Lahat ng Kabanata ng ห้ามรักเธอ: Kabanata 1 - Kabanata 10

สองวันก่อนถึงวันแต่งงานระหว่างทายาทตระกูลดังกับลูกสาวแม่ค้าขายขนมในตลาดอิศรา ไวย์ราวัลย์ ทายาทคนเล็กของตระกูลนักธุรกิจชื่อดังแห่งเมืองภูเก็ตซึ่งเป็นว่าที่เจ้าบ่าวได้โทรศัพท์เรียกเพื่อนสนิทไฮโซทั้งสี่คนซึ่งประกอบไปด้วยธนินทร์ ราเมศ ทิวากร และวราลี มารวมตัวกันที่บ้านพักตากอากาศสุดหรูริมทะเลของเขา เพื่อดื่มไวน์สังสรรค์และฉลองให้กับความสำเร็จที่กำลังจะบรรลุเป้าหมายในอีกไม่ช้านี้“เกมส์ใกล้โอเว่อร์แล้ว!”ดวงตาคมดุแสนร้ายบ่งบอกถึงความสะใจอย่างล้นเหลือ เมื่อนึกถึงเหยื่อในเกมรักลวง ที่เขาได้ใช้ใบหน้าอันหล่อเหลาราวเทพบุตรเป็นเครื่องมือในการหลอกลวงครั้งใหญ่“ดีเดย์คือคืนพรุ่งนี้”“ในงานปาร์ตี้สละโสดฉลองก่อนแต่งน่ะเหรอ”“ใช่!” เขาตอบด้วยน้ำเสียงดุดันแฝงความมั่นใจ ก่อนยกแก้วไวน์ทรงสูงขึ้นจิบเล็กน้อย “พวกนายอย่าลืมร่อนการ์ดเชิญเพื่อนในโรงเรียนให้มากันให้เยอะที่สุดนะ โดยเฉพาะรุ่นเรา ฉันอยากให้ทุกคนมารวมตัวกันที่นี่ เพื่อเป็นสักขีพยานให้กับความเกลียดชังที่ฉันมีต่อผู้หญิงคนนั้น!!”“โอเค” เพื่อนรักทั้งสี่คนของเขารับปากด้วยความเต็มใจ สีหน้าแววตาของทุกคนบ่งบอกว่ากำลังสนุกและตื่นเต้นกับการที่จะได้เห็นเห

เธอตัดสินใจไม่เข้าไปหามารดาที่แผงขายของ หันหลังให้ตลาดแล้วมุ่งหน้ากลับไปยังบ้านหลังเล็กที่อยู่ท้ายซอยหน้าตลาด บ้านขนมไทยที่มีพ่อแม่ลูกอาศัยอยู่ด้วยกันสามคน บ้านที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมหวานจากขนมสารพัดชนิด ทั้งข้าวต้มมัด ขนมใส่ไส้ ข้าวเหนียวมูน ข้าวเหนียวไส้กุ้ง และอีกมากมายร้านขนมยายบัวขาว เป็นร้านขนมไทยที่ขึ้นชื่อของตลาดรวยทรัพย์ มารดาของเธอสืบทอดวิชาการทำขนมไทยมาจากยายบัวขาวผู้เป็นมารดา หลังแต่งงานกับบิดาของเธอไม่กี่ปี มารดาของเธอก็สามารถเก็บเงินเช่าแผงในตลาดได้ แล้วช่วยกันทำขนมขายเป็นอาชีพเลี้ยงครอบครัวมาตลอดหลายสิบปี เธอเองก็เรียนรู้การทำขนมจากมารดามาตั้งแต่เด็ก ช่วยมารดาขายขนมในตลาดมาตั้งแต่ยังตัวเล็ก ๆ กระทั่งบิดาของเธอประสบอุบัติเหตุจนทำให้พิการเดินไม่ได้เมื่อสิบปีก่อน เธอจึงเข้ามาช่วยงานมารดาอย่างเต็มตัว“โธ่...พ่อจ๋า หนูขอโทษที่ทำให้เสียใจนะ”เธอหยุดฝีเท้าอยู่หลังต้นไม้ใหญ่บริเวณหน้าบ้าน แอบมองไปยังบิดาซึ่งนั่งรถเข็นกำลังเช็ดใบตองอยู่อย่างขมักเขม้นที่โต๊ะหน้าบ้าน เขาตั้งใจจะทำขนมไปเลี้ยงในงานแต่งของลูกสาวด้วย สีหน้าเปี่ยมสุขของบิดาทำให้เธอน้ำตาไหล“โธ่พ่อ หนูไม่รู้จะบอกพ่อยังไง

“พอดีฉันลืมโทรศัพท์ไว้ที่โรงแรม...ฉันออกไป...เยี่ยม...คุณน้าที่...โรงพยาบาลมา...และอยู่คุยกับ...ญาติ...จนเพลิน”น้ำเสียงอ่อนแรงของหญิงสาวทำให้เขาแปลกใจเล็กน้อย เพราะโดยปกติแล้วเธอจะพูดจาฉะฉานมีชีวิตชีวากว่านี้ แม้ไม่อ่อนหวานเหมือนหน้าตา แต่ก็ไม่พูดเบาพูดค่อยเหมือนคนพูดจาไม่เป็นแบบนี้ ก็เธอมันแม่ค้าขายขนมในตลาดนี่นา ไม่ใช่เลขาหน้าห้องผู้บริหารเสียหน่อย“น้าคุณโอเครึเปล่าที่รัก”“อืม...” เพราะคำว่าที่รักมันสะเทือนใจเธออย่างแรง เขาคงฝืนใจมากที่พูดคำนั้นออกมา เธอพยายามจะไม่ร้องแล้วนะ แต่มันก็ทำไม่ได้ น้ำตามันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ แต่เธอก็ยังพยายามทำเสียงสดใส เหมือนว่าไม่มีอะไรทั้งนั้น “ก็ไม่เป็นไรมากแล้วค่ะ ผ่าตัดเรียบร้อยดี ไม่มีปัญหาอะไร”“แล้วคุณพักโรงแรมอะไรนะ?”เธอบอกเขาหลายครั้งแล้ว แต่เขาก็ยังถาม ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความไมใส่ของเขา“โรงแรมเล็ก ๆ ใกล้โรงพยาบาลค่ะ”“ผมบอกแล้วไงว่าให้ไปพักโรงแรมของผม คุณก็ดื้อ ไม่เห็นต้องกังวลเรื่องการเดินทางเลย ยังไงก็มีรถรับส่งอยู่แล้ว อย่าลืมนะว่าคุณเป็นใคร”ใช่ เธอไม่ลืมหรอก เธอจะไม่ลืมเด็ดขาดเลยว่าเธอเป็นใครมาจากไหน เธอจะไม่ลืม...“ขอบคุณนะคะเมฆ

“เมฆ...คืนนี้คุณรู้สึกกับฉันยังไง ช่วยแสดงออกมาให้เต็มที่เลยนะ ทำให้ฉันเกลียดคุณให้ได้นะ แล้วเราจะได้จบกันแบบสวย ๆ ต่อหน้าทุกคนไง”บัวบูชากลับเข้ามาในห้อง เก็บโทรศัพท์มือถือและสิ่งของใส่ไว้ในกระเป๋าสะพายเหมือนเดิม เธอตัดสินใจเช็คเอ้าท์ออกจากห้องพัก แล้วกลับไปยังบ้านหลังน้อยท้ายซอย บ้านขนมไทยที่แสนอบอุ่นของเธอ“อ้าวบัว กลับมาแล้วเหรอลูก” บิดาที่กำลังนั่งตัดใบตองอยู่บนแคร่หน้าบ้านทักเธอทันทีด้วยน้ำเสียงยินดี “น้าเป็นไงบ้าง ผ่าตัดปลอดภัยดีมั้ย”“โอเคแล้วค่ะ พ่อไม่ต้องห่วงนะ” เธอเช็คอาการของน้าสาวจากการโทรคุยกับน้องชายซึ่งเป็นลูกชายของน้าสาวเรียบร้อยแล้ว เธอจึงกล้าตอบบิดาไปอย่างนั้น “แม่ล่ะคะ”“ออกไปขายขนมที่ตลาดแล้ว”“จริงด้วย” เวลานี้ มารดาของเธอควรจะอยู่ที่ร้านแล้วสินะ มารดายังคงทำมาหากิน แม้ใกล้งานแต่งลูกสาวเต็มที นั่นเพราะไม่อยากเป็นขี้ปากใครเรื่องที่ลูกสาวได้ผัวรวย “พ่อทำอะไรอยู่เหรอคะ”“จะทำข้าวต้มมัดเอาไว้ขายตอนเย็นที่หน้าบ้านน่ะ แต่พรุ่งนี้จะทำขนมมงคลนะ” เพื่องานของลูกสาว เธอรู้ดี...“ขอบคุณนะคะพ่อ ที่ทำเพื่อหนูมาตลอดเลย หนูสัญญาว่าหนูจะไม่ทำให้พ่อผิดหวังนะคะ”“บัวไม่เคยทำให้พ่อผ

ท่ามกลางแสงสีทองที่อาบคลุมไปทั่วบริเวณ และสายลมหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ ดวงตาร้อนแรงของชายหนุ่มดั่งดวงตะวันที่กำลังลาลับ ยามทอดสายตามองใบหน้างดงามของหญิงสาวที่เขาเกลียดชัง หญิงสาวในอ้อมกอดอันแข็งแกร่งของเขา หญิงสาวคนแรกที่เขายอมจูบด้วย ซึ่งทำให้เขาค้นพบตัวเองว่าตัวเขานั้นยอมทำทุกอย่างได้เพื่อชัยชนะและเป้าหมายสำคัญ แม้แต่การสัมผัสกับสิ่งที่รังเกียจอย่างสุดหัวจิตหัวใจ“ในที่สุด...วันนี้ก็มาถึง” ปลายนิ้วโป้งของเขาไล้แผ่วเบาตามร่องแก้มและริมฝีปากอิ่มสวยสีแดงเข้มราวกับดอกกุหลาบสีเลือด ก่อนจะก้มลงมาประทับรอยจูบอีกครั้งอย่างอบอุ่นอ่อนหวานราวกับรักเธอหมดใจ“อือ...เมฆ...” เธอหลับตาพริ้ม แต่ไม่ได้อิ่มสุขเหมือนทุกครั้งที่จูบกับเขา หากแต่อิ่มความทุกข์ตรมขมขืนจนแทบจะสำลักออกมาแล้ว“บัว...อือ...” เขาจูบหวานพร้อมสวมกอดเธอไว้แน่นมือไม่ยอมปล่อยสักวินาที ราวกับกลัวเธอจะหายไปจากชีวิตอันแสนหรูหราของเขาเมื่อเขาผละออก ดวงตาร้อนแรงจ้องมองเธออย่างเต็มปรารถนา รอยยิ้มตรงมุมปากของเขาบ่งบอกถึงความสาสมใจอย่างเปิดเผย หากเป็นเมื่อก่อน เธอคงตีความว่าเขาคลั่งไคล้เธอหนักหนา แต่พอวินาทีนี้ เธอรู้แล้วว่ามันคือการยิ้มเยาะใ