All Chapters of ห้ามรักเธอ: Chapter 31 - Chapter 40

ขอโทษนะ...คำเดียวที่ดังก้องอยู่ในหัวสมองอันโง่เขลาซ้ำแล้วซ้ำเล่า คำเดียวที่ดังลั่นอยู่ในหัวใจบอบช้ำและเจ็บปวด เสียงร้องไห้แสนรวดร้าวราวกับจะขาดใจตายลงตรงนั้นของหญิงสาวที่เพิ่งจะสูญเสียเลือดเนื้อในอกไป กรีดเฉือนเลือดเนื้อและจิตวิญญาณของเขาจนพังยับเยิน แรงสะอื้นราวกับเป็นคำสวดที่สาปให้เขาต้องตรมทุกข์ไปตลอดชีวิต ทำให้เขารู้สึกเหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง...“ขอโทษ....” ริมฝีปากสั่นพร่าคร่ำครวญแผ่วเบาราวกับหมดเรี่ยวขาดแรง ลมหายใจขาดห้วงจากแรงสะอึกสะอื้นทำให้เขาทรมานเจียนจะขาดใจ น้ำตาแสนเศร้ากลั่นจากความทุกข์อันน่าเวทนาไหลหลั่งไม่ขาดสาย วินาทีนี้ เขาอยากจะลุกหนีจากความอ่อนแอแล้วเดินไปหาเธออย่างจำนน คุกเข่าลงต่อหน้าเธอแล้วเอ่ยมันออกไปสักพันครั้งหรือหมื่นครั้ง แต่เขาคงทำแบบนั้นไม่ได้ หากเธอได้เห็นหน้าเขาในเวลานี้ เธอคงจะเจ็บปวดและทุกข์หนักยิ่งกว่าเดิม“บัว....ลูก...อ่า...อือ...” เวลานี้ วินาทีนี้ เขาได้รับรู้แล้วว่าไม่ได้ทำลายแค่หัวใจของหญิงสาวที่เขารัก แต่เขายังทำลายเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองอีกด้วย เขามันเลวระยำจนหาคำใดมาเปรียบไม่ได้“ลูก...พ่อขอโทษ...ฮือ...อือ” แม้คนอย่างเขาไม่คู่ควรกับคำ

บัวบูชาแสดงความเข้มแข็งให้เพื่อนทั้งสองเห็น ด้วยการยิ้มแย้มและพูดคุยอย่างสดใส ซึ่งนั่นเองทำให้เพื่อนรักทั้งสองคนของเธอไม่กล้าถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนจะเกิดอุบัติเหตุกับเธอ เพราะไม่อยากไปสะกิดต่อมเจ็บของเพื่อน“แกแข็งแรงก็ดีแล้วนะบัว” กอบกุลจับมือเพื่อนเอาไว้ ยิ้มอบอุ่นเหมือนเคย ขณะลลิตานั่งหงุดหงิดอยู่ที่โซฟา สีหน้าบ่งบอกว่าเธอไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่“แต่ถึงจะแข็งแรงแล้ว รอดตายมาแล้ว แต่เรื่องมันก็ไม่จบง่าย ๆ แบบนี้หรอกนะแก” ลลิตาออกความเห็นอย่างรำคาญใจกึ่งโมโหตามนิสัยคนไม่ยอมใคร “แกไม่ต้องเป็นคนดีเกินไปหรอกนะบัว ใครทำอะไรไว้ก็ต้องรับผิดชอบสิ”“นี่ยัยตา!” กอบกุลตาเขียวใส่เพื่อน น้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ “เอาไว้ให้บัวออกจากโรงพยาบาลก่อนได้มั้ย จะพูดเรื่องนี้มันก็ไม่สายไปหรอก บัวยังเจ็บอยู่”บัวบูชาหน้าเรียบนิ่งเหมือนคนไม่ทุกข์ร้อน ทั้งที่ภายในนั้นทุกข์แสนทุกข์ โดยเฉพาะหัวใจที่ระทมจนกลัดหนอง เธอแอบถอนหายใจออกมาแผ่วเบาเพื่อระบายความอัดอั้นในอก ด้วยรู้สึกยุ่งยากวุ่นวายใจและหงุดหงิดรำคาญ ที่ตัวเองเกิดรู้สึกไม่ไว้ใจเพื่อนสนิทของตัวเองขึ้นมาเสียแล้ว ทั้งที่พยายามบอกกับตัวเองว่าอาจเป็นเรื่อง

“ทีพวกคุณยังไม่มีเลย แล้วทำไมฉันต้องมีด้วย”ราเมศหน้าเสีย “คิดว่าผมสะใจมากเหรอที่เห็นเพื่อนคุณเจ็บปางตาย ผมก็ไม่ได้สบายใจหรอกนะ”“งั้นเหรอ ฉันควรจะเชื่อหรอกนะ ถามหน่อย ไปเยี่ยมเพื่อนฉันมากี่ครั้งแล้ว โดยเฉพาะเพื่อนของคุณที่ชื่ออิศราน่ะ หรือว่าตายไปแล้ว เลยมาเยี่ยมกันไม่ได้”“เมฆมันก็ป่วย มันก็หนักเหมือนกัน และที่มันเป็นแบบนี้เพราะมันเสียใจเรื่องเพื่อนคุณนั่นล่ะ”“อ๋อ เสียใจเลยไปยืนกอดปลอบใจยัยฆาตกรนั่น เพราะกลัวยัยฆาตกรจะเป็นอะไรไปงั้นเหรอ ทั้ง ๆ ที่เพื่อนฉันนอนจมกองเลือดอยู่ตรงหน้าเนี่ยนะ”ราเมศขมวดคิ้วมุ่น “พูดอะไรของคุณ ไปเอามาจากไหนว่าเมฆมันทำอย่างนั้น”“อ้าว ใคร ๆ เขาก็รู้กันย่ะ หรือว่านายไม่รู้ คนใจดำอำมหิต ไม่มีความเป็นคน”“นี่คุณ เลิกด่าเพื่อนผมได้แล้ว มันไม่ได้ทำอย่างที่คุณกล่าวหาซะหน่อย มันนั่งกอดเพื่อนคุณจนเลือดเปื้อนไปทั้งตัว มันนอนจับมือเพื่อนคุณไว้แน่นจนเจ้าหน้าที่แกะแทบไม่ออกด้วยซ้ำ ทั้งที่มันสลบไปแล้ว แต่มันก็ไม่ยอมปล่อยมือเธอ แล้วคุณยังคิดว่าเพื่อนผมใจดำอำมหิต ไม่มีความเป็นคนอีกเหรอ เพื่อนผมเสียใจมากที่เห็นบัวอยู่ในสภาพนั้น ไม่ได้หัวเราะสะใจอย่างที่คุณกล่าวหาหรอกนะ ถึ

“บัว!” ลลิตาเรียกเธอมาแต่ไกล เธอจึงรีบเช็ดน้ำตาแล้วแสร้งทำเป็นยิ้มแย้มตามปกติ“ขอโทษที วันนี้รถติดชะมัด ไปกันเลยมั้ย”“ไปสิ คิดถึงบ้านจะแย่อยู่แล้ว ”ลลิตาชั่งใจอยู่นานว่าจะบอกเรื่องที่เธอรู้จากราเมศหรือไม่ แต่เธอก็ตัดสินใจไม่บอก เพราะไม่อยากให้เพื่อนมีความหวังลม ๆ แล้ง ๆ กับผู้ชายคนนั้นอีกสามวันมานี้ อิศราดำเนินการเกี่ยวกับคดีอุบัติเหตุของบัวบูชาอย่างเงียบ ๆ เขาตรวจสอบกล้องวงจรปิดที่โรงแรมอย่างละเอียดรอบคอบด้วยตัวเอง และหาหลักฐานเพิ่มเติมจากพนักงานในโรงแรมและแขกที่เข้าพักในวันนั้น แต่เขากลับไม่ได้อะไรที่เป็นประโยชน์เลย...“ทำไมไฟล์วันนั้นถึงหายไป” อิศราถามคาดคั้นกับหัวหน้ารักษาความปลอดภัยของโรงแรม ที่ยังตีมึนไม่ยอมพูดความจริง บอกเพียงแค่ว่ากล้องวงจรปิดตรงจุดนั้นใช้การไม่ได้“ผมขอยืนยันคำเดิมครับว่ากล้องตรงนั้นมันเสีย”“พอเถอะ!!!” อิศราตวาดลั่นด้วยความโมโห “ไปหามาเลยนะ ว่ายังมีกล้องส่วนไหนอีกบ้าง ที่อยู่ในจุดเกิดเหตุ กล้องหน้ารถของลูกค้า หรือกล้องโทรศัพท์มือถือของใครก็ได้ที่อยู่ในเหตุการณ์ ผมไม่เชื่อหรอกว่ามันจะหาไม่ได้เลย”“คะ....ครับ...ครับคุณเมฆ” หัวหน้ารักษาความปลอดภัยรับคำสั่งด้

“เอาไว้ถ้าเราตกลงเป็นแฟนกันแล้ว ฉันจะบอกแกเป็นคนแรกเลยบัว”เมื่อกอบกุลออกจากห้องเรียนไป บัวบูชายังคงกังวลไม่หาย เธออยากรู้ว่าอิศราและเพื่อนของเขาเป็นอย่างไรบ้าง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูหลายครั้งจนนึกรำคาญตัวเอง แต่กลับไม่เห็นข้อความจากเขาเลย เธอจึงตัดสินใจก้าวออกจากห้องเรียนไปอีกครั้งอย่างไม่ลังเล “จะไปไหนแก ใกล้เข้าเรียนแล้วนะ” ลลิตาที่เพิ่งออกไปทำสวยที่ห้องน้ำกลับมาพร้อมดอกกุหลาบในมือสองสามดอก ลลิตาค่อนข้างมีแฟนคลับหลายคนอยู่ จึงไม่แปลกที่จะมีดอกไม้และสติ๊กเกอร์หัวใจมากมายตามเนื้อตัวกลับมาด้วย “อ๋อ...จะไปห้องน้ำน่ะ” เธอบอกเพื่อนเท่านั้น ก่อนจะเดินจากมาแล้วตรงไปยังทางขึ้นชั้นดาดฟ้าอย่างแน่วแน่ แต่เธอกลับเจอกับอิศราตรง กลางทางเสียก่อนน่ะสิ ตอนนั้นสีหน้าของอิศราผ่อนคลายกว่าเดิมมากหลายเท่า “เมฆ...” เธอเรียกเขาด้วยเสียงกระซิบ เขายิ้มให้เธอ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่เบากว่า แต่อบอุ่น มีพลัง “ไม่มีอะไรแล้ว ไม่ต้องห่วง เอาไว้ค่อยคุยกันนะ” “เพื่อนเมฆไม่ว่าอะไรเหรอ” “มันเข้าใจแล้ว แต่ถึงมันจะไม่เข้าใจ เราสองคนก็ยังรักกันอยู่ดี” “ถ้าคนอื่นรู้ล่ะ” “ช่างปะไร” “เมฆอาจลำบากก็ได้ และเราอาจต้อง