All Chapters of ห้ามรักเธอ: Chapter 21 - Chapter 30

“เตไม่รู้ว่าเขามีจุดประสงค์อะไรนะ มันอาจจะดีหรือร้ายก็ได้ บัวดูเองสิ”เขาว่าพลางยื่นรูปถ่ายใบหนึ่งให้แก่เธอ บัวบูชารับมาถือไว้ แล้วค่อย ๆ มองภาพใบนั้นด้วยใจที่เต้นแรง“อะ...” บัวบูชาตกใจแทบช็อค มือสั่นจนทำให้แก้วน้ำหล่นใส่ตัวเองจนเปียกไปทั้งตัว“เฮ๊ยบัว! เป็นไงบ้าง เปียกหมดเลย”“ไม่...ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร” เธอบอกด้วยใจสั่นรัว ขณะพยายามตั้งสติให้ได้ “มันอาจเป็นความบังเอิญก็ได้ บางทีเขาอาจไปอยู่ในที่นั้นพอดี”“บัวอยากดูอีกมั้ยล่ะ ผมมีหลักฐานอีกเยอะเลยนะ แต่อยู่บนห้องนะ”เธอนิ่งไปครู่ ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว เธอก็ต้องรู้ให้หมดสิ เธอต้องรู้ทุกอย่าง...“ไปสิ”“อืม” เตชินท์เดินนำบัวบูชาออกจากคอฟฟี่เล้าจ์ของโรงแรมแล้วเดินเคียงคู่กันไปหยุดยืนรออยู่ที่หน้าลิฟต์ขณะลิฟต์ที่อยู่ติดกันประตูกำลังเลื่อนออก เผยให้เห็นผู้ที่อยู่ข้างในที่กำลังก้าวออกมา ซึ่งก็คืออิศรา อิศเรศและชายสูงวัยหุ้นส่วนคนสำคัญของบริษัทอิศเรศเคียงคู่กับหุ้นส่วนออกมาก่อน ส่วนอิศราก้าวตามหลังทุกคนออกมา...‘เอ๊ะ...’ หรือเขาจะคิดถึงเธอมากไป ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเธออยู่ใกล้ ๆ ล่ะอิศราชะงักฝีเท้า หันไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านขวามือของเขาด

บัวบูชาก้าวออกจากประตูโถงต้อนรับของตัวโรงแรม แล้วก้าวลงไปเดินบนพื้นซีเมนต์ด้วยใจสะท้านไหว น้ำตาไหลตกไม่ขาดสายในทุกย่างก้าวที่เหยียบย่างความเสียใจและความหวาดกลัวกับคำตอบที่อยู่ในมือ ทำให้เธอตัวสั่นกว่าเดิมและหายใจแรงขึ้นในทุกวินาที เมื่อเธอก้มลงมองจดหมายที่อยู่ในมือ ความสงสัยมากมายก็ประดังประเดเข้ามาในหัว“คำตอบเหรอ...” เธอลังเลอึดใจหนึ่ง กอนจะตัดสินใจคลี่จดหมายเปื้อนเลือดฉบับนั้นออก...แต่ไม่ทันจะได้อ่านมันแม้แต่บันทัดเดียว เสียงล้อรถเบรกลั่นถนนดึงความสนใจเธอไปเสียก่อน“อะ...” บัวบูชาหันไปมองรถคันงามที่กำลังพุ่งเข้ามาหาเธอด้วยความเร็วและแรงด้วยความตกตะลึงปนช็อค เพียงชั่ววินาทีเดียวเท่านั้น รถคันนั้นก็ถึงตัวเธอแล้วกระแทกร่างเธออย่างจัง...โลกที่สว่างดับพรึ่บลงในพริบตา...ร่างของเธอกระเด็นลงไปนอนบนพื้นถนนแล้วแน่นิ่งไปทันที เลือดจากกายไหลเอื่อยนองเต็มพื้น โดยเฉพาะเลือดจากหว่างขาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย ราวกับทำนบพังเธอหลับตาลงพร้อมกับเสียงกรีดร้องตกใจของผู้คน...ห้วงวินาทีสุดท้ายก่อนที่เธอจะหมดสติไป เธอรับรู้ได้ว่าแหวนหมั้นที่เธอถอดมันไม่ออก มันได้กระเด็นหลุดหายจากนิ้วของเธอไปแล้ว มันหายไปอย่

อิศราใบหน้าตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด ขณะหันไปมองตุลธรที่ยืนห่างออกไปไม่กี่ก้าว ตุลธรยืนอึ้งปนช็อคเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น ในมือขวากำดอกกุหลาบไว้แน่น ส่วนอีกมือกำจดหมายที่เขาเขียนถึงผู้หญิงที่เขาหลงรักมาสามปีเต็มเอาไว้ ซึ่งเป็นผู้หญิงคนเดียวกับที่อยู่ในอ้อมกอดของเพื่อนรักของเขาในตอนนี้ “ไอ้เมฆ...” ตุลธรมองอิศราด้วยสายตาที่แสนจะผิดหวังและเสียใจ ก่อนจะหันมองบัวบูชาที่ยืนมองเขาด้วยสายตาที่งุนงงสงสัย แต่ไร้ความหมาย “ทำไมมึงทำอย่างนี้!! ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้!!” “ไอ้ต้น...เดี๋ยวสิ! ฟังกูก่อน!!” ตุลธรโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ไม่คิดจะฟังเพื่อนทรยศอีกแล้ว เขาเดินห่างออกไปอย่างหัวเสีย “บัว...กลับห้องเรียนไปก่อนนะ” เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน สายตาร้อนรน “ไม่ต้องคิดอะไร มันไม่มีอะไร เชื่อเมฆก็พอ โอเคนะ” “เอ่อ...โอเค...แต่มีอะไรกันหรือเมฆ” “ไม่มีอะไร เดี๋ยวเมฆเคลียร์เองนะ” “อือ...” ขาดคำนั้น อิศราตะโกนลั่น...“ไอ้ต้น!!!!” “อะ....” อิศราลืมตาขึ้นด้วยความช็อคและตะลึงตาค้าง เพราะภาพสุดท้ายที่เขาเห็นนั้นมันสุดแสนสะเทือนใจและสั่นความรู้สึกของเขาจนแทบรั้งตัวเองไม่ไหว หากเขายืนอยู่ก็คงจะล้มครื

“นายจะไปไหนเมฆ!” ทิวากรเดินไปขวางหน้าเอาไว้ อิศราผลักอกเขาให้ออกห่าง แต่ทิวากรจับแขนของอิศราเอาไว้แน่น สายตาเย็นเยือกชวนขนลุกจ้องมองราวกับจะสะกดจิตเขาอย่างนั้น “จะไปหาผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ย?”อิศรามองหน้าทิวากรอย่างเอาเรื่อง พร้อมกับแกะมือของทิวากรออกจากลำแขนของเขาแล้วผลักออกอย่างแรง“ใช่! ฉันจะไปหาเธอ!”“ที่ไหนล่ะ”“ทุกที่ที่เธอไป ฉันจะไปหาเธอ”“แม้แต่ใน...นรก หรือบนสวรรค์? อย่างนั้นเหรอ?”อิศราตอบโต้สายตาเย้ยหยันของทิวากรด้วยการยิ้มมุมปากอย่างยโส“ใช่ แม้แต่ในนรก! พอใจรึยัง?”ทิวากรถึงกับอึ้ง ก่อนจะขยับถอยไป“ขอร้องเถอะเมฆ” วราลีปาดน้ำตา “ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นังนั่นมันเดินลงมาเอง เหมือนมันจะฆ่าตัวตายด้วยซ้ำ มันอาจจะฆ่าตัวตายก็ได้!!!”“ใช่ เธออาจฆ่าตัวตาย!” ทิวากรย้ำประโยคนั้นออกมาอย่างไม่รู้สึกผิด ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าวันนั้นวราลีมีแอลกอฮอล์ในเลือดเกินปกติ ซึ่งไม่ควรขับรถอยู่แล้ว “ก่อนเธอจะเดินออกมา นายพูดอะไรกับเธอรึเปล่าเมฆ”“ฆ่าตัวตายงั้นเหรอ!” อิศราใจหล่นวูบ เกือบจะทรุดลงกองกับพื้น หากยังประคองตัวไว้ได้ เขาคิดไม่ตก หากบัวบูชาคิดทำอย่างนั้นจริงล่ะ หากวิบากกรรมของหญิงส

“อ่า...” กลิ่นยาที่ตลบอบอวลไปทั้งห้อง เสียงลมหายใจที่ดังราวกับเสียงกระซิบ และเสียงเต้นของหัวใจในหน้าอกข้างซ้ายนั่นเอง ที่บ่งบอกว่าเธอไม่อาจเลี่ยงชะตากรรมของตนเองได้ เธอต้องกลับมาสู้กับชีวิตอีกครั้ง แม้มันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ หากแต่เต็มไปด้วยขวากหนาม แต่มันก็คือชีวิตของเธอ“อือ....” บัวบูชานอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ ปล่อยให้หมอและพยาบาลทำหน้าที่ของพวกเขา เพราะร่างกายของเธอยังต้องอยู่ในความดูแลของคุณหมอไปอีกสักระยะ“ลูก...ลูก....ลูกล่ะคะหมอ”“คนไข้ต้องพักผ่อนก่อนนะครับ ตอนนี้ยังไม่ต้องห่วงหรือกังวลอะไรทั้งนั้น ต้องฟื้นฟูร่างกายของเราให้แข็งแรงก่อน ตะกี้หมอให้พยาบาลโทรไปบอกคุณพ่อคุณแม่ให้แล้ว เดี๋ยวพวกท่านก็มา...”เสียงของคุณหมอกล่อมเกลาเธอให้หลับใหลราวกับเป็นยานอนหลับ ทั้งที่ในใจนั้นต่อต้านไม่หยุด แต่เธอก็ฝืนอาการง่วงงุนไม่ไหว อาจเป็นเพราะฤทธิ์ของยา หรือไม่ก็เพราะความอ่อนแอของร่างกายที่เพิ่งฟื้นจากความตายเธออยากรู้จัง...ลูกเป็นยังไงบ้าง...สบายดีรึเปล่า?อิศราสาวเท้าเร็วรี่มาจนถึงหน้าห้องพักฟื้นของเธอด้วยอาการเหนื่อยหอบ แต่มุ่งมั่น เขาอาจผลักประตูบานนั้นเข้าไปหาเธอได้เลยในเวลานี้ หากไม่