All Chapters of เกมหัวใจมาเฟีย: Chapter 111 - Chapter 120

“อ่า...” ก่อนหยิบล็อกเก็ตขึ้นมา เขามองมันอย่างพิจารณา การเปิดล็อกเก็ตคือการเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาจริงๆ หรือชายหนุ่มลังเลอยู่เนิ่นนาน เขายังต้องเปิดมันอีกหรือไม่ ในเมื่อคนที่ทำลายครอบครัวของเขาทั้งหมด ต่างได้รับผลกรรมที่ตัวเองก่อไว้แล้ว...มัสซิโมหมดเนื้อหมดตัวและถูกโรคร้ายรุมเร้าอย่างหนัก ไอริสรับไม่ได้ที่เธอเป็นเมียของคนที่เคยทำร้ายพ่อแม่ของเธอจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด เธอขาดสติใช้ปืนเข้าทำร้ายร่างกายสามี แต่ไม่ทันจะได้ยิงสักนัด อัญชลีเข้ามาห้ามไว้ได้ทันเวลานี้ ไอริสกลับมาอยู่ที่ครัวไทยแล้ว เพราะไม่มีที่ไป และเธอยังได้สารภาพกับมารดาของเธอด้วยว่า ที่ผ่านมา เธอเองที่เป็นคนส่งคนร้ายมาลอบทำร้ายเมริสา เธอสารภาพอย่างสะใจ ไม่ได้สำนึกผิดบาปอะไรทั้งนั้นส่วนร็อกกี้หายไปจากอิตาลี ไม่มีใครเจอหน้าหมอนั่นมาตั้งแต่งานเลี้ยงบนเรือ ส่วนเอมี่เข้าโรงพยาบาลบ้าเพื่อรักษาอาการประสาทเสีย เพราะเธอรับไม่ได้ที่กลายเป็นคุณหนูตกสวรรค์“มีแค่คนเดียวเท่านั้น...” ที่เขายังไม่รู้ชะตากรรม ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าหล่อนอยู่ตรงส่วนไหนในโลกใบนี้ “คุณใช่ไหม”คนที่ส่งล็อกเก็ตของมารดากลับมาให้เขา เธอเป็นคนที่ส่งทุกสิ่งทุกอย่างอ

ไคล์ใจเต้นรัว ขมวดคิ้วมุ่น เลือดสูบฉีดอย่างบ้าคลั่ง เขารู้สึกวูบวาบไปทั้งตัวเหมือนถูกไฟช็อต เขากระพริบตาหลายครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าสายตาของเขายังใช้การได้ดีอยู่...นั่นเป็นเธอจริงๆ ใช่ไหม...ไม่ใช่ความฝัน เขาไม่ได้นอนหลับอยู่แน่นอน และอาการไม่สบายนิดๆ ไม่ได้ทำให้ตาเขาเบลอจนฟั่นเฟือนเห็นเรเชลเป็นเธอ...เมย์!“เราไม่รู้จักกัน...ใช่ เราไม่รู้จักกัน” เมริสาจ้องมองไคล์ด้วยสายตาเศร้า นี่แหละเหตุผล เธอจึงไม่อยากเข้ามาในโบสถ์ ไม่อยากแสดงอาการอันใดทั้งสิ้นที่จะทำให้งานที่แสนหวานนี้ข่มปร่าเธอละสายตาจากเขา แล้วเอาดวงตาแดงก่ำของเธอหันกลับไปยังประตู เป็นวินาทีเดียวกับที่ประตูบานใหญ่เปิดออก เจ้าสาวปรากฏตัวขึ้นพร้อมคุณพ่อของเธอสวยและสง่างามตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ราเชลในใบหน้าอิ่มสุข ดวงตาพราวระยิบ ขณะจ้องมองไปยังเจ้าบ่าวที่ยืนรออยู่ตรงหน้าแท่นพิธี หากเมื่อเจ้าหล่อนเดินผ่านหน้าเมริสา เธอหันมามองแล้วขยิบตาให้ เธอส่งสัญญาณบอกว่าหัวใจของเธออยู่กับไคล์ ลิมเบอร์สกี้เรียบร้อยแล้วเมริสายิ้ม แม้นัยน์ตาเหือดแห้ง เธอรอให้เจ้าสาวเดินผ่านไปตามพรมแดงที่ปูลาดไปจนจบแท่นพิธี ส่วนเธอเดินออกจากแถวนั้น แล้วลุผ่านประตูโบ

เขาปล่อยให้หญิงสาวที่มีค่าที่สุดหลุดมือไป เพียงเพราะผู้หญิงก้นครัวที่ชื่อเมริสา “เพราะคุณรักผมมากใช่มั้ย คุณขาดผมไม่ได้หรอก”เสียงเคาะประตูดังขึ้น ปลุกสติเขาให้ตื่นจากเรื่องวุ่นวายในหัว เดฟก้าวเข้ามา“เธออยู่ที่นี่จริงๆ ครับ เราสืบหาจนพบบ้านของเธอแล้ว แต่ไม่เจอตัวครับ” เดฟยื่นกระดาษที่จดที่อยู่ของเมริสาไว้ให้ชายหนุ่ม เขารับไปดูด้วยความดีใจ ความหวังเปี่ยมล้นออกมาทางแววตา“เจ้านายจะบินไปมิลานเพื่อง้อคุณเรเชลในคืนนี้เลยไหมครับ ผมจะได้ไปเตรียมเครื่องบิน”“บินไปเองคนเดียวเหอะ!!” ชายหนุ่มคว้าเสื้อโค้ตตัวเดิมมาสวมอย่างรนราน แล้วเดินออกจากห้องไป โรเบอร์โต้ที่ยืนรอรับอยู่หน้าประตู สู่รู้ทันทีเมื่อเห็นหน้าเจ้านาย“ผมขับรถไปให้เองครับ” เขาเสนอตัวอย่างว่องไว ราวกับท่องบทไว้นานแล้ว “โดยส่วนตัวแล้ว ผมชอบเวลาเจ้านายอยู่กับแม่บ้านเมย์มากกว่า เจ้านายดูเหมือนเด็กน้อยดี”ไคล์มองลูกน้องตาขวาง “จะพูดอีกนานไหม”“ผมไปคุ้มกันเจ้านายด้วยครับ” เดฟรีบตามออกมา เพื่อไม่ให้พลาดงานใหญ่ “เชิญครับ”เดฟเดินนำหน้าเจ้านายไป โรเบอร์โต้เดินตามประกบ เมื่อไปถึงลานจอดรถของโรงแรม โรเบอร์โต้ตรงไปยังรถลีมูซีนของโรงแรม ไคล์รำคาญ

“ไม่...ฉันไม่ปล่อยเธอหรอก” เขามองหญิงสาวอีกครั้ง ด้วยสายตาอ่อนโยน จริงจัง “ฉันจะแต่งงานกับเธอ”ไคล์หายติดขัดขึ้นมาทันที ก่อนถามอย่างร้าวราน ร้อนรน เหมือนคนไร้สติ “เธอจะแต่งกับนายเหรอ”“ใช่...เราจะแต่งงานกัน”คำตอบของร็อกกี้ ทำให้ไคล์รู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างบอกไม่ถูก เขาล้วงล็อกเก็ตในกระเป๋าเสื้อออกมากำแน่น เป็นเพราะสิ่งนี้น่ะเหรอ ที่ทำให้เขาต้องเสียเธอไป“ฉันขอคุยกับเธออีกครั้ง”“เสียใจด้วย เธอไม่ต้องการคุยกับนาย และไม่ต้องการเจอกับนายอีกตลอดทั้งชาติ”ไคล์ลดโทรศัพท์มือถือลง เขาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ขณะจ้องมองไปยังรถคันที่แล่นตรงมาจากระยะไกลหลายร้อยเมตร ในรถคันนั้น มีหมอนั่นและหญิงสาวนั่งอยู่อย่างแน่นอน“นั่นใช่มั้ย”“ตามสัญญาญที่จับคลื่นได้ รถคันนั้นแน่นอนครับ”“จอดรถ” ไคล์สายตากราดเกรี้ยว เปิดประตู ก้าวลงจากรถพร้อมล็อกเก็ตในมือ เขาเดินออกไปยืนรออยู่กลางถนน เพื่อขวางรถคันนั้นให้หยุด“เฮ้!” แล้วก็ได้ผล ร็อกกี้หยุดรถ หญิงสาวที่นั่งอยู่ด้วย หน้าซีดเผือด ใจเต้นรัว ด้วยเธอไม่คิดว่าจะได้เห็นหน้าเขาอีกไคล์เดินมาถึงตัวรถ ใช้หมัดที่กำล็อกเก็ตไว้เคาะกระจกรถตรงที่เธอนั่งแบบรัวๆ อย่างไร้มารยาท“ลงม

“ผมเข้าใจแล้ว...” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า แล้วหลับตานิ่ง ไว้อาลัยให้กับคำตอบที่เขากระสันอยากรู้เสียเหลือเกิน “ผมเข้าใจแล้วครับคุณแม่...”เมริสาเดินกลับมาหาเขา เธอจับมือที่เย็นเยือบของเขาไว้ สายตาห่วงใยอย่างที่สุด เขาถอนหายใจซ้ำๆ ก่อนจะยิ้มให้เธอ ดวงตาสีมรกตแดงก่ำ วินาทีนั้น เหมือนเขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาเลือกไม่พูด“อ่า...” เขาดึงร่างเธอไปกอดแน่น เธอกอดตอบร่างใหญ่หนาที่สะอื้นนั้นไว้ ฝ่ามือนุ่มลูบแผ่นหลังเขาช้าๆ เพื่อปลอบโยน“มันจบแล้วไคล์”“คุณไม่อยากรู้เหรอ ว่าในล็อกเก็ตมีอะไร”เขาผละใบหน้าที่เปื้อนความเศร้านั้นออกมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวผู้เป็นที่รัก เธอส่ายหน้า“ฉันไม่สนใจอดีต เราเปลี่ยนอดีตไม่ได้นะไคล์ วันนี้กับวันพรุ่งนี้ต่างหากที่สำคัญ”“แต่เรามีวันนี้ได้เพราะอดีต” เขาพูดเสียงจริงจัง“คุณไม่คิดจะลืมมันจริงๆ เหรอ” เธอผิดหวังเล็กๆ“ผมจะลืมความจริงได้ยังไง เรื่องที่ผมเป็นลูกชายแท้ ๆ ของ...เซบาสเตียน!”เมริสาช็อคไปสามวินาที เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าจะต้องปลอบใจเขาด้วยคำพูดใดถึงจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาได้“ผมเป็นลูกชายของมัสซิโม!” ชายหนุ่มยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้เธออ่าน...หญิงสาวอ่า