All Chapters of เมียเสือหาญจอมโจร: Chapter 111 - Chapter 120

เสียงระฆังศาลดัง กัง...กัง... ก้องไปทั่วลานกว้างอากาศเงียบกริบจนแม้แต่เสียงลมหายใจของคนฟังก็ได้ยินชัดในห้องพิจารณาใหญ่ ผู้คนแน่นขนัด ทั้งสื่อมวลชน ข้าราชการ และประชาชนที่มารอฟังคำตัดสินคดีสะเทือนแผ่นดิน คดีค้ามนุษย์และอาวุธเถื่อน โดย พล.ต.อ.เผ่า ศรียานนท์ และนายภัทร ศรียานนท์ผู้พิพากษาอ่านเอกสารหนาแน่นด้วยน้ำเสียงมั่นคง“จากพยานหลักฐานทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นเอกสารธุรกรรม เทปบันทึกเสียง รวมถึงคำให้การของผู้เสียหายและเจ้าหน้าที่ผู้ปฏิบัติหน้าที่...”เผ่านั่งนิ่งในชุดนักโทษ เสื้อผ้าสีเทาจาง เขายังเชิดหน้า แววตาไม่ยอมก้มหัวแม้แต่น้อยส่วน ภัทร ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หน้าซีดขาว น้ำตาไหลเป็นสายตั้งแต่คำพิพากษาเริ่มต้น“ศาลเห็นว่าจำเลยทั้งสองมีความผิดฐานร่วมกันฆ่าผู้อื่นโดยเจตนา ร่วมกันค้ามนุษย์ อาวุธ และใช้อำนาจในทางมิชอบเพื่อประโยชน์ส่วนตน...”เสียงผู้พิพากษาหยุดชั่วครู่ ก่อนเอ่ยประโยคสุดท้ายที่ทำให้ทั้งห้องเงียบกริบ “ศาลมีคำพิพากษาให้ลงโทษ ประหารชีวิตจำเลยทั้งสอง เพื่อเป็นเยี่ยงอย่างแก่ผู้ใช้อำนาจโดยมิชอบ...”เสียงตะโกนจากผู้คนดังขึ้นในทันที“ยุติธรรมแล้ว!”“ถึงเวลาความจริง!”เผ่านั่งนิ่ง ไม

กลางกระท่อมไม้เก่าริมลำธารเสือหาญ นั่งพิงผนัง เสื้อถูกฉีกตรงบ่า เลือดยังซึมไม่หยุดส่วน จอมขวัญ นั่งข้าง ๆ มือสั่นแต่พยายามใช้ผ้าพันแผลอย่างระมัดระวัง“อยู่นิ่ง ๆ สิพี่...เลือดมันยังไม่หยุดเลยนะ” เสียงเธอสั่นแต่พยายามเข้มแข็งเสือหาญหลุบตามองหน้าเธอ ยิ้มบาง “พี่กลัวขวัญจะเจ็บมือมากกว่าตัวเองเสียอีก”“ยังจะพูดเล่นอีก!” เธอเสียงขึ้น ทั้งโกรธทั้งกลัว “รู้ไหมว่าฉันนึกว่าพี่จะ...”น้ำเสียงเธอสั่นจนพูดต่อไม่ออกเสือหาญยกมือแตะหลังมือเธอเบา ๆ “พี่ยังอยู่ตรงนี้ไง...ขวัญ”แค่คำนั้น...เธอก็เงยหน้าขึ้น น้ำตาเอ่อเขามองเธออย่างอ่อนโยน แววตาของชายที่ผ่านความตายมานับครั้ง แต่ยังเลือกจะยิ้มให้ผู้หญิงคนเดิม“พี่หาญ...” เธอกระซิบ “ทำไมถึงไม่หนี ทำไมต้องเสี่ยงขนาดนี้”เขายิ้มจาง “เพราะพี่เคยหนีมาครั้งหนึ่งแล้ว...หนีจากความรู้สึกตัวเอง”เสียงเขาเบา แต่ชัดเจน “คราวนี้พี่ไม่หนีอีก ไม่ว่าจะเกิดอะไร พี่จะอยู่ข้างขวัญจนกว่าจะจำพี่ได้”ขวัญนิ่งไป หัวใจเต้นแรงราวจะหลุดออกจากอกลมหายใจทั้งคู่ใกล้กันจนได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่าย“พี่นี่...ดื้อจัง” เธอพึมพำทั้งน้ำตา“ก็พี่กลัวเสียขวัญอีก...” เขาตอบตรง ๆ จนเธอห

บ้านจอมขวัญจอมขวัญเดินออกมาจากห้อง เห็นโต๊ะอาหารมีข้าวต้มหมูกับไข่ต้มวางอยู่แม่ดวงใจกำลังจัดจานอยู่พอดี“ขวัญ มากินข้าวสิลูก แม่ต้มของโปรดไว้เลยนะ”เธอพยักหน้ารับแบบงง ๆ แต่พอเดินเข้าใกล้ กลิ่นข้าวต้มลอยมาแตะจมูกเท่านั้นแหละ ขวัญหน้าซีดทันที รีบเอามือปิดปาก“อึก...แม่ ขวัญ...เหมือนจะอ้วก”เธอวิ่งเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน เสียงอาเจียนดังอยู่พักใหญ่แม่ดวงใจตกใจ รีบตามไปเคาะประตู “ขวัญ! เป็นอะไรลูก ไม่สบายเหรอ”ขวัญพิงผนังห้องน้ำ หน้าซีดเหงื่อซึม “ไม่รู้เหมือนกันแม่...พอได้กลิ่นของกินแล้วมันจะอ้วกเลย”แม่มองลูกสาวอย่างสงสัย “หรือจะกินของแปลก ๆ เข้าไปตอนอยู่ป่า”ขวัญส่ายหน้า “เปล่าค่ะ...มันแปลกดี เหมือนร่างกายไม่เหมือนเดิม”เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอามือแตะหน้าท้องโดยไม่รู้ตัวแววตาแม่ดวงใจเริ่มเปลี่ยน สีหน้าเริ่มเป็นกังวลแต่ก็แฝงความสงสัยลึก ๆ “ขวัญ...ลูกแน่ใจนะ ว่าไม่ได้มีอะไรที่ต้องบอกแม่หรือเปล่า...”หลังจากขวัญอาเจียนจนตัวสั่น แม่ดวงใจรีบพาเธอมานั่งพักที่เก้าอี้แก้วน้ำอุ่นวางอยู่ตรงหน้า แต่ขวัญยังหน้าซีด เหงื่อผุดเต็มขมับแม่มองลูกสาวเงียบ ๆ อยู่นาน ก่อนจะพูดเสียงเบาแต่ชัด“ขวัญ…แม่

แสงแดดยามเช้าส่องลอดใบมะม่วงลงมาเป็นลาย ๆเสียงไก่ขันกับเสียงหม้อแกงกระทบกันในครัวดังคลอเบา ๆกลางสวน ไอ้สันขวาน กับ ไอ้กระบาน นอนกรนคร่อกฟี้อยู่ใต้ต้นมะม่วงเหมือนหมาที่เมาเหล้าทั้งคู่แม่ ดวงใจ เดินออกมาหน้าบ้านพร้อมกับ สาวน้อยคนใช้ใหม่ อายุราว ๆ สิบแปด หน้าตาอ่อนใส ยิ้มตาโตชื่อ “นิด”พอเห็นสองโจรเก่านอนกลิ้งอยู่กับพื้นก็ถอนหายใจ “ตายจริง เมาเหมือนหมาเลย”แม่ดวงใจส่ายหัว “นิด ไปปลุกสองคนนั่นทีเถอะ เดี๋ยวแดดเผาตายก่อนจะได้กินข้าวเช้า”“จ้ะคุณนาย!”นิดถือไม้กวาดในมือ เดินไปยืนเท้าเอวข้าง ๆ สันขวานก่อนจะพูดเสียงใส“ตื่นได้แล้วพี่! คุณนายเรียกกินข้าว!”ไม่มีเสียงตอบ นอกจากเสียงกรนดังยิ่งกว่าเดิมนิดเลยถอนหายใจ ก่อนใช้ไม้กวาดเคาะเบา ๆ ที่เท้า “ตื่นค่ะพี่!”แต่ทั้งสองยังนิ่ง เธอเริ่มหงุดหงิด เลยตัดสินใจยกไม้กวาดขึ้น แล้ว ฟาด! ลงตรงก้นของไอ้สันขวานพอดี!“โอ้ยยยย! อะไรวะ!” สันขวานสะดุ้งลุกขึ้นทันที ตาปรือเหมือนคนยังฝันอยู่ “ใครมันกล้าตีข้า!”นิดเท้าเอว “ก็พี่ไม่ยอมตื่นนี่คะ!”ไอ้กระบานที่อยู่ข้าง ๆ หัวเราะกลิ้ง “ฮ่า ๆ ๆ เอ็งโดนสาวตีก้นแล้วว่ะสันขวาน!”แต่ยังไม่ทันพูดจบ เพี๊ยะ! นิดฟาดไม้

แดดเริ่มแรงจนพื้นถนนร้อนระอุ ไอ้สันขวาน กับ ไอ้กระบาน นั่งรออยู่ที่รถม้าพร้อมพัดใบตาลโบกตัวเองไปมาอย่างหมดแรง“ร้อนเป็นบ้าเลยวะ ไอ้กระบาน” สันขวานบ่นพลางยกน้ำดื่มขึ้นจิบ “พี่หาญบอกว่าไปแป๊บเดียว นี่มันเกือบครึ่งวันแล้ว”กระบานหาว “เอ็งอย่าบ่น ข้ากำลังนับเงินที่เหลืออยู่ จะได้รู้ว่าเย็นนี้พอซื้อลูกชิ้นกินไหม”ยังไม่ทันขาดคำ ทั้งคู่ก็เห็น เสือหาญ กับ จอมขวัญ เดินกลับมาของเต็มไม้เต็มมือ ถุงพะรุงพะรังเหมือนยกตลาดกลับมาทั้งแผงไอ้กระบานเบิกตา “แม่เจ้าโว้ย! ข้าบอกแล้วไง ว่าอย่าให้พี่หาญเข้าตลาดพร้อมเมีย!”สันขวานหัวเราะ “ดูนั่นสิ เอ็งเห็นถุงนั่นไหม ของกิน ของเด็ก และทองยังมีอีก พี่หาญกลายเป็นพ่อค้าแทนโจรแล้วมั้ง ฮ่า ๆ ๆ!”เสือหาญทำหน้าเอือม “พวกเอ็งนี่นะ ปากดีนัก เดี๋ยวได้อุ้มของแทนเมียพี่แน่”“โอ๊ย อย่าครับพี่หาญ!” สันขวานรีบยกมือ “ข้าแค่แซวเฉย ๆ พ่อค้าทองในร่างโจร ฮ่า ๆ”จอมขวัญหัวเราะจนกลั้นไม่อยู่ “เอาเถอะ พี่หาญ เขาแซวเพราะดีใจนั่นแหละ เห็นพี่มีของเต็มมือขนาดนี้”ไอ้กระบานยิ้มกว้าง “ดีใจสิคุณขวัญ! เดี๋ยวลูกคลอด ข้าจะไปขอเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้เลย”สันขวานรีบสวน “พี่เลี้ยงบ้านเอ็