Lahat ng Kabanata ng พ่อเลี้ยงพันธุ์ดุ: Kabanata 21 - Kabanata 30

“ตอนนี้พราวยังไม่ปกติดี เชื่ออาเถอะ ยานั่นมันมีผลจริงๆ ถึงพราวจะบอกว่ามันควบคุมพราวไม่ได้ แต่อาก็เห็นว่าสายตาของพราวเหมือนไม่ใช่คนเดิม พราวทำไปเพราะถูกควบคุมไว้ด้วยทั้งความกลัว ความหวาดหวั่น ความสับสน ความตระหนกตกตื่น รวมทั้งเพราะไอ้ยาปลุกอารมณ์บ้านี่ด้วย เอาไว้พรุ่งนี้ ให้พราวหายจากอาการต่างๆนานานี่เสียก่อน แล้วเรามาคุยเรื่องของเรากันใหม่ พอถึงตอนนั้นมันคงไม่สายเกินไปหรอก ว่าจะยังไงกันต่อ”เหตุผลของเขาทำให้เธอสงบลงได้จริง แต่อย่างไรเสีย เธอก็อยากรู้เหลือเกินว่าเขานั้นคิดอย่างไร“เรื่องความรู้สึกของพราวเอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ เพราะถึงยังไงมันก็ยังเป็นคำตอบเดิมอยู่ดี แต่เรื่องความรู้สึกของคุณอา พราวขอรู้ตอนนี้เลยได้มั้ยคะ คุณอารู้สึกยังไงกับพราวคะ ที่คุณอาทำลงไป มันเพราะอะไรกันแน่ บอกพราวมาเถอะค่ะ ยังไงเราก็มาถึงขั้นนี้กันแล้ว มันเกินคำว่าอาหลานไปมากโขแล้ว”“พราว...”“ที่สำคัญ หลังจากวันนี้เป็นต้นไป พราวคงจะแกล้งรักคุณอาแบบเดิมไม่ได้อีกแล้ว รักแบบญาติผู้ใหญ่นั่นเหรอ รักแบบนั้นมันไม่เหลือในใจพราวมาเนิ่นนานแล้ว ยังไงเราก็ไม่เหมือนเดิมหรอกค่ะ เพราะพราวอยากจะซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองค

“อืม...อารู้แล้ว...อาถึงไม่ปล่อยพราวไว้อีกแล้วไง”น้ำเสียงทุ้มนุ่มแหบพร่าน้อยนิดอย่างมีอารมณ์ ขณะคว้าท่อนเอ็นแข็งโป๊กเข้าจ่อที่ปากถ้ำฉ่ำแฉะ เหงื่อที่ผุดพรายไปทั้งร่างแกร่งไหลตกลงบนเนื้อนุ่มตลอดเวลา กลิ่นกายของชายชาตรีและเสียงลมหายใจหนักหน่วงรุนแรง กระตุ้นความรู้สึกและอารมณ์ของผู้ร่วมรักได้อย่างถึงแก่นถึงก้นบึ้งแห่งราคะจนไม่อาจปฏิเสธได้“ฮึก! อ๊ะ!” เขาแทงพรวดเข้าไปในกายเธอ ด้วยท่ามิชชันนารีที่แสนแนบหนึบ กดลึกสุดแรง อัดกระแทกแน่นหนักจนรูสวาทขยายกว้าง กว้างเท่ากับขนาดของท่อนเอ็นเก้านิ้วของพ่อเลี้ยงสุดแกร่ง“อา..” วินาทีนั้น เขาเอ็นผุดโปนไปทั้งร่าง มัดกล้ามกระตุกเร่า เลือดร้อนไหลวนอลหม่านไปทุกรูขุมขน“อือ...ของคุณอาใหญ่จังค่ะ” เธอรู้สึกทั้งแน่น อึดอัด และหนักเหมือนมีไม้หน้าสามซุกอยู่ในรูสวาท แอบหวาดหวั่นว่ามันจะฉีกขาดก่อนถึงจุดปรารถนา “ใหญ่กว่าของพราวเยอะเลย...โอย...แน่นจัง”“เดี๋ยวอีกหน่อยหนูพราวก็ชินเองค่ะ” เขาปลอบด้วยถ้อยคำกะล่อน จนสาวน้อยนึกอาย“ทำไมล่ะคะ”“ก็เพราะว่า...เราจะทำกันทุกวันไง”“อือ...คุณอาอ่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้”“ก็พูดตามที่ใจมันคิดนั่นแหละ หรือหนูพราวไม่ชอบ” เขาก้มลงกระซิบท

“เอ่อ...คือ...เพ็ญก็เดาๆเอาค่ะ ก็แหม คนงานผู้ชายของไร่เราออกจะเยอะแยะ ใครจะไปรู้ล่ะคะ บางทีอาจมีใครสักคนที่หนูพราวเตะตาต้องใจจนทนไม่ไหว ต้องหอบผ้าหอบผ่อนหนีตามไปก็ได้ คุณอาอย่าลืมสิคะว่าคุณอาน่ะกฏเยอะจะตาย บางทีหนูพราวอาจจะอึดอัดจนทนไม่ไหว”“ใช่ พี่ก็ว่าอย่างนั้น ความรักมันไม่เข้าใครออกใครหรอกนะพ่อเลี้ยง ถ้าหนูพราวจะรักกับคนงาน มันก็ไม่ผิดหรอก พ่อเลี้ยงก็ลองไปตรวจตราคนงานดูทีว่ามีคนงานในไร่หายไปบ้างรึเปล่า”สองแม่ลูกแสดงความคิดเห็นเชิงลบอย่างมั่นใจว่าเป็นการหนีตามผู้ชายไปอย่างแน่นอน และผู้ชายที่พาเด็กสาวหนีไป จำเพาะเจาะจงต้องเป็นคนงานในไร่เสียด้วย นั่นเพราะสองแม่ลูกรู้ดีว่ามันต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอน หากเขาไปช่วยพราวนภาไว้ไม่ทัน ทุกอย่างก็คงเป็นไปตามที่สองแม่ลูกร่วมกันกล่าวหา“เอ...ความจริงวันนี้ก็มีคนงานขาดงานไปหนึ่งคนนะครับ” ปรีชาได้โอกาสสัมทับขึ้น “เป็นคนงานที่เข้ามาใหม่ได้ไม่นานนี่เอง มันชื่อไอ้เมฆครับ เพื่อนร่วมห้องบอกว่ามันหายตัวไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ”สิงหรัตน์แสร้งทำหน้าร้อนใจ “จริงหรือครับ คนงานคนนี้ชื่อว่าอะไรนะครับ แล้วหน้าตาท่าทางเป็นยังไง”พิไลลักษณ์ลอบยิ้มกับปรีชา ขณะข

สาวสวยวัยยี่สิบสอง ลูกหลานคนดังตระกูลใหญ่ทางภาคเหนือ ยอมลดตัวคบหากับหนุ่มออฟฟิศแสนธรรมดา เพียงเพราะหลงหน้าตาและคารมมากกว่าเรื่องอื่นใด หากวันหนึ่งเธอเรียนจบปริญญาตรีตามที่ตั้งเป้าไว้แล้วต้องไปเรียนต่อเมืองนอกตามที่ปรารถนา เธอก็อาจจะเลิกกับเขาแล้วหาคนใหม่ที่ถูกใจกว่า นั่นก็คงไม่ใช่เรื่องที่เกินคาดเดา พศินเองก็รู้ข้อนี้ดีเสียงเคาะประตูห้องดังมากกว่าสามครั้ง ก่อนที่พศินจะเดินมาเปิดประตูให้พร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่มชวนสงสัย เวลานี้ เขาสวมแต่เพียงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว เผยช่วงบนล่อนจ้อนที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม สีหน้าท่าทางดูมีพิรุธแปลกๆ ชอบกล เหมือนคนซ่อนอะไรเอาไว้ข้างใน“เข้ามาสิเพ็ญ พี่กำลังคิดถึงอยู่พอดี ว่าจะโทรหาอยู่ แต่เพ็ญโทรมาซะก่อน”เขาทักเสียงอ้อน สายตาเชื่อมหวานกว่าทุกครั้ง รั้งรอให้เธอก้าวเข้าด้านในจนเรียบร้อยเสียก่อน จึงจัดการล็อคปิดห้องอย่างแน่นหนาเพ็ญกมลแอบสงสัยท่าทางกระลิ้มกระเลี่ยของแฟนหนุ่ม แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร กระทั่งก้าวลึกเข้าไปในห้องขนาด45ตาราเมตร ซึ่งถูกจัดแต่งไม่ต่างจากโรงแรมสองดาวหรือสามดาวนั่นล่ะ เธอถึงได้รู้ว่าเวลานี้เขาไม่ได้อยู่คนเดียวในห้อง แต่มีเพื่อนอีกสองคนนั่งกินเหล

“เตงๆๆๆๆๆ”ทั้งสองหยอกล้อนัวเนียหวานฉ่ำ นั่งดูดาวด้วยกันอีกพักหนึ่ง ก่อนสิงหรัตน์จะอุ้มสาวน้อยกลับมาที่เตียงนอน แล้วใช้เวลาในค่ำคืนที่สองในฐานะคู่รักด้วยกันอย่างเต็มอิ่มและล้นเอ่อไปด้วยความสุขสิงหรัตน์เอาใจพราวนภาด้วยการเรียกพราวนภาว่า....“ฮันนี่...”“ขาลุงหนวด..ลุงหนวดของพราว”“เฮ่อ...ทำไมต้องลุง? แล้วถ้าอาโกนหนวดทิ้งล่ะ?”“ก็ยังเรียกอยู่ดี...เพราะพราวจะบังคับให้คุณอาไว้เคราแบบนี้ไปตลอดเลย...แบบนี้สิ ถึงจะเซ็กซี่ สมกับเป็นสุดที่รักของพราวหน่อย” เธอพูดพลางลูบไล้ไรเคราตามกรามคางของพ่อเลี้ยงสุดหล่อ อย่างหลงใหลคลั่งใคล้ เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง แต่สายตาหวานจนมดขึ้น“อาตั้งใจจะส่งพราวไปเรียนเมืองนอกนะ”“ฮึ? จริงหรือคะ อ๋อ...ที่คุณพี่เพ็ญพูดก็จริงสิคะ”เขาลูบศีรษะของสาวน้อยอย่างเอ็นดู “อาอยากส่งพราวไปเรียนที่อังกฤษ เพราะเห็นพราวสนใจเรื่องภาษา”“ไม่เห็นถามพราวสักคำเลย ว่าพราวอยากไปรึเปล่า”“มันเป็นสิ่งที่ดีต่ออนาคตของพราว ไม่เห็นมีเหตุผลข้อไหนที่พราวต้องปฏิเสธเลย”“ทำไมจะไม่มีล่ะคะ พราวไม่อยากอยู่ห่างกับคุณอาค่ะ เดี๋ยวมีคนมาแย่งคุณอาไปพราวจะทำไง”“อือ...ไม่คิดว่าจะเจอคนใหม่ที่ดีกว่าอาเหรอ”“ไม่