All Chapters of รักครั้งใหม่กับพี่ชายอดีตสามี: Chapter 201 - Chapter 210

เจียงเฉินหานดึงสติกลับมาจากความทรงจำหากเซ่าเยว่ไม่พูดถึง เขาก็เกือบจะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้นไปแล้ว ยิ่งไม่ย้อนกลับไปนึกถึงด้วยวันนั้นเขาค่อนข้างจะอารมณ์ไม่ดี มูลเหตุจริง ๆ มันมาจากเรื่องอะไรนั้น เขาก็นึกไม่ออกแล้ว ถึงอย่างไรตอนที่เขาอารมณ์ดีก็มีอยู่ไม่มาก สำหรับเขาแล้ว มันเลยค่อนข้างจะเป็นวันปกติอีกวันด้วยเหตุนี้ เขาเลยออกไปขับเรือสำราญเล่นในทะเล ตอนแรกเขากำลังรับลมทะเลอยู่ ทว่าทันใดนั้นกลับเห็นความเคลื่อนไหวในน้ำ ถ้าเขาจำไม่ผิด เซ่าเยว่ใส่เสื้อผ้าสีข้าว กำลังพยายามดิ้นรนอยู่ในท้องทะเล เห็นได้ว่าเธออยากมีชีวิตรอดอย่างแรงกล้า เพราะว่าไม่มีเรี่ยวแรง เลยหมดหวังเป็นอย่างยิ่งเจียงเฉินหานกระโดดลงทะเลไปช่วยชีวิตคนโดยไม่ต้องคิด หลังช่วยคนขึ้นมาจากทะเลได้ เธอก็สลบไสลไปแล้ว เจียงเฉินหานรีบทำซีพีอาร์ทันที เมื่อหญิงสาวลืมตา เขาก็ได้เห็นดวงตาเย็นชาคู่หนึ่ง สายตาของเธอเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง ทว่าไม่นานนักก็ละลายไปอย่างรวดเร็วตอนนั้นเจียงเฉินหานรู้สึกว่า เขาเก็บพระจันทร์ดวงหนึ่งมาได้ดวงจันทร์พาลมเย็นสบายพัดเข้ามาจนพัดพาสภาพจิตใจที่ไม่เป็นสุขของเขาจากไปจากนั้นก็พาเจ้าตัวไปส่งที่โ

เจ้าหน้าที่เพิ่งจะคิดว่าพวกเขาสองคนไม่มีความรู้สึกให้กันแม้แต่นิดไปอยู่หยก ๆ ทว่าเพียงไม่กี่วินาทีต่อมากลับมีปากเสียงกันอย่างรุนแรง บรรยากาศของพวกเขาแผ่รัศมีกดดันคนอื่น คนที่ต่อแถวอยู่ด้านหลังจึงถอยห่างไปตามสัญชาตญาณเธอรีบเร่งความเร็วในการจัดทำเอกสารทันที ด้วยกลัวว่าหากช้าไปอีกสักหนึ่งนาที สามีภรรยาคู่นี้จะลงไม้ลงมือกันขึ้นมาทว่าชั่ววินาทีที่ส่งใบหย่าไปให้นั้น พวกเขาก็ไม่ใช่สามีภรรยากันอีก ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ ตามกฎหมายอีกแล้วเจ้าพนักงานคิดอยากจะรีบส่งคู่รักคู่แค้นนี้ออกไปเร็ว ๆ จึงตะโกนว่า “ท่านต่อไป”ผลก็คือทั้งคู่ไม่ยอมหลีกทางให้ง่าย ๆ ในใจของเจ้าพนักงานเกิดความกังวลขึ้นมาทันที คงไม่ทะเลาะกับอีกยกหรอกมั้ง หรือจะลงไม้ลงมือกันขึ้นมา?เมื่อนึกถึงตรงนี้ ร่างกายพลันแข็งทื่อไปทั้งร่าง เธอเคยพบเจอคู่สามีภรรยาหย่าร้างกันมากมาย ถึงขั้นมีกรณีตัวสุดโต่งด้วยซ้ำ อย่างตอนที่กำลังดำเนินขั้นตอนการหย่านั้นก็มีเดรัจฉานตบตีภรรยาขึ้นมาเสียอย่างนั้น ทว่าดูจากบรรยากาศของทั้งสองคนนี้แล้ว ไม่ค่อยเหมือนคนธรรมดาทั่วไป ต้องเป็นคนที่มีฐานะทางสังคมสูงส่งแน่นอน ถ้าจะละทิ้งไปก็ต้องเผชิญกับความสูญเสียมห

เจียงเฉินหานอยากซัดซางจื้อเหนียนให้แรง ๆ สักยกมานานแล้ว ทว่าเขาไม่มีโอกาสเลย แล้วก็ไม่อาจไปต่อยคนอื่นโดยไม่มีสาเหตุไม่ได้อยู่ ๆ ซางจื้อเหนียนก็เข้ามายุ่งเรื่องของเขากับเซ่าเยว่ แน่นอนว่าเขาไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดมือไปแน่เจียงเฉินหานแววตาดำทะมึน เต็มไปด้วยความเกลียดชังและความเย็นชา หนึ่งหมัดซัดเข้าไปที่ท้องของซางจื้อเหนียน จากนั้นก็ซักเข้าไปที่สักกรามอีกหมัดซางจื้อเหนียนไม่คิดว่าเจียงเฉินหานจะพุ่งเข้ามา ช่วงท้องถูกกระแทก เจียงเฉินหานออกแรงเต็มที่ หมัดที่ซัดเข้ามาจึงรุนแรงเป็นอย่างยิ่ง กล้ามเนื้อได้รับแรงกระแทกอย่างรุนแรงจึงหดตัวเกร็งเพราะความเจ็บปวด ทรมานมากทว่าซางจื้อเหนียนไม่ขมวดคิ้วเลยสักนิด ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย็นเยียบ สายตาก็เย็นชาสุดจะบรรยาย เขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาหลบเลี่ยงหมัดของเจียงเฉินหานที่ซัดเข้ามาที่สันกรามได้ จากนั้นก็ค่อยซัดอีกหมัดเข้าไปที่ท้องของเจียงเฉินหานหมัดนี้เขาออกแรงไม่น้อย เจียงเฉินหานเองก็เจ็บปวดแน่สองพี่น้องอายุและรูปร่างร่างกายพอ ๆ กัน แรงกล้ามเนื้อเองก็เตรียมพร้อมปล่อยออกมาตลอดเวลา หากลงมือจริงขึ้นมา ไม่ว่าใครก็คงไม่ได้ดีไปกว่ากันแน่ทว

เมื่อซางจื้อเหนียนพูดประโยคนี้จบ ก็ไม่สนใจว่าเจียงเฉินหานจะมีสีหน้าดูไม่ได้แค่ไหน เหวี่ยงเขาออกไปด้วยมือข้างเดียวจากนั้นก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ใช้นิ้วมือเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก สันกรามที่เพิ่งถูกหมัดของเจียงเฉินหานซัดเข้ามาเมื่อครู่นี้ แรงกระแทกนั้นทำให้ฟันบาดปาก จนเขารับรู้ได้ถึงรสคาวของเลือดอย่างรุนแรงซางจื้อเหนียนไม่ได้ตกอยู่ในสภาพย่ำแย่แบบนี้มานานแล้ว ทว่าอารมณ์กลับดีอย่างหาได้ยากที่เขามาที่นี่ ก็เพราะกังวลว่าเจียงเฉินหานจะไม่ให้ความร่วมมือเซ่าเยว่ผลสุดท้ายการหย่าก็เสร็จสิ้นไปได้อย่างราบรื่นเหนือความคาดหมายจากนั้น ซางจื้อเหนียนก็เห็นเจียงเฉินหานระบายโทสะใส่เซ่าเยว่ เขาอยากจะฉีกเจียงเฉินหานเป็นชิ้น ๆ เหลือเกินที่ส่วนลึกในจิตใจของเขานั้น มีความร้ายกาจที่เขาควบคุมเอาไว้นานหลายเดือนซางจื้อเหนียนเก่งเรื่องควบคุมตนเอง สามารถกดสัตว์ป่าตัวนั้นไว้ในใจได้ แต่มีบางครั้งที่เขาเองก็หลุดการควบคุม ยกตัวอย่างเช่นเมื่อครู่นี้เขาเองก็อยากต่อยเจียงเฉินหานซักยกทว่าในสายตาของเจียงเฉินหานนั้น กลับเห็นว่าในสายตาของซางจื้อเหนียนที่มองเขานั้นมีแต่ความดูแคลน แต่ไหนแต่ไรก็มีแต่เขาเท่านั้นที่ไม

เซ่าเยว่ค่อนข้างคุ้นเคยกับเบนท์ลีย์ของซางจื้อเหนียนไม่เบา คนขับรถอยู่ในรถตลอด ทว่าหลังจากที่เธอขึ้นมาบนรถ คนขับรถก็รีบออกไปทันทีเซ่าเยว่ไม่ได้ถามอะไรมาก ทำเพียงแค่รอซางจื้อเหนียนกับเจียงเฉินหานพูดคุยกันให้เสร็จเท่านั้นไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกันอยู่เซ่าเยว่คิดไม่ออก ดังนั้นเลยมองใบหย่าในมือเธอเปิดดูเล็กน้อย แล้วก็ปิด จากนั้นก็เปิดอีกครั้งความรู้สึกอันซับซ้อนนั้นยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ทว่าพันธนาการไร้รูปที่เซ่าเยว่สัมผัสได้ว่ามันรัดอยู่บนตัวเธอมาตลอดได้ขาดไปแล้ว นอกเหนือจากพันธนาการก็คือเจียงเฉินหาน ในที่สุดเธอกับปลดเปลื้องชีวิตคู่กับเจียงเฉินหานได้ เธอสามารถไปใช้ชีวิตของตัวเองได้อย่างสบายใจ และไม่ต้องพะว้าพะวังอีกต่อไปดังนั้นนอกจากความซับซ้อนทางความรู้สึกแล้ว สิ่งที่หลงเหลืออยู่กับเซ่าเยว่ก็คือความฮึกเหิมทว่าหลังจากดีใจแล้ว สารโดพามีนเองก็ลดลงไปด้วย ความรู้สึกก็จะตกไปอยู่ในช่วงขาลง เพียงแต่ไม่รู้ว่ามันจะพังทลายลงเมื่อไรแต่ตอนนี้ เธอกำลังดีอกดีใจเป็นอย่างยิ่งราว ๆ สิบนาทีหรืออาจจะยี่สิบนาที เซ่าเยว่ก็เห็นซางจื้อเหนียนเดินสาวเท้ายาว ๆ เข้ามาเซ่าเยว่มองไป