All Chapters of เมียเสือหาญจอมโจร: Chapter 131 - Chapter 140

หลังจากประชุมเสร็จ เสือหาญแต่งตัวธรรมดา เสื้อเชิ้ตสีหม่น กางเกงยีนส์เก่า ๆ หมวกสวมหน้าเล็กน้อย ทำตัวเหมือนผู้ชายส่งของคนหนึ่ง เดินวนเวียนรอบอาคารสำนักงานของ สยาม โลจิสติกส์ จำกัด อย่างไม่ให้ใครสงสัยอาคารสองชั้นมีป้ายโลโก้ตัวหนาชัดเจน ประตูรั้วเหล็กปิด แต่บริเวณลานขนของยังมีไฟสว่างอยู่ เสียงรถบรรทุกที่เข้ามาส่งของเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เสือหาญเดินช้า ๆ เลียบรั้ว หยอดสายตาสังเกตจังหวะการเข้าออกของคน เฝ้าดูมุมที่มีกล้องวงจรปิด วางตำแหน่งของยาม และจดเวลาจากมุมมืด เขาเห็นคนคุมประตูสองคน คนหนึ่งตัวใหญ่พกไฟฉาย อีกคนผอมจัดแต่ตาไม่วาง ผู้ชายชุดสูทมาหยุดคุยกับหัวหน้าคนส่ง แล้วหัวเราะกันเบา ๆ คนส่งมองไปที่ป้ายพาเลทก่อนจะขนลังขึ้นรถ เขาสังเกตว่ามีสัญลักษณ์โลหะเล็ก ๆ ติดที่มุมลังหนึ่ง รูปงูพันดาบสะท้อนแสงจันทร์เสือหาญขยับเข้าใกล้กองขยะด้านหลัง หยิบมือถือออกมาแตะถ่ายรูปอย่างไม่รีบร้อน ภาพโลโก้บริษัท ภาพตรางูพันดาบชัดเจน ภาพทะเบียนรถบรรทุก และภาพผู้ชายชุดสูทที่เพิ่งคุยกับหัวหน้าส่งของ เสียงรองเท้าผู้หญิงดังมาจากทางข้าง ๆ เลยต้องนิ่งเป็นหินจนผู้หญิงเดินผ่านไปเขาเปลี่ยนมุมสังเกตเห็นประตูข้างโกดัง

ห้องทำงานลับในกองปราบ / ไฟสลัวสันขวานผลักประตูห้องชะงักมือ ถือแฟ้มเข้ามาวางบนโต๊ะ เสือหาญกับกระบานที่ยืนรออยู่ก้มลงดูพร้อมกัน แผ่นเอกสารถูกกางออกทีละแผ่น เสียงกระดาษคลี่ดังในความเงียบ“เจอแล้วพี่...” สันขวานพูดเสียงเบา แต่ตาเป็นประกาย “นี่เป็นบันทึกโอนผู้ต้องขัง มีคำสั่งย้ายพิเศษหลายครั้ง ลงวันที่ปีที่แล้วกับต้นปีนี้ มีการเซ็นอนุมัติโดยหัวหน้ากองทะเบียนเรือนจำชื่อ ‘พันตำรวจเอก สมบัติ’”กระบานชี้ไปที่คอลัมน์หนึ่ง “ดูนี่ ใบเสร็จรับเงินในบัญชีบริษัท สยาม โลจิสติกส์ จำกัด ธนาคารรายการเดียวกัน ถูกโอนเข้าบัญชี ‘กองทุนพิเศษ’ ของเรือนจำสามครั้ง รวมเป็นจำนวนเงินใหญ่”เสือหาญคีบแว่นขึ้นดู ใบหน้าขึง “มีหมายเหตุการเข้าเยี่ยมพิเศษด้วย รายการเยี่ยมหลายครั้งลงชื่อว่า ‘ตรวจสอบสินค้า’ แต่ในบันทึกการเข้าเยี่ยมจริง ๆ มีการบันทึกว่ามีการพาเจ้าหน้าที่ภายนอกเข้าไปคุยกับผู้ต้องขังเป็นการส่วนตัว”เขารวบรวมเอกสารเพิ่ม ทะเบียนรถที่สันขวานถ่ายรูปได้เมื่อคืน ผูกโยงกับบริษัทขนส่งในบัญชีธนาคารเดียวกัน สลิปค่าจ้างคนขับระบุผู้เบิกเป็นชื่อย่อ “ก.ข.” ซึ่งตรงกับรหัสที่พบในเอกสารแผนที่ของแก๊ง“แล้วคนที่ลงนามอนุม

สองปีต่อ ตอนพิเศษ เข้าสู่เรือน เงาโคมไฟแกว่งไกวบนผนังไม้เหมือนคลื่นน้ำ เสือหาญยืนพิงกรอบหน้าต่าง มองแสงดาวที่หยอดตัวลงบนยอดไม้ เขายกมือแตะรอยแผลริ้วเล็ก ๆ เหนือคิ้วร่องรอยสุดท้ายจากศึกใหญ่แล้วจึงหันกลับมาจอมขวัญยืนอยู่กลางห้อง สวมผ้าฝ้ายสีอ่อน ผมยาวสลวยถูกรวบหลวม ๆ เธอยกแก้วชาให้เขา “ดื่มก่อน พี่จะได้หลับสนิทเสียที”เสือหาญรับแก้ว หัวเราะเบา ๆ “เดี๋ยวนี้ใคร ๆ ก็สั่งผู้บัญชาการกองปราบได้ทั้งนั้นหรือไง”“ใคร ๆ ที่ว่านี่คือเมียพี่” เธอย่นจมูกนิด ๆ แววตาอ้อนจนชายผู้ผ่านฝุ่นควันมาแทบทุกสมรภูมิยังรุ่มร้อนขึ้นมาอย่างประหลาดชาหอมหวนลงคอ ร้อนน้อย ๆ แต่นุ่มลึกเหมือนเสียงของเธอ เสือหาญวางแก้วลงบนโต๊ะไม้เก่า เขาเดินเข้าไปช้า ๆ กลิ่นผิวอุ่นสะอาดของจอมขวัญอยู่ใกล้จนใจเต้นไม่เป็นจังหวะ“คืนนี้เงียบกว่าทุกคืน” เขาพูด“เงียบพอจะได้ยินเสียงหัวใจพี่” เธอยิ้ม สบตาเขาอย่างไม่หลบมือใหญ่แตะหลังมือเล็ก นิ่ม อุ่น และแน่นขึ้นทีละน้อย เหมือนคนสองคนกำลังหัดหายใจพร้อมกันอีกครั้งหลังพายุใหญ่ พวกเขานั่งลงที่ปลายเตียงไม้เตี้ย ๆ ผ้าห่มฝ้ายบางพับเรียบอยู่ข้างหมอน ดอกมะลิที่แม่ดวงใจปักไว้ในแจกันปลายเตียงส่งกลิ่น

สายลมยามบ่ายพัดกลิ่นดอกพุดซ้อนจากหลังบ้านลอยเข้ามาในครัวจอมขวัญกำลังล้างผักอยู่ในอ่างน้ำเย็น ๆ เสียงหัวเราะของลูกดังอยู่หน้าบ้าน“แม่ ๆ ป้าสายบอกเมื่อกี้ เห็นพ่ออยู่กับผู้หญิงจากพระนครอีกแล้วน้า”เด็กพูดด้วยน้ำเสียงใส ๆ ตามประสาเด็กไม่รู้เรื่อง จอมขวัญชะงักมือที่กำลังล้างผักเธอหันมามองลูกแล้วส่งยิ้มบาง “เหรอลูก เขาคงมาทำงานด้วยกันแหละ”พูดจบเธอก็ล้างผักต่อ แต่แรงในมือนั้นเบาแปลกไปหัวใจจอมขวัญไม่ได้เจ็บ แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างวูบผ่านกลางอก ไม่ใช่ความหึงหวงเต็มตัว แค่ “ระวัง”หญิงที่ผ่านชีวิตมาด้วยสามีอย่างเสือหาญรู้ดีว่า ผู้ชายแบบนั้นไม่เจ้าชู้ แต่ผู้หญิงต่างหาก…บางทีก็ไม่รู้จักพอเย็นวันนั้น เสือหาญกลับเข้าบ้านพร้อมสมุดเล่มหนาที่อัญชันให้ไว้“นักเขียนคนนั้นเขาเอาแบบสอบถามมาให้กรอก ขวัญมีปากกาไหม”จอมขวัญส่งปากกาให้โดยไม่ถามอะไร สายตาเธอเพียงมองเขานิ่ง ๆ“เขากลับมาอีกเหรอพี่?”เสือหาญเงยหน้า “อืม…มาสัมภาษณ์เพิ่มนิดหน่อย เขาอยากเขียนให้ละเอียด”น้ำเสียงเขาเรียบปกติ แต่ในหูของผู้หญิงที่รักมานาน มันมีแวว “ระมัดระวัง” มากกว่าปกติเล็กน้อยจอมขวัญพยักหน้า ไม่พูดอะไรต่อ เธอเดินไปตักข้าว

เสือหาญกลับจากดูงานที่กอง เขาวางหมวกตำรวจไว้บนโต๊ะและยกขันน้ำล้างหน้า เสียงเด็กหัวเราะอยู่ไกล ๆจอมขวัญนั่งอยู่บนชานบ้าน เธอถักผ้าพันคอที่ยังไม่เสร็จต่อจากเมื่อหลายวันก่อน มือขยับแต่ใจกลับไม่อยู่กับที่ สายตาเหลือบเห็นผ้าพันคอผืนใหม่สีเทาอ่อนพาดอยู่บนพนักเก้าอี้ ผืนที่อัญชันให้มาเธอวางเข็มถักลงช้า ๆ ก่อนเอ่ยขึ้นโดยไม่หันไปมอง “พี่หาญ…”เสียงเรียกเบาแต่ชัดจนเสือหาญต้องหยุดมือ “หืม?” “ฉันอยากถามอะไรหน่อย…เรื่องคุณอัญชัน”เขาหันมาทันที “มีอะไรหรือขวัญ?” “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่สงสัย ว่าผู้หญิงคนนั้น…เขาสำคัญกับพี่แค่ไหน”คำถามเรียบง่าย แต่ในน้ำเสียงนั้นไม่มีทั้งอารมณ์โกรธหรือหึง มีเพียงความนิ่งที่ทำให้เสือหาญใจหวิว“เขาเป็นแค่เด็กนักเขียนคนหนึ่ง…ที่อยากรู้เรื่องงานของพี่ แค่นั้นเอง” “แล้วพี่แน่ใจไหม ว่ามันจะหยุดแค่นั้น”เสือหาญนิ่งไป เขาไม่รู้จะตอบอย่างไร เพราะแม้แต่ตัวเขาเองก็รู้ดีว่ามีบางช่วงที่ใจ “แกว่ง” โดยไม่ตั้งใจจอมขวัญหันมาสบตา ดวงตาเธอสงบแต่น้ำใสเริ่มเอ่อ“พี่อาจไม่รู้ตัว แต่ผู้หญิงเรามองออกค่ะ ว่าอีกคนรู้สึกยังไงเวลามองใครสักคน”เขาเอื้อมมือจะจับมือเธอ แต่เธอหลบเบา ๆ “ฉันไม