All Chapters of เมียเสือหาญจอมโจร: Chapter 61 - Chapter 70

"หากเป็นการประลองของสตรี… ข้า แก้วตา ขอเป็นผู้แรกที่จะขึ้นสู้"น้ำเสียงใสชัดเจนก้องไปทั่วลาน ผู้คนต่างเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ ไม่คิดว่าหญิงสาวที่อ่อนโยนเช่นเธอจะกล้าประกาศตนเธอหันไปมองจอมขวัญโดยตรง ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง ๆ แต่แฝงด้วยแรงท้าทาย"และคู่ต่อสู้ของข้า… ข้าอยากให้เป็นเธอ จอมขวัญ"เสียงฮือฮาดังกระหึ่มไปทั่ว ชาวบ้านบางคนถึงกับร้องออกมา “น้องสาวพี่เสือหาญรึ?” อีกหลายเสียงกลับเชียร์ด้วยความตื่นเต้น เพราะได้ข่าวว่าแก้วตานั้นพอรู้จักการต่อสู้อยู่ เธอเคยถูกเสือหาญฝึกฝนตั้งแต่ยังเล็ก แม้ไม่เคยสู้จริงจังต่อหน้าผู้คน แต่เชื่อว่าไม่น่าจะด้อยไปกว่านักสู้ชายบางคนจอมขวัญขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาสั่นวูบหนึ่ง ก่อนหัวเราะในลำคอ "เธอจะท้าฉันอย่างนั้นหรือแก้วตา? หากเป็นความปรารถนาของเธอ ฉันก็ไม่ปฏิเสธ"เสือหาญที่ยืนอยู่กลางลาน ประกายตาเปลี่ยนไปทันที เขามองแก้วตาแน่วแน่ ราวกับย้อนเห็นภาพเด็กหญิงตัวเล็กที่เขาเคยจับมือสอนท่วงท่าแรกในการต่อสู้ แต่ในสายตาเสือหาญนั้นจอมขวัญนั้นเก่งกว่ามากแก้วตาก้าวขึ้นมาก่อน ร่างบางยืดตรงเต็มความสูง ท่าทางไม่สั่นคลอนเหมือนหญิงสาวทั่วไป เธอหายใจลึกหนึ่งครั้ง มือ

แก้วตาที่พอมีแรงขยับ ลุกพิงกรอบไม้แอบชะโงกมองออกไปด้านนอก ภาพที่เห็นคือเสือหาญนั่งอยู่ตรงข้ามจอมขวัญ ดวงตาคมจริงจัง น้ำเสียงอ่อนลงอย่างที่แก้วตาไม่เคยได้รับมาก่อน เขากำลังพูดปลอบ ประหนึ่งปกป้องอีกฝ่ายเอาไว้ในโลกทั้งใบ แก้วตากัดฟันแน่น เลือดในอกพลุ่งพล่าน น้ำตาร้อนผ่าวเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่เพราะเจ็บแผล แต่เป็นเพราะเจ็บใจ “เสือหาญ…ทำไมต้องไปนั่งข้างเธอแบบนั้น” เสียงพึมพำหลุดลอดไรฟัน ขอบตาแดงก่ำ มือเล็กที่เกาะขอบหน้าต่างสั่นระริก เล็บจิกไม้จนแทบแตกเป็นเสี้ยน ยิ่งมอง ยิ่งรู้สึกเหมือนถูกตบทางอ้อม หัวใจที่เคยหวังว่าสักวันเสือหาญจะมองกลับมาหาตน พังทลายลงทีละนิด กลายเป็นเพลิงแค้นที่เผาไหม้ไม่อาจดับได้ “ต่อให้ต้องทำทุกทาง…ฉันก็จะไม่ยอมให้จอมขวัญแย่งเสือหาญไป” จอมขวัญยังนั่งก้มหน้าอยู่ เสือหาญกำลังจะเอ่ยอะไรต่อ แต่เสียงฝีเท้ากระหึ่มก็ดังแทรกขึ้นเร่งรีบ “พี่หาญ! พี่หาญ!” ชายหนุ่มชาวบ้านคนหนึ่งวิ่งหน้าตั้งเข้ามา ใบหน้าซีดเผือด หอบหายใจแรงก่อนจะร้องลั่น “มีคนแปลกหน้ากำลังมุ่งหน้ามาทางหมู่บ้าน เห็นมีอาวุธด้วย ข้ากลัวว่าจะไม่ใช่พวกมาดี!” เสือหาญหันขวับ สายตาคมเข้มฉายแ

รุ่งเช้าไก่ขันบนต้นไม้ใหญ่กลางลานหมู่บ้านเหมือนเป็นนาฬิกาแจ้งเตือนให้ทุกคนตื่นขึ้นมาได้แล้วดวงตาคมๆลืมตาขึ้นมาไม่เห็นจอมขวัญนอนอยู่บนที่นอนเสือหาญจึงเอะใจว่าเธอนั้นไปไหนแต่เช้านะในขณะที่กำลังจะลุกออกจากเตียงเสียงครกตำ ปัง! ปัง! ดังขึ้นมาเป็นระยะๆ เขาจึงรีบลงจากเรือนไปที่ครัวหมู่บ้านทันทีแก้วตาที่ร่างกายดีขึ้นเล็กน้อยเธอเห็นพี่เสือหาญลงจากเรือนเธอจึงรีบเดินตามไปในขณะนั้นเสือหาญก็เดินมาถึงครัวใหญ่ท่ามกลางผู้คนที่กำลังช่วยกันทำกับข้าวกับปลา"วันนี้เป็นวันอะไร" เขายืนหลังต้นไม้นึกย้อนแต่พอได้ยินชาวบ้านบอกว่าอาหารเหล่านี่จะนำไปให้ชายสี่คนที่มาพักอาศัยอยู่นอกเขตหมู่บ้าน"แท้ที่ก็เป็นเช่นนี่" เสือหาญเข้าใจแล้วลืมนึกถึงเรื่องนี่ไปเลยหากไม่มีอาหารแล้วพวกเขาจะอยู่ได้ยังไง เสือหาญจึงเดินเข้าไปในครัวในช่วงชุลมุน เขาแอบยืนพิงเสาไม้จากด้านหลังมองจอมขวัญด้วยความภูมิใจอย่างเงียบๆแต่ฉากบาดตาบาดใจนี่แก้วตาเดินมาถึงแล้วต้องยืนนิ่ง เธอกำมือแน่นจนเส้นเลือดนูน"ทำไมกัน" เธอบ่นพลางๆมำไมกันนะพี่เสือหาญไม่สนใจฉันทั้งๆที่ ฉันรู้จักพี่ก่อน"อ้าวแก้วตาเอ็งหายดีแล้วรึ" "ดีขึ้นเล็กน้อยจ๊ะ"ชาวบ้านที่เดิน

แต่ในจังหวะนั้นจอมขวัญได้ขอให้เสือหาญพาพี่ภัทรกับลูกน้องเข้าไปอยู่ในหมู่บ้านตอนแรกเสือหาญดูเหมือนจะไม่เต็มใจสักเท่าไรแต่ทว่าเห็นแก่จอมขวัญจึงตอบตกลง"ก็ได้.." เสือหาญตอบเสียงกีบม้ากระทบพื้นดินแห้งดัง “ตึก ตึก ตึก” ไล่ตามกันไปตามเส้นทางกลางป่าที่ทอดยาว เสือหาญอยู่ด้านหน้าอย่างมั่นคง ร่างสูงใหญ่กับท่วงท่าบังคับม้าคมเข้มสมชื่อ แสงแดดยามสายส่องกระทบแผ่นหลังกว้างจนเงาทอดลงกับพื้น นายภัทรที่ขี่ม้าตามหลัง ไม่อาจละสายตาจากภาพนั้นได้ ไม่ใช่เพราะเขาชื่นชม แต่เพราะในอกมันเต็มไปด้วยไฟที่เผาแรงขึ้นทุกทีจอมขวัญนั่งม้าร่วมกับเสือหาญ ร่างเล็กเอียงตัวแนบชิด ขณะที่มือบางกอดรอบเอวชายหนุ่มเพื่อประคองตัวไม่ให้ตกลงไป ภาพนั้นคือหนามที่ทิ่มแทงเข้าในหัวใจของภัทรอย่างจัง เขากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นมาบนหลังมือ ความอิจฉาล้นจนแทบข่มไม่ไหว แต่ก็ไม่กล้ากระโจนเข้าไปแย่งตรงๆ เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าจอมขวัญไม่ชอบการกระทำเช่นนี่เขาแค่นหัวเราะในลำคอ สายตาคมวาบมองเงาหลังเสือหาญ “ทำไมกัน...ฉันเจอจอมขวัญก่อนแท้ๆ " ความคิดนั้นวนซ้ำเหมือนมีดคมที่กรีดหัวใจช้าๆระหว่างการเดินทาง ภัทรแกล้งเร่งม้าให้เข้าใกล้ พยายามเบียดเข้า

กองไฟถูกจุดตามหัวมุมทางเดินให้พอมีแสง ชาวบ้านแยกย้ายเข้าบ้าน เสียงครกตำพริกเงียบไป เหลือเพียงเสียงจิ้งหรีดและสายลมที่ไล้ใบไผ่ดังซ่าๆ ราวผืนผ้าบางๆ ฟาดกันแก้วตาเดินถือผ้าห่มผืนหนาแนบอก กลิ่นแดดอ่อนๆ จากการตากช่วงบ่ายยังติดอยู่ปลายจมูก เธอจำคำสั่งของเสือหาญได้ชัด ให้เอาผ้าห่มไปให้นายภัทร ชายแปลกหน้าที่วันนี้ทั้งหมู่บ้านพูดถึงกันไม่ขาดปาก เธอไม่ได้คิดอะไรกับการใช้ให้ไปส่งของนัก ปกติใครมายืนหลบๆ ซ่อนๆ ในหมู่บ้าน เสือหาญก็มักมอบหมายให้เธอเป็นคนเช็คดูอยู่แล้ว แต่คราวนี้มีบางอย่างคาใจ ภาพวาบหนึ่งในช่วงบ่าย มุมปากของเขาไม่ได้บอกอะไร แต่สายตา… สายตาที่มองจอมขวัญตอนอยู่หน้าประตูหมู่บ้าน มันมีความหมายซ่อนอยู่ชัดเจนจนน่าขนลุก เธอเคยเห็นสายตาแบบนั้นของคนมาแล้วมากพอ มันคือสายตาของคนที่อยากครอบครอง แต่เก็บซ่อนไว้อย่างดีเธอส่ายหน้าเบาๆ ไล่ความคิด แต่ภาพนั้นก็ดันย้อนกลับมาเองเหมือนฟิล์มค้าง ทางเดินสู่เรือนพักชั่วคราวของแขกยกพื้นไม่สูงนัก หลังเล็ก ตั้งแยกจากตัวบ้านหลักของเสือหาญพอควร มีราวบันไดไม้สองขั้น แก้วตาหยุดยืนหน้าชานเงียบๆ เงี่ยหูฟังในบ้าน ไม่มีเสียงขยับเครื่องใช้ ไม่มีเสียงคนไอ เธอสูดลมหา