Lahat ng Kabanata ng เมียเสือหาญจอมโจร: Kabanata 91 - Kabanata 100

ขุนภักดีหอบหายใจแรง เหงื่อไหลตามขมับ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยุงกัดจนบวมแดงเขาเหลือบตามองเสือหาญที่ยังนั่งนิ่งเหมือนหิน ก่อนจะค่อย ๆ ก้มหน้าเข้ามาใกล้เสียงพูดของเขาเบามากจนแทบเป็นลมหายใจเสือหาญขยับเข้าไปฟัง เงียบสนิทขุนภักดีพูดเพียงไม่กี่คำ เสียงกระซิบที่สั้น แต่หนักแน่นพอจะเปลี่ยนสีหน้าเสือหาญให้แข็งตึงในทันทีเขาชะงัก เหมือนคนเพิ่งถูกตบกลางใจ แววตาคมจ้องกลับไปยังคนพูดอย่างไม่เชื่อหูตัวเองขุนภักดีหลบสายตา ตัวสั่นเล็กน้อย "ข้าพูดหมดแล้ว…อย่าฆ่าข้าเลย" เสียงเขาเบาราวกับขอชีวิตเสือหาญเงียบไปนานมากจนลมในเพิงแทบหยุดพัดเขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน มองออกไปนอกเพิง ดวงตาเย็นลงเหมือนน้ำแข็ง"ถ้ามันจริงอย่างที่เอ็งพูด…ข้าจะไม่ปล่อยไว้แน่"เสือหาญ เดินกลับไปทางเรือนน้าเพ็งอย่างเงียบงัน ฝุ่นปลิวขึ้นตามจังหวะก้าวเท้าแต่เขาไม่แม้แต่จะปัดในมือกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดขึ้นนูนใบหน้าเรียบเฉย แต่แววตากลับเย็นจัด เหมือนคนที่กำลังพยายามกลืนความโกรธไว้ในอกเมื่อถึงเรือน น้าเพ็งซึ่งกำลังนั่งตำหมากอยู่เงยหน้าขึ้นทันที"หาญ…เอ็งไปคุมพวกมันทั้งคืน ไม่ได้นอนเลยรึ"เสือหาญไม่ตอบ เขาเพียงนั่งลงตรงขั้นบันได สูดหายใจลึก

บ้านน้าเพ็งเสือหาญ เดินเข้ามาเงียบ ๆ ดวงตาแดงและขอบหน้าแข็งตึงเหมือนคนเพิ่งผ่านไฟน้าเพ็ง เห็นแววตานั้นก็รู้ทันทีว่าเขาได้คำตอบ"มันพูดแล้วใช่ไหมหาญ"เสือหาญไม่ตอบในทันที เขาวางหมวกลงบนโต๊ะไม้ เสียงดัง ปัง ก่อนเอามือเท้าโต๊ะ สูดลมหายใจลึก"มันบอกชื่อมา...สองคน"เขาเว้นจังหวะ ดวงตาคมกริบเหมือนเหล็กเผาไฟ"หนึ่งในนั้น…คือคนที่ข้าเคยคิดว่าจะไม่มีวันแตะต้อง"สันขวาน กับ กระบาน ที่นั่งอยู่มุมเรือนหันมองหน้ากัน สีหน้ากังวลกระบานถามเสียงเบา "พี่...มันเกี่ยวกับพวกในกรมเหรอ"เสือหาญหัวเราะสั้น ๆ แต่ไม่มีแววตลก"ไม่ใช่แค่ในกรม...แต่มันคือคนที่ควบคุมกรมนั้นทั้งหมด"น้าเพ็งวางหมากในมือช้า ๆ "เอ็งกำลังจะเล่นกับไฟทั้งกองนะหาญ"เสือหาญหันมามอง ดวงตาแน่นเหมือนหิน"ข้ารู้ แต่มันฆ่าพ่อข้า และหลอกใช้ทุกคนเหมือนหมากในกระดาน"เขากัดฟันแน่นจนเส้นกรามขึ้น "ถึงตาพวกมันแล้วที่จะรู้ ว่าโจรอย่างข้าก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน"สันขวานลุกขึ้น น้ำเสียงจริงจัง "แล้วเราจะทำยังไงต่อ"เสือหาญมองทุกคนรอบเรือน ก่อนพูดเสียงต่ำ"คืนนี้เราจะเริ่มวางทางหนีเผื่อไว้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยเริ่มเก็บข้อมูลทุกอย่างที่โยงถึงพวกมัน ชื่อ

ขณะจอมขวัญกำลังยืนพิจารณารอยตรา เสียงแตรรถม้าตำรวจดังขึ้นจากอีกฟากถนนผู้คนแถวนั้นต่างหลบทางให้ รถตำรวจสามคันแล่นต่อกันอย่างเร่งรีบ มุ่งหน้าไปทางทิศเหนือของเมืองหญิงชราขายหมากพูดขึ้นเบา ๆ"นั่นรถของกองปราบ ดูท่าจะไปที่โกดังขุนภักดีละสิ เขาว่าพบเบาะแสใหม่"จอมขวัญเงยหน้าขึ้นทันที สายตาเธอจับภาพได้พอดีในรถคันหน้าสุดมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงเบาะข้างใน เธอเห็นหน้าเขาเพียงแวบเดียว…แต่จำได้ไม่ผิดแน่"พี่ภัทร…" เธอพึมพำแผ่วในลำคอหัวใจเธอเต้นแรงทันที ความสงสัยพลุ่งขึ้นเต็มอก"ทำไมพี่ภัทรถึงอยู่ในขบวนนี้…เขาเกี่ยวอะไรกับโกดังของขุนภักดี?"โดยไม่ลังเล เธอรีบคว้าผ้าคลุมขึ้นปิดหน้า เดินแทรกฝูงชนออกไปทางเดียวกับขบวนรถพอเห็นว่ารถเลี้ยวเข้าทางลึกหลังตลาด เธอก็เรียกรถลากของชาวบ้านให้ตามห่าง ๆจอมขวัญแอบลงจากรถลากเมื่อถึงบริเวณโกดังด้านหลังพระนครที่นั่นเงียบผิดปกติ มีเพียงเสียงคนคุยกันเบา ๆ และเสียงรองเท้าบูทเหยียบพื้นไม้ดัง ก๊อก...ก๊อก... เป็นจังหวะเธอหลบหลังกองไม้ใหญ่ ค่อย ๆ แง้มหน้ามองออกไปข้างหน้าเป็นโกดังหลังโตที่เต็มไปด้วยลังไม้และกล่องของขนาดใหญ่ ซึ่งมีตราประทับเหมือนกับที่เธอเห็นในตลาดไม

เสียงรองเท้าบูทดัง" ก๊อก ก๊อก" ไปทั่วทางเดิน ก่อนที่ประตูห้องผู้ป่วยจะถูกผลักเปิดออกอย่างรวดเร็วจ่าแฉล้ม กับ แม่ดวงใจ เดินเข้ามาด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด"ขวัญลูก! ลูกแม่เป็นยังไงบ้าง"เธอนอนนิ่งอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียว ดวงตากระพริบช้า ๆ"ฉัน...จำไม่ได้เลยค่ะ...ฉันคือใคร..."แม่ดวงใจน้ำตาไหลพราก ส่วนจ่าแฉล้มกัดฟันแน่น มองลูกสาวแล้วหันไปทางคนที่ยืนอยู่มุมห้อง คุณชายภัทร"ภัทร...เกิดอะไรขึ้น ใครทำแบบนี้กับลูกฉัน!"ภัทรค้อมหัวเล็กน้อย น้ำเสียงราบเรียบแต่เด็ดขาด"ผมก็เสียใจไม่แพ้กันครับคุณลุงคุณป้า...แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะ เสือหาญ"ทั้งสองชะงักทันที"เสือหาญเหรอ?" จ่าแฉล้มถามเสียงต่ำ "พูดให้มันชัด ๆ สิ"ภัทรถอนหายใจยาว เหมือนคนเจ็บปวดแต่ยังฝืนอธิบาย"ก่อนเกิดเหตุ ผมสืบรู้ว่าเสือหาญยังซ่อนตัวอยู่ในพระนคร ขวัญคงรู้เรื่องเข้า แล้วดั้นด้นไปหามันที่โกดังขุนภักดี""แต่ดูเหมือนมันจะพยายามหนีการจับกุม ทำให้เกิดการชุลมุน...รถม้าที่ผ่านมาชนขวัญเข้าเต็มแรง"แม่ดวงใจร้องไห้โฮ "โธ่ลูกเอ๊ย...ทำไมต้องมาเจ็บเพราะคนแบบนั้น"จ่าแฉล้มยืนนิ่ง ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ"ไอ้เสือหาญ...มันกล้าทำขนาดนี้เลยเหรอ"

จ่าแฉล้มไม่รอให้แผนชัดเจนมากกว่านั้น เขาเดินตามเงาไปจนถึงลานขนส่ง ขณะคนขนของยุ่งวุ่นวายกับการโยนลังขึ้นท้ายรถบรรทุก เขาซ่อนตัวไว้หลังลังไม้แห้ง รอจังหวะจนคนเฝ้าทางเผลอ แล้วก็กระโดดขึ้นข้างรถอย่างเงียบ ๆฝนยังคงซัดแรง ปกปิดเสียงฝีเท้าได้ดี เขาขดตัวลงหลังแผงเหล็กข้างรถ หายใจช้า ๆ ยึดโยงตัวเองกับเหล็กเย็นเพราะต้องไม่ให้ท่าทางดูผิดปกติ รถบรรทุกคันแรกเริ่มเคลื่อนตัว รถสอง รถสามตามติดเป็นขบวน จ่าแฉล้มเลื่อนตัวไปยังฐานล้อด้านหลัง กลิ่นน้ำมันและไม้เปียกคลุ้งเต็มอากาศแสงไฟจากโคมท้ายรถไล่เงาคนทำงานเป็นจังหวะ เขาเห็นตราประทับบนลังชัดเจนอีกครั้ง รูปตราที่เคยเห็นในตลาด "อย่าช้า คุณชายภัทรสั่งให้ถึงชายแดนก่อนรุ่ง""เข้าใจแล้วหัวหน้า"ชื่อที่ได้ยินทำให้จ่าแฉล้มตกใจ คำว่าภัทร แต่กลับจ่าแฉล้มกลับคิดว่าชื่อคงเหมือนกันเลยไม่เอ๊ะใจอะไรขบวนรถเลี้ยวออกจากลาน ผ่านตรอกเล็ก เลียบคลอง ด้านข้างเป็นสวนบ้านคน ไม่มีไฟส่องมาก พวกคนขนของพูดคุยกันเบา ๆ บางคนหัวเราะคิกคัก เหมือนไม่รู้เลยว่ารถบรรทุกที่บรรทุกนรกอยู่ข้างในกำลังผ่านหน้าบ้านคนธรรมดาครั้งหนึ่ง รถต้องผ่านด่านตรวจเล็กซึ่งมักมีตำรวจท้องที่ตรวจคนขับ แต่คื