Semua Bab รักครั้งใหม่กับพี่ชายอดีตสามี: Bab 181 - Bab 190

เจียงเฉินหาน “ลงมา”เซ่าเยว่รีบลุกขึ้นนั่งทันที แล้ววิ่งมาทางบานหน้าต่างเพื่อมองลงไปด้านล่าง แต่ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น “นายมาฮ่องกง?”เจียงเฉินหานหัวเราะเสียงเย็น “ใช่ ฉันมาฉลองวันครบรอบแต่งงานกับเธอไง”“อ้อ ที่แท้วันนี้ก็เป็นวันครบรอบแต่งงานของพวกเรา เจียงเฉินหาน ทำไมนายถึงจำได้แม่นจัง?” น้ำเสียงของเซ่าเยว่เต็มไปด้วยการเหน็บแนมความโกรธในใจเจียงเฉินหานพลุ่งพล่าน “เธอจำไม่ได้? บอกว่าเฝ้ารอวันนี้มากไม่ใช่หรือไง”“จริงด้วย นี่ก็ผ่านไปสี่อาทิตย์เต็ม ๆ แล้วนี่นะ”เจียงเฉินหานไม่เข้าใจไปชั่วขณะ “สี่อาทิตย์อะไร?”ทันใดนั้นเซ่าเยว่ก็เข้าใจทันทีว่า ทำไมหนึ่งเดือนนี้เจียงเฉินหานถึงฟังคำพูดของเธอไม่เข้าหูสักประโยคเลย คิดว่าน่าจะเพราะไม่ได้เก็บเรื่องหย่ามาใส่ใจ หลงคิดว่าเธอคงจะเป็นเหมือนที่ผ่าน ๆ มา มองว่าคำว่าหย่าที่ออกมาจากปากเธอเป็นเพียงคำพูดเพราะอารมณ์เท่านั้น ไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะตัดสินใจหย่าจริง ๆหลังจากเซ่าเยว่เข้าใจ เธอก็กัดฟัน“เวลาผ่านไปยี่สิบแปดวันแล้ว เหลือเวลาอีกเพียงสองวัน ก็ถึงวันจันทร์หน้าพอดี”เจียงเฉินหานคิดตาม ชั่วพริบตานั้น เขาก็เข้าใจความหมายของคำว่าสี่อาทิตย์ทันทีเข

หากเป็นเมื่อหนึ่งเดือนก่อน แล้วเซ่าเยว่ได้ยินคำพูดไร้หัวใจทั้งยังเย็นชาแบบนี้ของเจียงเฉินหานเข้า เธอก็ไม่แน่ใจเลยว่าจะเจ็บปวดขนาดไหนทว่าตอนนี้ เธอเพียงแค่มองเจียงเฉินหานที่ทำตัวเป็นคนสารเลวได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องให้ชัดเจนอีกครั้ง นึกถึงการทำร้ายจิตใจเธอมาตลอดสามปี ทั้งเย็นชาทั้งมองข้าม ไม่สนใจความคิดของเธอ เมินเฉยกับการมีตัวตนเองเธอที่เขาทำได้ เป็นเพราะถือว่าเมื่อก่อนเธอรักเขาก็เท่านั้น ตอนนี้เธอไม่รักแล้ว เขาพ่นคำพูดพวกนี้ออกมาก็ไม่มีผลอะไรดังนั้นสายตาเซ่าเยว่จึงไร้ไมตรียิ่งกว่าเขา เย็นชายิ่งกว่าเขา “นายเอาแต่พูดปาว ๆ ว่าไม่รักฉัน ในเมื่อฉันตั้งใจแล้วว่าจะหย่า ขีดเส้นตัดขาดกับนายให้ชัดเจน นายยังจะอยากฉลองวันครบรอบแต่งงานกับฉันอีกเนี่ยนะ เจียงเฉินหาน นายนี่โรคจิตหรือเปล่า?”เจียงเฉินหานจดจำสายตาเยือกเย็นของเซ่าเยว่ได้แม่นจากดวงตาเย็นเยียบแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา อันที่จริงมันยิ่งช่วยขับบุคลิกของเธอเสียมากกว่า เมื่อก่อนความรักของเซ่าเยว่ที่มีให้เขานั้น มักจะทำให้เขามองข้ามไปว่าเดิมทีเธอเป็นผู้หญิงที่เย็นชาคนหนึ่ง การที่มารักเขาต่างหากถึงจะเป็นเรื่องที่ยากจะได้เจอท่าทางแบบนี้ ทำให

สายตาของเซ่าเยว่กวาดมองเจี่ยงจวินเซิ่งอย่างพิจารณา ดูเผิน ๆ เหมือนเขาจะพูดหยอกล้อ แต่ที่จริงแล้วกำลังเข้าข้างคนของตน ปกป้องซางจื้อเหนียน เพราะเจียงเฉินหาน ในสายตาของเจี่ยงจวินเซิ่ง เธอเป็นเพียงเลขาตัวเล็กๆ ของซางจื้อเหนียน และในเมื่อซางจื้อเหนียนปกป้องเธอถึงเพียงนี้ เขาเลยคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นต้องไม่ธรรมดา พอเห็นเจียงเฉินหานก็ย่อมรับไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งเจี่ยงจวินเซิ่งรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของเจียงเฉินหานแล้วด้วย เขาก็ยิ่งอยากจะช่วยเพื่อนให้ถึงที่สุด สำหรับพฤติกรรมแบบนี้ เซ่าเยว่ไม่ถึงขั้นรู้สึกรังเกียจ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกชอบเลยแม้แต่น้อย เธอกำลังจะเลี่ยงบทสนทนานี้ แต่เสียงเย็นชาของเจียงเฉินหานก็ดังขึ้นข้างหู “เซ่าเยว่ เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เซ่าเยว่ “ไม่เกี่ยวกับนาย” เจี่ยงจวินเซิ่งเอ่ย “ในเมื่อเลขาเซ่าไม่อยากพูดถึง ฉันก็จะไม่พูดแล้ว เจียงเฉินหาน นายอย่าทำให้เลขาเซ่าลำบากใจเลยนะ เดี๋ยวเจ้านายของเธอจะไม่พอใจเอา” เจียงเฉินหานมองเจี่ยงจวินเซิ่งอย่างเย็นชา “อย่ายุ่งเรื่องของคนอื่น” “เลขาเซ่าเป็นแขกคนสำคัญของฉัน ไม่ถือว่ายุ่งเรื่องคนอื่นหรอก” เจี่ยงจวินเซิ่งเอ

ซางจื้อเหนียนมองเข้าไปในดวงตาของเซ่าเยว่ ไม่ได้ตอบอะไรโดยตรง แต่ก้าวผ่านเธอไป แล้วมองเจียงเฉินหานที่อยู่ไกลๆ แววตาที่เขามองนั้นเย็นชาจนน่าตกใจ ราวกับว่าได้พบกับเหยื่อที่เข้ามาแย่งชิงอาณาเขตจากเขา เป็นความดุดันที่แสดงให้เห็นว่าไม่นายก็ฉันที่ต้องตาย เพียงแค่หนึ่งหรือสองวินาที ซางจื้อเหนียนก็ละสายตาและหันกลับมามองเซ่าเยว่อีกครั้ง ในแววตาของเขาไม่เห็นความผิดปกติใดๆ น้ำเสียงของเขาไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ยังคงดูสูงส่งและเย็นชาเช่นที่เคยเป็นมา “กลับเมืองไห่” เดิมทีเซ่าเยว่ยังคิดอยู่ว่าจะใช้เวลาวันนี้อย่างไรดี ตอนนี้ก็ไม่ต้องคิดแล้ว ซางจื้อเหนียนรอเธอจัดกระเป๋าอยู่ที่โซฟาตรงล็อบบี้ นอกจากสายตาเมื่อครู่แล้ว เขาก็ไม่ชายตามองเจียงเฉินหานอีกเลย เจียงเฉินหานก็ไม่ได้จากไปไหน เขานั่งอยู่ที่โต๊ะในร้านอาหาร สีหน้ามืดมนราวกับน้ำค้างแข็ง แขกคนอื่นๆ ในบริเวณนั้นต่างก็เดินอ้อมออกห่างจากคนทั้งสอง เจี่ยงจวินเซิ่งมองซางจื้อเหนียน แล้วมองเจียงเฉินหาน สลับไปมาหลายครั้ง เขารู้สึกว่าบรรยากาศระหว่างคนสองคนนี้อึดอัดเกินไปจนทนไม่ไหว และเขาไม่กล้าเข้าไปถามอะไรซางจื้อเหนียนมากนัก เพราะลางสังหรณ์บอกว่าหากสะ

ซางจื้อเหนียนถามต่อ “นัดแนะกันไว้แล้วใช่ไหม?” เซ่าเยว่ “เปล่าค่ะ!” “เปล่าเหรอ? พวกคุณกินข้าวเช้าด้วยกันนะ เซ่าเยว่ คุณแน่ใจเหรอว่าเปล่า?” เซ่าเยว่รู้ดีว่าซางจื้อเหนียนไม่เชื่อเธอเลย “ฉันนัดเขาไว้ว่าจะไปสำนักงานเขตวันจันทร์ ถึงตอนนั้นฉันก็จะได้ใบหย่าแล้ว วันจันทร์ฉันคงต้องขอลาหยุดค่ะ” สีหน้าของซางจื้อเหนียนคลายลงบ้าง แต่สายตายังคงดำมืดและหนักอึ้ง ถูกสายตานี้จ้องมองจนเซ่าเยว่รู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออกเล็กน้อย “ฉันรับประกันเลยค่ะว่าชาตินี้ฉันจะไม่มีทางหวนกลับไปหาเขาอีกแล้ว!” เซ่าเยว่เคยแสดงความจงรักภักดีไปแล้วครั้งหนึ่ง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องถูกบีบให้แสดงความจงรักภักดีอีก แถมยังเป็นฝ่ายเริ่มต้นเองอย่างไม่มีเหตุผล อาจเป็นเพราะพลังอำนาจที่แผ่ออกมาจากซางจื้อเหนียน ทำให้เธอต้องพูดออกไปแบบนั้น เมื่อคิดถึงการดูแลที่ซางจื้อเหนียนมีให้เธอmujฮ่องกง เซ่าเยว่ก็ย่อมไม่มีทางที่จะลืมบุญคุณอย่างแน่นอน เมื่อซางจื้อเหนียนโกรธเพราะเจียงเฉินหาน ก็ถึงเวลาที่เธอจะต้องปลอบเขาแล้ว “ประธานซาง คุณโกรธเพราะเห็นเจียงเฉินหานใช่ไหมคะ? เจียงเฉินหานไม่เคยพูดถึงคุณให้ฉันฟังเลย ฉันก็เลยไม่รู้ว่าพวกค