All Chapters of พ่อเลี้ยงพันธุ์ดุ: Chapter 31 - Chapter 39

“โอ๊ย ไม่เอาล่ะค่ะ ไม่อยากยุ่งด้วย วารีขอช่วยเรื่องเงินก็พอ คุณพิไลอยากได้เงินหรืออยากได้อะไรก็บอกสิคะ แต่อย่ามาชวนไปที่นั่น ไม่เอา ไม่เอาเด็ดขาด”“ไปดูหน่อยเถอะค่ะ ไปดูให้แน่ใจว่ามันได้ทำงานตามที่เราสั่งทุกอย่างรึเปล่า ยัยนั่นฉลาดไม่เบานะคะ ใครจะรู้ว่าพอได้เสียเป็นเมียผัวกันแล้ว มันอาจจะฟังเมียมันมากกว่าพวกเราก็ได้”วารีทิพย์ทำหน้ายุ่ง “คุณพิไลก็ชวนยัยเพ็ญไปสิ หัวหน้าปรีชาล่ะ ให้เขาขับรถไปให้สิ”“ฉันติดต่อลูกกับผัว...เอ๊ย หมายถึงผู้ช่วยฉันไม่ได้เลย ไม่รู้หายหัวไปไหนกัน”“งั้นแทนที่คุณพิไลจะไปดูยัยพราว วารีว่าไปดูลูกสาวของตัวเองก่อนเถอะค่ะ ว่าหายไปไหน วารีเบื่อ เซ็ง อยากไปผ่อนคลาย พ่อเลี้ยงสิงห์ก็ไม่ได้ดั่งใจเลยสักนิด วารีขอตัวก่อนนะคะ ขอไปช็อปปิ้งแบรนเนมด์ให้สบายใจก่อน แล้วถ้ามีอะไรคืบหน้าก็โทรไปแล้วกันนะคะ เราควรคุยกันทางโทรศัพท์มากที่สุด ไม่ใช่มาคุยอะไรกันแบบนี้ พ่อเลี้ยงสิงห์เห็นเข้าจะสงสัยเอาได้ว่าเรามาสนิทสนมกันตอนไหน”เจ้าหล่อนพูดจบก็ผละออกไปเลย ปล่อยให้พิไลลักษณ์ยืนงุ่นง่านอารมณ์เสียอยู่คนเดียว“คุณวารี!...ฮึ่ม! ไม่ได้เรื่องเลย หายหัวกันไปหมด ทั้งยัยเพ็ญยัยพร ติดต่อก็ไม่ได้ ไอ

“จริงด้วย วันนี้คุณหนูได้กลับบ้านแล้วนี่นา”ขจรศักดิ์ยิ้มกริ่ม เพราะรู้ใจเจ้านายดีว่าคิดอย่างไรกับสาวน้อย...“พ่อเลี้ยงไม่ต้องห่วงครับ รีบกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง ถ้ามีอะไรคืบหน้า ผมจะรีบโทรไปรายงานทันที”“ฝากด้วยนะ ขอบใจมากที่ทำงานสำเร็จลุ่ล่วงเป็นอย่างดี เสร็จจากงานนี้ ทุกคนจะได้รับโบนัสไม่อั้น”ห้านาทีต่อมา รถกระบะคันใหญ่ของสิงหรัตน์ขับเคลื่อนลงจากเขา มุ่งสู่ไร่ชาอันกว้างใหญ่ บ้านแสนรักของเขาที่มีหญิงสาวที่เขารักรออยู่...พิไลลักษณ์ยืนรอวารีที่จุดนัดพบซึ่งเป็นช่วงรอยต่อระหว่างไร่ตะวันฉายและไร่ภูวารีนั่นเองที่แห่งนี้กลายเป็นที่นัดหมายพูดคุยงานอย่างลับๆมานานนับเดือนแล้ว หลังจากที่รู้กันว่าต่างมีเป้าหมายเป็นคนเดียวกันหญิงสูงวัยรอด้วยใจกระวนกระวาย เดินไปเดินมาไม่หยุด ชะโงกชะเง้อชะแง้แลหนทางจนคอจะเคล็ดอยู่แล้ว“ยัยเพ็ญก็หายจ้อย ปรีชาก็ไม่ยอมกลับบ้าน โทรศัพท์ก็ไม่รับทั้งคู่ ยังไม่รู้ตัวอีกว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้ว”จังหวะนั้นเอง วารีทิพย์ก็โผล่มา ด้วยสีหน้าหนักใจไม่แพ้พิไลลักษณ์“ไอ้เมฆ ไอ้เฮงซวย! ไหนคุณพิไลบอกว่าไว้ใจได้ มันเพิ่งจะส่งข้อความมาขู่วารีเมื่อกี้ มันน่านัก!”“มันส่

“ฉันหวังให้เป็นอย่างนั้นล่ะ แต่ถ้าวันพรุ่งนี้ยังติดต่อทั้งสองคนไม่ได้ ฉันจะขอให้คุณสิงห์ช่วยแล้วล่ะ”“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นล่ะครับ...แล้วเรื่องคุณหนูพราวเป็นยังไงบ้าง ได้ข่าวว่ากลับมาแล้ว”“ก็ดูระรื่นดี” พิไลลักษณ์เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความแค้นใจ “ถึงว่าแววตามันดูมั่นใจนัก มันทำให้ไอ้เมฆทรยศเราได้ ยัยนี่ไม่ธรรมดา สงสัยจะปล่อยมันไว้ไม่ได้แล้ว คงต้องจัดการขั้นเด็ดขาด!”“ก่อนที่จะจัดการคุณหนูพราว หรือจัดการไอ้เมฆ ผมว่าคุณพักผ่อนก่อนดีกว่านะ เก็บแรงเอาไว้ก่อน พรุ่งนี้เรายังมีเรื่องต้องสะสางอีกเยอะ ไปเถอะ ผมจะพาไปนอน...”ขาดคำนั้น ปรีชาร้องลั่นออกมาเต็มเสียง ก่อนจะสลบฟุบลงไปนอนกองกับพื้น เลือดแดงสดไหลออกมาจากท้ายทอยแทบจะทันที“หา....” พิไลลักษณ์ตกใจตาเหลือก ก่อนหันขวับมองคนร้ายที่ยืนถือไม้หน้าสามตรงหน้า“ไอ้...ไอ้...ไอ้เมฆ!!”“หึ! ใช่ กูเอง คนที่พวกมึงอยากฆ่าให้ตายไง!” ไอ้เมฆย่างสามขุมเข้ามาหาพิไลลักษณ์ “กูมานี่แล้วไง อยากฆ่ากูนักไม่ใช่เหรอ มาสิ มาฆ่ากูเลย!”“อย่าเข้ามานะ!!” พิไลลักษณ์ถอยหลังรนรานโดยไม่ทันระวังจึงเหยียบนลำตัวของปรีชาเข้าอย่างจัง จึงทำให้เธอล้มหงายลงไปอีกคน “โอ๊ย! ไอ้สารเล

"อะไรกันคะคุณสิงห์ พินัยกรรมอะไรกันคะ พี่ไม่เห็นเคยรู้เลย”“มันเป็นพินัยกรรมฉบับที่สองครับ พี่สิงขรได้เขียนเอาไว้ว่า...ภรรยาของข้าพเจ้า นางพิไลลักษณ์ได้คบชู้สู่ชายมานานหลายปี ทำให้ข้าพเจ้าเกิดความเสียใจและล้มป่วยลงจนอาการทรุดหนัก แต่เธอก็ไม่เคยเหลียวแล ปล่อยปละละเลยเพราะมัวแต่หาความสุขส่วนตน ข้าพเจ้าจึงต้องการให้ภรรยาและชู้รักออกไปจากไร่แห่งนี้ ทันทีที่ข้าพเจ้าเสียชีวิตลง โดยภรรยาของข้าพเจ้าจะไม่ได้ทรัพย์สินใด ๆ ติดตัวไปเลย แม้แต่ลูกสาวสองคนก็ไม่มีสิทธิ์นำพาติดตัวไป ลูกสาวสองคนได้แก่เพ็ญกมลและพรฤดี จะยังคงมีสิทธิ์ในทรัพย์สินตามที่ข้าพเจ้าได้ลงบันทึกไว้ในพินัยกรรมฉบับแรกทุกประการ...”พิไลลักษณ์ ปรีชา และเพ็ญกมลถึงกับหน้าเซียวหน้าซีด แทบจะทนฟังเนื้อความในจดหมายนั้นต่อไปไม่ได้“หมายความว่าพี่จะต้องออกไปจากไร่หรือคะ”“ความจริงผมควรจะทำตามพินัยกรรมของพี่สิงขรตั้งแต่เมื่อ 9ปีก่อน แต่ผมก็ไม่ได้ทำ จึงเกิดเรื่องร้ายขึ้นในวันนี้ ผมถือว่าผมเองก็มีส่วนผิดในเรื่องนี้เช่นเดียวกัน เพราะงั้น พี่พิไลกับพี่ปรีชาจึงจะต้องออกจากไร่ไปตั้งแต่วันพรุ่งนี้ และจะไม่กลับมาที่ไร่แห่งนี้อีกจนตลอดชีวิต”พิไลลักษณ์