All Chapters of เมียเสือหาญจอมโจร: Chapter 121 - Chapter 130

เสียง “แกร๊ก ๆ” ดังขึ้นที่หน้ารั้วบ้าน ก่อนที่บุรุษไปรษณีย์จะร้องเรียกเสียงดัง“จ่าแฉล้ม! มีจดหมายมาส่งครับ!”จ่าแฉล้มเดินออกไปเปิดประตูรับ พลางบ่นงึมงำ “ช่วงนี้ข่าวสารเยอะกว่าตอนเป็นตำรวจอีกแฮะ...”เขารับซองเอกสารสีน้ำตาลเข้ามาในบ้าน พลางเปิดดูต่อหน้าทุกคนบนหัวกระดาษมีตราครุฑประทับชัด พร้อมตัวหนังสือใหญ่สีดำว่า “รับสมัครเข้าสอบตำแหน่ง พลตำรวจเอก รุ่นพิเศษ”จ่าแฉล้มชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนหลุดหัวเราะเบา ๆ “เฮ้ย...อะไรกันวะนี่ ข้าปลดเกษียณไปจะครบปี ยังจะให้ไปสอบเป็นพลตำรวจเอกอีกเรอะ!”แม่ดวงใจเงยหน้ามอง “หรือเขาส่งมาผิดคนจ้ะพ่อ?”“ไม่รู้สิ แต่ชื่อข้านี่แน่นอน!” เขาหยิบแว่นขึ้นมาอ่านต่อ “...รับสมัครผู้ที่มีคุณสมบัติกล้า ซื่อสัตย์ และเคยทำคุณงามความดีต่อประเทศชาติ”ไอ้สันขวานพูดทันที “เอ้า! ท่านจ่านี่เหมาะสุด ๆ แล้ว ขนาดพวกโจรยังยอม!”เสือหาญหัวเราะ “แต่ถ้าท่านจ่าไปเป็น พล.ต.อ. จริง ๆ พี่คงต้องเรียกท่านว่าท่านนายพลแล้วสิครับ”จ่าแฉล้มส่ายหัว “อย่ามาแซวข้าเลยหาญ ข้าขออยู่ปลูกพริกกับแม่เอ็งเงียบ ๆ แบบนี้ดีกว่า ถ้าได้เลื่อนยศอีกเดี๋ยวต้องใส่เครื่องแบบจนร้อนหัว”แม่ดวงใจยิ้มอ่อน “แต่ถ้าร

บ้านจอมขวัญ (ผ่านไป 2 เดือน)แสงแดดยามเช้าส่องลอดหน้าต่างเข้ามาในครัวเสือหาญ กำลังนั่งปอกผลไม้อย่างตั้งใจ บนโต๊ะมีมะม่วง ส้มตำ ข้าวเหนียว และของกินอีกสารพัดเรียงอยู่เต็มไปหมด ทั้งหมดเป็นของที่ จอมขวัญ เคยบ่นว่า “อยากกิน”แต่วันนี้ สีหน้าของขวัญกลับไม่เหมือนเดิม...“พี่หาญ! ใครบอกให้พี่ปอกมะม่วงลูกนี้!” เสียงเธอดังขึ้นจากในห้องเสือหาญสะดุ้ง “อะ...อ้าว ก็เมื่อวานขวัญบอกอยากกินมะม่วงนี่นา”ขวัญเดินออกมาพร้อมผ้าคลุมไหล่ มือเท้าเอว หน้าบึ้งนิด ๆ “เมื่อวานอยาก แต่วันนี้ไม่อยากแล้วค่ะ! กลิ่นมันเหม็น!”เสือหาญอึ้งไป “อ้าว...เหม็นมะม่วง?”“ใช่!” เธอทำหน้าบูด “กลิ่นมันแรงจะตาย เหม็นจนลูกดิ้นเลย!”ไอ้สันขวานกับไอ้กระบานที่กำลังยกของอยู่หน้าครัวแอบมองหน้ากัน ก่อนกระซิบเบา ๆ“ไอ้กระบาน เอ็งว่าไหม...พี่หาญโดนฤทธิ์แม่ท้องเข้าแล้วแน่ ๆ”“แน่ดิ เอ็งไม่เห็นเหรอ หน้ามันซีดกว่าโดนตำรวจล้อมอีก!”เสือหาญพยายามยิ้ม “งั้นพี่ทำส้มตำแทนนะ พี่ซื้อมะละกอมาจากตลาด สดใหม่เลย”ขวัญทำตาโต “ไม่เอา! พี่จะให้ขวัญกินเผ็ดตอนท้องเหรอ!”“อ้าว...เมื่อคืนยังบอกพี่เองว่าอยากกินของแซ่บ ๆ นี่นา”ขวัญเม้มปากแน่น “เมื่อค

จ่าแฉล้ม ในชุดผ้าขาวม้าพาดบ่า วิ่งหอบเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นเต้นสุดขีด“แม่ดวงใจ! ขวัญ! พ่อหาญ! หลานข้าอยู่ไหนวะ!!”เสียงดังลั่นบ้านจนหมอตำแยสะดุ้ง “โอ๊ยจ่า! เบา ๆ หน่อยสิ หลานเพิ่งหลับไปเมื่อครู่”จ่าแฉล้มหยุดหายใจเฮือกใหญ่ พยายามลดเสียงลงแต่ตายังกลอกไปทั่ว “ไหน ๆ ขอดูหน้ามันหน่อยสิ ข้าอุตส่าห์วิ่งมาทั้งทางยังไม่ทันได้กินข้าวเช้าเลย”แม่ดวงใจเดินออกมาจากห้องในพร้อมรอยยิ้ม “เบาเสียงหน่อยพ่อ หลานยังเล็ก”“เล็กไม่ว่า ขอแค่ข้าได้เห็นหน้ามันก่อนก็พอ!”พูดจบก็เดินพรวดเข้ามาในห้องคลอดภาพที่เห็นคือ จอมขวัญ นอนพักอยู่บนเตียง ส่วน เสือหาญ กำลังอุ้มเด็กชายตัวจิ๋วห่อผ้าขาวอยู่ในอ้อมแขน“พ่อ!” เสือหาญเรียกเสียงดังด้วยความยินดี “มาทันพอดีเลยครับ ดูสิ หลานชายของพ่อ”จ่าแฉล้มรีบเดินเข้าไปใกล้ทันที ดวงตาที่เคยเด็ดขาดบนสนามรบเริ่มสั่นไหว“โอ๊ยพระเอ๊ย...ตัวแค่นี้เองเหรอ... หลานข้าเหรอเนี่ย”เสือหาญยื่นลูกชายให้เบา ๆ “ครับพ่อ ระวังหน่อยนะ ตัวเล็กอยู่”จ่าแฉล้มรับมาอุ้ม มือใหญ่สั่นเล็กน้อย พอเห็นหน้าหลานชัด ๆ เขาก็หัวเราะทั้งน้ำตา“หล่อเหมือนข้าเลย! หน้าผากนี่ได้ยายมัน แต่จมูกได้พ่อแน่ ๆ ฮ่า ๆ ๆ”แม่

ห้าปีต่อมาเสียงไก่ขันดังรับแสงอรุณในเช้าวันใหม่ ลมพัดกลิ่นดอกไม้จากทุ่งมะลิที่ปลูกข้างทางพาดผ่านถนนลาดยางเส้นใหม่ที่ทอดยาวเข้าไปถึงหมู่บ้านที่ป้ายไม้หน้าทางเข้า มีตัวอักษรสลักคำว่า “หมู่บ้านสนธยา ดินแดนแห่งแสงและความสงบ”เด็ก ๆ ในชุดนักเรียนวิ่งหัวเราะกันอยู่ข้างทาง มือถือสมุดหนังสือและกล่องข้าวเล็ก ๆ คนละกล่องรถม้าของทางราชการวิ่งช้า ๆ ผ่านไปข้างหน้า ข้างรถมีโลโก้สลักว่า “โครงการศึกษาสำหรับเด็กทุกคน โดย พล.ต.อ.เสือหาญ”“ห้าปีที่ผ่านมา… หมู่บ้านสนธยาไม่ใช่หมู่บ้านลับอีกต่อไป”“ถนนใหม่เชื่อมจากตัวเมืองถึงหมู่บ้าน ภายใต้งบที่เสือหาญเป็นคนผลักดันด้วยตัวเอง”“จากที่เคยมีเพียงทางดินและสะพานไม้… ตอนนี้กลายเป็นเส้นทางที่ผู้คนใช้เดินทางเข้าออกได้ทุกวัน”ภาพเด็กนักเรียนเดินเข้าโรงเรียนไม้สองชั้นที่เพิ่งสร้างใหม่ ครูสาวคนหนึ่งยิ้มรับเด็ก ๆ ที่มาสายบนผนังมีป้ายแขวนไว้ว่า “ทุกคนมีสิทธิ์ได้รับการศึกษาเท่ากัน”ภาพตัดไปยังลานกลางหมู่บ้านเสือหาญ ในเครื่องแบบตำรวจเต็มยศ มีเครื่องหมายพลเอกติดบ่าชัดเจนเขายืนตรวจงานร่วมกับลูกน้องเก่า ไอ้สันขวานกับไอ้กระบาน ที่ตอนนี้กลายเป็นสารวัตรช่วยงานเต็มตั

แสงตะเกียงน้ำมันสลัว ๆ กระพริบในลานกว้าง เสือหาญลงจากหลังม้า มือยังอุ่นจากการจับบังเหียน เขาเดินตรงไปยังแถวคนเก่า ๆ ที่เคยออกล่าด้วยกันสมัยก่อน พวกนักสู้รุ่นเก๋าที่ตอนนี้บางคนหันไปทำมาหากิน บางคนสวมหมวกกว้างนั่งผิงไฟ แต่ดวงตาทุกคนยังคมเฉียบเหมือนเคย“ขอเวลาสักครู่!” เสียงของเสือหาญดังขึ้น ทุกคนหยุดคุยหันมามองเขาไม่พูดพร่ำ แต่เอาแฟ้มรูปพิมพ์ใบหน้าของเด็ก ๆ ที่หายไปออกมาวางกลางวง“พวกมันลักเด็กตามหมู่บ้านติด ๆ กันแล้วสิบกว่าคน พวกมันใช้เกวียนกับตรา ‘งูพันดาบ’ เป็นสัญลักษณ์” เขาพูดเสียงนิ่ง แต่ทุกคำหนักแน่นคนหนึ่งลุกขึ้น เดิมชื่อ ไอ้ขุน เคยเป็นนักสู้แขนงหนึ่ง ยืนพิงค้อนหัวไม้ “ถ้าเป็นงูพันดาบ พวกนี้ไม่ธรรมดา เป็นพวกค้ามนุษย์ที่มีคอนเน็กชันชายแดนจริง ๆ แต่ก็ใช่ว่าจะหยุดพวกเราไม่ได้”คนแก่คนหนึ่งถอนหายใจ “พวกเอ็งยังคิดจะออกล่าอีกเหรอ ห้าปีก่อนเอ็งก็กลับมาแล้วคราวนึง”เสือหาญสบตาทุกคน “หมู่บ้านสนธยากับเด็กของมันคือบ้านของพวกเรา ถ้าไม่ช่วยกัน ใครจะช่วย?”คำพูดนั้นเหมือนสะกิดใจทุกคน เงียบไปครู่ใหญ่ แล้วเสียงหนึ่งดังขึ้น “ข้าไปด้วย” เป็นเสียงของ เสือบุญ นักรบรุ่นเก๋าผู้เคยยืนเคียงบ่าเ