ็บได้ไม่นาน ข้าอยากพานางกลับไปพักผ่อนมากกว่า เอาไว้โอกาสหน้าก็แล้วกัน” เกาหลงซานตอบแบ่งรับแบ่งสู้ เพราะไม่อยากหักหน้าฮ่องเต้ต่อหน้าขันทีของพระองค์“แต่งานเลี้ยงถูกเตรียมพร้อมไว้แล้วที่ศาลากลางสวนดอกไม้” ขันทีถานพยายามทำหน้าที่ของตัวเองสุดความสามารถ เพราะไม่อยากถูกฮ่องเต้ตำหนิ“อยู่สักหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกหรงซาน ข้าอยากกินอาหารอร่อยๆ อยู่พอดี”“เจ้าอยากกินเนื้อห่านแปดเซียนล่ะสิ” เขารู้ว่านาง

พระองค์พยักหน้ารับ และถือโอกาสนี้เป็นโอกาสเหมาะที่จะแกล้งพี่ชายของตน “ข้าไม่ถามท่านแล้ว แต่ข้าขอชมเชยท่านแทนดีกว่า ท่านกลับมาครั้งนี้ข้าไม่รู้จะบำเหน็จรางวัลอะไรให้ท่านดี เพราะความดีความชอบท่านใหญ่หลวงนัก ท่านต้องการอะไรเป็นพิเศษหรือไม่ท่านแม่ทัพใหญ่”“ขอแค่ฝ่าบาทอย่าหาเรื่องเดือดร้อนให้กระหม่อมก็พอแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เป็นพี่น้องร่วมบิดาเดียวกัน ส่วนมารดาก็ยังเป็นพี่น้องร่วมท้องเดียวกันอีก มีหรือที่เขาจะไม่รู้จักนิสัยของน้องชายคนนี้ แค่เห็นดวงตาแวววาวคู่นั้นเขาก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายกำลังหาคิดหาเรื่องแกล้งตนได้ยินคำตอบเป็นทางการของพี่ชายก็เกือบจะหัวเราะออกมา “ท่านขอน้อยไปแล้วท่านแม่ทัพใหญ่ เอาอย่างนี้ดีไหม ไหนๆ วันนี้พระชายาของท่านแม่ทัพก็อยู่ที่นี่ด้วย ข้าขอกำนัลหญิงงามเป็นรางวัลให้ท่านดีหรือไม่”สายตาดุดันรีบมองไปที่ชายาแทนที่จะมองไปที่ฝ่าบาทจอมหาเรื่อง และเขาก็ได้เห็นสายตาเรืองรองของนาง “ฝ่าบาทไม่จำเป็นต้องเหนื่อย ข้าต้องการมีชายาเพียงคนเดียว” รีบหันไปปฏิเสธน้ำเสียงจริงจังเพื่อเอาใจนาง“ท่านเกรงใจพระชายาเหรอท่านแม่ทัพใหญ่ ถ้าอย่างนั้นข้าถามนางเองก็แล้วกัน” ฉางลั่วเปลี่ยนเป้าหมายอย่างนึกสนุ

“ข้าไม่อยากเป็นรองของใครพี่หมินเม่ย ข้าอยากเป็นภรรยาหนึ่งเดียวหรือภรรยาเอกของเขาคนนั้น ข้าต้องการแค่นี้ พี่หมินเม่ยช่วยข้าหน่อยได้ไหม”“ถ้าเจ้าต้องการแบบนั้นก็ต้องแต่งกับท่านราชทูตชาวเปอร์เซีย เพราะภรรยาของเขาเพิ่งตายจากไปได้ปีกว่า ตอนนี้ยังไม่มีใครมาแทนที่นาง แต่เขาอายุสี่สิบแล้วนะ เจ้ารับได้เหรอ”“สี่สิบหรือหกสิบข้าก็ไม่รังเกียจ ขอแค่ข้าไม่เป็นรองใครข้าก็พอใจมากแล้วพี่หมินเม่ย” ขอแค่เป็นที่หนึ่งก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจภรรยาคนอื่น นางจะโขกสับ จะชิงชังภรรยาทุกคนที่มาทีหลัง ให้สมกับความแค้นที่สะสมอยู่ในใจ“ในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้วข้าก็จะทูลเรื่องนี้ให้ฝ่าบาททรงทราบ เจ้าก็อย่าทำตัวเศร้าโศกไปเลยหมินหมิ่น อีกไม่นานเจ้าก็คงต้องเดินทาง ควรรักษาสุขภาพให้แข็งแรงเข้าไว้ จะได้ไม่ล้มป่วยกลางทาง รับปากข้าสิ”“ข้าจะทุกข์ใจวันนี้เป็นวันสุดท้าย พี่หมินเม่ยอย่ากังวลไปเลย”“ข้าขอโทษนะหมินหมิ่น ข้าเป็นพี่สาวที่เห็นแก่ตัวจริงๆ” นางบอกความรู้สึกจากใจออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แต่น้องสาวของนางคงไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของคำพูดนี้“ไม่ใช่ความผิดของพี่หมินเม่ยหรอก ข้าเป็นคนตัดสินใจเอง ท่านกลับไปพักผ่อนเถอะ ป