All Chapters of ขังรักน้องสาวในนาม: Chapter 71 - Chapter 80

"ก็ได้ค่ะ" สุดท้ายก็ต้องตอบตกลงด้วยความจำใจเพราะไม่อย่างนั้นบุตรสาวคงออดอ้อนไม่ยอมหยุดแน่ ๆ "เย้..คุณแม่ใจดีที่สุดเลย หนูรักคุณแม่นะคะ" พอเธอตกลงบุตรสาวก็ออกอาการดีใจใหญ่ ไม่สิรวมถึงพ่อของลูกด้วยที่ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู เธอแอบทำหน้าคว่ำใส่ ก่อนจะเดินนำขึ้นไปยังห้องนอนชั้นสองมาถึงห้องนอนเด็กน้อยคาริสาก็ลงจากวงแขนผู้เป็นพ่อ แล้วกระโดดขึ้นเตียงไปนั่งตรงกลางใช้สองมือตบลงบนที่นอนข้างตัวทั้งสองฝั่ง "ขึ้นมาเร็วค่ะคุณพ่อคุณแม่"ศรัณย์หันมองแม่ของลูกที่ยืนทำหน้าตึงปลายเตียง เมื่อเธอหันมามองตอบด้วยแววตาดุจึงรีบเสสายตามองบุตรสาวทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินไปขึ้นเตียงฝั่งซ้ายส่วนดาริกาเดินไปขึ้นเตียงด้านขวา คิดไว้ว่าถ้าบุตรสาวหลับเมื่อไรจะออกไปนอนอีกห้องเด็กน้อยคาริสาส่งยิ้มแป้นให้พ่อกับแม่ ก่อนจะล้มตัวลงนอนไม่ลืมจะกระตุกเสื้อพ่อแม่ให้ลงมานอนด้วยกันศรัณย์ล้มตัวลงนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาบุตรสาวพร้อมยื่นแขนกอดร่างน้อย ๆ ไว้ มีแต่ดาริกาที่ยังนั่งมองสองคนพ่อลูกกอดกัน อดหมั่นไส้พ่อของลูกไม่ได้จริง ๆ เข้ามาไม่ทันไรก็เริ่มแย่งความรักจากลูกไปแล้ว"นอนสิคะคุณแม่" พอบุตรสาวพูดย้ำเธอจึงค่อย ๆ ล้มตัวลงนอนโดยนอ

วันต่อมาดาริกาเดินลงมายังชั้นล่างในช่วงเช้าของวันใหม่ก็เห็นชายหนุ่มนั่งหัวโด่อยู่ที่โซฟาห้องโถงแล้ว ใบหน้าของเขาอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด ปากก็ซีดเซียวราวกับคนไม่มีเลือดคงเป็นผลพวงมาจากพิษไข้"เช้าแล้วกลับไปได้แล้ว" แม้ลึก ๆ ในใจจะแอบห่วงแต่ยังคงไม่ยอมโอนอ่อนให้"ลูกกับเมียพี่อยู่ที่นี่ แล้วจะให้พี่ไปไหนครับ" ศรัณย์เอ่ยด้วยใบหน้าเศร้า สายตาส่งเว้าวอนแม่ของลูกสุดฤทธิ์ "พี่ขออยู่ที่นี่ด้วยคนนะครับ อย่าไล่พี่ไปไหนเลยนะ""ฉันไม่ใช่เมียคุณ เราเกี่ยวข้องกันในฐานะพ่อแม่ของลูกเท่านั้น" ใบหน้าจิ้มลิ้มขมวดยุ่งกับคำว่าเมียจากริมฝีปากหนา"โอเคครับจะให้พี่อยู่ในฐานะไหนก็ได้ พี่ยอมแล้วทุกอย่าง ขอแค่ให้พี่ได้อยู่กับน้องกับลูกก็พอ" เขาเอ่ยอย่างเจียมตัวเขายอมทุกอย่างแล้วจริง ๆ ไม่คิดเรียกร้องหรือมีลูกไม้ใด ๆ"ถ้าฉันให้คุณกราบแทบเท้า คุณก็จะกราบงั้นสิ" พอได้ยินชายหนุ่มพูดแบบนั้นดาริกาก็อยากจะรู้ว่าเขายอมทำทุกอย่างจริง ๆ แม้กระทั่งลดศักดิ์ศรีตัวเองก้มกราบเธอแบบที่พูดหรือไม่"ได้ครับแค่น้องดาต้องการ" แน่นอนว่าศรัณย์ไม่ปฏิเสธ เอ่ยจบก็ลุกเดินไปหยุดตรงหน้าร่างบอบบาง ก่อนจะย่อตัวลงนั่งคุกเข่า"จะทำอะไร ลุกขึ้นม

หลังจากที่วันนี้เที่ยวและเล่นเหนื่อยมาทั้งวันหลังทานมื้อค่ำเสร็จเด็กน้อยคาริสาก็ชวนพ่อกับแม่เข้านอนทันที"คุณคงไม่ลืมเรื่องที่เราคุยกันเมื่อตอนเช้าใช่ไหม" ดาริกาไม่ลืมจะเน้นย้ำกับชายหนุ่มเมื่อบุตรสาวลุกไปเข้าห้องน้ำ"ไม่ลืมครับ" ศรัณย์อยากจะทำไม่รู้ไม่ชี้แต่ก็ทำได้แค่พยักหน้ารับด้วยสีหน้าเหงาหงอย ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ครั้นบุตรสาวเดินออกมาจากห้องน้ำเด็กน้อยคาริสากระโดดขึ้นทางปลายเตียง ก่อนจะคลานไปล้มตัวลงนอนตรงกลางที่มีผู้เป็นแม่นั่งกึ่งนอนโดยศีรษะพิงที่หัวเตียงด้านซ้าย ส่วนคนเป็นพ่อนั่งพิงหัวเตียงด้านขวา"คุณพ่อเล่านิทานให้หนูฟังหน่อยสิคะ" ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว แววตาเป็นประกาย"ได้เลยค่ะ" ศรัณย์ยิ้มรับ แล้วเงียบใช้ความคิดชั่วครู่จึงเอ่ยต่อ "พ่อจะเล่านิทานเรื่องเจ้าชายใจร้ายกับเจ้าหญิงแสนดี""หนูไม่เคยได้ยินนิทานเรื่องนี้เลยค่ะ" พอได้ยินชื่อนิทานที่คนเป็นพ่อจะเล่าให้ฟังเด็กน้อยคาริสาก็แสดงสีหน้าสงสัยออกมาเพราะไม่เคยได้ยินผู้เป็นแม่พูดถึง หรือเล่าให้ฟังเลยไม่ต่างจากดาริกาที่คิ้วขมวดแทบจะชนกัน หันมองใบหน้าคมเข้มด้วยความสงสัย โตมาจนป่านนี้แล้วเธอไม่เคยได

"คุณพ่ออยู่ไหนคะ"เสียงใส ๆ ของบุตรสาวดังแว่วมาจากหน้าบ้านทั้งสองสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบผละออกจากกันในทันทีดาริกาตาโตรีบยกมือปิดริมฝีปากอัตโนมัติเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอทำอะไรลงไป ส่วนเขากลับยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี ดวงตาเปล่งประกายอย่างคนที่มีความหวังเธอทำตาดุใส่เขาเหมือนโกรธ ทว่าใบหน้ากลับแดงระเรื่อจนแทบจะกลืนไปกับสีแก้มศรัณย์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะโน้มหน้าลงกระซิบด้วยน้ำเสียงกรุ่มกริ่ม "เริ่มใจอ่อนให้พี่ล่ะสิ""ไม่ใช่สักหน่อย" สิ้นเสียงนั้นดาริกาก็ตีลงบนแขนแกร่งเบา ๆ อย่างหมั่นไส้ ก่อนจะรีบหันหลังกลับไปที่เตาหยิบทัพพีขึ้นมาคนซุปต่อด้วยท่าทางเลิ่กลั่ก ใบหน้าแดงก่ำราวกับเป็นเนื้อที่กำลังต้มอยู่ในหม้อเองศรัณย์ยืนมองเธออยู่ครู่หนึ่ง รอยยิ้มยังไม่เลือนจากใบหน้า ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบน้ำออกมาหนึ่งขวด จากนั้นก็เดินออกไปหาลูกสาวที่ตะโกนอยู่ไม่หยุด "ทำไมคุณพ่อมาเอาน้ำนานจังคะ" เห็นหน้าเขาบุตรสาวก็เอ่ยถามทันที"อ๋อ..พ่อมัวคุยกับคุณแม่ค่ะ" เขาระบายยิ้มให้บุตรสาวบาง ๆ พลางเปิดฝาขวดน้ำ แล้วยื่นไปให้ "นี่ค่ะน้ำเย็น ๆ""ขอบคุณค่ะ" จากที่หน้ายุ่งบุตรสาวก็คลี่ยิ้มออกมาพลางรับน้ำไปดื่ม เสร็จ

เธอควรวางคำปฏิญาณในอดีตลง แล้วเริ่มต้นใหม่กับเขาอีกครั้งดีหรือเปล่า มันเป็นคำถามที่เกิดขึ้นในใจ แต่อีกเสี้ยวของใจก็เหมือนติดอะไรบางอย่างอยู่จึงทำให้ตัดสินใจยาก"แม่ควรให้โอกาสคุณพ่อใช่ไหม" คิดจนปวดหัวเธอจึงถามบุตรสาวไปพอได้ยินคำถามนี้ของเธอบุตรสาวก็รีบเช็ดน้ำตา แล้วเอ่ยอย่างกระตือรือร้น"ใช่ค่ะ คุณพ่อบอกว่าคุณพ่อรักคุณแม่กับหนูมากแม้ชีวิตก็ยอมให้ได้ คุณแม่ยกโทษให้คุณพ่อนะคะเราจะได้อยู่ด้วยกัน""กะ..""กลับมาแล้วครับ..." สิ้นคำบุตรสาวเธอยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรเสียงแสนคุ้นหูก็ดังขึ้นเสียก่อน หันไปมองเห็นชายหนุ่มเดินถือถุงพะรุงพะรังเข้ามาสี่ห้าถุงเห็นจะได้ ส่วนบุตรสาวน่ะเหรอวิ่งไปกอดผู้เป็นพ่อเรียบร้อยแล้วคนเป็นพ่อดูเหมือนจะตกใจเมื่อเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าและนัยน์ตาที่แดงก่ำของลูก"หนูร้องไห้ทำไมคะ ไหนบอกพ่อมาสิ" เสียงเขาถามไถ่ลูกอย่างอ่อนโยน แววตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ส่วนบุตรสาวพอถูกถามปุ๊บปากแบนปั๊ปแถมน้ำตายังมาอีก"อีกสองวันหนูก็ต้องกลับกรุงเทพแล้ว หนูไม่อยากแยกจากคุณพ่อค่ะ" บอกกล่าวผู้เป็นพ่อทั้งน้ำตาเห็นแล้วเธอล่ะแอบมันเขี้ยวจริง ๆ เวลาอยู่กับพ่อบุตรสาวจะอ่อนแอขี้แยกว่าตอนอยู่กับเธ