เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 11 ค่อย ๆ ซึมลึก
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-08-02 15:31:55
บทล่าสุด
ชายาของท่านโหวสิ้นใจแล้ว ตอนพิเศษ 3
ตอนพิเศษ 3ซีเยว่มองอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่คล้ายกับที่มารดาและบิดาของตนประดิษฐ์ แต่ของที่นี่ดูใหม่กว่า แต่ระหว่างที่กำลังจะดูเครื่องมือและยาเหล่านั้นให้ชัดเจน บรรดาทหารก็ยกคนป่วยเข้ามา “พวกเราถูกโจมตี ต้องการหมอมาก ท่านหมอคงจะยุ่งสักหน่อย” คนเหล่านั้นพูดเพียงแค่นั้นและปล่อยหญิงสาวเอาไว้กับบรรดาคนเจ็บคนแล้วคนเล่าบาดแผลที่ซีเยว่เห็นนั้นต่างจากการสู้รบที่นางเคยเห็น แม้บาดแผลจะเล็ก แต่กลับมักมีลูกกระสุนอยู่ข้างในหญิงสาวมองกระสุนที่ว่า ดูเหมือนพวกกระสุนปืนใหญ่ แต่ว่าเล็กมาก ซีเยว่ผ่าตัดทำแผล และยื้อชีวิตของเหล่าทหารที่ดูแลเขตนี้เอาไว้ได้ แต่ว่านั่นก็ทำให้เรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดหายไป หญิงสาวย้อนกลับไปดูคนที่คนเหล่านี้เรียกว่าผู้บัญชาการ “ที่แห่งนี้แปลกจริง ๆ” หญิงสาวอดสงสัยไม่ได้ว่าตนมาอยู่ที่ใดกัน แต่อีกใจก็รู้สึกว่าโชคดีที่ได้ช่วยชีวิตคน แต่อุปกรณ์และชื่อที่เขียนแปะเอาไว้ที่ขวดยาบางขวดก็แปลกนัก ภาษาที่มารดาของนางเคยสอนเมื่อนานมาแล้ว มีตัวอักษรพวกนั้นเขียนอยู่บนนั้น แต่ชื่อของยากลับไม่ใช่สิ่งที่นางรู้จัก โชคดีที่คนเหล่านั้นบาดเจ็บภายนอกเป็นส่วนมาก สิ่งที่ใช้ก็มีแค่น้ำที่เหมือนสุราที่มารดาขอ
ชายาของท่านโหวสิ้นใจแล้ว ตอนพิเศษ 2
ตอนพิเศษ 2เย็นวันหนึ่ง ขณะที่ท้องฟ้าถูกย้อมด้วยแสงสีทอง มีร่างหนึ่งนั่งอยู่ริมบ่อน้ำที่เคยเป็นประจำ นางมักมาที่นี่บ่อยครั้งโดยไม่รู้สาเหตุ ราวกับมีบางสิ่งดึงดูดให้นางมาอยู่ ณ จุดนี้ ระลอกคลื่นกระเพื่อมเป็นวงก่อนจะค่อย ๆ สงบนิ่ง ทว่าทันใดนั้นเอง ลมแรงกะทันหันก็พัดผ่าน นำพากลีบดอกไม้ปลิวว่อนแสงสีฟ้าประหลาดเริ่มเรืองรองขึ้นจากก้นบ่อน้ำ“ซีเยว่ มืดแล้วเจ้าเข้ามาข้างในเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้วมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อน” เสียงตะโกนจากในกระท่อมเรียกให้หญิงสาววัยแรกแย้มหันไปมองมารดาด้วยรอยยิ้ม แม้จะผ่านช่วงปักปิ่นมาแล้วถึงสามปีแต่ดูเหมือนไป๋ซีเยว่จะไม่สนใจที่จะมีคู่ หญิงสาวยังคงใช้ชีวิตอยู่กับบิดามารดาและกระท่อมใหม่ที่สร้างอยู่ไม่ไกลก็คือกระท่อมของพี่ชายไป๋เจียงเฉิงที่ตอนนี้แต่งงานอยู่กินกับพี่สะใภ้ชุนเหยา“ข้าขอจัดการล้างสมุนไพรตรงนี้อีกสักนิดเจ้าค่ะ” เด็กสาวตะโกนบอกมารดาของตน ชุดของนางตอนนี้ยังอยู่ในชุดที่เตรียมพร้อมจะรักษาคน เพราะวันนี้คนไข้ของบิดาเยอะนักนางจึงเข้ามาช่วยแต่จู่ ๆ มือที่กำลังล้างสมุนไพรก็ชะงักเมื่อหญิงสาวรู้สึกถึงหมอกที่ดูหนากว่าปกติ “นี่มันหน้าร้อนนะทำไมถึงมีหมอกมากเช่นนี
ชายาของท่านโหวสิ้นใจแล้ว ตอนพิเศษ 1
ตอนพิเศษ 1ยามสาย ลมเย็นพัดโชยผ่านสวนดอกไม้รอบเรือน เด็กหญิงตัวน้อยยังคงนั่งอยู่บนตักของมารดา ดวงตากลมใสจับจ้องมือตัวเองที่ซือเหยากำลังประคองไว้“ท่านแม่ ข้ามีคนรักได้ไหมเจ้าคะ” เด็กน้อยเอ่ยถามมารดาเสียงใส นางเห็นพี่ชายมีคนรัก และเขาบอกว่ารักหญิงสาวผู้นั้นมาก วันหนึ่งจะต้องแต่งงานให้ได้ ซีเยว่ไม่เข้าใจ แต่นางอยากมีบ้างซือเหยามองบุตรสาว พลางใช้นิ้วเรียวเกลี่ยเส้นผมนุ่มที่ปรกหน้าผากของนางออก “ได้สิ เจ้าสามารถรักใครก็ได้ แต่จงอย่ารักใครมากกว่าตัวเอง”“เพราะเหตุใดหรือเจ้าคะ”ซือเหยานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ “เพราะเมื่อเจ้ารักใครมากเกินไป เจ้าจะยอมทำทุกอย่างเพื่อเขา แม้กระทั่งทำร้ายตัวเอง”เด็กหญิงกะพริบตาปริบ ๆ อย่างไม่เข้าใจ “แต่ท่านแม่ก็รักข้ามากกว่าตัวเองไม่ใช่หรือเจ้าคะ”ซือเหยาหัวเราะเบา ๆ พลางกระชับอ้อมกอด “เจ้าคือบุตรของข้า เจ้าคือชีวิตของข้า นั่นเป็นความรักที่แตกต่างออกไป”เด็กหญิงเงยหน้ามองมารดา นางยังคงไม่เข้าใจทั้งหมด แต่กลับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นจากน้ำเสียงอ่อนโยนของมารดาได้เป็นอย่างดี“เจ้าจงรักตัวเองให้มาก จำไว้ว่าหากวันใดเจ้าต้องเลือกระหว่างตัวเจ้าเองกับผู้อ
ชายาของท่านโหวสิ้นใจแล้ว บทที่ 34 เริ่มต้นด้วยร้าย จบด้วยรักแท้
บทที่ 34 เริ่มต้นด้วยร้าย จบด้วยรักแท้ซือเหยายืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในหมู่บ้าน หญิงสาวที่เคยเป็นเพียงเงาไร้ตัวตนในจวนหลี่ ตอนนี้กลับมีชีวิตที่สงบสุข นางช่วยไป๋อวิ๋นรักษาผู้คน ศึกษาการแพทย์ และพบว่าชีวิตไม่ จำเป็นต้องจมอยู่กับอดีต“พอข้าได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด ข้าคิดว่าเจ้าจะกลับไปแก้แค้น” ไป๋อวิ๋นพูดขณะบดสมุนไพรซือเหยาหัวเราะเบา ๆ “แก้แค้นเพื่ออะไร คนอย่างเขาไม่ต้องรอให้ข้าทำอะไร ก็คงไม่เหลืออะไรอีกแล้ว”ไป๋อวิ๋นพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “เจ้าคิดถูกแล้ว… คนที่ไม่เห็นค่าผู้อื่น สุดท้ายก็ไม่มีใครเหลืออยู่ข้างกาย”ซือเหยายิ้มบาง ๆ นางเคยทุกข์ทรมาน เคยหวังจะให้คนที่ทำร้ายตนต้องชดใช้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป นางตระหนักว่าการปล่อยวางทำให้หัวใจของนางเป็นอิสระชีวิตนางเพิ่งเริ่มต้น… และมันจะไม่จบลง โดยที่นางเองไม่ได้เสียเวลาไปกับการคิดแก้แค้นและเอาคืนผู้ใด นางอยู่กับปัจจุบัน เลือกที่จะมีความสุขกับสิ่งที่มี แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านผ้าม่านบางเบาที่ปลิวไหวตามสายลมยามเช้า ซือเหยานั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองทิวทัศน์ของหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่เงียบสงบนับตั้งแต่นางฟื้นขึ้นมาในกระท่อมไม้ไผ่แห่งนี้ ทุกวันผ่านไปอย่างเรียบง่าย
ชายาของท่านโหวสิ้นใจแล้ว บทที่ 33 ดาบนั้นคืนสนอง
บทที่ 33 ดาบนั้นคืนสนองซีเยว่และชุนเหยากำลังหัวเราะคิกคักเล่นเจ้ากระต่ายน้อย ทั้งสองอยู่ในสายตาของครอบครัว“วันนี้ไป๋อวิ๋นบอกว่าท่านลุงอาการดีขึ้นมาก แม้อายุจะมากขึ้นแต่กลับแข็งแรงยิ่งกว่าแต่ก่อนเสียอีก” ซือเหยามาบอกกับลี่จินที่กำลังนั่งมองลูกสาวของนางก ับคนที่มีพระคุณพร้อมกับสามีที่นั่งยิ้มอย่างยินดี“ที่จริงวันนี้ข้ามาที่นี่ เรื่องหนึ่งก็มาเอายาให้ท่านลุง แต่ว่าท่านพี่ ข้ามีเรื่องจากเมืองหลวง” ตั้งแต่ไปมาหาสู่กันบ่อยครั้งขึ้น สุดท้ายทั้งสองก็ตั้งใจว่าจะเป็นพี่น้องของกันและกัน ไม่มีฮูหยินและสาวใช้อีกต่อไป“ข่าวจากเมืองหลวงหรือ” ซือหยามองหน้าลี่จิน “ใช่เจ้าค่ะ สาวใช้ที่เคยอยู่ในจวน...” คำที่หายไปไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเอ่ยถึงใคร “ทำไมหรือ” “นางบอกว่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เหมือนเขาจะกระโดดบ่อน้ำเดียวกับที่ท่านพี่เคยกระโดด” มือเรียวของซือเหยาถูกยกขึ้นทาบอกทันที ไม่ใช่เพราะนางกังวลเรื่องของอดีตสามี แต่เป็นเพราะกังวลว่าอีกฝ่ายจะมาโผล่ที่นี่“แล้วศพเจอหรือไม่” ลี่จินส่ายหน้า “ไม่พบ หายไปเหมือนกับตอนท่านพี่ไม่มีผิด” ซือเหยารู้สึกกังวลใจแปลก ๆ เกรงว่าคนผู้นั้นจะมาโผล่ที่นนี่“แต่เรื่องเกิด
ชายาของท่านโหวสิ้นใจแล้ว บทที่ 32 เจ้าตัวเล็ก
บทที่ 32 เจ้าตัวเล็กวันเวลาผ่านไป ผ่านร้อนผ่านหนาวไปหลายฤดู แต่หลินซือเหยาก็ยังคงอยู่กับไป๋อวิ๋นที่บนเขา ต่างกันตรงตอนนี้พวกเขาไม่ได้อยู่อย่างเดียวดายแล้ว“ท่านพ่อท่านแม่ขอรับ ผลไม้อันนี้แก้เจ็บคอได้ใช่ไหมขอรับ” ไป๋เจียงเฉิงวิ่งถือมะขามป้อมเข้ามาในกระ ท่อม ไป๋อวิ๋นหันมามองแล้วก็พยักหน้า“เจ้าเก่งมากอาเฉิง ต่อไปต้องให้เจ้ามาช่วยพ่อรักษาคนไข้แล้วกระมัง” เด็กน้อยกระโดดขึ้นทันที “ข้าอยากช่วยขอรับ ให้ข้าช่วยได้นะขอรับ” ซือเหยาส่ายหน้า "ลูกต้องโตกว่านี้อีกนะจ๊ะอาเฉิง แล้วน้องสาวของลูกไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ”ซือเหยาถามหาไป๋ซีเยว่ มองไปด้านหลังลูกชายก็ไม่เจอกับลูกสาว “นางวิ่งตามกระต่ายป่า ข้าห้ามก็ไม่ฟัง นั่งเล่นกระต่ายอยู่ตรงชายป่านั่น” ไป๋อวิ๋นได้ยินก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินไปตรงชายป่าที่ว่า เขากังวลเพราะตรงนั้นมันใกล้กับน้ำพุ หากเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้น เขาไม่อยากจะคิด แม้ว่าจะอยากทุบทิ้งไปเสียแต่คุณค่ามากกว่า อย่างน้อย ๆ ก็เอารั้วมากั้นเอาไว้แล้ว“ซีเยว่ลูก ซีเยว่” เด็กหญิงนั่งลูบขนกระต่ายป่าอยู่ น่าแปลกที่สัตว์ตัวเล็ก ๆ มักจะยอมให้ซีเยว่ได้จับ หากเป็นคนทั่ว ๆ ไปเข้าใกล้สัตว์ตัวเล็กเช่นนี้พวกมันก็ค
บางทีคุณอาจจะชอบ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง
นางสาวซินหยู่152.2K viewsหญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน
ต้นไม้แห้ง15.4K viewsข้าน่ะหรือสตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน
ชาไทยเย็น16.6K viewsท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ
หลันซานอวี่132.1K viewsหญิงอัปลักษณ์เช่นข้าขอเกิดเป็นปลาเค็มดีกว่าเป็นภริยาของท่าน
เฟยหรง4.1K viewsพี่สาวจอหงวนไม่ง่าย
ประดับดิน2.9K viewsข้าคือสตรีในกรงขังของทรราชไร้ใจ
Bunmeebooks2.9K viewsสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด
ซีไซต์6.8K views
