บทที่ 53 คนหน้าเหมือน

ศรัณย์ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในสมอง สองคิ้วขมวดมุ่นเมื่อพบว่าตอนนี้ตัวเองนอนอยู่โรงพยาบาล สายน้ำเกลือบนหลังมือกับชุดที่สวมใส่เป็นเครื่องยืนยันได้ดี

จำได้ว่าก่อนหน้านี้เขาอยู่ที่สะพานกำลังจะขึ้นรถกลับบ้าน จากนั้นทุกอย่างก็ตัดไป

"ฟื้นแล้วเหรอศรัณย์"

เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นทำให้เขาหลุดจากภวังค์ความคิด หันไปมองต้นเสียงเห็นผู้เป็นพ่อกำลังลุกจากโซฟาเดินมาหา

เขาไม่ตอบคำถามของท่านเพียงมองหน้าเล็กน้อยแล้วหลับตาลง

"หมอบอกว่าลูกพักผ่อนไม่เพียงพอ และมีภาวะเครียดสะสม พ่อว่ามันถึงเวลาแล้วที่ลูกต้องหันกลับมาดูแลตัวเอง"

คนเป็นพ่ออย่างเกรียงศักดิ์ถึงกับหนักใจที่เห็นบุตรชายอยู่ในสภาพแบบนี้ ต่อให้ทะเลาะหรือไม่ลงรอยกันแค่ไหนก็ได้ชื่อว่าพ่อลูกสายสัมพันธ์มันตัดกันไม่ขาดหรอก

"ตาย ๆ ไปก็ดีสิ ผมก็ไม่ได้อยากอยู่นักหรอก"

ศรัณย์ตอบกลับทั้งที่ตายังปิดอยู่ สำหรับเขาจะอยู่หรือตายมันไม่สำคัญเพราะตอนนี้ก็เหมือนตายอยู่แล้วเพียงแค่ยังมีลมหายใจก็เท่านั้น

"ชีวิตลูกยังมีอะไรให้ทำอีกมากมายนะศรัณย์"

"ผมไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น สิ่งเดียวที่ผมอยากทำคือตายตามน้องดาไป"

"ศรัณย์.."

เกรียงศักดิ์เรียกชื่อบุตรชายอย่างอ่อ