ตอนที่24

ผ่านไปหลายชั่วยามก็ยังไม่มีวี่แววว่าใครจะกลับมา ซูซินเหยียนนั่งไม่ติด ในใจกังวลสารพัด หรือว่าเขาจะมีอันตรายถูกสัตว์ป่าทำร้าย หรือจะพลัดตกเขา หรือว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร แต่ต้องการไปจากนาง เพื่อให้นางกลับไปเมืองหลวง เขาต้องคิดมากเรื่องนางแน่ๆ คิดว่าไม่คู่ควรกับนาง นางก็บอกหลายครั้งแล้วว่าชีวิตนี้นอกจากเขานางจะไม่มีใครอีก นางจะอยู่กับเขาที่นี่ไม่ไปไหน

ฉู่อี๋ก็ร้อนใจไม่แพ้กัน นางพูดปลอบซูซินเหยียนสารพัดแล้ว แต่ก็ไม่เป็นผล นี่ก็เกือบฟ้าสางแล้วแต่ยังไม่มีใครกลับมาสักคน มองเห็นเงาตะคุ่มๆใกล้เข้ามา ฉู่อี๋เพ่งมองดีๆแล้วก็ร้องบอกด้วยความตื่นเต้นดีใจ

" นั่น นั่น กลับมากันแล้ว เหยียนเหยียนพวกเขากลับมาแล้ว"

ซูซินเหยียนรีบวิ่งเข้าไปหาก็หยุดชะงัก เห็นป๋อเหวินเลือดเต็มตัว ยังเดินกระโผลกกระเผลกมีห่าวตูคอยพยุง นางน้ำตาไหล

" พี่เหวิน"

" ข้าไม่ได้เป็นอะไร อย่าร้องไห้"

เขาจะใช้มือเช็ดน้ำตาให้นาง แต่ก็ชะงักชักมือกลับ ลืมไปว่ามือเขาเลอะ"

" ท่านโกหก ก็เห็นๆอยู่ว่าบาดเจ็บ"

พูดไปก็ร้องไห้ไป

" อาเหวินแค่ขาแพลงไม่ได้เป็นอะไร"

ห่าวตูช่วยพูด นางจ้องมองเสื้อผ้าของเขาที่มีแต่คราบเลือด

" นี่ไม่ใช่ของข้า แต่เป็นของหมี"