Todos los capítulos de เมียเสือหาญจอมโจร: Capítulo 71 - Capítulo 80

เสือหาญเดินตามรอยเท้าของจอมขวัญเข้าไปในป่าลึก เสียงลำธารไหลเอื่อยดังแว่วมาให้ได้ยินตั้งแต่ไกล เขาก้าวช้าลงโดยไม่รู้ตัว เหมือนถูกบางอย่างดึงดูดให้เดินต่อไปอย่างระมัดระวังเมื่อพ้นพงหญ้าออกมา เขาก็ต้องชะงักค้าง หัวใจเต้นกระหน่ำไม่เป็นจังหวะ ภาพตรงหน้าทำให้ลมหายใจติดขัด จอมขวัญยืนอยู่ริมน้ำ ร่างเปลือยขาวสะท้อนกับแสงแดดยามเช้า เธอค่อยๆ ก้าวลงน้ำอย่างไร้เดียงสา น้ำใสเกาะตามเส้นผมยาวสลวยที่พลิ้วไปตามลมเสือหาญอึ้งเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ตระกร้าผ้าที่เขาถืออยู่หลุดมือร่วงลงพื้นโดยไม่รู้ตัว เสียงไม้กระทบหินดัง "โครม" แต่เจ้าของร่างงามกลับไม่ทันหันมา เธอกำลังย่อตัวลง ลูบน้ำขึ้นประพรมผิวขาวเนียนของตนเองสายตาคมคู่นั้นไม่อาจละไปไหนได้ ความรู้สึกมากมายประดังเข้ามา ทั้งตกใจ ทั้งห้ามใจ และทั้งหลงใหลในเวลาเดียวกัน ร่างสูงยืนนิ่งเหมือนถูกสะกด ขณะหัวใจพุ่งพล่านจนแทบทะลุออกจากอก...เสือหาญที่ยืนนิ่งราวกับถูกตรึงด้วยภาพตรงหน้า พยายามบังคับตัวเองให้หันหลังกลับ แต่ยิ่งพยายามเท่าไร ขากลับเหมือนกลับเดินไปข้างหน้าแทน หัวใจเขาเต้นแรงจนแทบทะลุอก ความร้อนวิ่งแล่นไปทั่วร่างตระกร้าที่ร่วงลงพื้นเมื่อครู่ยังคงนอนอ

แรงกระแทกของเสือหาญหนักหน่วงขึ้นทุกที ร่างสูงใหญ่บดเบียดอย่างไม่ปรานี น้ำเสียงหอบพร่ากับคำสบถสั้นๆ หลุดจากริมฝีปากทุกครั้งที่เขาเร่งเอว "จอมขวัญ…พี่จะไม่ไหวแล้ว"จอมขวัญตัวสั่นสะท้าน ใบหน้าแดงซ่านเปียกชื้นเพราะน้ำตาผสมกับหยาดน้ำใสที่เกาะบนแก้ม เธอครางกระเส่าไม่ขาดปาก เสียงหวานดังสะท้อนก้องไปทั่วป่า "อ๊า…พี่หาญ…ฉันไม่ไหวแล้ว…!"มือเล็กจิกหลังเขาแน่น เล็บข่วนลากเป็นรอยยาวตามแรงกระแทก สะโพกขาวกระตุกตามจังหวะที่ถูกกดลงกับโขดหิน แขนขาเกร็งจนแทบชา ความร้อนวาบแผ่ซ่านกลางกายเหมือนระเบิดจากข้างในเสือหาญกัดฟันแน่น ก้มซุกไซ้ซับเหงื่อและครางต่ำในลำคอ เอวหนากระแทกครั้งสุดท้ายแรงจนโขดหินสั่นสะเทือน แล้วร่างทั้งคู่ก็ระเบิดแตกพร้อมกันจอมขวัญสะดุ้งเฮือก ร่างเกร็งกระตุก เสียงครางยาวหลุดออกมาเหมือนปลดปล่อยทุกอย่างในอก ส่วนเสือหาญก็กดกายทับแน่น หอบหายใจหนักราวกับเพิ่งผ่านศึกใหญ่ กล้ามเนื้อเกร็งชัดทุกมัดก่อนจะค่อยๆ คลายตัวลงน้ำเย็นจากลำธารยังคงไหลผ่าน แต่ไฟปรารถนาที่โหมไหม้เมื่อครู่เพิ่งดับลง ทิ้งไว้เพียงร่างสองร่างที่กอดกันแน่นบนโขดหิน ลมหายใจถี่กระชั้นยังสั่นสะท้านไม่หายเสือหาญซบหน้าลงบนซอกคอขาว ส

ตีห้า ฟ้ายังสลัวอยู่แต่ลมเช้าพัดเย็นเยียบ เสือหาญสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างมีสติ แสงไฟตะเกียงที่เหลือจากเมื่อคืนยังริบหรี่ เขารีบลุกขึ้นจากเสื่อ หยิบมีดพกและตรวจดาบที่พาดไว้ข้างตัวทันที ความคิดเรื่องการเดินทางเข้าพระนครยังคงกดดันอยู่เต็มหัวเสียงฝีเท้าแผ่วๆ จากหน้าบ้านทำให้เสือหาญหันไปมอง ด้วยความสงสัย เขาเห็นเงาร่างเล็กในแสงเช้าสลัว แก้วตา กำลังเดินหอบห่อผ้าพะรุงพะรังเข้ามาหน้าบ้าน รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าเธอเหมือนตั้งใจมารอแต่เช้า"แก้วตา…เอ็งมาทำไมแต่เช้า" เสือหาญถามเสียงเรียบ น้ำเสียงแฝงความงุนงงแก้วตาวางห่อผ้าลงหน้าประตู หอบหายใจเล็กน้อยแล้วเงยหน้าขึ้นยิ้ม ฉันจะไปกับพี่เสือหาญด้วย ให้น้องไปด้วยเผื่อพี่ต้องการคนช่วยนะ"เสือหาญนิ่งไปชั่วครู่ ใบหน้าคมเข้มปราศจากรอยยิ้ม เขาไม่เคยบอกแก้วตาเลยว่าจะให้ตามไป การที่เธอมาปรากฏตัวพร้อมข้าวของส่วนตัวเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกแปลกใจปนไม่สบายใจนักเสียงกุกกักจากด้านหลังดังขึ้นเมื่อไอ้กระบานกับไอ้สันขวานออกมาจากเรือน เห็นแก้วตาหอบห่อผ้าก็หันมามองหน้ากันแล้วกระซิบเบาๆ อย่างงงๆแก้วตา: ยกคางขึ้นเล็กน้อย "ฉันจะไปกับพี่หาญด้วย ฉันไม่อยากอยู่หมู่บ้านคนเดียว

เสือหาญเดินนำหน้า ใบหน้าเคร่งขรึม สายตากวาดมองรอบ ๆ อย่างระวัง ไอ้กระบาน กับ ไอ้สันขวาน เดินตามขนาบทั้งสองข้าง ส่วน แก้วตา เดินตามหลังเงียบ ๆ ด้วยความตื่นตาตื่นใจ ใบหน้าเธอซ่อนความประหม่าเมื่อได้มาอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายที่แต่งกายแตกต่างจากคนบ้านนอกเมื่อพวกเขาเดินพ้นประตูเมืองมาได้ไม่นาน เสือหาญหยุดยืนตรงมุมตลาดเล็ก ๆ ที่มีศาลาเก่าและร่มเงาต้นโพธิ์ใหญ่ จุดนัดหมายที่ เสือใบ เคยกำชับไว้"ที่นี่แหละ" เสือหาญเอ่ยเสียงนิ่ง พลางพยักหน้าไปทางศาลา "เสือใบบอกว่าจะให้สหายของมันที่เป็นตำรวจมารอรับตรงนี้ พวกเรารอเงียบ ๆ อย่าทำตัวมีพิรุธ"ไอ้กระบานยกถุงเสบียงลงวางแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ "โฮ้ย…ในที่สุดก็มาถึงพระนครซักที ขาลากหมดแล้วพี่เสือหาญ"ไอ้สันขวานหัวเราะหึ ๆ แต่ยังคงระวังตัว "ถึงจะเมื่อยแต่ดีกว่าโดนเป็นเป้าหมายพวกโจรชั่ว"แก้วตาเหลือบมองรอบ ๆ ด้วยดวงตาเป็นประกาย เธอเอ่ยเสียงเบาเหมือนพูดกับตัวเอง "พระนครนี่ใหญ่จริง ๆ คนก็เยอะไปหมด"เสือหาญเหลือบตามองเธอเพียงแวบเดียว ก่อนตอบเสียงเรียบ "ระวังตัวไว้ อย่าเผลอพูดอะไรกับคนแปลกหน้า"บรรยากาศตรงศาลาเงียบลง ทุกคนต่างนั่งพักใต้ร่มไม้ ฟังเสียงจอแจข

หลังจากคุยแผนกันเสร็จ นายเพ็งก็มองดูพวกเสือหาญที่ยังมีฝุ่นเกาะเต็มเสื้อผ้าจากการเดินทางไกล จึงตัดสินใจพาพวกเขาออกจากโรงพักทันที"ไปกันเถอะ ข้าจะพาเอ็งไปพักที่บ้านข้า จะได้พักผ่อนเต็มที่ก่อนเริ่มงานพรุ่งนี้" นายเพ็งเอ่ยเสียงหนักแน่นก่อนคว้าหมวกตำรวจขึ้นมาสวมพวกเสือหาญเดินตามนายเพ็งออกไปทางถนนสายหลักของพระนคร ผ่านตรอกเล็กที่มีร้านค้าเรียงรายและเสียงผู้คนจอแจ จนกระทั่งเข้าสู่ถนนหินกว้างที่เงียบกว่าเดิม ต้นไม้ใหญ่สองข้างทางเรียงร่มรื่นแก้วตาเดินตามหลังด้วยสายตาประหลาดใจ "นี่หรือพระนคร แค่ย่านบ้านของน้าเพ็งก็ดูไม่เหมือนที่ฉันคิดเลย"นายเพ็งยิ้มบาง ๆ "แถวนี้เป็นเขตชั้นใน ไม่พลุกพล่านเหมือนย่านตลาด พวกเอ็งจะได้พักอย่างสบายใจ"ไม่นานนัก เกวียนที่พวกเขานั่งก็มาหยุดหน้าประตูไม้สูงใหญ่ที่มีลวดลายแกะสลักเรียบร้อย เฝ้าประตูด้วยคนรับใช้ พอเห็นนายเพ็งก็ยกมือทำความเคารพทันทีเมื่อผ่านประตูเข้าไป ทุกคนต้องตะลึง บ้านของนายเพ็งตั้งอยู่ในบริเวณกว้างขวาง มีเรือนทรงไทยไม้อยู่ถึงห้าหลัง เรียงตัวรอบลานกว้างกลางสวน ภายในร่มรื่นด้วยต้นไม้ใหญ่และมีสระบัวเล็กอยู่ตรงกลาง ลมเย็นพัดเข้ามาจากแม่น้ำด้านหลังทำให