All Chapters of เมียเสือหาญจอมโจร: Chapter 81 - Chapter 90

ตัดภาพจากเรือนของน้าเพ็ง…รถของนายภัทรวิ่งช้า ๆ เข้ามาตามถนนหินกรวดจนถึงหน้าประตูไม้ใหญ่ของเรือนทรงไทยหลังงามกลางพระนคร บ้านหลังนี้กว้างขวางโอ่อ่า มีรั้วไม้ทาสีเข้มล้อมรอบ และสวนดอกไม้ถูกจัดอย่างเรียบร้อยจอมขวัญ เงยหน้ามองบ้านหลังคุ้นตาด้วยดวงตาเป็นประกาย น้ำเสียงแผ่วคล้ายถอนใจอย่างโล่งอก เธอไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้ว ที่หน้าบ้าน จ่าแฉล้ม ชายร่างท้วมในชุดชาวบ้านสะอาดเรียบร้อย กับ แม่ดวงใจ ภรรยาในชุดผ้าซิ่นสีเรียบ ยืนรออยู่ด้วยความตื่นเต้น ตั้งแต่รู้ข่าวว่าลูกสาวกำลังจะกลับมา ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเมื่อรถหยุดตรงหน้าประตู จ่าแฉล้มก้าวออกมาจากร่มเงาเรือนทันที ดวงตาเป็นประกาย น้ำเสียงตื่นเต้น"ขวัญ! กลับมาแล้วลูก พ่อดีใจจริง ๆ" จ่าแฉล้ม รีบเข้าไปจับแขนลูกสาวด้วยสีหน้ายิ้มกว้างแม่ดวงใจ ก้าวตามเข้ามา ยกมือแตะไหล่ลูกเบา ๆ "แม่คิดถึงลูกเหลือเกิน กลับมาซะทีนะ""ขวัญก็คิดถึงพ่อกับแม่ค่ะ" เธอยกยิ้ม แต่ในแววตาดูหม่นเศร้านิด ๆ เหมือนยังมีอะไรค้างอยู่ในใจพอเข้ามานั่งพักในบ้าน จ่าแฉล้มสังเกตลูกสาวเงียบไปครู่หนึ่งก่อนถามขึ้น"ขวัญ เหนื่อยสิ เดินทางตั้งไกล…แต่ทำไมตาลูกดูเศร้า ๆ ลูก มีอะไรไม่สบา

เสือหาญเดินเลียบถนนผ่านแผงขายของจนมาถึงตรอกแคบ ๆ ที่เงียบกว่าด้านหน้า ตรงนี้ไม่มีร้าน ไม่มีคนพลุกพล่าน มีเพียงกำแพงเก่าและถังไม้กองอยู่ตามมุมกำลังจะก้าวต่อ เสียงผู้หญิงคุยกันแผ่ว ๆ ลอยมาตามลมจากมุมตึกด้านใน เขาชะงัก หยุดฟังเงียบ ๆ"แกไปเองสิ! คราวที่แล้วฉันก็ไปแล้วนะ" เสียงหญิงวัยกลางคนดังขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด"ไม่เอา! ฉันไม่กล้าแล้ว ครั้งที่แล้วฉันยังฝันร้ายไม่หายเลย" อีกเสียงตอบกลับเสียงสั่น"แล้วจะให้ฉันไปอีกหรือไง ฉันก็กลัวเหมือนกัน แต่ถ้าไม่ไปพวกเราก็อดได้เงิน" เสียงแรกตอบกลับทันควันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนอีกคนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วลงแต่เต็มไปด้วยความขมขื่น"ต่อให้เงินหนักแค่ไหน ฉันก็ไม่อยากไปอีกแล้ว…มันคนมีอำนาจ ฉันไม่อยากเสี่ยงเอาชีวิตไปแลก ยอมจนดีกว่าไปบำเรอตาแก่บ้านั่น!"คำพูดนั้นทำให้เสือหาญขมวดคิ้วทันที เขาไม่ได้ตั้งใจจะฟังเรื่องของใคร แต่เนื้อหาที่ได้ยินมันเต็มไปด้วยความลับและอันตรายเสียงผู้หญิงอีกคนพูดต่อ เบาลงจนแทบเป็นเสียงกระซิบ"เงียบ ๆ หน่อย เดี๋ยวใครได้ยินเข้า เราจะซวยกันหมด"เสือหาญยืนนิ่งในเงามุมกำแพง รอฟังต่อแต่บทสนทนาก็เงียบลง เหมือนพวกผู้หญิงรู้สึกว่ามีคนอ

ระหว่างที่ทุกคนยังคุยกันอยู่ คนใช้ของน้าเพ็ง วิ่งเข้ามาในเรือนด้วยสีหน้าตื่น "ผู้กองครับ! มีข่าวตีพิมพ์ออกมาเมื่อเช้า!"เขายื่นหนังสือพิมพ์เก่า ๆ ให้ น้าเพ็งรับมาเปิดดู เพียงแค่กวาดสายตาแวบเดียวก็ชะงัก ใบหน้าเปลี่ยนทันที"เสือหาญ…เอ็งมาดูนี่" น้ำเสียงเข้มกว่าปกติเสือหาญขยับเข้ามา เมื่อสายตาเห็นภาพสเก็ตช์ใบหน้าบนหน้ากระดาษ หัวใจเขาเต้นวูบ รูปนั้นคือเขาเองใต้ภาพมีตัวหนังสือขนาดใหญ่ตัวแดงฉานว่า"ประกาศตามจับโจรชั่ว เสือหาญ ผู้ต้องหาคดีปล้นฆ่า""ผู้ใดนำตัวมาได้มีรางวัลตอบแทน”ไอ้สันขวานกับไอ้กระบานถึงกับสบถออกมา"บ้าชิบ! พวกมันเล่นแรงขนาดนี้เลยเรอะ"น้าเพ็งขมวดคิ้วแน่น กำกระดาษในมือจนยับ "นี่มันใช้ข่าวลือใส่ร้ายเอ็งเต็ม ๆ…แต่ตอนนี้ทั้งเมืองจะจำหน้าเอ็งได้หมด"เสือหาญมองภาพตัวเองบนกระดาษนิ่ง สีหน้าเคร่งแต่แววตาไม่ไหวเอน "มันคงรู้เรื่องที่ทองถูกปล้น...แล้วฉันนำไปแจกช่วบ้าน"ชายพยานที่นั่งมุมห้องหน้าซีดเผือด"ถ้าเป็นแบบนี้พวกมันต้องตามล่าแน่ ๆ"น้าเพ็งเงยหน้ามองเสือหาญ สีหน้าเคร่งเครียด "เราต้องซ่อนเอ็งไว้ให้ลับที่สุด และรีบหาหลักฐานเอาผิดพวกมันก่อนที่ข่าวลวงนี้จะฝังหัวคนทั้งเมือง"เส

ขณะจอมขวัญกำลังเลือกผ้าผืนต่อไปนั้น เสียงฝีเท้าคนเดินสวนดังขึ้นจากฝั่งตรงข้ามถนนตลาดจอมขวัญ เงยหน้าขึ้นโดยไม่ตั้งใจ แล้วหัวใจแทบหยุดเต้น เสือหาญ กำลังเดินเข้ามาพร้อม แก้วตา ที่ควงแขนเขาแน่น ใบหน้าของแก้วตายิ้มสดใสเหมือนคู่รักเดินเที่ยวกันตามปกติเสือหาญเองดูเงียบขรึม แต่ก็ยืนรอให้แก้วตาหยิบผ้าผืนหนึ่งจากร้านใกล้ ๆ ไม่มีทีท่าจะมองไปรอบ ๆจอมขวัญยืนนิ่ง มือที่ถือผ้าแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ใจหายวูบ เหมือนโลกทั้งตลาดเงียบลงไปในเสี้ยววินาที เธอไม่ได้ก้าวเข้าไปทัก ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาภัทร ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ สังเกตเห็นสายตาของจอมขวัญ เขาหันไปมองตาม เห็นเสือหาญกับแก้วตายืนใกล้กันก็แสยะยิ้มบาง ๆ"เห็นหรือยังขวัญ" ภัทรเอ่ยเสียงเรียบแต่เจือเยาะ"คนที่เธอพยายามปกป้อง ก็ดูจะปรับตัวได้ดีนี่…มีคนควงแขนเดินตลาดซื้อผ้าอย่างมีความสุข"จอมขวัญกำริมผ้าในมือแน่นกว่าเดิม ไม่พูดตอบ เพียงหลบตาก้มหน้าลงเหมือนกำลังเก็บซ่อนความรู้สึกภัทรเห็นท่าทางนั้นก็พูดต่อเสียงต่ำลงอีกนิด"นี่แหละคนที่เธอเชื่อใจนักหนา บางทีข่าวในหนังสือพิมพ์อาจไม่ได้ผิดหมดอย่างที่เธอคิดก็ได้"คำพูดนั้นเหมือนกดลึกลงไปในใจจอมขวัญ เธอกัดริมฝีปากแ

ในเรือนเล็กด้านหลังบ้าน พยานชายร่างผอม นั่งกอดแขนตัวเอง สีหน้ายังมีรอยหวาดกลัวแต่เริ่มพูดได้คล่องขึ้นเสือหาญ นั่งพับเพียบตรงข้าม ฟังอย่างตั้งใจ ส่วน น้าเพ็ง นั่งพิงเสาเงียบ ๆพยานสูดลมหายใจลึกก่อนเอ่ย"วันนั้นฉันไปส่งไม้ที่โกดัง แต่ดันเผลอได้ยินพวกมันคุยกัน…พูดถึงเรื่องลอบขนอาวุธเข้ามาทางเรือ"เสือหาญขมวดคิ้ว "อาวุธ? เอ็งแน่ใจนะ"พยานพยักหน้า “แน่ใจ ขุนภักดีพูดเองว่าถ้าไม่ใช่เพราะมีคนใหญ่ในกรมตำรวจคอยคุ้ม พวกเขาคงทำงานนี้ไม่ได้…ฉันเลยถูกจับได้เพราะเผลออยู่ใกล้เกินไป”น้าเพ็งหรี่ตามองพยานอย่างครุ่นคิด "หมายความว่ามีตำรวจระดับสูงเอี่ยวกับเรื่องนี้สินะ"พยานก้มหน้า "ใช่ครับ ฉันไม่รู้ชื่อแต่ได้ยินแค่เรียกกันว่า ‘ท่านใหญ่’ แล้วก็พูดถึงการส่งของล็อตใหญ่ที่จะเข้ามาอีกเร็ว ๆ นี้"เสือหาญกำมือแน่น สีหน้าเข้มขึ้น "แปลว่าพวกมันไม่ได้แค่ค้าของเถื่อนธรรมดา แต่เล่นกับอาวุธ และมีคนในเครื่องแบบหนุนหลัง"น้าเพ็งพยักหน้า "เรื่องนี้ใหญ่กว่าที่คิด เราต้องหาให้ได้ว่าท่านใหญ่ที่ว่าเป็นใคร"เมื่อได้รู้ความจริงแล้ว เสือหาญเดินกลับถึงเรือนน้าเพ็ง สีหน้าเคร่งขรึม เขาเรียก ไอ้สันขวาน กับ ไอ้กระบาน มานั่งรวม