All Chapters of เมียเสือหาญจอมโจร: Chapter 41 - Chapter 50

เสือหาญเดินกลับมาที่พักเงียบ ๆ ไอ้สันขวานกับไอ้กระบานยังนั่งคุยกัน แต่เขาเลือกเดินอ้อมไปนั่งตรงมุมเงียบ ๆ ไม่ให้ทั้งสองสังเกตเห็น สีหน้าขรึมขึงต่างจากทุกวันเขาทอดสายตามองไปที่หลังบ้านในหัวกลับเต็มไปด้วยภาพไอ้จอมที่ริมลำธาร ภาพที่ทำให้เขาตกใจจนแทบตั้งตัวไม่ทัน เด็กหนุ่มที่เขารู้จักและร่วมเดินทางมาตลอด ที่แท้กลับเป็นผู้หญิงที่ปลอมตัวมาเสือหาญขมวดคิ้วแน่น "แล้วทำไมต้องปิดบังวะ… ผู้หญิงแท้ ๆ ทำไมต้องทำตัวแข็งกร้าวให้เหมือนผู้ชาย" คำถามมากมายผุดขึ้นไม่หยุด แต่ไม่มีคำตอบใด ๆเขานั่งกอดอกเงียบ ๆ ความรู้สึกในใจสับสนไปหมด ทั้งโกรธที่ถูกหลอก ทั้งแปลกใจ ทั้งยังมีบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ ความรู้สึกที่ทำให้หัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่นึกถึงเรือนร่างนั้นเสือหาญสูดลมหายใจลึก พยายามสลัดความคิดออกไป แต่ยิ่งพยายามก็ยิ่งกลับมา เขาไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อไป จะเก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียว หรือจะถามตรง ๆ กับไอ้จอมให้รู้เรื่องกันแน่ไอ้จอมเดินกลับมาจากลำธาร เสื้อผ้าสะอาดกว่าเดิม ผมเปียกนิด ๆ ยิ่งทำให้ดูสดชื่นกว่าทุกที หลังได้อาบน้ำดับร้อนในยามกลางวัน เธอไม่ทันสังเกตเลยว่ามีใครบางคนกำลังนั่งมองอยู่เสือหาญนั่งกอดอก

เสียงโวยวายดังขึ้น พวกโจรที่เหลือไม่กล้าลุยทีละคนอีกต่อไป ต่างพุ่งเข้ามาพร้อมกันเป็นฝูง ดาบ หอก ขวาน ส่องประกายวับวาวกลางฝุ่นควันเสือหาญเอ่ยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ฮึ่ก! ก่อนพุ่งเข้าใส่กลางวง มีดฟันฉับ ฉัวะะ! เลือดสาดทันที ศัตรูโดนกรีดคอร่วงไปหนึ่งอีกสองคนโถมเข้าพร้อมกัน เสือหาญเอี้ยวตัวหลบ แทงสวนเข้าท้อง ปัก! ดึงดาบออกหมุนฟันอีกรายจนหัวแทบขาดกลุ่มโจรล้อมบีบเข้ามา แต่ยิ่งมาก เสือหาญยิ่งโหด ดาบฟาดซ้ายเฉือนแขน ฟันขวาผ่ากระดูก กร๊อบ! ศัตรูล้มกองเลือดทะลักเสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้องทั่วลาน เลือดสาดเลอะดินแดงจนกลายเป็นโคลนไม่กี่อึดใจ…ร่างโจรนอนกองเกลื่อนพื้น ความเงียบเข้ามาแทนที่ เสือหาญยืนหอบเล็กน้อย ดาบในมือยังหยดเลือดลง ติ๋ง ๆ บรรยากาศเงียบสนิท เหลือเพียงเสียงลมพัดใบไม้กระทบกันเบา ๆบนต้นไม้ ไอ้จ้อมที่คอยเฝ้ามองอยู่รีบตะโกนลงมา "เฮ้ย พี่เสืหาญ! พี่ยังไม่ตายใช่ไหมวะ!"เสือหาญเช็ดเลือดออกจากหน้าด้วยหลังมือแล้วหัวเราะหึ ๆ "ฉันเนี่ยนะตาย? ไอ้พวกโจรกระจอกนี่เอาฉันไม่ลงหรอก"ไอ้จ้อมปีนลงมาจากต้นไม้ ท่าทางยังระแวดระวังเต็มที่ กวาดตามองซากศพที่เกลื่อนพื้นก่อนจะส่ายหน้า "บ้าเอ้ย…ฉันนึกว่าพี

แกร่ก...ๆเสียงใบไม้แห้งดังสะกิดรูหูเป็นระยะทุกคนหันหน้าไปทางเดียวกันมีบางอย่างกำลังมุ่งหน้ามาที่พวกเขา"ใครกัน...." เสือหาญสบถ"ข้าเองพี่เสือหาญ" ชายร่างสูงโปร่งปรากฏตัวเกือบจะทำให้มีดในมีดเสือหาญเขวี้ยงออกไป เขารีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นเพื่อแสดงความยินยอม"อ้าว...เอ็งเองรึ" เสือหาญกล่าว"ใช่พี่หาญ ลุงเสือบุญให้ผมมาบอกพี่ว่าลองเข้าไปในเมืองสืบหาข่าวบ้าง และยังให้ข้านำเงินถุงนี่มาไว้ให้พี่เพื่อพี่จำเป็นต้องใช้"พูดจบเขาก็ยื่นถุงเงินให้เสือหาญ เสือหาญยื่นมือรับเก็บไว้ในกระเป๋า "อืม...งั้นเอ็งรีบกลับหมู่บ้านข้ากลัวว่จะมีโจรซุ่มโจมตี"เสือแตะไหล่ลูกน้องเสือบุญเบาๆทันใดนั้นลูกน้องก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ จากนั้นเขาก็เดินหันหลังกลับเข้าป่าลึกเพื่อกลับหมู่บ้าน"ว้าว...เงินเยอะมากเลย"ไอ้จอมเอียงตัวสามร้อยหกสิบองศามองดูเงินในถุงจนดวงตาโตลุกวาวในขณะนั้นไอ้จอมกำลังจะเอ่ยปากขอ กลับถูกเสือหาญพูดแทรกขึ้นเสียก่อน"เอ็งอยากได้รึ" เสือหาญถาม"ใช่..พี่รู้ได้ไง" ไอ้จอมทำท่าทางยิ้วหวานใส่โดยไม่รู้ตัว"หึ...ดวงตาจะถลนออกมาจากเบ้าอยู่แล้วมีรึที่ฉันจะไม่รู้""ฮ่า..ๆ" ไอ้จอมหัวเราะกลบเกลื่อน"ให้ถึงในเมืองก่

ทันใดนั้นพวกชายแต่งตัวดีทั้งสามก็ลุกพรวดจากโต๊ะตัวเอง เดินตรงมาหาโต๊ะเสือหาญ บรรยากาศรอบห้องเงียบกริบ หนึ่งในนั้นหยุดยืนตรงหน้าเสือหาญ กอดอกเอียงคอมองด้วยแววตาเยาะ ๆ ก่อนเอ่ยขึ้นเสียงห้วน"เฮ้ย…พวกมึงมาใหม่รึไงวะ?"เสียงถามดังชัดจนคนทั้งห้องหันมามอง ราวกับรอคอยว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นต่อไปเสือหาญเอนหลังพิงโซฟา ยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกโดยไม่รีบร้อน ก่อนจะหัวเราะหึ ๆ ในลำคอแล้ววางแก้วกระแทกโต๊ะเบา ๆ"ใหม่ไม่ใหม่…แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกมึง?"ไอ้สันขวานที่นั่งข้าง ๆ ทำท่าจะลุก แต่เสือหาญยกมือห้าม แววตายังคงมองพวกนั้นนิ่ง ๆ ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย"ฮึ…พูดจาแบบนี้ แปลว่ามึงไม่รู้สินะว่าที่นี่ใครคุม"เสียงนั้นก้องไปทั่วห้องจนสาว ๆ ที่นั่งอยู่รีบหลบห่างเสือหาญหัวเราะหึ ๆ ตอบกลับเสียงเย็น"รู้หรือไม่รู้ก็เรื่องของกู แต่ถ้าที่นี่คุมโดยพวกหมาอย่างมึง กูก็ไม่จำเป็นต้องสนใจ"คำพูดเหมือนคมมีดกรีดทันที โต๊ะฝั่งตรงข้ามชะงัก หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ ชายตัวสูงกำหมัดแน่น ก่อนก้าวมาประชิดจนจมูกแทบชนกัน"ปากดีนักนะไอ้เวร มึงอยากลองดีกับเจ้านายกูก็ว่ามา!"เสียงปังดังขึ้นทันทีเมื่ออีกฝ่ายทุบโต๊ะ แก้วเหล้ากลิ้งต

ในห้องไม้เงียบสงัด แสงตะเกียงน้ำมันส่องวูบไหวเบา ๆ เผยให้เห็นร่าง “เสือหาญ” ที่นั่งพิงผนังอยู่ข้างเตียง ร่างสูงใหญ่ยังไม่ยอมข่มตาหลับ ดวงตาคมจับจ้องไปยัง "ไอ้จอม" ที่นอนหายใจแผ่วอยู่บนฟูกเก่า ๆเสียงลมหายใจของไอ้จอมสลับกับเสียงจิ้งหรีดนอกหน้าต่าง บรรยากาศเต็มไปด้วยความกดดันและความห่วงใย เสือหาญเอื้อมมือไปบีบชายผ้าห่มของไอ้จอมให้กระชับขึ้นเล็กน้อย แววตาแข็งกร้าวที่เคยใช้ไล่ล่าศัตรูกลับเต็มไปด้วยความอาทรยามมองจอมขวัญตรงหน้าริมฝีปากหยักสั่นน้อย ๆ ก่อนพึมพำเบาแทบจะเหมือนกระซิบกับตัวเอง"รีบหายไว้ ๆ นะ..ฉันจะพาเธอไปเดินตลาดให้สมใจ"กลางดึก อากาศเย็นจัด แต่ร่างบนเตียงกลับร้อนระอุ “ไอ้จอม” ครางเบา ๆ พลิกตัวไปมา ใบหน้าซีดขาวเปื้อนเหงื่อเม็ดเล็ก ๆเสือหาญสะดุ้งตื่นทันทีที่รู้สึกถึงความผิดปกติ มือหนาแตะหน้าผากแล้วขมวดคิ้วแน่น“ร้อนฉิบหาย…มีไข้นี่หว่า” เขาพึมพำเสียงต่ำชายร่างใหญ่รีบคว้าผ้าขาวบางที่พาดอยู่ข้างโอ่งน้ำ บิดน้ำจนหมาดก่อนจะค่อย ๆ เช็ดตามหน้าผาก ลำคอ และแขนให้คนป่วยอย่างระมัดระวัง "เธอมีไข้..ฉันจะเช็ดตัวให้นะ"เขาก้มลงกระซิบใกล้หู เสียงทุ้มสั่นเล็กน้อยทุกครั้งที่จอมขวัญครางเพ้อ เส