All Chapters of ห้ามรักเธอ: Chapter 41 - Chapter 50

“อ่านแล้ว...ฉันอ่านแล้ว” เธอตั้งใจโกหก เพื่อจะดูปฏิกิริยาของเพื่อน แววตาและท่าทางราวกับมีเรื่องครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลาของเพื่อนทำให้เธอหมดหวังว่าจะได้เพื่อนกลับมา กอบกุลไม่ใช่อย่างที่เธอคิดจริง ๆ “เพราะจดหมายฉบับนั้นแหละ เพราะจดหมายฉบับนั้น”“เขาเขียนอะไรบ้าง?” เพราะมันเป็นฉบับเดียวที่เธอยังไม่เคยได้อ่านน่ะสิ เธออดแค้นใจไม่ได้เลยทีเดียว“ก็...จดหมายบอกรักธรรมดา...เจ้าของจดหมายสารภาพรักกับฉัน...” เธอรู้แค่นั้น แค่หัวจดหมาย แต่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นจดหมายจากใครและเขียนขึ้นเมื่อไหร่ “ไม่รู้สิ มันอาจจะเป็นการกลั่นแกล้งกันก็ได้”“เรื่องจริง!” กอบกุลแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาโดยไม่รู้ตัว “มันเป็นเรื่องจริงแน่ จดหมายนั่นต้องเขียนออกมาจากความรู้สึกจริง ว่าแต่ ทำไมมันถึงเปื้อนเลือดล่ะ”“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน หรือเขาจะกรีดข้อมือตัวเอง เขาอาจจะเป็นโรคจิตก็ได้นะ หรือไม่ก็สตอล์คเกอร์!”“ไม่ใช่หรอกน่า! เลือดนั่นต้องมีความหมายยิ่งใหญ่กว่านั้น มันต้องสำคัญพอให้คนจดจำ!” กอบกุลตวาดอย่างลืมตัวอีกครั้ง ดูเหมือนอารมณ์เจ้าหล่อนจะไม่อยู่กับร่องกับรอย เหมือนคนหงุดหงิดงุ่นง่านตลอดเวลา “ถ้าเป็นอย่างที่แกเล่ามาจริง แล้วท

“เราบอกให้บัวกลับไป...แต่บัวดูกังวล เป็นห่วง ดูเหมือนไม่อยากไป แต่ก็ยอมกลับ...หรือว่าบัวจะย้อนกลับมาดูเรา แต่เราไม่อยู่แล้ว...รึเปล่า?”หากเขาอยากรู้ความจริงเรื่องนี้ เขาก็แค่กลับไปถามบัวบูชาเท่านั้น แต่เธอคงไม่ยอมให้เขาพบหน้าหรอก“แต่เป็นไปได้ว่า...บัวอาจเห็นเหตุการณ์ตอนนั้น บัวอาจยืนยันได้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ หรือความตั้งใจกันแน่”“เจ็บใจจัง...ตอนนั้นเราน่าจะรีบอ่าน”บัวบูชานอนพลิกตัวไปมาเพราะคิดไม่ตกเกี่ยวกับเรื่องจดหมายฉบับนั้น เธออยากรู้ใจจะขาดแล้วว่ามันเป็นจดหมายของใคร...ใครเขียนถึงเธอ“หรือว่าจะไปถามให้รู้เรื่อง...แต่ไม่ดีกว่า เดี๋ยวจะหาว่าเราอยากเจอ ยิ่งสำคัญตัวอยู่”เมื่อคิดถึงอิศรา เธอก็อดนึกถึงเหตุการณ์ตอนเจอกันที่ทำงานของกอบกุลไม่ได้“อย่าไว้ใจเพื่อนคุณอย่างนั้นเหรอ...จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย แต่คงไม่ใช่เพราะเป็นห่วงหรอก เขาเกลียดเราขนาดนั้น แล้วจะมาเป็นห่วงเราทำไม”นอนเถอะบัว...เลิกคิดเรื่องเขาได้แล้ว...พรุ่งนี้เธอต้องตื่นแต่เช้าเพื่อทำมาหากินนะ อย่ามัวแต่เสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่เลย“จริงด้วย มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย บางเรื่องรู้ไปก็เท่านั้น ไม่รู้อาจสบายใจกว่าด้วย ตัด

“พี่สาวผมเอง เคยเปิดร้านกาแฟที่กระบี่ แต่ตอนนี้กลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว เพราะเพิ่งเลิกกับผัว ก็เลยเลิกทำร้านไปด้วย ตอนนี้นางอยากได้งานทำอยู่พอดีครับ”“โชคดีของผม งั้นพี่เรียกพี่สาวมาคุยกับผมหน่อยน่ะ”“ได้เลยครับ”ระหว่างคุยงานกันอย่างสนุกสนานอยู่นั้นเอง พี่ชายก็ส่งข้อความมาบอกเกี่ยวกับการประชุมในวันนี้ ทุกอย่างราบรื่นดี ยังไม่มีการไล่ใครออก และไม่มีข่าวการหมั้นประกาศออกมา แต่มารดาฝากบอกว่า...‘ไอ้คนทรยศ’เขายิ้มขำ รู้สึกชอบคำที่มารดามอบให้เสียจริง“ผมอาจทรยศต่อคุณแม่ แต่ผมจะไม่ทรยศหัวใจของผมเองหรอกครับ หวังว่าคุณแม่จะเข้าใจ”คืนนี้เขาหลับอย่างมีความสุข เพราะได้เริ่มทำอะไรหลายอย่างที่เคยตั้งใจเอาไว้ อย่างน้อยก็เรื่องที่ได้เริ่มก่อร่างสร้างตัวด้วยเงินของตัวเอง ซึ่งเป็นความหวังและความฝันที่เขาเคยให้ไว้กับใครบางคน เธอซึ่งเป็นแรงบันดาลใจให้เขา เป็นพลังให้เขากล้าที่จะก้าวออกมาเผชิญโลกด้วยตัวเองอย่างภาคภูมิใจในเช้าวันใหม่นี้ รถของเขาก็ยังมาจอดตรงที่เดิม ใกล้กับแผงขายของหน้าวัด เพื่อที่เขาจะได้เฝ้ามองเธอผ่านกระจกอย่างมีความสุข และปล่อยให้เลขาส่วนตัวลงไปปฏิบัติภารกิจลับเหมือนเช่นวันก่อน“เหมาหมด

เช้าวันนี้...บัวบูชาต้องตื่นตั้งแต่หลังเที่ยงคืน เพื่อจะทำงานให้เสร็จก่อนตี 5 เพราะจะต้องไปส่งมารดาที่สถานีขนส่งโดยสารในตอนเช้าตรู่ ด้ายมารดาจะต้องเดินทางไปยังจังหวัดสงขลาในวันนี้“ทำขนมเสร็จแล้วหรือบัว”“เสร็จแล้วจ๊ะพ่อ เดี๋ยวบัวไปส่งแม่นะ”“อืม ไปเถอะ เดี๋ยวพ่อตั้งร้านหน้าบ้านเอง”บิดาพูดพลางดื่มกาแฟไปด้วย ดูข่าวเช้าในทีวีไปด้วย ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่เมียกำลังจะออกจากบ้านไปแล้ว เขาไม่แม้แต่จะลาเมียสักคำ“ไปนะพี่”“อืม” แค่พยักหน้า แต่สองตาจ้องทีวีเขม็งบัวแดงแอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะเดินตึงตังออกจากบ้านไปก่อนลูกสาวบัวบูชารู้ว่าบิดาก็เศร้าไม่น้อย แต่เขาไม่ยอมแสดงออก เพราะไม่อยากให้ลูกเมียอึดอัดใจและเป็นห่วง“เดี๋ยวมานะพ่อ”“อืม ขับรถดี ๆ นะ”“ค่ะพ่อ”วันนี้เธอเช่ารถเก๋งของเพื่อนบ้านมาใช้งานหนึ่งวัน เพราะนอกจากจะไปส่งมารดาที่สถานีขนส่งแล้ว เธอยังตั้งใจจะตระเวนติดต่อร้านต่าง ๆ เพื่อจะส่งขนมอีกด้วยเนื่องจากตอนนี้ลูกค้าเก่า ๆ ของมารดา ต่างพากันยกเลิกออเดอร์ไปเกือบหมด ด้วยไม่ไว้วางใจในฝีมือของเธอ กลัวว่าเปลี่ยนมือแล้วรสชาติขนมจะไม่เหมือนเดิมแต่เธอไม่ได้บอกเรื่องนี้

เพราะอยากจะจบทุกอย่าง และไม่อยากมีอะไรติดค้างต่อกันอีกในชาตินี้ บัวบูชาจึงตัดสินใจไปหาเขาตามการนัดหมาย หากมันถึงเวลาที่ต้องชำระสะสางกันแล้ว เธอก็ไม่ควรจะเลี่ยงชะตากรรมนี้...เพราะไม่ว่ามันจะดีหรือร้าย...มันก็เป็นชะตากรรมของเธอและเขาไม่ใช่หรือ“ครั้งสุดท้าย ขอให้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วกัน!”เธอกลับมาที่โรงเรียนสมัยมัธยมอีกครั้ง โรงเรียนเอกชนชื่อดังที่คนอย่างเธอไม่ควรมาเรียน ที่ซึ่งมีรักแรกผลิบานอยู่เต็มไปหมด รักในวัยเยาว์ที่แสนงดงาม“ถ้าตอนนั้น ฉันเจียมตัวสักนิด เราก็คงจะไม่ได้เจอกัน และเรื่องเลวร้ายในวันนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น”แต่เพราะเธอย้อนเวลากลับไปไม่ได้ เธอจึงต้องยอมรับในโชคชะตาและกล้าที่จะเผชิญหน้ากับมันอย่างกล้าหาญ“ทำไมวันนั้นฉันต้องเป็นคนไปช่วยคุณด้วย”ในวันที่ท้องฟ้ามืดมัว และลมฝนรุนแรง เด็กหนุ่มคนนั้นยืนนิ่งอยู่ริมตึก สีหน้าท่าทางของเขาแน่วแน่จริงจังที่จะทิ้งตัวลงไปยังเบื้องล่าง เธอเห็นเขาเข้าพอดี ตอนนั้นคิดอะไรไม่ทัน จึงวิ่งเข้าไปสวมกอดเขาไว้แน่น “เฮ๊ย! อะไรเนี่ย ปล่อยนะ!”“นายจะกระโดดเหรอ” “ยุ่งอะไรด้วย” “อย่าโดดเลยนะ ถ้านายกระโดดลงไป ฉันก็ต้องตายด้วยน่ะสิ ฉันยังไม่อยากตาย”